ตอนที่ 168 พูดออกไปโดยไม่ได้คิด

พอได้ยินพนักงานถามแบบนี้นีรชาก็เลยพูดไป ตรงๆ “ขอบคุณค่ะ รบกวนโทรแจ้งตำรวจหน่อยนะคะ”

พนักงานหญิงอึ้งไปเลย มองไปทางภัสกรณ์ด้วย สายตาแปลกๆ สองคนนี้เหมือนจะเป็นแฟนกัน แค่ ทะเลาะกันแต่จะแจ้งตำรวจคงเกินไปละมั้ง?

ในร้านเริ่มมีคนชี้มาทางนีรชากับภัสกรณ์แล้ว

ภัสกรณ์ปล่อยนีรชาแล้วเอาบัตรเครดิตออกจาก

กกระเป๋าเงินแล้วโยนไปให้พนักงาน “ฉันให้เงินสอง หมื่นต้องการจะจองร้าน!ลูกค้าในร้านออกไปทุกคน!

พนักงานหญิงรีบไปถามหัวหน้าร้าน หัวหน้าร้าน รีบมาพูดคุยกับลูกค้าคนอื่นๆ

ตอนนี้ร้านกาแฟที่กว้างใหญ่เหลือแต่ภัสกรณ์กับ

นีรชาสองคน

แม้กระทั่งพนักงานก็ออกไปนั่งคุยกันที่ร่มๆแล้ว

นีรชาอึ้งไปหมดเลย ไปเมืองนอกมาห้าปีเธอตาม เรื่องในประเทศไม่ทันแล้ว คนรวยซ่าได้มากกว่าเมื่อห้าปี ก่อนไปมากเลย!

“ภัสกรณ์ นอกจากเอาเงินฟาดหน้าคุณยังทำ อะไรเป็นบ้าง?”นีรชามองไปรอบๆที่โล่งโจ้ง น้ำเสียงเต็ม

ไปด้วยความดูถูก

ภัสกรณ์ยืนอยู่ตรงหน้าแล้วก้มหัวลงไปมองเธอสายตาที่ไม่มีทางปล่อยเธอไปแน่ๆทำให้นีรชาหายใจไม่ ค่อยออก

“น้ำ เธอนั่งลงก่อนเรามาคุยกันดีๆ”ภัสกรณ์ ควบคุมความโมโหกับความรู้สึกที่พ่ายแพ้ไว้ในใจ เขา พยายามทำให้นีรชาใจเย็นๆ

นีรชานั่งลงไป “ภัสกรณ์ฉันมีแค่คำเดียว ขอให้ คุณไปจากชีวิตของฉันอย่าคิดที่จะควบคุมตัวฉัน”

เธอพูดง่ายขนาดนี้เธอไม่เชื่อว่าเขาฟังไม่รู้เรื่อง ในตาของภัสกรณ์มีความโศกเศร้าวับผ่านแต่ไม่ นานก็โดนเขาปกปิดไว้ ไฟจุดบุหรี่แล้วเป่าควันบุหรี่ออก มา “นีรชาเธอเกลียดฉันมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”

นีรชาพยักหน้าอย่างไม่ลังเล “ใช่”

ภัสกรณ์ทนไม่ไหวอีกต่อไป เขากดหัวบุหรี่บน โต๊ะแรงๆ ตาทั้งคู่มองไปทางนิ้วชาด้วยความโมโห “ใช่ เหรอ?เกลียดฉันยังจะร้องดังเวลาอยู่ใต้ร่างกายฉัน? เกลียดฉัน ฝันก็เรียกถึงชื่อฉัน?เกลียดฉันยังแอบดูฉัน จากบริษัท?อย่าบอกฉันนะว่าเธอไม่รู้ว่าขั้นที่18คือห้อง ประธาน!”

นีรชาไม่รู้จะตอบยังไง ยามดึกเธอเรียกชื่อเขาเห รอ?ที่เธอดูชั้นที่18ผ่านกระจกเขารู้ได้ไง? “คุณอย่าพูดไปมั่ว!ฉันไม่ได้ทำแบบนั้น!”นีรชา

ตอบโต้อย่างไม่มั่นใจและหน้าของเธอก็เริ่มแดงนิดๆ

“เธอไม่ได้ทำ?”ภัสกรณ์ไปจับที่คางของเธอแล้วยิ้มอย่างประชดประชัน “ลืมบอกเธอว่าฉันเอากล้องส่อง ทางไกลไว้ที่ห้องทำงานและเห็นที่เธอทำงานได้พอดี เลย”

หน้าของนีรชาแดงเหมือนแก้มกันลิง “ภัสกรณ์ คุณมันโรคจิต!คุณมันเป็นบ้า!”

คางของเธอโดนเขาจับไว้แน่นๆ หน้าที่แดงๆ ใหญ่เท่าฝ่ามือของเขาเองตาที่มีน้ำตาเล็กน้อยทำให้ตา ดูสว่างสดใส

ภัสกรณ์มองไปที่หน้าของเธอ เขารู้สึกว่าเขาทำ เรื่องชั่วๆกับผู้หญิงคนนี้ไม่ลงเลย

ภัสกรณ์ทั้งรักทั้งโกรธกัดฟันแล้วพูดว่า “น้ำ เธอ

มันไอ้ขี้แพ้!”

“ฉันขี้แพ้?”นีรชายังคิดตามเขาไม่ทัน

ภัสกรณ์เพิ่มแรงในมือ “เธอมันไอ้ขี้แพ้ เธอไม่ กล้ายอมรับว่าเธอชอบฉัน!ไม่กล้ายอมรับว่าตอนที่อยู่กับ ฉันเธอมีความสุข เธอหัวเราะเยาะพวกผู้หญิงหน้าเงิน พวกนั้นแต่เธอสู้พวกเธอไม่ได้เลยแม้แต่น้อย!อย่างน้อย พวกเธอมีความกล้าที่จะตามหา แต่เธอหละ?เธอมีอะไร? เธอเหมือนเต่าที่อยู่ในกระดองอยู่ในกระดองของตัว เอง!”

ฮ่าๆเนีรชาหัวเราะ”ฉันเหมือนเต่า?คุณพูดผิดไป ป่าว?คำนี้ต้องใช้ในตัวของคุณมากกว่า!ถ้าคุณเก่งก็อย่า ไปใช้นภนัยสิอย่าใช้นามที่เป็นลูกเขยของรัฐมนตรี ว่าการกระทรวงที่ดินและทรัพยากรไปหลอกลวงคนอื่นสิ! คุณอยากได้ฉันก็ชั่ง อยากจะจีบฉันก็ตาม ok แต่คุณ กลับมาเป็นโสดอิสระเหมือนเดิมก่อน!”

แต่ละคำเหมือนมีดที่แทงเข้าไปในใจของเขา นีรชานึกว่าภัสกรณ์จะโมโหมากๆ แต่ความโมโหของเขา กับลดลงแถมยิ้มที่มุมปาก “นีรชาเธอกำลังหึงใช่ไหม?”

นีรชาคอแข็งไปเลย”หึง?คุณมีความมั่นใจในตัว มากเกินไปละนะ!ฉันไม่มีความรู้สึกอะไรกับคุณเลย!ตอน กลางคืนเรียกชื่อของคุณ?คุณคงจะฟังผิดไปเอง!ฉัน แอบดูห้องทำงานของเธอ?คุณคิดมากไปแล้ว!ฉันก็แค่ดู จอคอมมากเกินไปก็เลยพักสายตาแป๊บ!”

นีรชาชี้ไปทางจมูกของภัสกรณ์ เริ่มพูดไม่คิด “ทุกครั้งที่คุณบังคับฉันทำเรื่องแบบนั้นกับคุณฉันรู้สึกรัง เกียจมากๆ”

พอเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของภัสกรณ์เริ่มหายไป ในใจของเธอรู้สึกมีความสุขมากๆ! แต่พึ่งผ่านไปครึ่งนาทีนีรชาก็เริ่มรู้สึกว่าแปลกๆ

แล้ว

ภัสกรณ์ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเข้าไปใกล้เธอ เหมือนจะสิงเข้าไปในร่างของเธอ “นีรชา เธอรู้สึก รังเกียจทุกครั้ง?ไม่เคยมีความสุขเลย?”

นีรชาเริ่มกลัวแล้ว สายตาแบบนี้ของภัสกรณ์เธอรู้ ดีว่าหมายความว่าอะไร!

เธอกอดแขนตัวเองแน่นๆแล้วถอยไปทางประตู

“ภัสกรณ์คุณคิดจะทำอะไร!”
ที่นี่คือร้านกาแฟนะ รอบข้างมีแต่กระจกใสด้าน นอกเป็นพนักงานและมีคนเดินผ่านไปมาเต็มเลย เขาคง ไม่คิดที่จะลวนลามเธอตรงนี้มั้ง?

“ฉันอยากจะทำอะไรเธอคงจะรู้ดีอยู่แล้ว!”ภัสกรณ์ ไปจับที่แขนของเธอแล้วดึงเธอเดินไปทางด้านหลัง

ทางนั้นมีห้องน้ำ

นีรชาตกตะลึง!เธอตบภัสกรณ์ไม่หยุดกำลังจะ ร้องขอความช่วยเหลือแต่มือของภัสกรณ์ไปปิดที่ปาก ของเธอก่อนแล้ว!