ตอนที่187 ให้บ้านเธอล่มสลาย

นีรชาหันกลับไปมอง ต้นตอของเสียง สายตานั้นเกือบจะทำให้เธอร้องกรี๊ดไม่ออก

ด้านหลังของเก้าอี้นอน มีงูตัวใหญ่ สีดำกำลัง คลายพิษ ยกตัวขึ้นครึ่งตัว ขู่ฟอฟ่อเลื้อยเข้ามา

หัวสามเหลี่ยมดูแล้วดุร้าย คอนั้นแผ่ขยาย ลวดลายเหมือนแก้ว

งูเห่า มันคืองูเห่า

นีรชาตกใจมากแต่ก็ไม่กล้าขยับตัว เพราะกลัวว่า ถ้าเธอขยับตัวแล้วจะทำให้งูเห่าโจมตีเธออย่างดุร้าย

โชคดีที่ด้านหลังคือประตูของห้องแต่งตัว นีรชา ค่อยๆขยับตัวเข้าไปทางประตู

ยังดีที่ดูนั้นงูไม่ตามขึ้นมา แค่ตัวส่วนบนนั้นชอยู่ บนอากาศ ใช้ตาสามเหลี่ยมเยือกเย็นมองเธอ

ดีมาก ดีมาก นีรชาทั้งหายใจเข้าลึก ทั้งค่อยๆ วางมือบนลูกบิดประตูที่ละนิดทีละนิด

ในที่สุดมือก็จับลูกบิดประตู นีรชาใช้กำแรง ทั้งหมดของตัวเอง ดึงประตูออกอย่างสุดชีวิต

แปลกใจมาก ทางเดินระเบียงไม่มีกลุ่มคนดูแล ความปลอดภัยไม่ได้ปรากฏตัวอยู่ที่ด้านนอก คาดไม่ ถึงว่าประตูนั้น จะถูกล็อกจากด้านนอก
เธอไม่สามารถเปิดประตูได้

เหงื่อเย็นไหลจากหน้าผากผ่านแก้มสีขาวนวล ไหลจากคอลงไปยังอก ไหลเย็นและเหนี่ยว เหนอะหนะ

การกระทำของนีรชาทำให้งูเห่านั้นโกรธมาก มัน เพิ่มความเร็ว คอของมันนั้นก็แผ่ชัดเจน ฉกตรงไปที่ข้อ เท้าของ นีรชา

“กรด”นีรชากรีดร้อง นี่มันเป็นงูตัวใหญ่ ยาวกว่า หนึ่งเมตร ในขณะที่ร่างเย็นเปียกลื่นของมันนั้นก็มัวน อยู่ข้างขา เธอ เขี้ยวพิษกำลังกัดที่ข้อเท้าบอบบางของ เธอ สร้างความเจ็บปวดให้เธออย่างมาก

ทันใดนั้น มีเสียงคนกำลังคุยกันจากด้านนอก เสียงของประตูที่ล็อกอยู่ก็ถูกเปิดออก

ปลอดภัยแล้ว นีรชาตกใจกลัวมาก สมองตื้อตึง จนสุดขีดก็ผ่อนคลายอย่างทันใด ปล่อยทั้งตัวให้ล้มลง บนพื้น อย่างนุ่มนวล สลบไป

ภัสกรณ์พาคนมาเปิดประตู สายตามองเห็นงูเห่า

ขู่ฟ้อฟ่อ อยู่ข้างนี้รชา

ทุกคนกำลังตกตะลึง ภัสกรณ์เดินไปหานีรชา อย่างกระวนกระวายใจ เพียงเห็นเธอนอนอยู่บนพื้น ดวงตาปิดแน่น ใบหน้าซีดเซียวเหมือนไม่มีเลือด ด้วยความกังวลในหัวใจ ภัสกรณ์รีบวิ่งไปที่ประตู

“คุณผู้ชาย นั้นเป็นงูพิษ พวกเราแจ้งเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมาเถอะ”พนักงานของโรงแรมรีบ หยุดภัส กรณ์

“ถอยออกไป”ภัสกรณ์ผลักพนักงานออกไป พร้อมกับนำดอกไม้ไฟสำหรับใช้ในงานแต่งงานจากมือ พนักงานไป มือถือกดอกไม้ไฟอันใหญ่เปิดประตูเข้าไป ในห้อง

งูเห่าเลื้อยงอตัวอยู่ เลื้อยมาทางภัสกรณ์ ทุกคนที่ หน้าประตูกรี๊ดร้องตกใจถอยกลับไป

ภัสกรณ์ชุดอกไม้ไฟโบกไปมา เดินเข้าไปหา

งูเห่าอย่างไม่เกรงกลัว ทุกการเคลื่อนไหวเขาใช้พลัง

ทั้งหมดของร่างกาย

งเห่าดูเหมือนจะกลัวความบ้าคลั่งของภัสกรณ์ หลังจากหลบหลีกไปหลายครั้ง ก็ถูกภัสกรณ์ตีเข้าไปที่ กลาง หัว เลือดไหลบนพื้นชักกระตุกไปสองสามครั้ง แล้วก็อ่อนนิ่มเป็นโคลนไป

คุณพระช่วย คนที่อยู่ด้านนอกประตูส่งเสียงตกใจ มา พร้อมกับเตรียมเข้ามาอุ้มตัวนี้รชาส่งไปที่รถพยาบาล

“ปล่อยมือ”ภัสกรณ์ทิ้งดอกไม้ไฟลง สายตาโหด เหี้ยมเต็มไปด้วยความน่ากลัวมองไปทางผู้ชายที่กำลัง จะอุ้ม นีรชาขึ้น

ผู้ชายทุกคนรีบปล่อยมือ

ชุดเพื่อนเจ้าสาวของนีรชานั้นยังสวมไม่เสร็จดี เผยให้เห็น ไหล่และหน้าอกขาวของเธอ ภัสกรณ์ถอด เสื้อของเขา ห่อร่างกายของนีรชา อุ้มเธอออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็ว

มีคนเรียกรถพยาบาลแล้ว แผนกฉุกเฉินของ โรงแรมเมื่อทราบข่าวก็รีบมา ช่วยรักษาพยาบาลเบื้อง ตัน เพื่อลดการแพร่กระจายของพิษ งู

จันทร์ฉายและนรุตม์เมื่อได้ยินข่าว ก็ไม่สนใจแขก ในงาน รีบวิ่งไปทางนั้น

นภนัยที่วิ่งมาเวลาเดียวกัน

“คุณแทนคะ น้ำเป็นยังไงบ้างคะ”จันทร์ฉายรีบจน ร้องไห้ออกมา

ภัสกรณ์จ้องมองไปที่ใบหน้าซีดเซียวของนีรชา เงยหน้ามองจันทร์ฉายและนิรุตม์”ไม่น่าจะเป็นอะไร ผม จะพาเธอไปโรงพยาบาล พวกแกดำเดินงานแต่งงานต่อ ไปเถอะ อย่าให้เสียฤกษ์เลย”

แม่ของนรุตม์ก็รีบเข้ามา เมื่อได้ยินคำพูดของภัส กรณ์ก็พยักหน้า ดึงมือของจันทร์ฉายและนิรุตม์กลับ ไป”ที่ท่าน ประธานภัสกรณ์พูดก็ถูกนะ มีเขาอยู่ดูแล เพื่อนเจ้าสาวคนนี้อยู่ ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร พวกเรารีบ กลับไปก่อนเถอะ แขกในงานกำลังรออยู่”

นภนัยจับมือของจันทร์ฉาย”จันทร์ฉาย ฉันก็จะอยู่ ดูและน้ำ แหวนหมั้นและดอกไม้อยู่กับทีนาร์แล้ว”

จันทร์ฉายมองนีรชาอย่างลังเล และมองไปที่ หน้าของแม่สามี คิดว่ามีทั้งภัสกรณ์และนภนัยดูแลอยู่ ควรจะไม่มีปัญหาอะไร จึงกัดฟันกลับไป
ภัสกรณ์อุ้มนีรชาเดินก้าวยาวไปข้างหน้า นภนัยที่ ก้าวสั้นกว่าเดินตามหลังเขา

“แทนคะ คุณเดินช้าหน่อยได้ไหมคะ ฉันเดินตาม คุณไม่ทันแล้ว”นภานัยตะโกนอย่างอ่อนแอ

เดินช้าลง ก็จะทำให้พิษของงูร้ายแรงขึ้น

ภัสกรณ์หยุดเดินอย่างกะทันหัน หมุนตัวไปมอง นภนัยอย่างเยือกเย็น สายตาคมที่แฝงไปด้วยความบ้า คลั่ง

“นภนัย คุณแสร้งทำแบบนี้เหนื่อยไหม?”

น้ำเสียงเยือกเย็นแฝงด้วยความรังเกียจและความ เกลียดชัง

อะไรคะ นภนัยหยุดเดิน มองภัสกรณ์อย่างสงสัย

“แทนคะ คุณกำลังพูดอะไร”

ผมกำลังพูดอะไรในใจคุณก็น่าจะเข้าใจนะ นภนัย อย่าล้อเล่นกับผม ผมจะบอกคุณให้นะ ถ้าวันนี้น้ำเป็น อะไรไปจริงๆ ผมจะฝั่งคุณพร้อมไปด้วย”

ภัสกรณ์กัดฟันพูดกับนภนัย ทีละคำอย่างชัดเจน

“แทนคะ คุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าคะ น้ำถูกงู กัด เกี่ยวอะไรกับฉันคะ ฉันจะหางูแบบนี้ได้จากไหน ยิ่ง กว่านั้น ฉันก็ไม่ได้เป็นคนล็อกประตู คุณโยนความผิดนี้ มาใส่ฉัน มันไม่ยุติธรรมมาก”

นภนัยยังคงโต้เถียง
“เพี้ยะ”ภัสกรณ์ใช้หลังมือของเขาตบไปที่ใบหน้า ของเธออย่างแรง

“ตบครั้งนี้ ผมตบแทนน้ำ นี่เป็นผลของการกระทำ ที่คุณวางแผนทำร้ายเธอหลายครั้ง”ภัสกรณ์พูดด้วยน้ำ เสียง เย็นชา

นภนัยใช้มือกุมหน้า มองหน้าภัสกรณ์อย่างตก ตะลึง สายตาของเธอเต็มไปด้วยความผิดหวังและความ เกลียดชัง “ภัสกรณ์ คุณตบฉัน คุณตบฉันเพื่อนีรชาผู้ หญิงต่ำช้าคนนี้อย่างนั้นเหรอ”

เสียงของเธอคมชัดราวกับเศษเหล็กพุ่งผ่าน กระจก พุ่งผ่านหูไป

ภัสกรณ์นั้นไม่อยากจะตอบโต้อะไรกับคำพูดของ เธอ หมุนตัวกลับไป อุ้มนรีชาเดินต่อไป

“ภัสกรณ์ ฉันบอกให้คุณหยุด คุณมันคนอกตัญญู ที่ดินพื้นนั้น ไม่ใช่เพราะว่าพ่อของฉัน ที่ท่านให้คุณเหรอ สอง พันสองร้อยล้านบาท คุณรับไปเต็มๆ แต่วันนี้ กลับ ตบฉันเพื่อผู้หญิงชั้นต่ำแบบนี้ ฉันจะบอกคุณให้นะ ถ้าวัน นี้คุณ ไม่ขอโทษฉัน ฉันจะให้คุณ ตระกูลหมื่นสาไม่ สามารถร่วมธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ได้อีกในอนาคต ให้ คุณล้มละลาย แม้แต่ใต้สะพานก็ให้คุณอยู่ไม่ได้”

นภนัยร้องไห้เสียงดัง ใบหน้าสวยงามบิดเบี้ยว ด้วยความเกลียดชัง

ภัสกรณ์หยุดเดิน หมุนตัวกลับมา สายตาคมกริบ มองนภนัยอย่างเงียบงัน”ได้ แล้วผมจะคอยดู”
พูดจบ เขาอุ้มนี้รชาเดินต่อไปข้างหน้าอย่างไม่ ลังเล

น้ำต้องไม่เป็นอะไร เขาไม่สามารถยื่นตกใจได้อีก จริงๆ ครั้งแรก เธอถูกวางยา เขาพาเธอไปส่งโรง พยาบาล ก็ใช้ ความกล้าหาญทั้งชีวิตของเขาแล้ว วันนี้ เป็นอีกครั้งที่ถ่วงรั้งความกล้าหาญของเขา เขาไม่ สามารถมั่วแต่ยื่นตกใจ เป็นครั้งที่สามอีกไม่ได้

สูญเสียธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ สูญเสียนภนัย สูญ เสียความมั่งคั่งเกียรติยศ หน้าที่ระดับสูง ทุกอย่าง ก็ สำคัญเทียบ ไม่ได้กับผู้หญิงตัวเล็กๆที่อยู่ในอ้อมอกของ เขา