ตอนที่236 ชดใช้หนี้ฉันเดี๋ยวนี้

นีรชาค่อยๆหยิบหนังสือนิทานที่อยู่บนพื้นขึ้นมา เธอนั่งข้างๆปาล ดวงตาเธอเอ่อล้นไปด้วยน้ำตาและอ่าน ออกเสียงเบาๆ “ในป่าลึก มีกระท่อมไม้อยู่หลังหนึ่ง ใน กระท่อมนั้นมี…”

นิทานเรื่องนั้นถูกขัดจังหวะโดยฉับพลัน ปาลโอบ กอดไหล่ของเธอไว้ ใบหน้าน้อยๆนั้นเงยขึ้นมองหน้า ของนีรชา มือน้อยๆคลำไปในอากาศจนเจอใบหน้าของ เธอ เขาค่อยๆสัมผัสและลูบอย่างระมัดระวัง”น้านีรชา ครับ ใช่น้ารึเปล่าครับ ผมคิดถึงน้ามากครับ! ทำไมน้าไม่ มาหาผมตั้งนาน!”

น้ำตาของนีรชาก็ไหลทะลักออกมา เธอกอดปาล เอาไว้แน่น สะอื้นและพยักหน้า”ปาลฉลาดจริงๆ! นี่น้า เอง! น้านีรชามาหาปาลแล้วนะครับ.

ปาลกระโดดกอดคอนีรชาแน่น ใบหน้าขาวนวล ของเขานั้นแทบจะติดกับใบหน้าของเธอ”น้านี่รชา ใช่น้า จริงๆ ปาลดีใจที่สุดเลยครับ!”

นีรชากอดเด็กน้อยไว้ในอ้อมอกแน่น เธอรู้สึก แสบจมูกมาก นี่คือลูกชายของเธอ ลูกชายที่เป็นเลือด เนื้อเชื้อไขของเธอ ที่เธอตั้งท้องมาสิบเดือน ทารกตัว น้อยที่เกิดมาพร้อมกับความยากลำบาก ตอนนี้กลายเป็น เด็กชายตัวน้อยที่แสนจะหล่อเหลา นีรชากอดปาลไว้ เธอรู้สึกว่าชีวิตนี้ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว
ความสุขอันยิ่งใหญ่นี้ทำให้หัวใจของเธอถูกเติม เต็ม เธอจูบหอมใบหน้าของปาลซ้ำแล้วซ้ำเล่า น้ำตา เปียกโชกผมยาวที่สยายอยู่ทางด้านหลัง

ภัสกรณ์มองไปที่แม่และลูกชายที่กำลังกอดกัน น้ำตาก็ไหลรินออกมาเช่นกัน

เขาเดินเข้าไปย่อตัวลง แล้วลูบศีรษะของปาล “ลูกพ่อ อยากให้น้านีรชาเป็นคุณแม่ของลูกไหมครับ”

ปาลตกใจเงยหน้าขึ้นมอง”อยากครับ! คุณพ่อ พูด จริงๆใช่ไหมครับ”

เขาพูด พลางหันไปเหลือบมองนีรชาอย่าง ระมัดระวัง”น้านี้รชาครับ น้าเต็มใจเป็นคุณแม่ของผมอยู่ กับผมทุกวันตลอดไปไหมครับ”

น้ำเสียงที่อ่อนโยน เต็มไปด้วยความอ้อนวอนและ ความคาดหวัง ทำให้นีรชารู้สึกเจ็บปวดใจ ลูกชายของ

ฉัน ช่างฉลาดแสนรู้มากเกินไปแล้ว!

ภัสกรณ์ก็เร่งมองไปที่นีรชาอีกทางหนึ่ง”น้ำ ปาล กำลังรอคำตอบจากคุณอยู่นะ…”

นีรชาค่อยๆเช็ดน้ำตาที่เปรอะเปื้อนอยู่บนคอ แล้ว จูบปาลอย่างอ่อนโยนบนหน้าผากของเขา “เด็กน้อย น้า เต็มใจมาก เต็มใจที่สุดเลยล่ะ!”

“เย้ผมมีแม่แล้ว! ผมมีแม่แล้ว!”ปาลดีใจกระโดด โลดเต้น ใบหน้าน้อยๆเป็นใบหน้าที่งดงามที่สุดที่ปรากฏ อยู่ภายใต้แสงจากดวงอาทิตย์
ภัสกรณ์และนีรชามองหน้ากัน พวกเขายื่นใบหน้า ออกมา อดไม่ได้ที่จะพิมพ์รอยจูบลงที่ใบหน้าของอีก ฝ่าย

เป็นเวลานานมากแล้วที่ปาลไม่เคยได้รู้สึกมีความ สุขเช่นนี้มาก่อน ภัสกรณ์รีบช่วยเสริม “ปาล ยังไม่เรียก คุณแม่อีก!”

หัวใจของนีรชาพองโตขึ้นทันที กลั้นหายใจรอ ปาลเรียกคำนี้ออกมาก เธอรอคำนี้มานานถึงห้าปีแล้ว

โดยไม่มีใครช่วยแม้เพียงนิดเดียว ปาลซึ่งมองไม่ เห็นอะไร ก็โผเข้าที่อ้อมกอดของนีรชาได้อย่างแม่นยำ เขาเงยหน้าขึ้นมอง อมยิ้มและตะโกนลั่น “คุณแม่!”

น้ำตาที่เพิ่งจะหยุดไหลก็ไหลลงมาอีกครั้งหนึ่ง นีรชาพยายามพูดออกมาด้วยเสียงในลำคอที่ฟัง อ้อ้”ปาลคนดี! ที่รัก! ที่รักของแม่! แม่รักลูกจ้ะ!”

ภัสกรณ์กางแขนออก แล้วโอบกอดสองแม่ลูกเอา ไว้แน่น

ครอบครัวที่แตกสลายเป็นเวลาห้าปี ตอนนี้ก็กลับ มาพร้อมหน้ากันแล้ว เขาเป็นเหมือนต้นไม้ใหญ่ที่ยืนอยู่ ใต้ผืนฟ้า ปกป้องแม่ลูกทั้งคู่จากลมฝน ต่อให้โลกไม่มี

ลม จะหนาวเย็นจนเป็นน้ำแข็ง หนึ่งปีสี่ฤดู เขาจะปกป้อง คนทั้งคู่ให้อบอุ่นเหมือนอยู่ในฤดูใบไม้ผลิตลอดกาล หลังจากช่วยอาบน้ำให้ปาล อ่านหนังสือนิทานให้ เขาฟัง เธอมองดูเขาหลับสบาย นีรชาไม่รู้สึกเหนื่อยเลย

สักนิด ความตื่นเต้นในใจเธอยังไม่จางหายไป เธอมองไปที่ใบหน้าเล็กๆของปาล มองเท่าไรก็ไม่พอ

ภัสกรณ์เพิ่งอาบน้ำเสร็จ ผมของเขายังเปียกอยู่ เขาสวมเสื้อคลุมอาบน้ำเดินเข้าไปในห้อง”เด็กโง่เอ๋ย นั่งมองอยู่ได้ อีกหน่อยก็ได้มองทุกวันอยู่แล้ว ไม่ต้อง ห่วงแล้วล่ะ ไปอาบน้ำเถอะ ผมรอคุณมานานแล้วนะ”

“รอฉันหรอ รอฉันทำไมคะ” นีรชาจ้องไปที่ ใบหน้าของปาล เอ่ยปากถามออกไปลวกๆ

ภัสกรณ์กระหยิ่มยิ้มย่องเดินเข้ามา เขาหยุดที่ ข้างเธอและกระซิบที่ข้างหู”รอเธอทำหน้าที่ของภรรยา ปรนนิบัติสามียังไงล่ะ …

เธอมองดูรอยยิ้มที่ช่างดูมีเลศนัยของเขา นีรชามี ปฏิกิริยาใบหน้าแดงก่ำขึ้นในทันที”คุณภัสกรณ์คะ ระวัง คำพูดหน่อยสิคะ อยู่ต่อหน้าเด็ก ควรเป็นตัวอย่างที่ดีนะ คะ!”

ภัสกรณ์มองไปที่ปาลครู่หนึ่ง แล้วยื่นมือตบเบาๆ ที่ต้นขาของนีรชา”ไม่เป็นไรหรอกน่า ปาลเห็นพ่อแม่รัก กันแบบนี้ เขาก็ยิ่งจะมีความสุขมากขึ้นไปอีก!”

“ไปล่ะค่ะ ทำเป็นเล่นอยู่เรื่อย!”นีรชาเปิดมือภัส กรณ์ออก เธอกลัวว่าการสนทนาของพวกเขาจะทำให้ ปาลตื่นขึ้นมา เธอจึงรีบจูงมือเขาเดินออกไปแล้วค่อยๆ ปิดประตูห้องปาล

ทันทีที่ประตูปิด ภัสกรณ์ก็อุ้มเธอพาดบ่าในท่า นอนขวางอย่างดุดันแล้วเดินไปที่ห้องนอนใหญ่ “นี่ ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ!”นีรชาก็อาบน้ำแล้วสวมใส่ชุดนอนอยู่ ถูกอุ้มไปอย่างนั้น กระโปรงด้านล่างก็ ถูกเลิกขึ้นมา

ภัสกรณ์ยกแขนของเขาขึ้น “ไม่ปล่อย เธอติดหนี้ ฉันอยู่ คืนนี้เธอต้องชดใช้ให้ฉันทั้งคืน!”

นีรชาเตะเขา “ฉันติดหนี้อะไรคุณ”

ภัสกรณ์ยิ้มอย่างชั่วร้าย “อีกเดี๋ยวเธอก็รู้”

เขาพาเธอไปที่ห้องนอน ภัสกรณ์โยนเธอลงบน เตียงที่นุ่มหยุ่นอย่างภาคภูมิใจ ทันใดหมาป่าที่หิวโหยก็ ลงมือจัดการอาหารตรงหน้า