ตอนที่179 หายตัวไป

เด็กน้อยงอแงอยากไปสวนสัตว์ โชคดีที่อากาศ เป็นใจ นีรชาจึงยิ้มและพยักหน้า “เอาล่ะ พวกเราไปสวน สัตว์กัน ไปดูสิงโตตัวยักษ์กันเถอะ!”

คนขับรถที่ยืนอยู่ทางด้านหลังของนีรชาและปาล หัวเราะขึ้นและพูดว่า “คุณนีรชาครับ ถนนทางที่จะไป สวนสัตว์ช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์รถติดมากนะครับ เตรียม ใจไว้ด้วยนะครับ”

นีรชาคิดว่าไม่น่าจะเป็นไร แต่ทันใดก็คิดขึ้นได้ถึง

ทางออกที่ดีกว่านั้น เธอจึงรีบเอ่ยถามปาล “ปาล หนูเคย ขึ้นรถไฟใต้ดินรึเปล่า” มีสถานีรถไฟใต้ดินสถานีหนึ่งที่อยู่ติดกับสวน

สัตว์ เดินทางไปจากบ้านหมื่นสานั้นง่ายมาก แค่ให้คน

ขับรถส่งพวกเขาที่ทางเข้าสถานีรถไฟใต้ดินก็พอแล้ว

พอปาลได้ฟังก็ดวงตาเป็นประกาย “ไม่เคยเลย ครับ! น้านีรชา น้าพาผมนั่งรถไฟใต้ดินไปสวนสัตว์ทีนะ ครับ!”

นีรชาพยักหน้า “ไปรถไฟใต้ดินไม่ติดแน่นอน สะดวกสบายด้วย ปาล หนูอยากขึ้นใช่ไหม”

ปาลพยักหน้ารัวเหมือนกับลูกไก่จิกหาข้าวเปลือก “อยากครับ อยากครับ อยากขึ้นมากครับ!” ทุกครั้งที่ปาล ออกไปข้างนอกถ้าไม่นั่งรถของคุณพ่อก็นั่งรถของคน

ขับรถ น่าเบื่อจะตาย!
คนขับรถก็ดูเหมือนจะชอบใจ ส่งนิ้วชาและปาล ที่ทางขึ้นรถไฟใต้ดินอย่างง่ายดาย เขาโบกมือลาแล้วจึง ขับกลับไป

นี่เป็นครั้งแรกที่ปาลได้ขึ้นรถไฟใต้ดิน เขาเห็น อะไรก็รู้สึกตื่นตาตื่นใจไปหมด ชี้ทุกสิ่งทุกอย่างในรถไฟ ใต้ดินและถามคำถามโน่นนี่นั่นไม่หยุด เขารู้สึกตื่นเต้น จริงๆ

ทุกอยากเป็นไปด้วยดี แค่มีเหตุการณ์ไม่คาดคิด นิดหน่อยในขณะที่กำลังจะเข้าสถานี บัตรรถไฟใต้ดิน ของนีรชากลับเสียบไม่เข้า

พนักงานรถไฟที่ทั้งหนุ่มทั้งหล่อที่อยู่ใกล้ๆเห็น เข้าจึงรีบเข้ามาช่วยเหลือ เขานำบัตรของนีรชาเข้าไป แตะกับเครื่องในห้องทำงานอยู่สองสามครั้ง ในที่สุดก็ สามารถแก้ไขปัญหาได้

นีรชารู้สึกขอบคุณมากจึงกล่าว “ขอบคุณนะคะ รบกวนคุณแล้วค่ะ”

ชายหนุ่มยิ้มอย่างจริงใจ “ไม่เป็นไรครับ เป็น หน้าที่ของผมอยู่แล้วครับ”

เขาเห็นปาลคอยเดินตามนีรชาต้อยๆ ชายหนุ่มจึง เอ่ยปากถามออกไป “น้องชายคุณหรือครับ เขาน่ารัก มาก!”

น้องชายรี นีรชารู้สึกปิติยินดีขึ้นมาในใจ เธอและ ปาลดูเหมือนเป็นพี่สาวน้องชายกัน นี่เธอยังสาวขนาด นั้น ยังสวยขนาดนั้นเลยหรือนี่
“เอ่อ ไม่ใช่ค่ะ นี่ลูกของเพื่อนค่ะ” นี้รชาพยายาม ระงับสติอารมณ์ไร้สาระภายในใจ เธอยิ้มและตอบชาย หนุ่มไป

นีรชามีใบหน้าที่ขาวใสดูอ่อนโยน เวลายิ้มดวงตา ของเธอโค้งเป็นวงเหมือนพระจันทร์เสี้ยงสองวง เธอดู ราวกับไข่มุกสีขาวนวลที่เปล่งประกายงดงามอยู่ใน เปลือกหอย

ชายหนุ่มมองดูเธอด้วยความตะลึงเล็กน้อย ในยุค นี้สมัยนี้หญิงสาวเวลาออกนอกบ้านที่ก็จะแต่งหน้ากันจัด มาก คนที่สวยงามตามธรรมชาติโดยไม่ต้องตกแต่งนั้น หาได้ยากมาก!

ทันใดนั้น ชายหนุ่มก็หยิบโทรศัพท์มือถือของเขา ออกมาแล้วถามนีรชา “ผมขอเบอร์โทรศัพท์คุณไว้ได้ ไหมครับ เราแลกเบอร์กันไว้ดีไหมครับ!”

หะ? นี่เป็นการต้มตุ๋นหลอกลวงรึเปล่านะ แต่นีรช

าก็หยิบโทรศัพท์ออกมาตามมารยาท ไม่กล้าที่จะปฏิเสธ ไปตรงๆ บอกเบอร์โทรของเธอให้กับชายหนุ่มไป หลังจากจูงปาลเดินเข้าไปในสถานี ปาลยังคง

ขบคิดถึงคำถามเมื่อสักครู่ “น้านีรชาครับ คุณอาคนเมื่อ

สักครู่เขาจีบคุณน้าใช่ไหมครับ”

ว่าไงนะ นีรชาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา แล้ว เคาะหัวปาลเบาๆ “เด็กน้อยคนนี้พูดเรื่องอะไรกัน รู้ดีเกิน ไปแล้วนะเรา…. หนูเข้าใจรึเปล่าว่า “จีบ” แปลว่าอะไรคะ”

ปาลยึดอกขึ้น “น้านีรชา ผมโตแล้วนะครับ ผมไม่ใช่เด็กน้อยอีกต่อไปแล้ว จีบแปลว่าอะไรทำไมผมจะ ไม่รู้ จีบหมายถึงผู้ชายชอบผู้หญิง เขาเลยอยากจะชวน เธอไปทานข้าวน่ะสิครับ!”

นีรชาหัวเราะไปส่ายหัวไปจูงมือปาลเดินต่อ “ตัว แสบ รีบไปกันเถอะ!”

ถึงสวนสัตว์แล้ว นีรชาซื้อตั๋วเสร็จเรียบร้อยก็พา ปาลเดินเล่นดูบริเวณรอบๆอย่างมีความสุข

รอบนอกเป็นเขตที่อาศัยของลิงนานาพันธุ์ พวก มันซุกซนมาก กระโดดไปมาบนต้นไม้สูง ปาลดูอย่าง สนุกสนานเป็นอย่างมาก

นีรชาหยิบกล้องเข้าออกเพื่อถ่ายภาพไปเยอะ มาก แต่ก็ไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อย กลับรู้สึกมีความสุขอัน หอมหวานอย่างบอกไม่ถูก

เที่ยวสนุกกันมาครึ่งวันแล้ว ก็พากันมาที่ร้าน อาหารเด็กในธีมของสวนสัตว์กัน รับประทานอาหารเมนู ของเด็ก นีรชาเห็นว่าปาลเริ่มจะรู้สึกเหนื่อยแล้ว จึงพา ปาลนั่งรถแท็กซี่เพื่อจะพากลับไปส่ง

เมื่อรถเริ่มเข้าใกล้คฤหาสน์หมื่นสา นีรชาเริ่มรู้สึก วิตกกังวลอย่างไม่มีสาเหตุ เธอกลัวที่จะต้องเจอกับภัส กรณ์ แต่ลึกๆเธอกลับมีความหวังอยู่ในใจ

น้าแขรีบออกมารับ นีรชายิ้มและส่งปาลให้กับน้า แข “น้าแขคะ ปาลง่วงมากแล้วค่ะ ขึ้นเตียงปุ๊บก็น่าจะ หลับทันทีเลยค่ะ”

น้าแขยิ้มและยื่นมือออกไป ปาลกลับกอดรัดคอของนีรชาแน่น “ไม่! ผมไม่ไป! ผมจะให้น้านีรชาไปกับ ผม!”

นีรชารู้สึกลำบากใจ “ปาล น้าต้องกลับบ้านแล้วค่ะ ปาลนอนเองได้ไหมคะ”

“ไม่เอา ไม่เอา ผมจะไปกับน้านี้รชาแค่คนเดียว เท่านั้น!” ปาลเริ่มจะอารมณ์เสีย

เขาเห็นว่านีรชาไม่ยอมตามใจ ปาลก็ยิ่งโกรธยิ่ง งอแง เขาร้องไห้ออกมาแขนของเขากอดคอของนีรชา เอาไว้แน่นจนแทบไม่ยอมให้อากาศเข้า

น้าแขเข้าใจจิตใจของนีรชา เธอเลยพูดเป็นนัยย์ ว่า “คุณนีรชาคะ นายน้อยกับคุณนภนัยเพิ่งจะออกไป ข้างนอกเมื่อสักครู่ เห็นบอกว่าไปทานอาหารเย็น คงไม่ กลับมาอีกครู่ใหญ่ค่ะ คุณหนูปาลใจแข็งค่ะ ถ้าคุณกลับ ไปจริงๆ ไม่รู้ว่าน้าปลอบจนมืดค่าเขาจะยอมหยุดร้องรี เปล่าน่ะสิคะ”

นีรชาทำตัวไม่ถูก ยิ่งเขาทำให้ปาลเสียใจ เธอจึง ตัดสินใจที่จะอุ้มเขาขึ้นไปบนห้อง “เอาล่ะ เอาล่ะ น้าจะ นอนเป็นเพื่อนปาลนะครับ ปาลเงียบนะ ไม่ร้องแล้วนะ ครับ”

โชคดีที่ภัสกรณ์และนภนัยไม่ได้อยู่ที่ห้องนั่งเล่น ห้องของปาลอยู่ที่ชั้นสอง น้าแขเดินนำทางไป นีรชาอุ้ม ปาลขึ้นบันไดไปอย่างเบาไม้เบามือ ในใจก็หวังว่าภัส กรณ์กับนภนัยจะกลับมาช้าสักหน่อย

พอถึงห้องนอนของปาล นีรชาก็ช่วยเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้เขาเล็กน้อย แล้วอ่านนิทานให้ฟังสองเรื่อง ไม่ นานปาลก็ผล็อยหลับไป

นีรชามองดูเขานอนหลับอย่างเงียบสงบ อดไม่ ได้ที่จะส่ายหัวแล้วหัวเราะ เด็กน้อยหลับไปอย่างรวดเร็ว วินาทีก่อนนี้ยังถามคำถามอยู่เลย วินาทีต่อมาก็หลับปุ๋ย ไปเสียแล้ว

นีรชาลุกขึ้นจากข้างเตียง แล้ววางหนังสือนิทาน ในมือลง เธอบรรจงช่วยปิดประตูห้องให้ปาลอย่าง เบามือ เตรียมตัวที่จะลงบันไดออกไป ทันใดนั้นก็ได้ยิน เสียงดังลั่นเอี้ยด

เสียงดังกระหึมดังมาจากห้องมุมของชั้นสอง นีรชาตัวสั่นขึ้นเล็กน้อย มือขาวซีดจับราวบันไดทองคำที่ แกะสลักด้วยสีดำเอาไว้แน่น

นี่มันเสียงอะไรกัน แม้คนที่อ่อนต่อโลกก็ยังรู้ได้ หัวใจของเธอเหมือนถูกหินก้อนโตทับเอาไว้เจ็บปวด ซ้ำๆ

ได้ยินนภนัยบรรยายถึงความสุขในการขึ้นเตียง กับภัสกรณ์ก็เป็นเรื่องหนึ่ง แต่เมื่อได้ยินกับหูกลับเป็นอีก เรื่องหนึ่ง

น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ไม่อยู่ก็ไหลร่วงลงมา หยด เงียบๆลงบนพรมขนสัตว์ไร้เสียงใดๆ มันหายไปอย่าง รวดเร็วและไร้ร่องรอย

นีรชาปิดหูของเธอ แล้ววิ่งอย่างสุดชีวิต น้าแขที่ กำลังจัดแจกันดอกไม้อยู่ในห้องนั่งเล่นเห็นไม่ชัดว่าเกิดอะไรขึ้น นีรชาวิ่งพุ่งออกไปไวเหมือนลูกศร วิ่งออกไป ไกลแสนไกล