ตอนที่ 159 ความชอบจากหัวใจ

นีรชาเพิ่งจะเตรียมตัวออกจากบ้านไปกับภัสกรณ์

โทรศัพท์ของเขาดังขึ้น

ภัสกรณ์มองไปที่หน้าจอ ทั้งรับโทรศัพท์และยิ้ม

ให้นีรชา : ” เป็นสายของปาล”

เพื่อที่จะให้นีรชาได้ยินเสียงของปาล ภัสกรณ์ ตั้งใจเปลี่ยนโหมดโทรศัพท์เป็นโหมดแฮนด์ฟรี

เสียงของปาลดังใสแจ๋วออกมาจากโทรศัพท์

ฮัลโหล ! คุณพ่ออยู่ไหนครับ ? น้านีรชาล่ะ ? ปาลอยากไปสวนสนุกครับ คุณพ่อ ไปได้ไหมครับ ?”

เสียงเด็กที่คมชัด พูดอย่างไม่มั่นใจ ประโยค สุดท้าย ” คุณพ่อ ไปได้ไหมครับ ?” เต็มไปด้วยเสียง อ้อนวอนและกลัวที่จะถูกปฏิเสธ ฟังจนหัวใจของนีรชา ค่อยๆเจ็บแปลบๆ

ภัสกรณ์ตอบด้วยเสียงนุ่มนวล : “ลูกรัก พ่ออยู่กับ น้านีรชา กำลังจะออกเดินทางไปรับลูก ลูกอยากไปสวน สนุก อยากไปพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ ได้ทั้งนั้น วันนี้พ่อกับน้า นีรชาจะอยู่กับลูกทั้งวัน ”

ปาลดีใจยกใหญ่ :” คุณพ่อ จริงไหมครับ ? อยู่กับ ผมทั้งวัน ?”

ภัสกรณ์ยิ้ม : “จริงสิ ครั้งนี้พ่อพูดจริงทำจริง”

นีรชาเหลือบตามองภัสกรณ์ ” ครั้งนี้พูดจริงทำจริง เมื่อก่อนคงผิดสัญญาหลายครั้งสินะ ? ไม่แปลกที่ ปาลไม่ยอมเชื่อ

” ปาล ลูกจะพูดกับน้านีรชาไหม ?” ภัสกรณ์ทั้ง ถามปาล ทั้งส่งสายตาถามความสมัครใจของนีรชา

หัวใจของนีรชาก็พองโตขึ้น รู้สึกว่าหัวใจเต้น ตุ๊บป่องๆขึ้นมาทันมี

ปลายสายของโทรศัพท์นิ่งไปสักพัก เสียงเล็กๆ ของเด็กตะโกนออกมาเบาๆ : ” น้านี้รชา ” นีรชาตื่นตระหนกพยักหน้าอย่างรวดเร็ว : ” ครับ

ปาล เด็กดี ! ”

พูดไปประโยคเดียว กลับไม่รู้ว่าจะพูดต่อยังไง จุก แน่นข้างในหัวใจ รู้สึกว่าจมูกจะมีน้ำมูกไหล

ภัสกรณ์เห็นว่านีรชาทำตัวไม่ถูก โอบเข้าไปที่เอว

ของเธอ ยิ้มแล้วหยิบโทรศัพท์ : ” ปาล ลูกรอพ่อกับน้า

นีรชาที่บ้าน พวกเรากำลังกลับบ้านไปรับลูก

” ครับ บ้ายบายคุณพ่อ บ้ายบายน้านีรชา ! ” เสียง คมชัดของลูก เห็นได้ชัดว่าเขามีความสุขมาก

นีรชาไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกเจ็บแปลบใน หัวใจของตัวเองยังไง ทำไมทุกคำพูดของเด็กคนนี้ ถึง สัมผัสรับรู้ไปถึงข้างในหัวใจของเธอ ?

นีรชายิ้มให้ตัวเอง อาจจะเป็นเพราะว่าเราแก่แล้ว

เริ่มมีความรักของแม่ ปาลก็เคยกินนมของเธอ ความรู้สึก จะต้องมีอะไรส่งถึงกันบ้างสิ
รถของภัสกรณ์จอดอยู่ข้างล่างตึก รถ

Lamborghini SUVจอดอยู่ท่ามกลางรถธรรมดาๆ เป็น

ที่สะดุดตาของผู้คน

ภัสกรณ์ขับรถเร็วมาก เร็วอย่างกับสายลม ไม่นาน ก็ถึงบ้านตระกูลหมื่นสาแล้ว

ตอนที่เห็นประตูเหล็กดัดสีดำที่คุ้นเคย นีรชามี ความคิดนับพันในหัว

ห้าปีก่อน เธอออกไปจากที่นี่ ห้าปีต่อมา เธอก็ กลับมาอีก ชีวิตของเธอจะหมุนวนกลับไปที่เดิมจริงๆเห

รอ ?

คนที่ดูเหมือนพี่เลี้ยงพาเด็กผู้ชายตัวเล็กยืนอยู่ ใต้ต้นไม้ไม่ไกลจากประตู คอยมองหา นั่นเจ้าปาล! ทันใดนั้นนีรชาก็หายใจเร็วขึ้น มองดู

ร่างเล็กๆตรงนั้นไม่คลาดสายตา

มีความคาดหวังเล็กน้อย แต่ก็กลัวว่าเขาจะชอบ ตัวเองไหม ? ยังจำตัวเองได้ไหม ? ในหัวของนีรชาคิด สับสน

ภัสกรณ์กับนีรชาลงจากรถ ให้คนใช้ไปจอดรถ ดึง นีรชาเดินไปหาปาล

พี่เลี้ยงมองเห็นก็รีบเดินเข้ามา : ” คุณชายใหญ่ กลับมาแล้ว คุณชายเล็กส่งเสียงดังลั่นว่าจะรอคุณอยู่ ตรงนี้ ” พูดยังไม่จบ เธอก็หยุดพูดไป ตกใจจับมือของ นีรชา : ” คุณนีรชา ใช่คุณนีรชาไหม ?
นีรชาเพิ่งจะสังเกตเห็น ที่แท้ก็เป็นน้าแข เมื่อสัก ครู่มัวมองแต่เจ้าปาล ไม่เห็นน้าแข

* น้าแข ไม่ได้เจอกันตั้งนานในใจของนีรชา รู้สึกทำตัวไม่ถูก เมื่อก่อนเดินออกไปน่าเกลียดมาก ตอน นี้ก็ยังกลับมากับภัสกรณ์อีก ไม่รู้ว่าน้าแขจะมองเธอยังไง

ไม่คิดว่าน้าแขจะน้ำตาไหล : ” คุณนีรชา คุณกลับ มาก็ดีแล้ว หลายปีมานี้ คุณชายใหญ่คิดถึงคุณมาโดย ตลอด”

“น้าแข กลับไปทำงานเถอะ!” ทันใดนั้นภัสกรณ์ ก็ได้ส่งเสียงขัดจังหวะน้าแข

น้าแขทำตัวไม่ถูกเช็ดๆน้ำตา ส่งปาลให้ภัสกรณ์ แล้วยิ้มให้นีรชาเสร็จก็หันหลังเดินกลับไป

ชัดเจนมากกว่าเมื่อสักครู่ภัสกรณ์ตั้งใจขัดจังหวะ น้าแข เมื่อสักครู่น้าแขจะบอกอะไรนะ ?

ความคิดนี้เกิดขึ้นอยู่ในหัวของนีรชาสักพัก ความ

สนใจของเธอก็ถูกปาลครอบงำไปหมด ใบหน้าเล็กๆขาวๆ ดวงตาโตสีดำจ้องมองเธอ มี

ความมึนงงเล็กน้อย

นีรชาทนไม่ไหวนั่งลงโดยไม่รู้ตัว จ้องตาของปาล พูดเบาๆว่า : ” ลูก จำหน้าได้ไหม ? ”

ใบหน้าเล็กๆกลมๆน่ารักมากจริงๆ นีรชาอยากจะ

ยื่นมือออกไปบีบแก้มจริงๆ

ปาลหลบสายตา เขินอายเล็กน้อยและหลบอยู่ข้างหลังขาของภัสกรณ์ แต่ความอยากรู้อยากเห็นของ เด็กน้อย ก็ทนไม่ไหวยื่นหัวออกมาจากหลังขาครึ่งหนึ่ง แอบมองไปที่นีรชา

ท่าทางที่ไร้เดียงสาของเด็กนี้น่ารักมาก ๆ นี้รชา รู้สึกว่าตัวเองใจอ่อนมาก ยิ้มแล้วยื่นมือออกไปหาเขา : ” ลูก ไม่ต้องกลัว น้าชอบหนูมาๆจับมือกับน้าได้ไหม ครับ ?”

ใบหน้าของนีรชา ส่งรอยยิ้มนุ่มนวลและอบอุ่น ออกมา ภัสกรณ์กำลังจ้องมองอยู่ ทันใดนั้นในใจก็รู้สึกมี ความสุขมาก พอใจมาก

นีรชาพูดจบ เจ้าปาลยังคงหลบอยู่ด้านหลังของ ภัสกรณ์ ถึงแม้ว่าหน้าของเขาจะยิ้มแล้ว แต่ยังเขินอาย อยู่

ภัสกรณ์รู้สึกอับอาย ยื่นมือออกมาดันตัวเต้าปาล ไปข้างหน้า : ” ปาลลูก หนูเป็นผู้ชาย ทำไมถึงทำตัว เหมือนเด็กผู้หญิง เขินอายแบบนี้ล่ะ ? นี่ไงน้านีรชา รีบ ทักทายเร็ว!”

เสียงค่อนข้างดุ ปาลมองหน้าเขา รอยยิ้มบน ใบหน้าจางหายไป สายตาค่อนข้างลำบากใจ

นีรชาโกรธและเจ็บปวดเล็กน้อย ภัสกรณ์คน หยาบคาย ดูก็รู้ว่าเขาเลี้ยงเด็กไม่เป็น พูดแบบนี้ได้ที่ ไหนกัน ? ทำร้ายหัวใจของเด็กเกินไป !

อยากจะจ้องตาดใส่ภัสกรณ์ แต่ว่าต่อหน้าปาล เธอยังต้องอดทนไม่แสดงอาการออกไป
อยู่ต่อหน้าเด็ก จะต้องให้ความเคารพต่อพ่อแม่ ของเขา

ปาล ไม่เป็นไรนะ รอให้เจ้าอยากจะทักทายน้า ค่อยมาเล่นกับน้าดีไหม ?” นีรชาพยายามลดความกด ดันที่ภัสกรณ์ส่งไปถึงเจ้าปาล

รอยยิ้มของเธออ่อนโยนและจริงใจ น้ำเสียงก็ ไพเราะมาก เจ้าปาลดูเหมือนจะได้รับแรงสนับสนุน รีบ พยักหน้าให้กับนีรชา

“ว้าว! ปาลเก่งมาก ! เจ้าพยักหน้าตอบรับน้า ก็ เหมือนว่าทักทายกับน้าแล้วแหละ! ” นีรชาชื่นชมเขา ต่อมองดูใบหน้าน่าเอ็นดูของปาล เธอก็ยิ้มออกมาโดย ปริยาย

คุณชายน้อยได้รับการชื่นชม ดีใจอย่างเห็นได้ชัด เงยหน้ามองภัสกรณ์ ดวงตาโตๆเต็มไปด้วยความคาด หวัง เหมือนกำลังจะพูดว่า ” พ่อดูสิ คุณน้าชมผมแล้ว!

รีบชมปาล ! รีบชมปาล! นีรชาตะโกนใส่ภัสกรณ์

อยู่ในใจ ดูเหมือนว่าจะได้ยินเสียงในใจของนี้รชา ภัสกรณ์ ก้มลงมา ชมเจ้าปาลด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม : ”

เจ้าปาล พัฒนาขึ้นนะเนี่ย ! น้านีรชาชมเจ้าด้วย !”

เจ้าปาลหัวเราะออกมา นีรชาเงยหน้ามอง ใบหน้า ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

น้าแขมองดูจากตรงระเบียง ในใจก็คิดว่า มีแต่ คุณนีรชานี่แหละที่เหมาะสมกับคุณชายใหญ่ มองดูแล้วเหมือนพ่อแม่ลูกเลย !

นภนัยคนนั้นเห็นได้ชัดว่าไม่ชอบปาล แต่เขา แสร้งทำเป็นรักปาลมาก

แต่นีรชานี่ไม่เหมือนเขาเลย ความรักที่เธอมีให้ ปาล ออกมาจากหัวใจจริงๆ ดูด้วยสายตาก็รู้