ตอนที่ 206 เป็นความผิดของเธอ

มุกมณีเห็นเหตุการณ์วุ่นวายที่เกิดขึ้น ตอนแรกได้ แต่อึดอัดในใจ เพราะไม่มีทางที่จะหนีออกไปได้ ใครจะ คิดว่า ฟ้ามีตา ถึงให้เกิดอุบัติเหตุที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้น!

เธอค่อยๆเดินออกจากที่นั่นทีละก้าว ทีละก้าว สายตาของเธอมองเห็นทางที่จะเดินออกไป ผลสุดท้าย คุณพ่อบ้าน ก็ดึงเธอไว้”คุณยังไปไหนไม่ได้”

มุกมณีพูดด้วยน้ำเสียงต่ำๆและหัวเราะกลบ เกลื่อน”ที่นี่ไม่มีธุระอะไรที่เกี่ยวกับฉันแล้ว ฉันคิดว่าฉัน ควรรีบไปได้ แล้ว”

คุณพ่อบ้านมองชำเลืองมอง”คุณไม่ใช่แม่แท้ๆ ของคุณหนูปาลหรอกเหรอ คุณหนูปาลได้รับบาดเจ็บ คุณกลับ พูดว่าไม่มีอะไรที่เกี่ยวกับคุณ”

ในปีนั้นเขาเคยได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับเรื่องนี้มา บ้าง และเขาก็รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ทำตัวน่าสงสัยจริงๆ

ภัสกรณ์เดินฝ่าผู้คนเข้าไปกับพ่อบ้าน เลยได้ยิน สิ่งที่คุณพ่อบ้านพูด จึงออกคำสั่งอย่างเย็นชา “เอาผู้ หญิงคนนี้ ไปโรงพยาบาลด้วย ดีเหมือนกันจะได้ ตรวจDNAไปด้วยเลย”

ทำการนำส่งปาบลไปโรงพยาบาลด้วยความ วุ่นวาย แต่ห้องฉุกเฉินไม่อนุญาตให้ใครเข้าไป ดังนั้น ทุกๆคนจึง ทำได้เพียงยืนรอที่ระเบียงทางเดิน

หัวใจของนีรชาถูกบีบแน่นไปหมด น้ำตาไหลลงมาไม่ขาดสาย เธอไม่สามารถนั่งลงได้เลย สายตาของ เธอได้แต่จ้องมองไปที่ห้องฉุกเฉิน

คุณชลธีมองดูอยู่ข้างๆ ในใจแอบคิด ถ้าเทียบกับ ผู้หญิงคนเมื่อกี้ นีรชายังดูเหมือนแม่ที่แท้จริงของปาล มากกว่า อีก ตอนที่นีรชาอยู่บ้านของภัสกรณ์เขาเองก็ เคยมีความรู้สึกนี้ ผ่านมาแล้วห้าปี ความรู้สึกนี้เหมือนจะ ชัดเจนมากกว่าเดิม

คุณชลธีมองใบหน้าของนีรชาอย่างละเอียด ยิ่ง มองก็ต้องตกใจมากกว่าเดิม ดูเหมือนว่ารูปร่าง หน้าตา โครงหน้า ของเธอจะคล้ายกับปาลจริงๆ

โดยเฉพาะรูปทรงของคางและหน้าผาก เหมือน กับแม่พิมพ์ที่คัดลอกกันออกมา

ในระหว่างที่ทุกคนรออย่างใจจดใจจ่อ คุณหมอ ก็ได้เดินออกมา”ดวงตาของเด็กโดนแสงเลเซอร์ที่เป็น อันตราย ต่อดวงตา กระจกตาได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรง ตอนนี้หมอให้ยาชาระงับความรู้สึก เด็กได้นอนหลับไป แล้ว”

เพียงแค่ได้ยินว่ากระจกตาได้รับบาดเจ็บอย่าง รุนแรง นีรชาก็เกือบเป็นลมลงไปเลย

ภัสกรณ์ยังอยู่ในความสงบ และคุณชลธีก็ได้ เข้าไปถามคุณหมออย่างละเอียด

คุณหมอพยายามพูดปลอบใจ”ถึงแม้จะได้รับบาด เจ็บ แต่การพักฟื้นอาจจะทำได้ยากในระยะเวลาต่อมา มี ความเสี่ยงที่จะตาบอด ต้องรอการรักษาและเฝ้าระวังอาการไปเรื่อยๆ ”

คำพูดของคุณหมอทำให้ทุกคนอยู่ในความเงียบ ราวกับว่าอากาศบริเวณนั้นไม่เพียงพอต่อการหายใจจน ทำให้ ทุกคนรู้สึกกดดัน

“นีรชา! ทำไมเธอถึงได้ซื้อของเล่นที่มีอันตราย

กับเด็กมาให้ปาล เธอตั้งใจใช่ไหม ภัสกรณ์ทั้งเธอไป

เธอก็เลย มาทำร้ายปาลงั้นเหรอ”นภนัยพูดใส่หน้านีรชา

ยกมือขึ้นและตบที่หน้าของเธอ

ภัสกรณ์กลับไม่ห้ามปรามนภนัยเลยแม้แต่น้อย นีรชาเองก็ไม่หลับและไม่ขัดขืน และยืนให้นภนัยตบ หน้าของเธอ ตามต้องการ ร่างกายของเธอไม่มีความเจ็บ ปวดอีกต่อไป มีแค่หัวใจเท่านั้นที่ยังคงรู้สึก

ทั้งหมดเป็นความผิดของเธอ ถ้าเธอไม่ซื้อปืนให้ ปาลก็คงจะไม่ต้องมาเจ็บตัวแบบนี้

ทำไมปืนของเล่นถึงได้เกิดข้อผิดพลาดอย่างนี้ เธอยังนึกอะไรไม่ออกเลยตอนนี้ หัวใจของเธอเหมือน ถูกฉีกออก เป็นชิ้นๆ เจ็บปวดเหลือเกิน เจ็บปวดทุกลม หายใจที่เข้าออก

นภนัยเห็นนีรชาไม่หลบหลีก และจะยังให้เธอตบ อีก ภัสกรณ์เดินมาถึงแขนเธอไว้”พอได้แล้ว ! ”

เขามองเธอด้วยสายตาที่เย็นชา ไม่มีความรู้สึก ของคู่รักที่ใกล้จะแต่งงานกัน หัวใจของนภนัยรู้สึกชาๆ จึงหันไป ถาม”นีรชาทำให้ปาลได้รับบาดเจ็บ ฉันสั่งสอน เธอ มันผิดตรงไหน ทำไมคุณต้องมาห้ามฉันด้วย หรือว่าจริงๆแล้ว ในสายตาของคุณ คนรักเก่าของคุณมัน สำคัญกว่าลูกชาย”

เห็นภัสกรณ์และนภนัยกำลังทะเลาะกัน มุกณีคิด ที่จะแอบเดินออกไป เธอแกล้งเอามือกุมที่หน้าท้องพูด กับพ่อ บ้าน”ฉันรู้สึกปวดท้องมากๆเลย ขอไปเข้าห้องน้ำ สักประเดี๋ยวจะได้ไหม”

ห้องน้ำอยู่ที่ปลายทางเดิน พ่อบ้านเห็นว่าเธอไม่ สามารถหลบไปทางเดินใหญ่ได้ จึงพยักหน้าตอบรับ เป็นการอนุญาต

มุกมณีแอบดีใจ เดินมาที่ทางเข้าเล็กๆของ ห้องน้ำ เธอเคยมาที่โรงพยาบาลนี้มาก่อน ห้องน้ำหญิง จะมีระเบียง เชื่อมกับห้องน้ำชาย และด้านข้างของ ห้องน้ำชายนั้นก็คือบันได เพียงแค่เธอหาทางข้ามไป ห้องน้ำชายให้ได้ ก็ สามารถเดินลงบันไดออกมาได้ อย่างสบายๆ