ตอนที่178 อย่างนี้ดีแล้ว

“ผู้หญิงโง่! เธอทำอะไรนะ! จะให้แก้วหูฉันแตก ยังไง!” ที่ปลายสายนั้นเป็นเสียงกัดฟันของภัสกรณ์

แค่เพียงคำพูดประโยคสั้นๆ แต่กลับเหมือน สายลมในฤดูใบไม้ผลิที่พัดเอาความหนาวเย็นของ ทะเลสาบเข้ามา ความบาดหมางและความหมางเมินระ หว่างนีรชาและภัสกรณ์ก็ได้มลายหายไปสิ้น ภัสกรณ์ผู้ เย่อหยิ่งได้กลับมาแล้ว

เขาดูเหมือนจะฆ่าเธอ เหมือนจะดุร้าย แต่เขาก็มี อ้อมกอดอันอบอุ่นและรอยยิ้มอันบริสุทธิ์ให้กับเธอเสมอ

อสม! ความจริงแล้วโทรศัพท์ไม่ได้เสียหายอะไร ภัสกรณ์เพียงแค่ต้องการเงียบเพื่อแกล้งเธอก็เท่านั้น นีรชาตกใจรีบแก้ตัว “โอ๊ะ! ฉันคิดว่าโทรศัพท์มันเสีย ฉันขอโทษค่ะ….”

หลังจากอธิบายเสร็จ นีรชาก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อ ไป ภัสกรณ์ก็นิ่งเงียบเช่นกัน

ความรู้สึกเฉยเมยและห่างเหินเริ่มกลับเข้ามา ช่างห่างไกลกันเหลือเกิน ได้ยินแม้กระทั่งเสียงลม หายใจ แต่เหมือนถูกกางกั้นไว้ด้วยภูเขาทั้งลูก

ทั้งสองคนไม่มีใครพูดจา แต่ก็ไม่มีใครวางสาย

ภัสกรณ์นี้หมายความว่ายังไงกัน นีรชารู้สึกร้อนที่ ใบหน้าเล็กน้อยปนกับความรู้สึกคับข้องใจ เธอสูดหาย ใจลึกๆแล้วพูดออกไปเบาๆ “ขอบคุณที่ช่วยฉันไว้นะคะราตรีสวัสดิ์ค่ะ”

นีรชาเจ็บที่เปลือกตาเล็กน้อย เธอยื่นมือออก –

กำลังจะกดวางสาย ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงภัสกรณ์ดังมา จากในโทรศัพท์ “เดี๋ยวก่อน!” “คะ?” นีรชากลั้นหายใจ “ปาลร้องอยากจะเล่นกับ

เธอตลอดเวลา พรุ่งนี้ ถ้าเธอสะดวก ช่วยพาเขาออกไป

เที่ยวด้วยกันได้ไหม” เสียงของภัสกรณ์เบามาก เธอฟัง

แทบจะไม่รู้ว่าเขารู้สึกเช่นไร

เอ่อ พาปาลออกไปเที่ยวอย่างนั้นรึ นีรชาลังเลอยู่ ครู่หนึ่ง ยังไม่ได้พูดอะไร

ภัสกรณ์จึงพูดต่อไป “ไม่ต้องห่วงหรอก ผมไม่ได้ ไปด้วย”

“อ๋อ…อย่างนั้นเอง…ถ้าอย่างนั้นก็ได้ค่ะ” นีรชา ตกปากรับคำอย่างรวดเร็ว เธอเองก็ไม่รู้ว่าที่ทำอย่างนั้น เพื่อปกปิดซ่อนความรู้สึกผิดหวังเล็กๆในใจเธอหรือ

เพราะว่าดีใจที่ภัสกรณ์ไม่ได้ไปด้วยกันแน่

อารมณ์ความรู้สึกของนีรชาค่อนข้างซับซ้อน

“อย่างนั้นฉันวางแล้วนะคะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ” เสียง

ในโทรศัพท์เงียบไปจนทำให้นีรชารู้สึกเหมือนหายใจไม่ ออก เธอต้องการจบการสนทนาครั้งนี้โดยเร็ว พอพูดจบ เธอก็หยุดนิ่ง รอให้ภัสกรณ์ตอบ

ทว่าคู่สนทนา นิ่งเงียบไปอยู่นาน หลังจากนั้นก็ กลายเป็นเสียงดังเหมือนสายสัญญาณไม่ว่าง
ที่แท้ เขาวางสายไปแล้ว

ตั้งแต่รู้จักกันมาหลายปี นี่เป็นครั้งแรกที่ภัสกรณ์ วางสายโทรศัพท์เธอก่อน

นีรชาสุดลมหายใจและกำโทรศัพท์ไว้ในมือ มอง ไปที่หน้าจอโทรศัพท์ที่กลายเป็นสีดำ เธอรู้สึกถึงความ เจ็บปวดในหัวใจได้แผ่กระจายไปถึงปลายนิ้ว

เธอนอนพลิกตัวไปมาทั้งคืน เช้าตรู่ก็ตื่นขึ้นมา ที่ ใต้ตามีรอยดำใหญ่ทั้งสองข้าง นีรชาใช้คอนซีลเลอร์เล็กน้อยปกปิดรอยดำเอาไว้

แต่ก็ไม่สามารถปิดได้มิด เธอคิดว่าพอดีกว่า เพราะเธอ

ต้องการไปเล่นกับเด็กน้อย เธอจึงไม่แต่งหน้าเลย เธอ

สวมใส่รองเท้าผ้าใบธรรรมดาๆคู่หนึ่งเท่านั้น

ช่างมันเถอะ เธอปวดหัวกับความสัมพันธ์ครั้งนี้มา ตลอดไม่ใช่ หรือ ตอนนี้ก็เราก็เลิกกันแล้ว เธอจะมามัวเสียใจ อยู่ทำไมกัน

นีรชา เธออย่าผิดซ้ำซาก! เธอพยายามเตือนสติ ตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า เมื่อใกล้จะถึงคฤหาสน์ของบ้าน หมื่นสา สติที่เธอเตรียมมาก็ลดน้อยลงเหลืออยู่เพียงสิบ เปอร์เซ็นต์เท่านั้น

เธอได้โทรยืนยันล่วงหน้าแล้วว่าจะมาถึงเวลา 9 โมง ดังนั้น เมื่อเธอลงจากแท็กซี่ เธอก็เห็นปาลยืนรอ เธออยู่ที่หน้าประตูใหญ่

ยืนถัดจากปาลไปก็คือน้าแข เธอไม่เห็นว่ามีคน อื่นอยู่ด้วย
“ปาล!” เมื่อเห็นปาล ความเศร้าเสียใจของนรชาก หายเป็นปลิดทิ้ง เธอยิ้มและวิ่งเข้าไปหาเขา กอดและอุ้ม เขาขึ้นมา เธออุ้มเขาหมุนไปรอบแล้วกอดเขาไว้แน่นใน อ้อมอก

ชายร่างเล็กหัวเราะ ดวงตาทั้งคู่สุกใสราวกับน้ำ บริสุทธิ์ รอยยิ้มเขาเผยให้เห็นลักยิ้มเล็กๆที่มุมปากทั้ง สองข้าง เขาเงยหน้าขึ้นมองนีรชา ยึดคอขึ้นและจูบที่ ใบหน้าของเธอ “น้านี้รชา ผมคิดถึงน้าครับ!”

จมูกของนีรชารับรู้ได้ถึงกลิ่นไอความหอมหวาน ของน้ำนม นี่ช่างเป็นกลิ่นแห่งสวรรค์โดยแท้

นีรชากอดเขาไว้ ดวงตาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เธอ จูบไปที่จมูกน้อยๆของเขา “น้าก็คิดถึงหนูเหมือนกันจะ”

น้าแขเดินเข้ามาด้วยความยิ้มแย้ม ยื่นกระเป๋าเป้ ใบหนึ่งให้นีรชา “คุณนีรชาคะ ในนี้มีกระติกน้ำและกล่อง ผลไม้ของคุณหนูปาลค่ะ ยังมีทิชชูเปียกและของเล่น เล็กๆอีกด้วย คุณพาคุณหนูปาลไปเที่ยว อาจจำเป็นต้อง ใช้สิ่งของเหล่านี้ค่ะ”

นีรชาอมยิ้มแล้วรับกระเป๋ามา “น้าแขละเอียด รอบคอบจังเลยค่ะ!”

น้าแขหันกลับไปมองทางหลังบ้าน เธอหัวเราะ และพูดกับนีรชาว่า “ของพวกนี้คุณนภนัยเป็นคนตระ เตรียมไว้ให้ค่ะ”

นภนัยรี วันนี้เธอก็มาอย่างนั้น รี ตอนนี้คงอยู่กับภัส กรณ์ใช้รึเปล่า
นีรชารู้สึกอึดอัดใจ ไม่ต้องการอยู่ตรงนั้นอีกต่อไป

เธอจูงมือปาลไว้และเตรียมตัวที่จะกล่าวลาน้าแข “น้านีรชาครับ น้าช่วยให้คุณพ่อผมกับน้านภนัยไม่ต้อง คบกันได้ไหมครับ ผมไม่ชอบน้านภนัยครับ!”

นีรชามองดูปาลอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก และ บีบไปที่จมูกน้อยของเขา “นี่ เรื่องนี้นะ น้าทำให้ปาลไม่ ได้หรอกนะ! ปาลมีความคิดเห็นอย่างไร ปาลควรบอกกับ คุณพ่อด้วยตัวเองนะคะ ดีไหม”

ปาลกระพริบตา และมีน้ำเสียงผิดหวัง “ช่างเถอะ ครับ พ่อก็คงจะไม่รับปากผมอยู่ดี น้านีรชา เราไปกัน เถอะครับ!”

นีรชาพยักหน้า จูงมือเล็กๆของเขาเดินไป ทันใด น้าแขก็ตะโกนตามมาว่า “คุณนีรชาคะ คุณภัสกรณ์และ คุณนภนัยกำลังเดินมาค่ะ คุณจะอยู่รอทักทายพวกเขา ไหมคะ”

นีรชาหันกลับไปมอง เห็นภัสกรณ์และนภนัย กำลังเดินมาทางนี้ นภนัยควงแขนภัสกรณ์ยิ้มหัวเราะ อย่างเริงร่า

นีรชามองด้วยหางตา ต้องการบอกกับน้าแขว่าไม่ ต้องหรอก นภนัยก็กระตือรือล้นหยุดเธอเอาไว้ “นีรชา เธอมาด้วยรี ทำไมไม่เข้าไปนั่งข้างในก่อนล่ะ เมื่อสักครู่ ปาลรอเธออยู่ที่หน้าประตู ตอนนี้เธอมาแล้ว เขาคงจะมี ความสุขมากแน่ๆ”

ระหว่างที่นภนัยพูดอยู่นั้น พวกเขาก็เดินมาถึงนีรชาและปาลน้อยพอดี

นภนัยพูดพลางก้มตัวลงตรงหน้าปาลเพื่อหยอก

ล้อเขา “เจ้าตัวน้อย ร้ายกาจนัก พอน้าคนใหม่มา ก็ไม่ สนใจน้ากับพ่อของเธอเลยนะ!”

ปาลปิดหน้าตัวเองแล้วถอยไปหนึ่งก้าว เขาซ่อน ตัวอยู่หลังนี้รชา “น้านภนัย ผมเจ็บจัง!”

นีรชาก้มลงไปมอง หน้าของปาลแดงก่ำ นภนัย หยอกเล่นแรงเกินไป! ในใจเธอเต็มไปด้วยความไม่พอใจ นีรชาไม่ได้

สนใจคำกล่าวทักทายจากนภนัยมากนัก เธอแค่พยักหน้า

เบาๆตอบรับเพียงเท่านั้น ดวงตาไม่แม้แต่จะชำเลืองมอง

ภัสกรณ์

นภนัยควงแขนของภัสกรณ์แน่นขึ้นยิ่งกว่าเดิม คงอดใจไม่ไหวแล้วที่จะไปอยู่บนตัวของเขา “ภัสกรณ์ คะ มีแขกมา ทำไม่ไม่กล่าวทักทายหน่อยล่ะคะ”

ทั้งท่าทางและคำพูดของเธอ ทำราวกับเป็นนาย หญิงของบ้าน ฟังดูทั้งสนิทสนมคุ้นเคยและมั่นอกมั่นใจ ในตนเอง

น้ำเสียงที่สนิทสนมและความเข้าถึงภัสกรณ์ ทำ ให้นีรชารู้ตัวว่าตนไม่สามารถเปรียบเทียบอะไรกับเธอได้ เธอ นภนัย นี่ล่ะแฟนตัวจริงของภัสกรณ์

ภัสกรณ์เหลือบมองที่นภนัยครู่หนึ่ง และชายหาง ตาคมกริบไปที่นีรชา “คุณนีรชา พาเด็กไปเที่ยวลำบาก หน่อยนะครับ รบกวนด้วยนะ” ภัสกรณ์พูดหน้าตาเฉยและกวาดตามองนีรชาอย่างรวดเร็ว

คุณนีรชา เขาเรียกฉันว่าคุณนีรชา

ทันทีที่ได้ยินนีรชารู้สึกอยากจะหัวเราะ นี่คือครั้ง แรกในรอบห้าปีที่พบกันหลังจากที่แก้แค้นพวกเขา เธอ ควรเรียกเขาว่าท่านประธานภัสกรณ์ไหม

เป็นอย่างนี้ก็ดี ดีจริงๆ นีรชายิ้มและเงยขึ้นมอง หน้าภัสกรณ์ “ไม่เป็นไรค่ะท่านประธานภัสกรณ์”