ตอนที่ 211 โดนโชคชะตาหยอกล้ออีกแล้ว

ป้ายรถเมล์ตรงหน้าโรงพยาบาลมีคนเยอะ มากกว่าที่อื่น นีรชาเดินเบียดอยู่ในหมู่คนมากมายเธอ พยายามเบียดก็เบียดไม่ขึ้น

ช่างเถอะ เดินเถอะจะได้เรียบเรียงความสับสนใน หัวของตัวเองด้วย

นีรชาเดินไปตามกระแสคนเรื่อยๆ เธอรู้สึกว่าตัว เองนั้นกากมากๆไม่มีศักดิ์ศรีเลย

ภัสกรณ์ทำแบบนี้หมายความว่าไง?ทำให้เธอต้อง ทำตัวไร้ค่า ทำไมถึงห้ามความล่อลวงที่เขาให้ไม่ได้?

ปาลเป็นลูกของเธอจริงๆเหรอ?ถ้าใช่ เธอจะแย่ง

สิทธิ์ในการเลี้ยงดูได้ไหม?ถ้าได้เจอหน้าและฟังเสียง

ของเขาเรียกตัวเอง “หม่ามี้”ทุกวันก็คงจะเป็นเรื่องที่มี

ความสุขมากที่สุดละมั้ง? “เฮ้ย!เป็นอะไรเนี่ย!ทำอะไรของเธอ!”เสียง ตะคอกที่แทรกเข้ามาทำให้เธอหยุดคิดทุกอย่าง

สงสัยแล้วเงยหน้าขึ้น นีรชาเห็นว่าข้างถนนกำลัง มีผู้ชายถือกล้องสัมภาษณ์คนอยู่และรอบๆเป็นเหมือน ข้าราชการกำลังพูดคุยกับผู้ชายที่หันหลังให้ตัวเอง

ซวยแล้ว เธอเผลอเข้าไปในกล้องสัมภาษณ์! “ขอโทษๆฉันไม่ทันระวัง!”นี้รชารีบขอโทษแล้วหลีกไปข้างๆอยากจะออกจากกล้อง

ผู้ชายเสื้อดำหันหลังอย่างกะทันหัน นัยน์ตาสี น้ำตาลไปสบกับสายตานีรชาพอดี

“น้ำ!” “พี่สมภพ!”

ทั้งสองคนเรียกชื่อพร้อมกัน สีตาสีดำช็อกโกแลต ต่างมาสบตากันทำให้ทั้งสองอึ้งไปเลย

นีรชามองไปทางสมภพ ในใจของเธอรู้สึกเจ็บ ปวดมาก เวลาห้าปีทำให้บุคลิกที่อ่อนโยนของเขาเด่น ชัดมากกว่าเดิมยิ่งเหมือนสุภาพบุรุษมากกว่าหลายปีที่ แล้ว

คนที่อยู่รอบข้างมองหน้าซึ่งกันและกันพวกเขา ไม่เข้าใจว่าผู้หญิงที่เผลอเข้ามานี้มีฐานะอะไรถึงทำให้ผู้ อำนวยการโรงพยาบาลปากสั่นได้

“น้ำเธอไปไหนมา?”แค่อ้าปากเขาก็พูดคำนี้ออก มาน้ำเสียงก็สั่นนิดๆเป็นน้ำเสียงที่ปนไปด้วยความเจ็บ ปวด

ในห้าปีนี้เขาแอบตามหานีรชาหลายรอบแต่ก็ไม่มี วี่แววอะไรเลย

เขาหมดหวังแล้ว ตอนที่ตัดสินใจใช้ชีวิตอยู่กับ ธวัล เธอก็มาโผลที่สายตาของเขาอีกรอบ

นีรชามองไปทางหน้าของสมภพนิ่งๆ ในใจเต็ม ไปด้วยความสุขที่ได้เจอเพื่อนเก่า “ฉันไปอเมริกา”

“การสัมภาษณ์ของวันนี้เอาแค่นี้พอ พวกนายกลับไปก่อนเลย!”สมภพพูดกับคนพวกนั้นด้วยน้ำเสียง อ่อนโยน เสียงที่นิ่งเฉยของเขาทำให้คนไม่สามารถ ปฏิเสธได้

คนรอบข้างๆทยอยไปหมด คนที่อยู่รอบข้างถนน

ก็เหลือแต่นีรชากับสมภพ

“เธอแต่งงานแล้วเหรอ?” “นายแต่งงานแล้วเห รอ?”

ทั้งสองพูดเหมือนกันอีกครั้ง

ความทรงจำที่คุ้นเคยทยอยเข้ามาอยู่เต็มใน สมอง นีรชายิ้มหวานๆให้สมภพ เหมือนไม่มีอะไร เปลี่ยนแปลง เหมือนเขายังเป็นรุ่นพี่ที่อ่อนโยน เวลาที่ เธอมองไปทางหน้าของเขาทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นมาก

“ฉันยังโสด”นีรชาเดินตามหลังสมภพอย่าง ธรรมชาติ

สมภพหันมามองเธอ เม้มปากแล้วพูด “สามเดือน ที่แล้วฉันพึ่งแต่งงานกับธวัล”

นีรชาอึ้งไปนิดนึง “ห้าปีก่อนที่พวกเธอหมั้นกัน ธวัลก็ตั้งท้องแล้วไมใช่เหรอ?”

เธอถามอ้อมนิดนึงแต่สมภพก็เข้าใจทันที “ลูกชายฉันจะห้าขวบแล้ว แต่ฉันพึ่งแต่งงานกับธวัล อย่างเป็นทางการเมื่อสามเดือนที่แล้ว”

เขาเอียงหน้ามองไปทางตาของเธอ ในวินาที่นั้น ที่มองเห็นก็รีบหันไปมองอีกทางทันที
เขาไม่มีสิทธิแล้ว เขารอเธอมาห้าปี ไม่ยอมแตง งานกับธวัลสักที สุดท้ายเขาตายใจแล้วแต่งงานกับธวัล เมื่อสามเดือนก่อนและเธอก็มาให้เขาเห็นในเวลานี้อีก

บางทีโชคชะตาก็ชอบแกล้งคนแบบนี้แหละ

ในวินาทีนี้ทำให้รอบข้างเงียบขรึมไปหมด นีรชา แอบรู้สึกผิดนิดๆก็เลยรีบเปลี่ยนเรื่องคุย “เมื่อกี้พวกเขา เรียกนายว่าผู้อำนวยการโรงพยาบาล? นายคงไม่ใช่ผู้ อำนวยการโรงพยาบาลมั้ง?”เธอชี้ไปทางตึกโน่น พยาบาลที่อยู่ห่างจากนี้ไม่ไกล

สมภพหัวเราะ “จะเป็นไปได้ไง ฉันคือผู้อำนวย การโรงพยาบาลที่เมืองA วันนี้มาที่เมืองCเพราะมา ศึกษาดูงาน แต่ใครจะรู้ว่าจะได้พบเธอ”

ที่แท้เขาย้ายไปที่เมืองAนี่เอง ก็ว่าทำไมไม่ได้ยิน เรื่องข่าวต่างๆของเขาเลย

นีรชาตาตก ในคำพูดของเขาเต็มไปด้วยความ โศกเศร้าทำให้เธอรู้สึกเสียใจ

“น้ำ ตอนนี้เธอว่างไหม?พวกเราไปนั่งคุยกันที่ ร้านแป๊บไหม?เพราะวันนี้บังเอิญมากๆเลย”

นีรชาพยักหน้า “ได้”

เธอเป็นเจ้าถิ่นเธอก็ต้องเป็นคนเชิญ

ทั้งสองเดินเข้าไปในร้านแล้วถามไถ่ชีวิตห้าปี ของซึ่งกันและกันที่ผ่านมา นีรชาเล่าเรื่องคร่าวๆของตัว เองในอเมริกาให้สมภพฟัง สมภพฟังแล้วรู้สึกสงสารเธอมากกว่าเดิม

เธอเป็นเด็กผู้หญิงร้อยคนนึงมีเงินติดตัว เพียง2000ดอลล่า ใช้ชีวิตที่อเมริกาไปห้าปีและยังเอา ใบปริญญามาสองใบความยากลำบากในนี้ไม่พูดก็รับรู้ ได้

“น้ำ ที่ผ่านมามันไม่ง่ายเลยนะลำบากเธอ จริงๆ”สมภพมองไปทางเธอนัยน์ตาเต็มไปด้วยความ อ่อนโยนและความสงสาร

เขามองจนนีรชาทำตัวไม่ถูกแล้วยิ้มอ่อนๆให้เขา “เพื่อนฉันก็ผ่านมาแบบนี้เช่นกัน เรียนไปด้วยทำงานไป ด้วยก็ไม่ได้ยากลำบากขนาดนั้น”

ในมุมของร้านกาแฟมีชายหยิบกล้องซูมไปทาง นีรชากับสมภพแล้วกดถ่าย