ตอนที่ 161 บาดเจ็บแต่ไม่กล้าร้องออกมา

เดทสัปดาห์ละครั้ง?ผู้ชายคนนี้ได้คืบจะเอาศอก จริงๆเลย!

นีรชาขมวดคิ้วกำลังจะปฏิเสธแต่พอเห็นหน้าตา ของปาลก็พูดไม่ค่อยออกก็เลยตอบไปมั่วๆว่า “ค่อยว่า

กัน” ตอนที่ถึงสนามเด็กเล่นปาลน้อยยังนอนอยู่ ภัส กรณ์ไปแกะเข็มขัดนิรภัยออกจะเอื้อมมือตบที่หน้าของ

ปาล”ตื่นแล้วลูก!”

นีรชารีบบังไว้ก่อนแล้วจิกตาไปทางเขา “ทำอะไร ของนาย!ให้ลูกนอนอีกแป๊บส”

ภัสกรณ์ชี้ไปทางหน้าต่าง “ถึงจุดหมายแล้วหนิ”

นีรชาไม่รู้จะสื่อสารกับผู้ชายแบบนี้ยังไงแล้วไม่ แปลกใจเลยที่ใครๆก็พูดกันว่ายอมอยู่กับแม่ที่ขอทานก็ ไม่อยู่กับพ่อที่เป็นข้าราชการ!

จิตใจของผู้ชายไม่ละเอียดเลยจริงๆ

เด็กน้อยกำลังนอนหลับอย่างสบายถ้าโดนปลุก ให้ตื่นคงจะทรมานแน่ๆเลย เรื่องแค่นี้ภัสกรณ์ก็คิดไม่ได้

“นอนอีกแป๊บแล้วจะเป็นอะไร?พาเด็กๆออกมา

เล่นก็เพื่อที่จะให้เด็กเล่นให้สนุกไม่ใช่เหรอ?ตอนนี้สิ่งที่

เขาต้องการคือนอนหลับ แค่นอนอิ่มๆก็จะทำให้เขามี

ความสุขทำไมไม่ทำให้เด็กสมหวังหละ?
คำพูดที่ยาวเหยียดของนีรชาทำให้ภัสกรณ์ไม่รู้ จะพูดอะไรต่อ เห็นนีรชาหวงลูกเหมือนแม่ไก่ที่หวง ลูกไก่แบบนี้ในใจของภัสกรณ์เต็มไปด้วยความอบอุ่น นัยน์ตาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มเขาเอื้อมตัวไปจูบที่ปากของ เธอ “ยัยเด็กบ๊องกล้าว่าผมเหรอ!

นีรชาหลบไม่ทันก็เลยโดนเขาจูบพอดี แก้มของ เธอแดงขึ้นมาทันทีแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เขินอายว่า “ต่อหน้าเด็กก็ไม่รู้จักอาย ไม่มีแก่คนเฒ่าก็ไม่รู้จักอายใช่ ไหม!

นีรชาอุ้มเด็กที่อยู่ในอ้อมกอด หน้าของเธอดูมี เสน่ห์ ความรักของแม่ที่อยู่ในตัวก็แผ่ออกมาเต็ม ทั้งสอง อย่างที่ดีที่สุดของผู้หญิงอยู่ที่ตัวเธอหมดแล้ว ตอนนี้ภัส กรณ์รู้สึกว่าเธอสวยงามมาก ทำให้เขาทั้งหลงใหลทั้ง ซาบซึ้ง ความอ่อนหวานที่อยู่ในใจเหมือนมีอะไรพุ่งเต็ม เยอะจนพร้อมที่จะกระจัดกระจายออกมา

โชคดีที่ผ่านไปไม่นานปาลน้อยก็ตื่นแล้ว เขาขย้ ตาเสร็จก็สังเกตเห็นว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของนีรชา พอรู้แบบนี้ก็บนใบหน้าก็มีรอยยิ้มแฉ่งทันที ใช้เสียงเด็กๆ ของเขาเรียก “น้านีรชา!”

“อ้ายเที่รักตื่นแล้วเหรอ?น่ารักจริงๆเลย!”ในใจ ของนีรชาเต็มไปด้วยความสุข เธอจับตัวของปาลขึ้นมา แล้วให้นั่งลงพร้อมขยับมือของตัวเองที่ชาไป

ภัสกรณ์มองไปทางเธอ “ขาเจ็บจนแข็งแล้วใช่ ไหม?เมื่อกี้บอกว่าปล่อยลงมาเธอก็ไม่ยอมฟัง”
นีรชายิ้มแฉ่ง “ฉันเต็มใจ!”

ปาลนั่งตัวตรงก็มองเห็นประตูที่เป็นปราสาทของ สนามเด็กเล่นเลย เขารีบตะโกนดังๆ “น้านีรชา!ถึงสนาม เด็กเล่นแล้ว!”

นีรชายิ้มหวาน “ใช่!ไปกันพวกเราลงจากรถกัน! ปาลของพวกเราจะไปเล่นแล้วๆๆๆๆ!”

ภัสกรณ์มองไปทางผู้หญิงที่กำลังเล่นกับเด็กอยู่ เขารู้สึกน้อยใจที่โดนปาลเมิน

เริ่มตั้งแต่ที่เขาตื่นก็ไม่เคยเหลียวมองพ่อคนนี้ เลย!

ก็เลยพูดไปด้วยน้ำเสียงที่หึงว่า “ปาล ยังไม่ได้ เรียกพ่อเลย!”

ปาลไม่หันแม้กระทั่งหัวเรียกออกเสียงอย่างไม่ สนใจว่า “พ่อ!”

จากนั้นก็ชี้ไปทางสนามเด็กเล่นอย่างมีความสุข แล้วคุยกับนีรชาอย่างเฮฮา

ภัสกรณ์เงียบไปเลย นัยน์ตาเต็มไปด้วยความ อิจฉา มองไปทางนีรชาแล้วพูดว่า “น้ำ เธอนี่ซื้อใจคน

เก่งจริงๆเนอะ!” นีรชามองไปทางเขาแล้วยักคิ้ว “ถ้าทำได้นายก็

ทำสิ!”

ประตูสนามเด็กเล่นมีคนเยอะมากล้วนเป็นแต่พ่อ แม่พาลูกๆมาเล่น บนใบหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยรอยยิ้มทำให้ดูแล้วรู้สึกอบอุ่นมาก

แสงแดดที่อบอุ่นส่องมาทางสนามเด็กเล่นทำให้ เห็นใบไม้ที่เขียวสดใสมีสีเหลืองอ่อนๆปนอยู่พร้อมกับ กลิ่นดอกไม้อ่อนๆที่อยู่รอบข้าง

นีรชาจูงมือของปาลและภัสกรณ์ เดินไปแล้วกระ โดดทำแบบนี้ซ้ำๆเหมือนนกที่ถูกปล่อยออกมาจากกรง

หลังจากที่เล่นของเล่นไปหลายๆอย่างปาลก็จะ ไปนั่งรถไฟเหาะจูงมือของนีรชาพูดไม่หยุด “น้านีรชา ไปกับผมได้ไหมครับ?”

นีรชามองไปทางรถไฟเหาะอย่างลำบากใจ ถึง แม้จะเป็นรถไฟของเด็กๆไม่ได้น่ากลัวเหมือนของผู้ใหญ่ แต่เธอก็ยังรู้สึกกลัวอยู่ดี เธอกลัวความรู้สึกที่ขึ้นสูงๆแล้ว ต่อด้วยความรู้สึกที่โล่งอกเหมือนโลกใบนี้ไม่มีแรงโน้ม ถ่วง

ภัสกรณ์ก็ดูออกว่านีรชาลำบากใจเลยไปจูงที่มือ ของปาล “พ่อเล่นด้วยคนเดียวก็พอแล้ว น้านีรชาไม่ค่อย สบายให้น้าพักผ่อนก่อนนะครับ”

แต่ปาลไม่ยอมจับมือของนีรชาก็เริ่มร้องไห้ “ไม่ เอาครับ ผมจะให้น้านีรชาเล่นด้วย”

ปาลร้องขอเหมือนเด็กคนอื่นทั่วๆไปเป็นแล้ว นีรช ารรู้สึกดีใจมากกำลังจะเปิดปากตอบก็เห็นภัสกรณ์ยกมือ ตบไปที่หัวของเขา “ร้องไห้ทำไม?ไม่เหมือนลูกผู้ชาย เลย!”

แรงที่ตบไม่แรงแต่น้ำเสียงดูเข้มงวดมาก
พอนีรชาเห็นภัสกรณ์ตบเด็กแบบนี้ก็อึ้งไปเลย ตา ที่ดำเหมือนลูกองุ่นปิดกว้างแล้วมองไปทางภัสกรณ์ อย่างนิ่งๆ

หลังจากกนั้นสองวิปาลรู้สึกตัวน้ำตาก็ไหลออก มาไม่หยุดแต่ก็ไม่กล้าตามตื้อนีรชาต่อ ทำได้เพียงไป แอบไว้ที่หลังของเธอ

หน้าตาที่โดนรังแกแต่ไม่กล้าบอกใครยิ่งดูก็ยิ่ง รู้สึกน่าสงสาร