ตอนที่180 คดีที่ไม่มีบทสรุป

ในห้องนอนที่ชั้นสอง “ฉันกับภรรยาของคุณใคร เก่งกว่ากัน” ถิราถามอย่างเหนื่อยหอบ

ท่าทีของชายหนุ่มค่อนข้างคึกคะนอง “แน่นอน คุณเก่งกว่า! เมียผมอยู่บนเตียงเหมือนกับปลาตาย!”

ถิราทั้งภูมิใจและยิ้มอย่างดูถูก “แน่นอนอยู่แล้ว! น่าเสียดายที่เธอเป็นแค่คนขับรถ ไม่อย่างนั้น ปากหวาน อย่างนี้น่าจะเอามาเป็นแฟนสักหน่อย”

นีรชาไม่รู้ว่าตัวเองกลับมาถึงบ้านได้อย่างไร เธอ ไม่มีกะจิตกะใจจะทานอาหารเย็น ล้างเนื้อล้างตัวอย่าง รวกๆแล้วก็รีบนอนขดอยู่บนเตียง

ในหัวยังคงมีเสียงนั้นดังสะท้อนอยู่ ยิ่งทำให้เธอ รู้สึกโกรธเกลียด

นีรชาเธอหาเรื่องเอง! เธอจะไปที่บ้านหมื่นสา ทำไมกัน แค่อยากเจอปาลอย่างนั้นหรือ แค่เพราะเรื่องนี้ เรื่องเดียวจริงๆหรือ

เสียใจเอง โทษใครไม่ได้ เธอยอมเปิดโอกาสให้ ผู้อื่นมาทำร้ายเธอเอง ตอนนี้จะไปทำตัวน่าสมเพชให้ ใครเขาเห็นใจ

คนคนนั้นแท้จริงแล้วไม่ได้สนใจเธอเลย! เธอจะ ทุกข์ทนจะทรมานจะเจ็บปวดจะเศร้าใจกี่ครั้งก็ไม่มี ประโยชน์อะไรทั้งสิ้น!
ในคืนอันมืดมิด นีรชาหยิบมีดผ่าตัดขึ้นมา เฉือน เนื้อร้ายตัวเองไป ให้ตายไปอย่างนี้ก็ดี ตัดเนื้อร้ายออก ไปจากใจ ให้ตายไปจากหัวใจเลย แบบนี้ดีที่สุด

เช้าวันรุ่งขึ้น นีรชาลุกขึ้นแต่งหน้าบางๆ ค้นหา นามบัตรของ HR ของบริษัทหนึ่งซึ่งถูกโยนทิ้งไว้ที่มุม ลิ้นชัก เธอโทรหาหมายเลขบนนามบัตร

นีรชา! สู้อีกครั้ง! เริ่มต้นใหม่! ไม่มีอะไรมาขวาง เธอได้! งาน จะต้องมี! ผู้ชาย ก็จะต้องมี!

นีรชาให้กำลังใจตัวเอง เธอจะลุกขึ้นมายืนหยัด

ต่อสู้ด้วยตัวเอง

หลังจากที่เธอหึกเหิมจะลุกขึ้นสู้แล้วสภาพเธอก็ ดูดีขึ้นมาก เธอกำลังจะออกไปทานอาหารค่ำเพื่อจะ รักษาฟื้นฟูชีวิตตนเอง ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

นีรชามองดู “ก้อนหิน” คิดอยู่ตั้งนานกว่าจะคิด ออก เขาใช่พนักงานรถไฟใต้ดินที่ช่วยเธอในวันนั้นรึ เปล่านะ

คิดไม่ถึงว่าเขาจะติดต่อเธอมาจริงๆ

“ฮัลโหล สวัสดีครับ ใช่คุณนีรชารึเปล่าครับ” เสียงของก้อนหินฟังดูโกรธเล็กน้อย ไม่เหมือนการโทร มาเพื่อทักทาย กลับเหมือนเสียงของคุณครูโทรมาเพื่อ ทำโทษ

“เอ่อ ฉันเองค่ะ” นีรชาไม่รู้จะพูดอะไรต่อไปหลัง จากรับสาย
หลังจากที่แน่ชัดแล้วว่าเป็นนีรชา น้ำเสียงของ ก้อนหินกลับยิ่งแย่ลงไปอีก “คุณนีรชา คุณกับผมเราไม่ ได้เป็นศัตรูคู่แค้นอะไรกัน ทำไมคุณถึงต้องการทำร้าย

ผมครับ” “หะ!” นีรชาตกใจดวงตาเบิกกว้าง คนคนนี้กำลัง พูดเรื่องอะไรอยู่ ทำไมเธอฟังแล้วไม่เข้าใจอะไรเลย

“คุณนีรชา เป็นเพราะคุณ ผมถึงตกงาน!” ความ โกรธของก้อนหินค่อยๆพุ่งขึ้น “ผมยอมรับ วันนั้นที่รถไฟ ใต้ดินผมมีความคิดที่อยากจะจีบคุณ! แต่ผมก็แค่ขอเบอร์ โทรศัพท์ของคุณ ไม่ได้ทำอะไรคุณเลยสักนิดไม่ใช่ หรือ”

“เอ่อ ใช่ค่ะ” นีรชารู้สึกว่ากำลังตามความคิดของ อีกฝ่ายไม่ทัน

เขาต้องการที่จะพูดอะไร เขาตกงาน รี แล้ว

เกี่ยวข้องอะไรกับเธอล่ะจริงๆเธอแทบจะลืมไปแล้วด้วย ซ้ำว่าเขาเป็นใคร!

“ถ้าอย่างนั้นทำไมคุณถึงบอกแฟนของคุณว่าผม กวนใจคุณที่สถานีรถไฟล่ะครับ! ผมรู้ครับว่าแฟนของ คุณเป็นผู้มีอิทธิพล แค่เขาชี้นิ้วสั่ง ผมก็โดนเก็บแล้ว! แต่ คุณนะปั้นน้ำเป็นตัว คุณไม่กลัวข้อหาหมิ่นประมาทหรือ ครับ”

ก้อนหินยิ่งพูดยิ่งโมโห เขาเกือบจะขึ้นเสียงใส่ “ผมน่ะมันตาบอดเองจริงๆ ที่คิดจะไปจีบคุณ! ถือว่าเป็น คราวเคราะห์ของผมจริงๆที่มาเจอคนเน่าเฟะอย่างคุณเนี่ย!”

นายก้อนหินนี่ท่าจะบ้าไปแล้ว นีรชาทั้งโกรธทั้ง โมโห เธอพูดอย่างขุ่นเคืองใจ “นี่! คุณพูดอะไรของคุณ น่ะ ใครเน่าเฟะ แฟนเฟินอะไร คุณพูดเรื่องบ้าอะไรกัน!”

พูดยังไม่ทันจบ อีกฝ่ายหนึ่งก็ชิงวางสายไปเสีย

แล้ว

ทั้งเรื่องที่จับต้นชนปลายไม่ถูกเอาไว้ให้ ปล่อย ให้นีรชางงอยู่อย่างนั้น

พอจะอารมณ์ดีขึ้นมาบ้างก็กลับมาเจอเรื่องแย่ๆ อีก นีรชาทอดถอนหายใจยาว “ปีนี้ซวยจริงๆ!”

เพิ่งจะถอนหายใจเสร็จ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีก ครั้ง นีรชาคว้าโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วตะโกนใส่ในทันที “คุณก้อนหิน! คุณโทรผิดคนแล้วล่ะ! จีบผู้หญิงที่สถานี รถไฟใต้ดินเอาไว้เยอะสิท่า มั่วจริง!”

“น้านีรชาครับ ผมเอง…” เสียงที่ปลายสาย

เสียงของปาลช่างไพเราะสุขุมและอ่อนโยน แต่ฟังดู เหมือนจะตกใจน้ำเสียงโมโหของนีรชาเมื่อครู่

นีรชาตกใจ เธอรีบปลอบเขา “น้าขอโทษจ๊ะปาล น้าคิดว่าเป็นคนอื่นโทรมาเลยเผลอเสียงดังใส่หนูไป ขอโทษด้วยนะจ๊ะ ปาลไม่ต้องกลัวนะ น้าผิดเองที่ทำให้ ปาลตกใจ”

หลังจากฟังคำอธิบายของนีรชา ปาลจึงรู้สึกโล่ง ใจ “น้านีรชาครับ ที่โรงเรียนผมเขาให้นำภาพไปติดที่ฝา ผนัง ผมขอรูปที่เราถ่ายกันที่สวนสัตว์วันนั้นได้ไหมครับผมอยากเอารูปที่ถ่ายกับลิงใบนั้นไปติดครับ!”

ที่แท้ก็เรื่องนี้เอง นีรชาพยักหน้า “ได้จ๊ะ เดี๋ยวสัก ครู่น้าส่งให้นะ”

พอพูดจบ ก็นึกขึ้นได้ถึงเรื่องหนึ่ง แล้วจะส่งรูปให้ ปาลได้อย่างไรล่ะ หรือว่าจะส่งให้ผ่านทางภัสกรณ์

“น้านีรชาครับ น้าส่งให้คุณพ่อผมเลยนะครับ คุณ พ่อผมอยู่ข้างๆนี่เอง!” ไม่รู้ว่าในใจเขาคิดอะไรอยู่ จู่ๆ เสียงเล็กๆก็พูดต่อไปว่า “วันนี้น้านภนัยไม่ได้อยู่ที่บ้าน ผมครับ”

เมื่อได้ยินชื่อของนภนัย นีรชาก็ขมวดคิ้วเข้าด้วย กันโดยสัญชาตญาณ

นีรชานิ่งไปครู่หนึ่งจึงพูดเสียงเบาว่า “เอาลงะ น้า กำลังจะเข้าอินเตอร์เน็ต ส่งรูปไปให้คุณพ่อของเธอแล้ว นะ”

สักครู่ผ่านไป ปาลไม่พูดอะไรต่อไป ขณะที่นีรชา เตรียมตัวที่จะกล่าวลาเจ้าตัวน้อย เสียงของภัสกรณ์ก็ดัง ลอดเข้ามาจากที่ปลายสาย “เธอส่งอีเมลล์มาให้ฉันรี”

ทันทีที่พูดจบ ก็ไม่มีทำอธิบายใดๆ สายโทรศัพท์ ก็ถูกวางไป