ตอนที่ 164 ความรักเป็นเรื่องเล็ก

ข้าวมื้อนี้เด็กกินอย่างมีความสุข แต่ผู้ใหญ่ทั้งสอง กลับมีความคิดของใครของมัน ความสัมพันธ์ที่เริ่มดีขึ้นก็ กลับมาห่างเหินมากกว่าเดิม

กินข้าวเสร็จฟ้าก็มืดไปทั้งแผ่นแล้ว เดินออกจาก ห้องอาหารนีรชาถึงรู้ว่าไฟข้างถนนเปิดหมดแล้ว เงา ของไฟสะท้อนไปทางกระจกใหญ่ดูแล้วรู้สึกโดดเด่น สวยงามมาก

ปาลจูงมือของนีรชาและภัสกกรณ์ไว้แล้วเดินไป ทางหน้าประตู

และอีกมุมนึงของร้านอาหาร นภนัยจ้องมองไป ทางภาพที่ดูอบอุ่นนั้น เธอกำมือแน่นเล็บเริ่มแทงเข้าไป ในเนื้อเธอก็ยังไม่รู้สึกตัว

ตาของเธอมีน้ำตาคลอเต็มแต่ก็กลั้นไว้ไม่ให้ไหล ออกมา ทำให้หน้าตาของเธอในตอนนี้ดูน่ากลัวมาก

“เป็นนางนีรชานี้จริงๆ!แล้วจะกลับมาทำไหม!ตอน นั้นทำให้พี่จะเป็นจะตาย ไม่ดูแลแม้กระทั่งบริษัทเกือบ ทำให้บริษัทที.เอส พร็อพเพอร์ตี้กรุ๊ปจำกัดล้มละลาย ตอนนี้บริษัทกลับมาเจริญเหมือนเดิมก็เลยกลับมาอย่าง หน้าด้านๆอีกครั้ง”

ถิราที่ยืนอยู่ข้างๆนภรัยกำลังจะลุกขึ้นไปด่านีรชา

“ถิรา อย่า!”นภนัยไปดึงที่มีอของเธอมองไปทาง

เธอด้วยสายตาที่อ้อนวอน “เธอรู้จักนิสัยพ่อเธอดี ถ้าทะเลาะกันจริงๆ”

ผ่านไปหลายนาทีถิราถึงจะนั่งลงอย่างไม่เต็มใจ กัดฟันแน่นๆแล้วมองไปทางนีรชาที่กำลังเตรียมจะขึ้นรถ

ปาลไปกอดที่คอของเธอแล้วยิ้มอย่างมีความสุข แถมเธอยังไปกอดที่จมูกของปาลด้วย

ถิรายิ่งดูก็ยิ่งโมโห “ผู้หญิงคนนี้เก่งจริงๆซื้อใจ ของปาลได้ไวขนาดนี้ ฉันจะบ้าตายแล้ว!เธอดูซิปาล สนิทกับนางนั่นยิ่งกว่าฉันซะอีก!”

เธอเกลียดนี้รชาจริงๆ เป็นแค่สาวจนๆธรรมดาๆ แต่กลับทำตัวสูงส่งและพี่ชายตัวเองก็ยังชอบแบบนั้นอีก รักนีรชามากกว่ารักน้องสาวคนนี้อีก

ถ้าเปรียบเทียบกันแล้วเธอชอบนภนัยมากกว่า ฐานะดีคนก็อ่อนโยน ให้เธอทุกอย่างกระเป๋าแบรนด์เน มก็ให้ไม่หยุด

ถ้าเทียบกันแล้ว นีรชาเป็นแค่เศษเสี้ยวธรรมดา!

นภนัยมองไปทางหน้าของถิราที่โมโหมากๆ นัยน์ตาของเธอก็มีอะไรแว็บผ่านแต่น้ำเสียงก็ยังคงน่า สงสารเหมือนเดิม “ถิรา ทำไงดี!พี่เธอต้องหลงเสน่ห์ นางนั่นแล้วแน่ๆเลย ไม่อย่างงั้นจะพาปาลมาพบเหรอ? ถิรา ฉันจะต้องทำไงดี…?”

พูดไปพูดมาน้ำตาที่กลั้นมาตั้งนานก็ไหลออกมา อย่างควบคุมไม่ได้

ถิรารีบเอากระดาษเช็ดหน้าให้เธอ ในใจก็ยิ่งเกลียดนี้รชาไปใหญ่เลย “พี่นภนัย ใจแย็นๆ ผู้หญิงคนนี้จะ ไม่มีจุดจบที่ดีแน่นอนจะต้องได้รับกรรมที่ก่อไว้!”

นภนัยน้ำตาอาบน้ำ “ถิรา พี่ของเธอน่าจะชอบ นีรชามากๆ ครั้งที่ฉันเจอกับเธอก็รู้สึกว่ากลิ่นน้ำหอมใน ตัวเธอนั้นคุ้นมากเลย ฉันคิดไปคิดมาถึงจะนึกได้ว่า นั่น คือกลิ่นน้ำหอมที่พี่ชายเธอซ่อนไว้ในห้องนอนที่ไม่เคย ให้ใครไปแตะต้อง…

ถิราใช้สายตาที่น่าสงสารมองไปทางนภนัย ไป กอดที่ไหล่ของเธอแล้วปลอบใจ “พี่นภนัยจะใจดีเกินไป ละนะ ผู้หญิงชั่วแบบนี้ต้องสั่งสอนดีๆให้นางนั่นรู้ว่าแย่ง แฟนคนอื่นต้องเจอกับอะไรบ้าง!”

นภนัยรับกระดาษมาเช็ดหน้าพูดด้วยน้ำเสียงที่ โศกเศร้า “ถิรา ความรักที่ฉันมีให้กับพี่ชายเธอ เธอเองก็ รู้ดี ฉันกลัวว่าถ้าฉันทำอะไรไปพอพี่ชายเธอรู้เข้าก็จะมา ขอเลิกกับฉัน….”

นภานัยก็ไม่ได้พูดโกหก เธอรักภัสกรณ์จริงๆ ภายนอกของเขาดูแข็งแกร่งหล่อเหลา อำนาจมากมาย ทรัพย์สินเงินทองก็มีเยอะฐานะแม้กระทั่งเรื่องบนเตียง ก็ไม่มีผู้ชายคนไหนสู้เขาได้

ที่เธอตั้งใจพูดแบบนี้ก็เพื่อที่จะรอให้ถิราพูดคำ นั้นออกมา เป็นอย่างที่คิด พอถิราได้ยินที่เธอพูดก็รีบมาจับที่

มือของเธอแน่นๆ “พี่นภนัย เรื่องนี้ปล่อยให้ฉันไปจัดการ เอง!นีรชากล้ามาอ่อยพี่ของฉัน ฉันก็จะให้เธอเสียชื่อเสียงให้อายทั้งเมืองเลย!”

ตอนที่ถิราถึงหน้าตึก ปาลก็หลับไปแล้ว

นีรชามองไปทางภัสกรณ์ด้วยสายตาที่ติเตียน “ฉันบอกให้คุณว่ากลับบ้านที่เดียวเลยคุณก็ไม่ฟัง!ฉัน เรียกรถก็กลับมาได้แล้วไม่จะเป็นต้องให้คุณส่ง”

ระหว่างพูดเธอก็เปิดประตูลงรถ หันหน้าไปพูดว่า ภัสกรณ์ “กลับถึงบ้านให้น้าเช็ดหน้าเช็ดเท้าหน่อย ออก ไปเล่นมาทั้งวันเช็ดตัวก่อนนอนจะสบายหน่อย ฉันไป ก่อนละนะคุณรีบพาปาลกลับบ้านไป”

ภัสกรณ์นั่งอยู่ในรถ ไม่พูดอะไรไม่มองไปทาง เธอด้วย

ผู้ชายที่อารมณ์แปรปรวน..นี้รชาแอบพูดในใจ เธอไม่สนภัสกรณ์อีกเดินกลับไปต่อ

พึ่งเดินได้ไม่กี่ก้าวแขนของภัสกรณ์ก็ดึงตัวเธอ จากด้านหลังจากนั้นก็กอดเธอไว้แน่นๆ

เขาก้มตัวไปจบที่ปากของเธอแรงๆ แรงเหมือน พายุมรสุมที่กำลังจะมาถึง

นีรชาอึ้งไปเลย เป็นโรคประสาทจริงๆเลยเมื่อกี้ ไม่อยากคุยกับเธอไม่ใช่เหรอทำไมตอนนี้ไม่ปล่อยให้ เธอไปหละ?

เธอกำลังจะขัดขืนภัสกรณ์ก็ปล่อยตัวเธอไปเลย เสียงของเขาแหบนิดๆ “กลับไปเถอะผมไปก่อนละ นะ”พูดจบเขาก็หันหลังเดินกลับอย่างไม่ลังเล
เขาตัวสูงร่างใหญ่เดินสองก้าวก็ไปถึงข้างประตู รถแล้ว

นีรชามองดูเขาขึ้นรถแล้วปิดประตู มองดูรถของ เขาหายไปจากสายตาตัวเองทีละนิดๆ ตั้งแต่แรกจนจบ เขาไม่เคยหันหน้ามาเลย

นีรชางงไปหมดเลย

เธอยืนอยู่ใต้ต้นไม้คนเดียวสักพักก็โทรไปหา จันทร์ฉาย “จันทร์ฉาย สะดวกรับโทรศัพท์ไหม?” จันทร์ฉายพึ่งอาบน้ำเสร็จน้ำเสียงเต็มไปด้วย

ความขี้เกียจ “เธอโทรหาฉันเมื่อไหร่ก็ว่างที่จะรับสาย ตลอด รีบพูดมา มาหาฉันนี่ต้องไม่มีเรื่องดีแน่ๆเลย”

“จันทร์ฉายฉันอยากจะย้ายบ้านใหม่ เธอเอาบ้าน ติดต่อของเจ้าของบ้านให้ฉันหน่อย ฉันพูดกับเขา เอง”นีรชารู้สึกผิดนิดๆ ตอนนั้นที่จันทร์ช่วยเธอหาบ้านก็ คงจะเสียเวลาไปมาก ไม่ว่าจะที่ตั้ง ราคาหรือการตกแต่ง ดีกว่าเงินที่จ่ายไปทั้งนั้น

จันทร์ชะงัก “ทำไมหรอ?อยู่แล้วไม่สบายเหรอ?”

นีรชาลังเลแป๊บแล้วเล่าเรื่องราวระหว่างเธอกับ ภัสกรณ์ให้จันทร์ฉายฟัง

พอจันทร์ฟังจบก็เงียบไปสักแป๊บ “น้ำ ภัยสกรณ์ น่าจะมีความจริงใจกับเธออยู่นะแล้วเธอเองคิดยังไง หละ?”

นีรชารู้สึกเหนื่อยมาก “ฉันไม่อยากจะพัวพันกับเขาอีกแล้ว ฉันกับภัสกรณ์ผ่านอะไรมามากมายไม่มีทาง กลับไปเป็นเหมือนเดิมแล้ว”

เงียบไปสักแป๊บแล้วเธอก็พูดต่อว่า “อีกอย่าง ตอนนี้ยังมีนภนัยอีก เธอคือตัวจริงที่อยู่เคียงข้างภัสกรณ์ ฉันกั้นอยู่ตรงกลางหมายความว่ายังไง?”

จันทร์ฉายถอนหายใจ “สิ่งที่ภัสกรณ์มีให้กับนภ นัยก็คงจะมีการชดใช้มากกว่ามั้ง เขาบอกว่าหลังจากนี้ หนึ่งปีจะให้ทุกอย่างกับเธอ คงจะเป็นเพราะหลังจากนี้ หนึ่งปีเขาจะเลิกกับนภนัยมั้ง”

นีรชารู้สึกโมโหก็เลยพูดออกมาอย่างไม่ทันคิด “น่าเกียจจริงๆ!ผู้ชายแบบนี้ไม่เอายังจะดีกว่า!”

จันทร์ฉายที่อยู่อีกทางส่ายหัว “น้ำ เธออย่าเอา ความคิดผู้หญิงมาสันนิษฐานใจของผู้ชาย สำหรับผู้ หญิงแล้วความรักคือโลกทั้งใบ แต่สำหรับผู้ชายความรัก เป็นแค่เรื่องเล็กๆ การงานเท่านั้นที่เป็นสิ่งสำคัญในใจ ของพวกเขา ดังนั้นที่ภัสกรณ์เป็นแบบนี้ฉันเข้าใจจริงๆ ถ้าเปลี่ยนเป็นผู้ชายคนอื่นก็คงจะทำแบบนี้เหมือนกัน เพราะโลกใบนี้มันโหดร้ายเกินไป”