ตอนที่ 213 อย่าปากดีเกินไป

ม่านตาของภัสกรณ์ขยายเย็นเหมือนเยือกน้ำ

แข็งแล้วจ้องมองไปทางรูปที่อยู่บนหนังสือพิมพ์ นภนัยมองไปทางสายตาของเขาแล้วเห็นภาพ

ชายหญิงที่อยู่ในหนังสือพิมพ์ก็รีบร้องขึ้นมาอย่างมี

ความสุข “อ้าย นี่ไม่ใช่นีรชาเหรอ?แล้วผู้ชายคนนี้คือผู้

อำนายการของโรงพยาบาลเมืองA? โถ่ๆๆๆ…”

นีรชารีบไปเอาหนังสือพิมพ์ที่อยู่บนโต๊ะ ใช่เป็น รูปของเธอกับสมภพ คนที่แอบถ่ายหามุมเก่งจริงๆจาก เดิมภาพที่เจอกับเพื่อนเก่ากลายเป็นภาพที่แอบเจอกิ๊ก แทนซะงั้น

นีรชาแอบรู้สึกกลัวนิดๆก็เลยเงยหน้ามองไปทาง

ภัสกรณ์

ภัสกรณ์หรี่ตาแล้วจ้องมาทางเธอ ความรู้สึกใน ตายของเขาแยกแยะไม่ออกเลยว่ารู้สึกยังไง

“ฉันกับพี่สมภพ..”นีรชาอยากจะอธิบายแต่พอ เห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความดูถูกของนภนัยเธอก็เลย

หยุดไป

เธอมีฐานะอะไรไปอธิบาย?แฟนทั้งคนอยู่ตรง หน้าแล้วเธอมีความจำเป็นอะไรที่จะต้องไปอธิบายให้ เขาฟัง?

อีกอย่างบนใบหน้าของเขาไม่มีท่าทีที่โมโหหรือ โกรธเลย เขานิ่งเฉยขนาดนี้ก็คงไม่สนใจความสัมพันธ์ของเธอกับสมภพมัง

ในใจของนีรชาเจ็บๆแสบๆ

นภนัยมองไปทางหน้าของภัสกรณ์เห็นสีหน้า ของเขาไม่มีการเปลี่ยนแปลงใจของเธอถึงจะนิ่งลง พอ หันไปทางนีรชาเธอก็พูดด้วยน้ำเสียงที่ประชดประชัน “นีรชาเธอก็คงน่าสงสารมากเกินไปละมั้ง?ผู้ชายเขา แต่งงานละนะลูกก็อายุได้สี่ห้าขวบแล้ว ภรรยาก็เป็น ลูกสาวของนายกเทศมนตรี เธออยู่กับเขาไม่มีทางได้ เป็นใหญ่หรอก!”

นีรชานั่งหลังตรงแล้วมองตรงไปทางนภนนัย “เป็นใหญ่?น่าสงสาร?ถ้าฉันกลัวว่าจะไม่มีคนเอาก็คง แต่งงานไปเมื่อห้าปีก่อนแล้วไม่รอให้เธอมาหมั้นหรอก!”

ห้าปีก่อนตอนที่เธอไปภัสกรณ์เคยขอแต่งงานกับ

เธอ

ถ้าเธอตกลงไปก็คงไม่มีเรื่องอะไรของนภนัยแล้ว นีรชาไม่ได้พูดออกมาเพราะโมโหแต่เธอกำลังพิสูจน์ว่า ภัสกรณ์รักเธอจริงพิสูจน์ว่าเขาไม่มีทางมาร่วมมือกับนภ นัยเพื่อที่จะมารังแกตัวเองเหยียดหยามตัวเอง

พอได้ยินนีรชาพูดแบบนี้สีหน้าของนภนัยเปลี่ยน ไปทันที “นีรชาเธอหมายความว่าไง?”

เธอไม่มีคนเอาเกี่ยวอะไรกับตัวเองที่จะหมั้น? หรือว่าห้าปีก่อนเธอเกือบจะแต่งงานกับภัสกรณ์แล้ว?

นีรชายิ้มอ่อนๆ “ความหมายของฉันคือ ตอนที่พูด อะไรก็อย่าให้ลำบากปากเลย ให้เกียรติคนอื่นก็คือให้เกียรติตัวเอง”

นภนัยมองไปทางภัสกรณ์ “ภัสกรณ์ เธอ หมายความว่าอะไร?หน้าห้าปีก่อนนายเกือบแต่งงานกับ เธอแล้วเหรอ?”

ภัสกรณ์ก้มหน้ามองไปทางนภนัยนัยน์ตาเต็มไป ด้วยความอ่อนโยนยื่นมือไปกอดที่เอวของนภนัย “จะ เป็นไปได้ไง?ผู้หญิงที่ไม่รักนวลสงวนตัวแบบนี้ฉันกล้า เอากลับบ้านเหรอ?”

พูดจบไม่มองไปทางนีรชาแม้แต่ครั้งเดียวกอดนภ นัยก็เดินออกไปเลย!

นีรชายืนอยู่ข้างโต๊ะหน้าแดงไปหมดตัวก็สั่นไม่ หยุด เธอคิดไม่ถึงเลยว่าภัสกรณ์จะพูดแบบนี้ต่อหน้าตัว เอง!

ในน้ำเสียงเต็มไปด้วยความดูถูกและเหยียด

หยามเหมือมีมือมาตบที่หน้าของเธอแรงๆ!และต่อหน้า

ของนภนัยด้วย!

หรือทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่เธอรู้สึกผิดมาตลอด? ความเอาแต่ใจของตัวเองกอดของเขาที่มีทุกๆเวลาฟ้า มีดและจูบของเขาความอ่อนโยนที่เวลาร่วมรักกับเธอ เป็นเรื่องเท็จทั้งหมด?

ถ้าจะบอกว่าเขาหลงในตัวเธอก็คงจะเป็นแต่แค่ ร่างกายของเธอมั้ง?สิ่งที่เขาต้องการจริงๆคือคนที่มี ฐานะเหมือนภนัย จะได้หาผลประโยชน์ให้เขา มากมาย..
นีรชาท้อไปหมดแล้ว สมองของเธอจะระเบิด้ทอง ก็เริ่มปวดๆแสบๆ

อาจจะเป็นเพราะว่าประจำเดือนจะมาละมั้ง นีรชา อดทนแล้วเดินออกจากร้านกาแฟยืนอยู่ข้างๆถนนกำลัง จะเรียกรถกลับบ้าน

ถนนเส้นนี้รอรถยากเธอรอไปประมาณ20นาทีก็ ไม่มีรถผ่าน

ท้องของเธอก็ยิ่งอยู่ยิ่งปวด เหงื่อก็ไหลเต็มหัว เสื้อติดกับตัวทำให้เธอรู้สึกทรมานมาก

มีรถดำคันนึงมาจอดอยู่ตรงหน้าของเธอแล้วลด กระจกลง พรยศยื่นหัวออกมา “น้ำใช่เธอจริงๆด้วย!ฉัน คิดว่าฉันดูผิดสักอีก!”

นีรชาพยายามยิ้มและทักทายกับเขา “ฮาย คุณพร ยศ-”

พรยศมองไปทางนีรชาที่หน้าซีด “น้ำเธอไม่ สบายหรือเปล่า?ทำไมสีหน้าไม่ค่อยดีเลยเธอมายืนตรง นี้เพื่อที่จะโปกรถเหรอ?เธอจะไปไหน?ฉันไปส่ง”

นีรชารู้สึกปวดท้องมากๆไปจับที่ต้นไม้ข้างๆพูด แทบจะไม่ออก

พรยศรีบไปพยุงเธอ “ให้ส่งเธอไปที่โรงพยาบาล ไหม?”

นีรชาส่ายมือ เธอรู้ว่าตัวเองแค่ปวดประจำเดือน เองเจ็บแป๊บก็หายแล้ว
พรยศเปิดประตูรถกำลังจะพยุงเธอขึ้นรถ นริชาก รู้สึกว่าส่วนล่างของเธออุ่นๆ มีของเหลวร้อนๆไหลออก มา

แย่แล้ว!หน้าของนีรชาแดงไปหมดประจำเดือน มาแล้วแน่ๆเลย

พรยศกำลังจะพยุงเธอขึ้นรถแต่ดึงยังไงนีรชาก็ ไม่ยอมขึ้นรถ เธออายมากเลยและไม่อยากจะทำให้เบาะ รถของพรยศเลอะด้วย

“น้ำทำไมเธอไม่ขึ้นรถ?ฉันส่งเธอไปที่โรง พยาบาล”พรยศเห็นหน้าของนีรชาซีดกว่าเดิมในใจของ เขาเต็มไปด้วยความเอ็นดู

“อ๋อ ไม่ ไม่ต้องฉันน..ฉันดีขึ้นมากแล้ว นายไป

ก่อนเลย!”นี้รชามองไปที่พื้นเธอกลัวว่าพรยศจะเห็นจุด เลอะที่กระโปรงของตัวเอง

“อ้า น้ำ กระโปรงของเธอ.”กลัวสิ่งใดสิ่งนั้นก็ มาจริงๆ พรยศเห็นจุดเลอะที่กระโปรงของเธอแล้ว