ตอนที่139 ถือตนเองเป็นคนสำคัญ
นีรชาไม่เข้าใจ และไม่พูดจา ไม่แม้แต่จะ มองอาหารมากมายที่อยู่ในถาด
น้าแขเป็นกังวลจนเห็นเป็นเม็ดเหงื่อผุดขึ้น บนหน้าผาก “คุณนี้รชา ทานหน่อยนะคะ! คุณผอม แห้งขนาดนี้แล้ว ทานสักนิดหน่อยก็ยังดี นะคะ ทานสักนิดเถอะค่ะ”
ไม่ทานค่ะ น้าแขยกออกไปเถอะค่ะ รบกวนด้วยนะคะ” น้ำเสียงนี้รชาหนักแน่น
“ปิง!ทันใดนั้นประตูก็ถูกคนที่อยู่ด้านนอก เตะเปิดออก
ร่างอันสูงใหญ่ของภัสกรณ์เดินเข้ามา พร้อมพลังแห่งความเดือดดาล เขาจ้องมองผมสี ดำยุ่งเหยิงของนีรชาอย่างจริงจัง บนหน้าผากเขา มีผ้าก๊อสสีขาวติดอยู่ด้วย นีรชาตกใจเสียงดังจาก ประตูที่โดนเตะ เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นภัส กรณ์กำลังจ้องมองเธออยู่
ทำไมหน้าผากเขามีผ้าก๊อส
เขาไปทำบ้าอะไรมา
เมื่อวานเขาไปตีกับพี่สมภพมางั้นรึ
นีรชาคร่ำครวญภายในใจเพียงลำพัง แต่ก็ พยายามอดกลั้นความอยากรู้อยากเห็นเอาไว้ ปิดปากเงียบไม่เอ่ยถามภัสกรณ์
เมื่อน้าแขเห็นภัสกรณ์เข้ามา ก็มองราวกับ เห็นผู้ที่จะมาช่วยเธอแก้ไขเรื่องนี้แล้ว “นายน้อย คะ คุณนีรชาเธอไม่ยอมทานอะไรเลยค่ะ นาย น้อยช่วยพูดหน่อยนะคะ”
ภัสกรณ์เดินไปใช้มือบีบคางของนีรชา ใน ขณะที่มือขวาของเขาก็ตักซุปขึ้นมาหนึ่งช้อนแล้ว ป้อนเข้าปากของเธอไป
นีรชากัดฟันแน่น ต่อให้ตายเธอก็จะไม่ยอม กลืนสิ่งที่ภัสกรณ์ป้อน
ซุปหยดจากปลายคางลงสู่กลางหน้าอก ทำให้ด้านหน้าเปียกทั้งหมด
“น้ำ เธอทำอะไรน่ะ” เสียงที่เย่อหยิ่งของ ภัสกรณ์กระแทกหูของนีรชา “นอนกันมาเยอะ แล้วไม่ใช่รึไง บอกฉันมาสิ นอนกับสมภพมันมากี่ ครั้งแล้ว”
น้าแขไม่อาจทนฟังอีกต่อไป รีบเดินออกไป ข้างนอกแล้วช่วยปิดประตูให้พวกเขา
หลังจากน้าแขเดินออกไป ภัสกรณ์ก็ยิ่งดูน่ากลัวขึ้นไปอีก ฝ่ามือใหญ่บีบคางนี้รชาไว้ ดวงตาราวกับคนเสียสติ “ตอนที่นอนกับฉัน เธอก็ จินตนาการถึงสมภพมันใช่ไหม หะ?”
ไอ้โรคจิต! นีรชาตกใจเงยหน้าขึ้นมองภัส กรณ์ ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง ผู้ชายคนนี้ทำไมถึง คิดถึงคนอื่นได้น่ารังเกียจขนาดนี้
ในหัวของเขา ระหว่างผู้หญิงและผู้ชาย มี แต่เรื่องอย่างว่ากันยังไง
นีรชาหมดความสนใจที่จะทะเลาะกับเขา หลับตาลง ปฏิบัติกับภัสกรณ์เฉกเช่นเขาเป็น อากาศธาตุ
“พูด!” ภัสกรณ์จับศีรษะของนีรชาอย่าง รุนแรง แววตาดุดัน
ผมของนีรชาถูกดึงจนเจ็บไปหมด แต่เธอก็ ไม่ร้องขอความเมตตา เธอมองดูภัสกรณ์อย่าง เยือกเย็น ยิ้มอย่างเย้ยหยัน “จะให้พูดอะไร พูดว่า นอนกับพี่สมภพมาแล้วกี่ครั้งแล้วนะหรอ แน่ใจนะ ว่าคุณอยากฟัง”
เสียงดูถูกเย้ยหยันจากนี้รชาทำให้ความ โกรธของภัสกรณ์ยิ่งประทุขึ้นไปอีก รูม่านตา เหมือนไฟที่กำลังลุกไหม้ ความหึงหวงของเขากระทบกับเส้นประสาทที่ไวต่อความรู้สึกทุกอย่าง ความนึกคิดของเขาถูกกัดเซาะอยู่ในหัวอย่างบ้า คลั่ง!
“น้ำ เธอนอนกับสมภพมาแล้วกี่ครั้ง พูด!” น้ำเสียงที่เกือบจะเหมือนคนบ้า!
“ภัสกรณ์ คุณทำให้ฉันรู้สึกขยะแขยง!” นีรช าใบหน้าซีดขาวด้วยความหวาดกลัว ทั้งตัวสั่นเทา
อยู่ตลอดเวลา
ผู้ชายคนนี้คือคนที่เธอคิดอยากที่จะรัก อย่างจริงจังอย่างนั้นหรือ ไม่! เธอตกหลุมรักคน เลวเยี่ยงนี้ไปได้อย่างไร !
เป็นเธอที่ตาบอด ที่เห็นว่าเขารักเธอจริง !
“ขยะแขยงหรอ ฉันจะทำให้เธอรู้ว่าอะไรที่ น่าขยะแขยงจริงๆ” ภัสกรณ์ดึงผมนี้รชาและโยน เธอไปที่เตียง
ภัสกรณ์กดกริ่งบนโต๊ะ “น้าแขครับ ให้ลุงจิน ศักดิ์ไปตามจับคนจรจัดมาให้ฉันที”
ผ่านไปสักครู่ ชายจรจัดที่บนกายเต็มไป ด้วยรอยสักรูปสัตว์นานาชนิดก็เดินเข้ามา
นีรชาเข้าไปหลบอยู่ที่มุมห้องอย่างตื่นกลัว ทั้งสองตาจ้องมองที่ภัสกรณ์อย่างตื่นตระหนก”ภัสกรณ์ ! คุณจะทำอะไรนะ ! ”
“ทำไม! เธอมันความต้องการสูงไม่ใช่ หรือ ! ในเมื่อฉันคนเดียวทำให้เธอพอใจไม่ได้! ฉันจะหาสามีให้เธอเพิ่มอีกสักคน!”
ความหึงหวงได้ครอบงำความคิดอ่านทั้ง หมดของภัสกรณ์ไปเสียแล้ว พูดไปคิดไปเรื่อย เพียงแต่ต้องการพูดให้ทำร้ายจิตใจฝ่ายตรงข้าม ได้เท่าไรยิ่งดี
“ภัสกรณ์ คุณมันสัตว์เดรัจฉาน ไอ้คนชั่วช้า สารเลว” นีรชาตระหนักถึงความตั้งใจของภัส กรณ์ จึงตะโกนด่าว่าจนสุดเสียง
ภัสกรณ์ ! ที่แท้ต้องการให้ชายอื่นมาข่มขืน
ตน !
ภัสกรณ์พูดกับคนจรจัดนั้น “ถ้าวันนี้แกไม่ ทำลายผู้หญิงคนนี้ซะ แกจะไม่ได้เห็นดวงตะวัน ของวันพรุ่งนี้แน่ ! ”
เขาหันไปมองนีรชาที่กำลังร้องไห้อยู่ที่มุม ห้อง ชายจรจัดก็รู้สึกหัวใจเบิกบาน ถึงแม้เธอจะ ผอมไปสักนิด แต่ก็สวยงามอยู่ไม่ใช่น้อย
วันนี้พระเจ้าเข้าข้างเขาจริงๆ !
เขาลังเลเล็กน้อยและมองภัสกรณ์ที่อยู่ด้านข้าง แล้วหันไปหาสาวน้อยที่อยู่ด้านมุมห้อง ชายจรจัดกลืนน้ำลาย “ผม ผมเริ่มได้รึยัง”
“ตามใจ” ภัสกรณ์พูดแล้วเดินออกนอก ประตูไป เขากระแทกประตูดัง “ปัง !”
ภัสกรณ์ออกไปแล้วชายจรจัดก็รู้สึกผ่อน คลายมากขึ้น
มองไปที่นีรชาอย่างหมกมุ่นแล้วผิวปาก “วันนี้ผมช่างโชคดีจริง! ไม่เคยคิดว่าจะมีเมียสวย ขนาดนี้!”
นีรชาพยายามดิ้นรนอยู่ที่มุมห้อง ใช้สอง มือพยายามปกปิดร่างกายของตน ดวงตาแห่ง ความกลัวปรากฏขึ้น “แกจะทำอะไรน่ะ ! อย่าเข้า
มานะ!”
“ทำอะไรรึ! ก็เรื่องที่ท่านประธานภัสกรณ์ สั่งให้ผมทำอย่างไรล่ะ! เรื่องที่ใครๆเขาชอบทำ กันทั้งนั้น เธอไม่ชอบรึยังไง!” ชายจรจัดมีท่าทาง กะล่อน สายตาทั้งคู่เลิกลักราวกับโจรขโมย
นีรชาหยิบแจกันที่อยู่บนชั้นวางหนังสือถัด จากเธอ แล้วนำมาขวางไว้ด้านหน้า “อย่าเข้า มานะ! ถ้าเข้ามาใกล้อีกนิดเดียว ฉันจะฆ่าแก!”
ชายจรจัดจะกลัวแจกันแค่ใบเดียวอย่างนั้นรี
ชายจรจัดหัวเราะร่าแล้วค่อยๆเดินเข้าหา นีรชาทีละก้าว
“ฮึบ!” นีรชายกแจกันขึ้นและฟาดไปทาง ด้านหน้า แต่ชายจรจัดกลับหลบหลีกได้อย่าง คล่องแคล่ว แจกันกระแทกลงบนพรมหนาจึงไม่ ได้แตกสลายแม้แต่น้อย เขาหันหลังกลับและม้วน ตัวไปทางด้านข้าง
“ดูสิ! สาวน้อย! แม้แต่แจกันยังไม่ช่วยเธอ เลย ยอมรับชะตากรรมของเธอซะเถอะ!” ชาย จรจัดเดินถึงตัวนี้รชา และเขาก็กำลังจะยื่นมือไป หาเธอ
นีรชากรีดร้องและวิ่งหนี ดวงตาเบิกโพลน และกัดฟันพูดออกไป “ถ้าแกกล้าแตะต้องตัวฉัน ภัสกรณ์ไม่เอาแกไว้แน่!”
ภัสกรณ์เป็นคนออกคำสั่ง ให้ตนตีและทำ
ร้ายนีรชาเอง ทั้งๆที่ไม่อนุญาตให้ใครหน้าไหน
ทำไม่ดีกับนีรชา
“ฮ่าๆๆ…. สาวน้อย สมองเธอสับสนอะไรรึ เปล่า ประธานภัสกรณ์น่ะตามผมมาโดยเฉพาะ เพื่อการณ์นี้เลยนะ
ให้ช่วยมาปรนเปรอให้เธอมีความสุข ประธานไม่เพียงแต่จะไม่ทำร้ายผม แต่จะตบ รางวัลให้ผมด้วยซ้ำ!”
ชายจรจัดเริ่มจะทนไม่ไหว เขาเห็นว่าสาว น้อยคนนี้ตัวเล็กดูบอบบาง คิดไม่ถึงว่าจะเล็กพริก ขี้หนู!
สายตาของนีรชาดูอับจนหนทาง เธอช่างไร้ เดียงสานัก! ยังหวังว่าภัสกรณ์จะปกป้องเธอได้ เธอลืมไปได้อย่างไรว่าชายจรจัดคนนี้เป็นภัส กรณ์นั่นล่ะที่เรียกมา
สายตาของชายจรจัดมองไปทั่วเรือนร่าง ของนีรชาอย่างลามกอนาจารจาบจ้วงและหยาบ โลน เขาค่อยๆเดินเข้าใกล้เธอ
นีรชาทั้งกลัวทั้งกรีดร้องซ้ำแล้วซ้ำเล่า วิ่ง หนีวนไปรอบห้องเพื่อให้พ้นจากชายจรจัด เกมส์การไล่ล่าตามจับเช่นนี้ทำให้ชาย
จรจัดตื่นเต้นยิ่งนัก สีหน้ายิ้มแย้มสนุกสนานวิ่ง
เข้าไล่จับนีรชา
นีรชาพยายามวิ่งหลบหนีไปจนสุดทางเดิน ขว้างปาทุกสิ่งทุกอย่างที่หยิบจับได้ตรงไปที่ชาย จรจัด!
ใบหน้าซีดขาว แม้สีเลือดสักนิดก็ไม่มี แม้แต่ริมฝีปากก็ยังซีดเทา
ภัสกรณ์ยืนหันหน้าเข้าหาประตู ได้ยินเสียง ร้องไห้และกรีดร้องของนีรชาที่อยู่ข้างใน ใบหน้า ของเขาดูไม่แยแส
ในที่สุดชายจรจัดก็จับตัวนี้รชาเอาไว้ได้ มือ อันดำเมี่ยมราวกับแขนของสัตว์ร้าย เขาใช้ทั้ง สองมือบีบจับนี้รชาเอาไว้แน่น
นีรชารู้ว่าเข้าตาจนแล้ว สถานการณ์นี้นอก จากภัสกรณ์แล้วก็ไม่มีใครอื่นที่จะช่วยเธอได้!
ภัสกรณ์ฟังอยู่ที่ด้านนอกอย่างเย่อหยิ่ง ไม่ แสดงสีหน้าใดๆ
นี่คือสิ่งที่นีรชาสมควรได้รับ เธอติดหนี้เขา สวมเขาให้เขา นี่คือราคาที่เธอต้องจ่าย! เขาคือ ภัสกรณ์นะจะให้ใครมาเล่นตลกปั่นหัวได้ อย่างไร!
เธอมักมากเองอยู่ข้างกายเขายังคิดถึง ชายอื่น! ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยให้เธอเสร็จเจ้านี่ก็ แล้วกัน!
ผู้หญิงโสโครกเช่นนี้ เขาไม่ต้องการเธออีก ต่อไป..เสียงกรีดร้องของนี้รชาฟังดูแย่ขึ้นเรื่อยๆ ภัสกรณ์ที่ฟังอยู่ด้านนอกกำหมัดแน่นขึ้น แน่นขึ้น เรื่อยๆ
เขาไม่รู้ว่า ข้างในตอนนี้ไปถึงไหนแล้ว… ตอนนี้เขาน่าจะกำลังมีความสุขอยู่ ผู้หญิงทรยศ ตอนนี้เธอก็ได้รับความทรมานและการดูถูกจาก ชายที่ต่ำทราม ตอนนี้เขาน่าจะมีความสุขได้แล้ว ถึงจะถูก!
แต่ทำไม ในใจเขาจึงกลับไม่รู้สึกอยากแก้ แค้น ทำไม ในใจเขาเหมือนกับถูกบีบรัดเช่นนี้
“ภัสกรณ์! คุณมันสัตว์เดรัจฉาน! ไอ้ คน สารเลว! ฉันเกลียดคุณ! ฉันจะไม่มีวันอภัยให้คุณ ตลอดชีวิต!” เสียงนีรชากรุ่นด่าด้วยความโกรธ แค้น น้ำเสียงเต็มไปด้วยความโกรธเกลียด เคียดแค้น ได้ยินไปถึงกันบึ้งของหัวใจ
เท้าของภัสกรณ์เดินไปหยุดอยู่ที่หน้าประตู โดยไม่ได้ตั้งใจ มันยากที่หยุด!
ผู้หญิงคนนี้ คิดว่าร้องไห้ตะโกนสองสามคำ แล้วจะทำให้เขาเปลี่ยนใจอย่างนั้นรี ฝันไปเถอะ!
ภัสกรณ์ยืนอยู่หน้าประตูอย่างภาคภูมิ ยืน หลังตรงแข็งที่อ ฟังเสียงร้องไห้ของนีรชาในห้องมือกำราวบันไดเอาไว้แน่น ยิ่งกำยิ่งแน่น ราวกับ จะบดขยี้ราวบันได!
“เอาล่ะ หยุดร้องไห้ได้แล้ว ผมทำให้คุณ เจ็บแล้วล่ะ! สาวน้อย มานี่มา!” ชายข้างถนน เปลี่ยนแขนของเขาเป็นเหมือนนกอินทรีที่กำลัง จะจับลูกไก่ เขาโอบนีรชาเอาไว้แน่น
ร่างกายของเขามีกลิ่นเหม็นสาบ ทำให้นีรช าจามขึ้นมา
ทว่าชายข้างถนนกลับไม่รู้ตัวเองเลย เขา ใช้มือกดร่างนี้รชาเอาไว้ นีรชาร้องตะโกนอีกครั้ง!
นีรชาพยายามยกมือขึ้น เพื่อปัดป้องใบหน้า ของชายจรจัด ทำให้เขาเริ่มโมโหจนเลือดขึ้น
หน้า!
เขาเอามือลูบใบหน้าตัวเองก็พบว่ามีเลือด ติดฝ่ามือออกมา เขาจึงเข้าใจว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้ขีดข่วนจนใบหน้าเขาเป็นแผล!
จิตใจของเขาเต็มไปด้วยความโกรธเคือง เขากำเส้นผมของนีรชาแล้วเหวี่ยงตัวเธอไปที่ ผนังห้อง “นังแพศยา! แกทำตัวเองแล้วล่ะ!”
ชายจรจัดกำผมของนีรชาไว้แล้วพาเธอ ลากเดินต่อไป!
“ครีด ครืด ครืด” เสียงลากที่กำแพงได้ยิน ชัดเจน ภัสกรณ์กำกำปั้นแน่น แน่นซะจนมือซีด
ขาว
เสียงนี้รชาสะอื้นร้องไห้ได้ยินชัดเจนยิ่งขึ้น ไปอีก..
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ