ตอนที่ 162 ยอมรับความผิด

พอเห็นปาลเป็นแบบนี้นีรชารู้สึกว่าเหมือนมีมีด มากรีดที่หัวใจตัวเอง ถึงแม้จะมีผู้ใหญ่บอกไว้ว่าอย่า ทะเลาะกันต่อหน้าเด็ก แต่ตอนนี้เธอทนไม่ไหวแล้วจริงๆ

เธอไปกอดร่างที่เล็กๆของปาลแล้วตะคอกไป ทางภัสกรณ์ “คุณเป็นบ้าเหรอ!เด็กอายุแค่นี้งอแงเป็น เรื่องธรรมดาไม่ใช่เหรอ?คุณกล้ายกมือตบเด็กเหรอฮะ?”

ทีแรกภัสกรณ์อยากจะสั่งสอนปาลให้เหมือนลูก ผู้ชายอย่าเหมือนเด็กผู้หญิงที่อะไรนิดๆหน่อยๆก็ร้องไห้ แต่พอเห็นหน้าตาที่น่าสงสารของปาลเขาก็รู้สึกผิดขึ้น มาทันทีเลย

ภัสกรณ์รีบนั่งย่อๆมองไปทางปาลด้วยสายตาที่ รู้สึกผิด “ปาล ขอโทษ พ่อ..พ่อแค่….แค่อยากให้ลูก เข็มแข็งหน่อยพ่อไม่ได้ตั้งใจ”

เห็นปาลงอตัวอยู่ในอ้อมกอดของนีรชา สายตา ทั้งคู่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวก็ทำให้หัวใจของภัส กรณ์เจ็บมากไปกว่าเดิม

เขารู้สึกผิดมากๆยื่นมือไปทางปาลอยากจะไปอุ้ม ตัวเขามา เขาทำใจไว้ล่วงหน้าแล้วว่าปาลจะปฏิเสธเขา

ปาลมองไปทางภัสกรณ์ลังเลไปประมาณสองวิกี

พุ่งไปในอ้อมกอดของเขาเลย “พ่อ ไม่เป็นไรครับ ปาล

เป็นคนงอแงใส่น้านีรชาเองพ่อโกรธก็ไม่ผิดครับ ปาล

เป็นเด็กดีไม่ให้น้านีรชาไปเล่นเป็นเพื่อนแล้ว”
บนขนตาของปาลยังมีน้ำตาหยดเล็กๆติดอยู่แต่ บนใบหน้านั้นกลับมีรอยยิ้มที่สดใส

ตาของภัสกรณ์แดงขึ้นมาทันทีเขากอดปาลแน่นๆ ลูกชายของเขาเข้าใจคนจนรู้สึกสงสาร!

“ไป ลูกพ่อไปนั่งรถไฟเหาะกันลูก” ภัสกรณ์อุ้ม เด็กขึ้นมานั่งบนไหล่ของตัวเองแล้วพูดกับนีรชาว่า “ทาง นั้นมีร้านน้ำดื่ม เธอไปนั่งรอพวกเราที่ร้านก่อน!”

นีรชาไม่สนใจเขาเงยหน้าขึ้นมองไปทางปาลยิ้ม อ่อนๆแล้วพูดว่า “ที่รักจำ น้านี้รชาไปเล่นเป็นเพื่อนนะ ครับ!”

ปาลดีใจจนทำตาโตค้างจากนั้นก็สายหัวต่อ “น้า นีรชาครับ น้าไม่ชอบนั่งรถไฟเหาะก็ไม่ต้องไปกับผม แล้วครับ ผมเป็นลูกผู้ชายจะไม่ตามตื้อน้านะครับ”

นีรชายิ้ม “ไม่ครับ ตอนนี้น้าอยากจะนั่งรถไฟเหาะ แล้ว”

หลังจากที่นั่งรถไฟเสร็จก็ไปเล่นอย่างอื่นอีก มากมาย พอปาลเล่นจนอิ่มก็ไปลูบที่ท้องตัวเองแล้วพูด กับนีรชาว่า “น้านีรชาครับ ผมหิวแล้ว”

ภัสกรณ์ไปจูงมือของเขา “ไป พวกเราไปหาร้าน อาหารที่อร่อยๆไปกินให้อิ่มท้องเลย” ปาลจับมือของภัสกรณ์และนีรชาคนละหนึ่งข้าง

แล้วโดดไปโดดมาดีใจเหมือนลิงที่ได้กินขนม

ระหว่างทางภัสกรณ์พยายามจะคุยกับนีรชา แต่นีรชาก็ไม่สนใจเขา รอยยิ้มที่อ่อนหวานของเธอมีให้แต่ ปาลผู้เดียวเท่านั้น

ภัสกรณารู้ว่าเธอนั้นโกรธที่เขาตบหัวของปาล ใน ใจของเขาไม่รู้สึกโกรธเลยแต่กลับรู้สึกมีความสุขนิดๆ นีรชาชอบปาล เรื่องนี้ทำให้เขาดีใจยิ่งว่าที่นีรชา

ชอบตัวเอง

ฉวยโอกาสที่ปาลไปเข้าห้องน้ำ ภัสกรณ์ไปคุยกับ นีรชาอย่างหน้าด้านๆ “น้ำ เธอยังโกรธฉันอยู่เหรอ? ขนาดปาลเองไม่โกรธแล้วทำไมเธอยังทำหน้างอหละ?”

เขาไม่พูดถึงปาลก็ค่อยยังชั่วหน่อย แต่พอเขา พูดถึงปาลความโมโหของนีรชาก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

เธอกัดฟันแล้วพูดด้วยเสียงต่ำ “ภัสกรณ์!คุณไม่ สมควรที่จะเป็นพ่อเลย!”

ภัสกรณ์รู้สึกว่าตัวเองน่าสงสารมากเลย “หนัก ขนาดนั้นเลยเหรอ?ผมก็แค่ไปตบที่หัวของเขาเบาๆเอง! สั่งสอนลูกชายตัวเองก็ต้องเข้มงวดหน่อยสิ ถ้าเป็น ลูกสาวนะฉันจะไม่แตะต้องแม้แต่เส้นผมเลย”

นีรชาโกรธจนไม่อยากจะคุยกับเขา ผ่านไปสัก แป๊บถึงจะพูดมาว่า “นั่นคือการสั่งสอนของคุณเหรอ? การลงโทษเด็กนั้นคือวิธีที่ต่ำต้อยมากที่สุด!นั่นคือการ ทำร้ายเด็ก!คุณไม่รู้สึกบ้างเหรอว่าปาลเป็นเด็กที่เงียบ กว่าคนอื่นๆ?เด็กอายุห้าขวบควรเป็นเด็กที่รู้จักเล่นอย่าง เดียวถึงแม้บางครั้งจะงอแงบ้างก็แค่ว่านิดว่าหน่อยก็ พอแล้ว แต่คุณหละจะไปตบเด็กอย่าบอกกับฉันว่าคุณแค่ตบเบาๆ พฤติกรรมของคุณแตกต่างอะไรกับการตบตี หละ?!”

พอนีรชาพูดจบ ภัสกรณ์เงียบไปสักแป็บแล้วพูด ต่อว่า “ที่เธอพูดนั้นถูก ผมเข้มงวดกับปาลมากเกินไป แล้ว ผมก็แค่กลัวว่าเขาไม่มีแม่แล้วจะขาดมารยาททาง ด้านนี้ไป แต่ไม่คิดว่าวิธีของผมมันผิดไปแล้ว…

นีรชานึกไม่ถึงเลยว่าภัสกรณ์จะยอมรับความผิด ได้เร็วขนาดนี้ เขาเป็นคนที่รู้ทั้งรู้ว่าทางด้านหน้าเป็นทางตันก็จะ

เดินไปต่อ ทั้งดื้อด้านและเอาแต่ใจ แต่ตอนนี้เขากลับ

ยอมรับความผิด

ห้าปีที่ผ่านมา เขาอาจจะมีการเปลี่ยนแปลงแล้ว จริงๆ..

นีรชาถอนหายใจยาวๆและพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อน โยนว่า “ต่อไปก็มีความอดทนกับปาลมากๆนะ ใจกว้าง หน่อย!เขายังเด็กแถมไม่มีแม่ดูแลอีก ถ้าคุณยังเข้มงวด ขนาดนี้เขาก็น่าสงสารเกินคนไปแล้ว!”

น้ำเสียงของเธอฟังจริงใจและอ่อนโยน แสง ตะวันที่ส่องมาทางหน้าของเธอทำให้เธอนั้นดูเหมือน นางฟ้าที่อยู่บนสวรรค์

ภัสกรณ์ซึ่งมาก คำๆนึงเกือบจะออกจากปากของ เขาแต่ก็ห้ามตัวเองไว้ทัน

ยังไม่ถึงเวลา เขาจะต้องรวบรวมความแข็งแกร่ง ในตัวก่อน ทนอีกแค่ปีเดียว
เขาไม่เพียงแต่ต้องดูแลรักษาบริษัทที.เอส พร็อพเพอร์ตี้กรุ๊ปจำกัดให้ดี ยังจะต้องทำให้บริษัท เติบโตมากกว่าเดิมต่อไปจะได้ให้ลูกขายสืบต่อ แต่ในเวลานี้ไม่มีใครที่จะมาแทนที่ของนภนัยได้ แม้กระทั่งนี้รชาก็ทำไม่ได้