ตอนที่ 212 ผลตรวจ

สองวันเต็มๆที่ภัสกรณ์ไม่ได้ติดต่อกับนีรชา

นีรชาอยากไปเยี่ยมปาลที่โรงพยาบาลอยากจะ อยู่ข้างๆเขาและอยากจะถามเรื่องผลตรวจจากภัสกรณ์ แต่พอนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในห้องพยาบาลก็ไม่กล้าที่ จะไปถามภัสกรณ์ต่อ

เธอคิดไปคิดมาจนถึงตอนเย็น โทรศัพท์ที่เงียบ ไปตั้งนานก็ดังขึ้น

สายจากภัสกรณ์? ผมตรวจออกมาแล้ว?นีรชารีบ ลุกจากโซฟาไม่ดูรายชื่อก็รีบรับสาย “ฮัลโหล?”

น้ำเสียงเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและดีใจ

“น้ำ ฉันจะกลับเมืองA ว่างๆก็มาเที่ยวที่ เมืองAนะ”น้ำเสียงของสมภพเต็มไปด้วยความอ่อนโยน และอ่อนหวาน

แต่นีรชาฟังเสียงที่อ่อนโยนนั้นไม่ออก เธอผิด หวังกัดริมฝีปากแล้วพูด “ได้ พี่สมภพเดินทางปลอดภัย นะคะ”

นีรชายังพูดไม่จบที่โทรศัพท์ก็แสดงให้เห็นว่ามี สายเข้าซ้อน พอนีรชาดูเห็นสายจากภัสกรณ์

นีรชารีบพูดกับสมภพ “พี่สมภพ ฉันมีสายที่สำคัญ

มากๆเข้า วางสายก่อนได้ไหม?”

สมภพไหวพริบดีมาก ได้ๆเธอรับสายก่อนเลยว่างๆค่อยคุย”

“ฮัลโหล?”เสียงของนีรชาแหบและตื่นเต้น

“อยู่บ้านไหม?ฉันอยู่ร้านกาแฟข้างบ้านเธอ ออก มาเลยฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ”น้ำเสียงของภัสกรณ์นิ่งๆ ฟังไม่ออกว่าเขามีอารมณ์เป็นยังไง

นีรชารอไม่ไหวแล้ว “เรื่องเกี่ยวกับผลตรวจเหรอ? นายบอกผลให้ฉันรู้ก่อนได้ไหม?”

ทำไมต้องลีลาด้วย?อีกอย่างเธอก็ไม่อยากจะเจอ หน้าเขาอีกแล้ว

“เจอกันแล้วค่อยพูด”ภาสกรพูดเสร็จก็วางสาย

ลง

นีรชาจะบ้าแล้วแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ก็เลยเปลี่ยน

เสื้อแล้วออกจากบ้าน

พอไปถึงที่ร้านกาแฟก็เห็นภัสกรณ์ใส่เสื้อเชิ้ตสี ฟ้ากางเกงยีนส์แต่ไกล กำลังนั่งอยู่ข้างๆหน้าต่าง แต่ ทำไมนภนัยถึงนั่งอยู่ข้างๆเขา?

นีรชาสงสัยแต่ก็ยังพยายามตั้งสติแล้วเดินไป

ครั้งนี้นภนัยถอดหน้ากากที่เป็นสุภาพสตรีออกแค่ การทักทายก็ยังไม่ให้กับนีรชา ตาที่สวยๆโตๆพร้อมกับ ความเยือกเย็นกวาดมองนีรชาตั้งแต่หัวจรดเท้าไป หลายรอบจากนั้นก็มองไปทางหน้าต่างเหมือนไม่มีอะไร เกิดขึ้น

“ตกลงเกิดอะไรขึ้น?”มองไปทางมือของนภนัยที่ควงแขนของภัสกรณ์อยู่ ในใจของนีรชาเหมอนมคลน ร้อยพันอันเธอนั่งลงไปบนโซฟาแล้วพูดอย่างไม่เกรงใจ

นี่เขาหมายความว่ายังไง?นัดตัวเองออกมาแต่ยัง จะพานภนัยมาด้วย ตั้งใจมาทำให้ตัวเองหัวใจวายตาย ใช่ไหม?

ภัสกรณ์มองไปทางนีรชาแล้วโยนซองเอกสารให้ เธอ “ในนี้คือผลตรวจ เอาไปดูเอง”

ได้มาสักทีเนีรชามองไปทางหน้าตาของภัสกรณ์ ในใจของเธอเริ่มกลัวขึ้นมาทันทีเหมือนเธอคือนักโทษที่ รอการพิพากษา หัวใจเต้นตึบตับๆ

มือที่สั่นของนีรชาไปเปิดที่ฝาซองแล้วเอาแผ่น กระดาษที่บางๆออกกมา

ด้านหลังของตัวเลขเยอะๆมีตัวหนังสือที่ทั้งดำ ทั้งหนา “นีรชา (คล้ายแม่)กับปาล (ลูกชาย)จุด9จุดที่ดู ผิดปกติ ลบข้อสันนิษฐานที่ว่านีรชาคือแม่ของ ปาล(ลูกชาย)ได้”

แค่คำสั้นๆนี้นีรชาเปิดดูไปหลายรอบเธอก็ไม่ เข้าใจ

น้ำตาคลอเต็มดวงตาอย่างไม่รู้ตัว เธอจับแผ่น กระดาษนั้นไว้มองไปทางภัสกรณ์ด้วยหน้าตาที่น่า สงสาร “นี่ นี่หมายความว่าไง?”

หน้าตาเหมือนกัน ความรักและความสนิทที่ไม่มี เหตุผล และความคิดที่ตรงกัน….หรือพวกนี้จะไม่ใช่ เรื่องจริง?เธอนั้นคิดมาเองเหรอ?
น้ำตาพุ่งออกมาจากดวงตาไหลรีนลงมาบน ใบหน้าที่สวยใส แต่นีรชาก็ยังพยายามทำตาโตค้าง พร้อมกับตั้งสติแล้วมองไปทางภัสกรณ์ อยากจะให้เขา พูดว่านี่ไม่ใช่ความจริง

ภัสกรณ์มองไปทางตาของนีรชาที่แดงไปหมด ความรู้สึกในนัยน์ตาของเขาแว๊บหายไปทันทีแล้วยิ้มที่ มุมปาก

นภนัยเห็นนีรชาทำหน้าตาสงสารไม่ได้ก็เลยเฮอ ะใส่ “นี่ก็ดูไม่เข้าใจเหรอ?เธอกับปาลไม่มีความเกี่ยวข้าง อะไรกันเลย!ยังเป็นแม่แท้ๆฝันไปเถอะ!”

คำพูดของนภนัยเหมือนไฟที่เผาไหม้ความหวัง สุดท้ายของนีรชาไป นีรชานั่งลงไปบนโซฟาเต็มๆเล็บ

มือแทงเข้าไปในเนื้อแต่เธอไม่รู้สึกเจ็บเลย ทำไมต้องให้เธอมีโอกาสที่จะฝัน?แล้วทำไมถึง ทำให้ฝันนั้นหายไปเร็วขนาดนั้น?ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ก็

ไม่ต้องให้ความหวังเธอตั้งแต่แรกแล้ว!

“เสร็จละ ภัสกรณ์ตอนนี้ก็บอกเสร็จแล้วพวกเรา กลับกันเถอะ เมื่อกี้นายตกลงว่าจะไปดูแหวนให้นะ”นภ นัยเอาหน้าไปชิดแขนของภัสกรณ์แล้วแกว่งไปแกว่งมา

ภัสกรณ์พยักหน้าแล้วยกมือให้พนักงานมาเช็ค

บิล

หลังจากที่เช็คบิลเสร็จพนักงานก็ให้หนังสือพิมพ์ ฉบับนึงมา “นี่คือข่าวภาคค่ำที่พึ่งออกให้ท่านฟรีนะครับ”

ภัสกรณ์เหลียวไปมองดูกำลังจะพานภนัยออกไปในวินาทีนั้นเขานิ่งไปหมดเลยแล้วเงยหนาไปดูภาพ

ประกอบ

ตัวหนังสือที่หนาใหญ่ดึงดูดสายตาคนมาก มา ศึกษาดูงานที่เมืองAเป็นเรื่องเท็จรูปภาพก็กหลุด

ในรูปที่คมชัดนั้นมีชายที่หล่อเหลากำลังมองไป ทางผู้หญิงที่กำลังเขินอายอยู่ และในตาของผู้ชายคน นั้นก็เต็มไปด้วยความอ่อนโยนอ่อนหวาน

สมภพ นีรชา