ตอนที่ 176 เขาเป็นห่วงเธอหรอ

วันคืนผ่านไปอย่างมืดมน นีรชาไม่มีกะจิตกะใจแม้ กระทั่งในเรื่องการหางาน ยื่นใบสมัครไปเพียงไม่กี่ บริษัท สัมภาษณ์ไปเพียงไม่กี่แห่ง ตนนั้นก็ยังไม่รู้สึก พอใจ

เคราะห์ดีที่ก่อนออกจากงานที่บริษัทเอฟเอส เธอ ได้รับโบนัสก้อนโตมาก้อนหนึ่ง จึงสามารถพอช่วยให้ ประทังชีวิตต่อไปได้อีกสักพัก

นีรชาอดคิดไม่ได้ว่า หากไม่มีภัสกรณ์อยู่เบื้อง หลังเรื่องนี้ เอฟเอสจะให้โบนัสจากการลาออกของเธอ มากมายถึงเพียงนี้หรือไม่

เธอไม่อยากมีความสัมพันธ์ใดๆกับภัสกรณ์อีก ไม่ อยากพึ่งพาเขา แต่ก็ดูเหมือนชีวิตเธอจะอยู่ภายใต้เงา ของเขาเสมอ

เพียงแต่ว่า ทุกวันนี้ เงานี้เลือนลางไปมาก เธอ กลับรู้สึกไม่ค่อยคุ้นชิน

นีรชานอนคุดคู้อยู่บนโซฟาดูโทรทัศน์จนมืดค่ำ ฟ้ามืดแล้วแต่เธอกลับไม่รู้ตัวเลยสักนิด เมื่อหย่อนเท้า ลงแตะพื้นเพื่อลุกขึ้นไปปิดไฟ ทันใดเธอก็ได้ยินเสียง บางอย่างดังจากทางด้านนอกประตู

นีรชาใจเต้นตึกตัก

หรือว่า…. เขาจะมาหาเรานะ
นีรชาตัวแข็งที่อยืนอยู่ตรงหน้าประตู ไม่รู้ว่าเธอ ควรเปิดประตูออกไปด้วยความลิงโลดดีใจ หรือควรข่ม ใจทำเป็นไม่มีอะไรแล้วหันหลังกลับไปนอน

ระหว่างที่เธอลังเลใจอยู่นั้น ก็มีคนสอดเข็มเงินที่ ทั้งบางและยาวยื่นเข้ามาที่ใต้ขอบประตู เข็มนั้นยาวมาก ยื่นมาเกือบจะถึงปลายนิ้วเท้าของนีรชา

เมื่อเห็นเข็มเล่มนี้ผ่านแสงสว่างจากโทรทัศน์ นีรชาก็รู้สึกตกใจมากจนหัวใจเกือบจะหยุดเต้น

ไม่ใช่ภัสกรณ์! คนที่อยู่ด้านนอกประตูไม่ใช่ภัส

กรณ์!

เข็มเงินนี้หมายความว่าอย่างไร ใครกันที่อยู่ด้าน นอกนั่น พวกเขาต้องการอะไร นีรชาถูกความหวาดกลัว เข้าครอบงำ สัญชาตญาณของเธอบอกให้เธอรีบไป หยิบโทรศัพท์มือถือแล้วโทรแจ้งตำรวจ

ขณะที่เธอกำลังจะหันกลับไปนั้น ที่ปลายเข็มก็มี ควันสีขาวบางพ่นออกมา ควันค่อยๆลอยขึ้นไปในอากาศ นีรชาส่งเสียงกรีดร้องในลำคอ เธอก้าวถอยไป

ด้านหลังหนึ่งก้าว แล้วปิดปากและปิดจมูกตัวเองไว้แน่น

และมองไปที่ควันสีขาวที่กำลังลอยขึ้นมา

สายตาของเธอเริ่มพล่ามัว แสบคอขึ้นเล็กน้อย ถึงตอนนี้ เธอตะหนักแล้วว่า สิ่งนี้น่าจะเป็นยาสลบที่เคย

ได้ยินได้ฟังมา!

ก่อนอื่นคนพวกนี้คงต้องการให้เธอหมดสติ หลัง จากนั้นพวกเขาคงจะปล้นเอาทรัพย์สินหรือข่มขืนเธอ
เร็ว! รีบหนีเร็ว! นีรชาปิดปากปิดจมูกแน่น พยายามรวบรวมสติสัมปชัญญะที่มีวิ่งไปที่ห้องนอนและ ปิดประตู ล็อค ต้องล็อคประตูให้แน่น แล้วเปิดหน้าต่าง ออกให้กว้างที่สุด เพื่อให้ลมในตอนกลางคืนนั้นพัดเข้า มา

นีรชามือสั่นเทาหยิบโทรศัพท์มือถือกำแน่นนั่งอยู่ บนเตียง ในสมองคิดกดหมายเลย 110 แต่นิ้วกลับไปกด

เบอร์ของภัสกรณ์ “ว่าไง” เสียงจากปลายทาง เสียงของเขาทุ่มและ

เบลอจากอาการเมาค้างเล็กน้อย

นีรชาพูดได้เพียงครึ่งประโยค “รีบมาที่บ้าน

ฉัน…มือก็เริ่มสั่นถือโทรศัพท์เอาไว้ไม่อยู่ โทรศัพท์ กลิ้งตกลงบนเตียง แต่ยังคงได้ยินเสียงของภัสกรณ์เมา ค้างอยู่ “ไหนบอกว่าเลิกกันแล้วไง นีรชา ในที่สุดคุณก็ ทนเหงาไม่ไหวแล้วใช่ไหมล่ะ”

สติอันเลือนลางในที่สุดก็ดับหายไปโดยบริบูรณ์ เสี้ยววินาทีสุดท้ายก่อนที่นีรชาจะหมดสติไปใบหน้าของ เธอมีรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความขมขื่นปรากฏขึ้น

เธอช่างโง่เสียจริง ที่คิดว่าภัสกรณ์จะมาช่วย เหลือเธอได้…

ขอบคุณความไม่ได้เรื่องของเขา ขอบคุณความ อัปยศอดสูของเขา เป็นแบบนี้ซะก็ดี เธอจะได้ปล่อยให้ หัวใจได้ตายจากเขาไป

นีรชารู้สึกตัวตื่นขึ้นมา พบว่าตัวเองอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล

เพดานสีฟ้าอ่อน ผ้าม่านสีขาว ห้องดูสะอาดตา อุปกรณ์การแพทย์ราคาแพงที่ข้างเตียง นี่คือหน่วย VIP ดูแลผู้ป่วยนอกที่ดีที่สุดในเมือง C

ตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร นีรชาลูบสัมผัสแขน

ขาของตัวเอง ยังดีอยู่ ทุกส่วนใช้การได้อยู่ มือเท้า เคลื่อนไหวได้หมด นอกจากปวดศีรษะแล้วก็ไม่มีอาการ อื่นแต่อย่างใด

นอกจากนั้น ดูเหมือนว่าจะไม่มีร่องรอยการถูก ล่วงละเมิดทางเพศ

นีรชาถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอกดกริ่ง ต้องการเรียกใครสักคนมาเพื่อถามว่าใครกันที่ส่งตัวเธอ มาที่โรงพยาบาล พยาบาลร่างเล็กคนหนึ่งสวมชุด พยาบาลสีชมพูก็เดินเข้ามา เธอเอาปรอทมาเพื่อวัด อุณหภูมิของเธอ

“คุณพยาบาลค่ะ ขอถามหน่อยคะ ใครกันที่ส่งฉัน มาที่โรงพยาบาลคะ เมื่อวานฉันหมดสติไป จำอะไรไม่ ได้เลยค่ะ”

น่าจะเป็นจันทร์ฉาย แต่ก็ไม่แน่ หรือเธอจะมี กระแสจิตกลับมาช่วยเธอที่บ้านเข้าพอดี

พยาบาลร่างเล็กสายหัว “ไม่ทราบค่ะ ดิฉันไม่ได้ อยู่เวรเมื่อคืนนี้ ดิฉันจะลองไปถามให้นะคะ”

หลังจากนั้นพยาบาลร่างเล็กก็เดินเข้ามา “คุณ นีรชาคะ เมื่อวานนี้มีสุภาพบุรุษท่านหนึ่งมาส่งคุณที่โรงพยาบาลค่ะ แต่เขาชื่ออะไรนั้นพวกเราก็ไม่ทราบเหมือน กันค่ะ”

สุภาพบุรุษรี นีรชาเจ็บหัวใจเหมือนโดนก้อนหิน ขนาดใหญ่ทับไว้ เธอรีบถามต่อไป “แล้วสุภาพษุรุษท่าน นั้นรูปร่างลักษณะเป็นอย่างไรคะ”

พยาบาลร่างเล็กเริ่มมีใบหน้ายิ้มเล็กยิ้มน้อย “ดิฉันก็ไม่ได้เห็นกับตาค่ะ แต่ได้ยินพวกเขาพูดกันว่า หน้าตาหล่อเหลา เหมือนหวังลี่หงและลู่หานรวมกัน ไม่ๆค่ะ ยังหล่อกว่าพวกเขาสองคนรวมกันอีก! ใช่แล้วค่ะ พวกเขาแอบถ่ายรูปเอาไว้ด้วย เดี๋ยวดิฉันไปเอามาให้ดู นะคะ!”

พยาบาลร่างเล็กกระตืนรือลันเป็นอย่างมากที่จะ ไปหารูปภาพมาให้นีรชาดู นีรชาเองรู้สึกสับสน ไม่น่าจะ ใช่ภัสกรณ์เพราะเมื่อวานเขายังพูดจาไม่ได้ความอยู่เลย

แต่ถ้าไม่ใช่ภัสกรณ์ รอบตัวเธอก็ไม่มีผู้ชาย หน้าตาหล่อเหลาคนไหนอีกแล้วนี่

พยาบาลร่างเล็กเดินเข้ามาพร้อมโทรศัพท์มือถือ เธอตื่นเต้นมากขณะที่เอารูปภาพให้เธอดู “นี่ไงคะ สุ ภาพบุรุษท่านนี้ เขาหล่อมากเลยค่ะ!”

ในโทรศัพท์ มีภาพภัสกรณ์สวมชุดนอนยาวที่ ค่อนข้างล้าสมัย ผมเผ้ายุ่งเหยิง สีหน้าดูวิตก มุมปาก โค้งงอ นี่คือสีหน้าท่าทางที่เขามักแสดงออกเวลาที่เขา รู้สึกกังวลใจ

เขา เป็นห่วงเธอรึ
เธอมองดูหัวอันยุ่งเหยิงจนเหมือนสุ่มไก่ของเขา และชุดนอนที่สุดแสนจะเชยที่เขาใส่แล้ว นีรชาคิดอยาก จะหัวเราะ แต่น้ำตากลับไหลออกมาแทน

พยาบาลร่างเล็กไม่ทันได้สังเกตเห็นท่าทีของ นีรชา เธอกำลังหมกมุ่นอยู่กับรูปบนโทรศัพท์มือถือ

“เฮ่อ คนอะไรหล่อขนาดนี้! ขนาดใส่ชุดนอนและ รองเท้าแตะยังหล่อเลย!”

นีรชาเพิ่งจะสังเกตเห็นว่าเท้าของภัสกรณ์สวมใส่ รองเท้าแตะที่สำหรับใช้สวมภายในบ้าน

เห็นได้ชัดว่า เขารีบร้อนออกมาจากบ้าน ขนาด เสื้อผ้ายังไม่ได้เปลี่ยนเลย..

โดยปรกติภัสกรณ์เป็นคนที่รักสวยรักงามมาก กระทั่งออกไปทานข้าวง่ายๆมื้อดึกเขายังต้องจัดแต่ง ทรงผมให้เรียบร้อย แต่นี่ เขากลับใส่ชุดนอนและรองเท้า แตะมาโรงพยาบาล เป็นเป้าสายตาผู้คน และ ถูกถ่าย รูป…

นีรชาน้ำตาไหล

ในที่สุดพยาบาลร่างเล็กก็สังเกตเห็นท่าทางอัน แปลกประหลาดของนีรชา เธอรู้สึกประหลาดใจ จากนั้น จึงปรากฏรอยยิ้มอันชัดเจนบนใบหน้าของเธอ “ประทับ ใจมั้ยคะ แฟนของคุณเขาเป็นห่วงคุณมากเลยนะคะ!”

นีรชากัดริมฝีปากตัวเองและส่ายศีรษะเบาๆ “ไม่ใช่ค่ะ เขาไม่ใช่แฟนของฉันหรอกค่ะ”
“ไม่ใช่แฟนคุณหรือคะ” พยาบาลร่างเล็กรู้สึก ประหลาดใจเล็กน้อย แต่คิดอีกที่กลับรู้สึกโล่งใจ “มิน่า หละ พอเขาได้ยินว่าคุณไม่เป็นอะไรมากแล้ว เขาก็รีบ ออกไปทันทีเลยค่ะ ถ้าหากเป็นแฟนของคุณ ก็คงจะอยู่ เฝ้าคุณ พอคุณตื่นขึ้นมาจะได้ปลอบใจคุณสักนิด!”

แต่เดิมหัวใจนีรชารู้สึกอบอุ่น แต่พอได้ฟังคำพูด ของคุณพยาบาลกลับทำให้กลับห่อเหี่ยวลง

เธอคิดเข้าข้างตัวเองเกินไปแล้วล่ะ ที่เขาช่วย เธอ ก็เป็นเพราะเรื่องของมนุษยธรรม เขาอาจจะแค่รู้สึก เหมือนมีอะไรบางอย่างผิดปกติเกี่ยวกับเธอ และจึงช่วย เหลือเธอด้วยสัญชาตญาณของเพื่อนมนุษย์ ไม่ได้ เกี่ยวข้องกับความรู้สึกใดๆหรอก…

แต่ว่า ทำไมเขาถึงรีบร้อนกลับออกไปล่ะ ไม่รอก ระทั่งให้เธอตื่นขึ้นมาก่อน หรือว่าเขาไม่ต้องการที่จะ เห็นหน้าเธอมากขนาดนั้น