ตอนที่177 โทรศัพท์เสียแล้ว

บรรยากาศในห้องผู้ป่วยช่างเงียบเหงา พยาบาล ร่างเล็กกระพริบตาส่งสัญญาณให้นีรชาหันไปทางรีโมท ที่วางอยู่บนตู้ข้างโต๊ะ “คุณนีรชาคะ ถ้ารู้สึกเบื่อ รีโมท โทรทัศน์อยู่ตรงนั้นนะคะ ถ้าหากมีเรื่องอะไรกดกริ่งเรียก ดิฉันได้ค่ะ”

นีรชายังคงรู้สึกเป็นห่วงสถานการณ์ที่บ้านของ เธอ “คุณพยาบาลคะ ดิฉันรู้สึกสบายดีแล้ว ดิฉันกลับ บ้านได้รึยังคะ”

นางพยาบาลสายศีรษะ “ยังค่ะ เพราะคุณถูก วางยา เราเลยต้องขอสังเกตอาการของคุณ 24 ชั่วโมง นะคะ”

นางพยาบาลคิดว่านีรชาอาจจะกังวลใจในเรื่องค่า รักษาพยาบาล นางพยาบาลร่างน้อยจึงรีบกล่าวเสริมว่า “คุณนีรชาไม่ต้องกังวลนะคะ เรื่องค่าใช้จ่ายการรักษา พยาบาลทั้งหมด คุณสุภาพบุรุษท่านนั้นได้จ่ายล่วงหน้า เอาไว้ให้แล้วค่ะ”

นีรชากัดริมฝีปากแน่น ในที่สุดเธอก็เป็นหนี้บุญ

คุณภัสกรณ์อีกครั้ง หลังจากที่คุณพยาบาลออกไป นีรชานอนอยู่สัก

ครู่ก็รู้สึกเบื่อขึ้นมาจริงๆ เธอจึงเปิดโทรทัศน์ดูไปเรื่อยๆ เมื่อเปลี่ยนไปที่ช่องข่าวท้องถิ่น หลายคำพูดใน ข่าวก็สะดุดหูเธอในทันที
สิ่งที่ปรากฏบนหน้าจอโทรทัศน์ ผู้ประกาศข่าว สาวสวยคนหนึ่งกำลังรายงาน “เมื่อคืนวานนี้ ในเขตชุ่ย เวย์มีผู้เคราะห์ร้ายรายหนึ่งถูกวางยาจนสลบ โดยผู้ต้อง สงสัยใช้เข็มฉีดยาที่ดัดแปลงแล้วนั้น ฉีดพ่นควันยาสลบ เข้าไปที่ขอบใต้ประตูห้องของเหยื่อ ขณะจับกุมตำรวจ พบปืนและมีดในตัวผู้ต้องสงสัย คดีนี้ค่อนข้างแปลก ตำรวจระบุเบื้องต้นว่าเป็นเจตนาฆาตกรรมเพื่อการแก้ แค้น ขณะนี้คดียังอยู่ในขั้นตอนของการสอบสวน ส่วน เหยื่อได้รับความช่วยเหลือจากเพื่อนไว้ได้ทันเวลา จึง สามารถหลบหนีออกมาได้อย่างปลอดภัย.”

ลำดับต่อมาเป็นการสัมภาษณ์ประชาชน ขณะที่ นีรชากำลังจ้องดูข่าวอย่างตั้งใจอยู่นั้น คุณป้าผู้ช่วย พยาบาลคนหนึ่งก็เดินเข้ามาพร้อมกับกระติกน้ำร้อน

“ห้อง202 ทานข้าวค่ะ”

คุณป้าผู้ช่วยพยาบาลเห็นนี้รชากำลังตั้งอกตั้งใจ ฟังข่าว จึงทำปากยื่นปากยาว “แน่ล่ะ เพราะเหยื่อมีแฟน หนุ่มที่มีอิทธิพลอยู่เบื้องหลัง ตำรวจก็เลยจับกุมคนร้าย ได้ไวขนาดนี้ ตอนนี้มีหลายคดีที่ไม่ได้รับความเป็นธรรม ตำรวจสืบตั้งนานยังไม่เห็นมีความคืบหน้า นี่แค่คดี ยาสลบแต่ไม่นานก็จับคนร้ายได้แล้ว ป้าว่าคงต้องมีคน ใหญ่คนโตโทรสั่งให้ตำรวจดูแลและเร่งสืบสวนคดีนี้เป็น พิเศษอย่างแน่นอนค่ะ!”

คุณป้าผู้ช่วยพูดจบก็จ้องมองไปที่เตียงของนีรชา ทันใดนั้นก็รู้สึกอะไรบางอย่าง เธอยิ้มเจื่อนแล้วพูดว่า “ป้าก็พูดพล่อยๆไปอย่างนั้นเองค่ะ อย่าถือสาป้าเลยนะคะ ฆาตกรคนนี้สมควรโดนประหารชีวิตแล้วค่ะ”

นีรชายิ้มเล็กน้อย ในที่สุด คุณป้าผู้ช่วยพยาบาลก็ จดจำขึ้นมาได้ว่าเธอก็คือผู้หญิงคนที่อยู่ในข่าวนั่นเอง

คาดว่าข่าวเมื่อคืนคงจะดังมาก

ที่แท้ภัสกรณ์ก็ใส่ใจเธอใช่ไหม เขาไม่ได้อยู่ที่โรง พยาบาลกับเธอก็ไม่ได้แปลว่าเขาไม่สนใจใยดีเธอสัก หน่อยใช่ไหม เขาถึงขนาดไปกำชับสั่งตำรวจให้เร่ง สืบสวนคดีของเธอ

นีรชาคิดไปคิดมา คิดไม่ออกว่าสมองภัสกรณ์ กำลังคิดอะไรอยู่ เหตุใดเขาจึงมีพฤติกรรมเหมือนคน โรคจิต

หลังจากออกจากโรงพยาบาล นีรชาใช้เวลาสอง วันอยู่กับบ้าน ในที่สุดเธอจึงสามารถรวบรวมความกล้าที่ จะโทรไปหาภัสกรณ์

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เขาได้ช่วยชีวิตเธอเอาไว้ เธอจะไม่ขอบคุณเขาเลยสักคำก็คงจะเป็นไปไม่ได้

การโทรครั้งนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับความรู้สึกใดๆทั้ง สิ้น แต่เป็นเรื่องของมารยาทเพียงเท่านั้น

นีรชาพยายามอย่างหนักเพื่อหาคำแก้ตัวให้ ตนเอง นิ้วมือที่กำโทรศัพท์มือถืออยู่นั้นสั่นเล็กน้อย

มีคนรับสายแล้ว แต่อีกฝ่ายกลับไม่พูดอะไร

“ฮัลโหล” นีรชารอสักครู่ ในที่สุดก็ทนไม่ไหวพูด ทักทายออกไปก่อน
ยังคงไม่มีเสียงตอบ เงียบสนิทราวกับได้ตายไป แล้ว

“ฮัลโหล ได้ยิน… ได้ยินไหมคะ” นีรชาเริ่ม หงุดหงิด ภัสกรณ์ต้องการแกล้งเธอเล่นหรือว่าโทรศัพท์ มือถือของเธอพังซะแล้ว

“แย่จริง พังรีนี่เพิ่งจ่ายเงินซื้อไป 5000 กว่า! ต้องซื้อใหม่อีกแล้วรี! ถ้ารู้อย่างนี้ตั้งแต่แรก ไม่น่าซื้อรุ่น NInin เลย” นีรชาสบถเบาๆ แล้วหยิบนาฬิกาปลุกที่อยู่ ข้างๆมาเคาะๆไปที่มือถือ

ครั้งก่อนที่เธอทำโทรศัพท์มือถือตกเธอก็ทำเช่น นี้ เคาะนิดหน่อยไปตรงที่ตำแหน่งไมโครโฟน เท่านี้ก็ ใช้ได้แล้ว