ตอนที่ 157 คนขี้โกหก

โทรศัพท์ในห้องรับแขกดังขึ้น มีสายโทรศัพท์

เข้า

นีรชาต่อสู้อย่างสุดกำลัง เพื่อหลบหนีภัสกรณ์ : ” โทรศัพท์ฉันดังแล้ว เช้าวันหยุดสุดสัปดาห์จันทร์ฉาย

อาจจะโทรเข้ามา ฉันไปรับสายเธอก่อน”

ภัสกรณ์โอบเอวของเธอไม่ให้เธอหนีไปจูบอย่าง ไม่ลืมหูลืมตา : ” น้ำ เธอตั้งใจหน่อยสิ? ทำเสร็จแล้ว ค่อยโทรกลับได้ไหม ?”

นีรชาได้ยินน้ำเสียงของผู้ชายที่เผด็จการ ได้แต่ ใช้ไม้อ่อน : ” คุณแทน อย่าทำแบบนี้ ฉันกลัวว่าจันทร์ ฉายจะมีธุระด่วนอะไร”

คำเดียว “คุณแทน” บวกกับน้ำเสียงที่นุ่มนวล ท่าทางน่าสงสาร ภัสกรณ์ก็ยอมแพ้ทันที และอุ้มเธอไป ตรงระเบียง บนตู้ข้างระเบียง วางกระเป๋าเธออยู่ โทรศัพท์มือถืออยู่ในนั้น

นีรชาหยิบมือถือขึ้นมาดู นิ่งไปซักพัก เป็นเบอร์ ของพรยศที่โทรมา

พรยศโทรมาหาเธอแต่เช้า หรือว่าแผนการต้องมี ปัญหาอะไรแน่ ?

นีรชายกนิ้วชี้ให้ภัสกรณ์ ไม่ให้เขาส่งเสียง รีบรับ โทรศัพท์
ภัสกรณ์ก็ให้ความร่วมมือ และวางเธอลงข้างๆู้ เคลื่อนไหวอย่างนุ่มนวลมาก

นีรชารับโทรศัพท์อย่างสบายใจ : ” ฮัลโหล ท่าน ประธานพรยศ ”

ภัสกรณ์ได้ยินชื่อพรยศ สีหน้าท่าทางของเขาก็ เปลี่ยนไป เริ่มจะใช้กำลังแล้ว

นีรชาจ้องเขา เธอถูกท่าทางป่าเถื่อนของเขา ทำให้รู้สึกทนไม่ไหว ความรู้สึกเหมือนจะระเบิดกำลังจะ เกิด เธอพยายามที่จะปกปิดความรู้สึก ที่เสียใจว่าตัวเอง ไม่น่ารับโทรศัพท์เลย

“น้ำ อรุณสวัสดิ์ !”

เสียงพรยศดูมีความสุขมาก

นีรชากัดฟัน พยายามจะควบคุมอารมณ์ร่างกายที่ แปลกไป เสียงสั่นครอนเล็กน้อย : “อรุณสวัสดิ์”

พรยศได้ยินน้ำเสียงไม่ปกติ ถามอย่างเป็นห่วง : น้ำ คุณเป็นอะไรไป ฟังเสียงเหมือนไม่ค่อยสบาย ?”

” อืม ฉัน” นีรชายังพูดไม่จบ ก็พูดต่อไม่ได้แล้ว ภัสกรณ์ก็รังควานเธอไม่หยุด

ความต้องการที่จะอยู่ตามลำพังกับเธอก็เพิ่มมาก ขึ้น พรยศรีบเอ่ยปาก : ” น้ำ ตอนเที่ยงคุณไม่มีธุระใช่ ไหม ? กินมื้อเที่ยงกับผมได้ไหม ? ผมจำได้ว่าวันนี้คุณ ไม่มีธุระอะไร”

ภัสกรณ์อยู่ข้างๆ ฟังสายของพรยศได้อย่าง ชัดเจน สายตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ
ข้างตู้ส่งเสียงดังก๊อกแก๊ก นีรชากัดฟังถือ โทรศัพท์ ไม่อยากจะส่งเสียงอะไร แต่ในใจรู้ดี ถ้าเอ่ย ปากจะต้องมีเสียงนั้นดังขึ้นแน่ๆ

“น้ำ คุณยังฟังอยู่ไหม ? เสียงอะไรดังอยู่นั่น ?” พรยศเริ่มรู้สึกว่าไม่ปกติ

นีรชาทนไม่ไหวแล้ว ใช้เสียงสั่นพูดออกไป : ” พรยศ ฉันวางสายก่อนนะ แล้วจะโทรกลับ ”

แล้วรีบวางสายลง วางสายแล้ว สถานการณ์ ตึงเครียดก็เบาลง ในหัวของนีรชามีนไปหมด

ภัสกรณ์ดันนีรชาไปพิงที่ผนังอย่างรุนแรง น้ำ เสียงโมโหมาก : ” นีรชา ! เธอกล้ายั่วยวนพรยศลับหลัง ผม! เธอนี่มันโกหกจนเป็นนิสัย !”

เขาโกรธมากจริงๆ ผู้หญิงไม่มีหัวใจ ลืมนัดของ เราในวันเสาร์ แล้วบอกกับผู้ชายอื่นว่า ” วันนี้ไม่มีธุระ!”

พรยศแสดงตัวชัดเจนว่ากำลังตามจีบเธอ เธอพูด อย่างนี้ มันไม่ได้แสดงว่าให้ความหวังกับเขาเหรอ ? เขาออกไปทำงานข้างนอกสามวัน ทำโอทีทุกวัน

ตอนเย็นนอนแค่สามชั่วโมง เมื่อวาน รีบทำงานจนเสร็จ

จนวันนั้นทั้งวันเขาไม่ได้กินข้าว

นี่ คือสิ่งที่เธอทำกับเขาเหรอ ?

ไปมาหาสู่กับผู้ชายสองคนได้อิสระ กำเขาเล่นใน มือ ไปต่างประเทศห้าปี เธอนี่ฝีมือร้ายกาจไม่เบา !

ห้าปีที่อยู่ต่างประเทศ เธอผ่านผู้ชายมาแล้วกี่คน ?

ภัสกรณ์ยิ่งคิดยิ่งโมโห ใช้กำลังโหดร้ายทารุณ ,

กว่าเดิม

นีรชาพยายามหลบหนี แต่ว่าภัสกรณ์กดตัวเธอไว้ แน่น หนีออกไปไม่ได้เลย !

นีรชาร้องไห้ตะโกนออกมา : ” ภัสกรณ์ ! คุณมัน บ้า! คุณไม่ใช่คน!”

เธอคิดผิด ท่าทางที่อ่อนโยนเมื่อสักครู่ ทำให้เธอ รู้สึกว่าตัวเองถูกรักเอาใจใส่ เธอลืมไปแล้วเหรอว่า ทัศน คติที่ภัสกรณ์มีต่อผู้หญิง ไม่มีทางที่จะได้รับการเคารพ เลย

ผู้หญิงที่เขาต้องการ เป็นแค่สัตว์เลี้ยง คนที่ ซื่อสัตย์กับเขา ยกยอเขา มากที่สุดก็แค่ได้รู้จักกับผู้ชาย คนนี้ เป็นฉนวนป้องกันตัวจากผู้ชายอื่นโดยอัตโนมัติ

ภัสกรณ์กัดฟัน: ” นีรชา ! ผมไม่อนุญาตให้คุณนัด กับผู้ชายอื่น! เธอฟังไว้ให้ดี ! ไม่อนุญาต !”

ทั้งมีความสุขทั้งเจ็บปวด ความรู้สึกเย็นๆร้อนๆทำ ให้นีรชาเกือบจะมึนงง สติของเธอค่อยๆจางหายไป แรงดึงดูดทั้งหมด ถูกดึงไปจากร่างกายหมดแล้ว

เธอส่ายหัวสะอื้นอย่างบ้าคลั่ง มือชี้ไปที่รอยเลือด ที่ไหลลงบนหลังของภัสกรณ์