ตอนที่137 ให้เธอเจอดีแน่

“คุณแทน… อย่าซนสิคะ… คนเขายังเจ็บอยู่ นะคะ” ผู้ชายคนนี้ทื่นจริงๆ นีรชาเริ่มรู้สึกว่าจะ ควบคุมเขาไม่อยู่แล้ว

“แต่ ไฟที่คุณก่อขึ้น คุณก็ต้องรับผิดชอบดับ มันด้วยสิ” ภัสกรณ์บรรจงริมฝีปากจูบที่ซอกคอ นีรชา จูบกัดไปทั่ว

“..” นีรชาไม่มีคำพูดใดๆ

ใครเป็นคนจุดไฟน่ะหรอ เธอไม่อยากจะพูด ตอบโต้อะไร พูดอะไรไปก็เท่านั้น ผู้ชายคนนี้

เถียงข้างๆ คูๆ!

หาเรื่องถ่วงเวลาไปก่อนแล้วกัน นีรชามอง หน้าภัสกรณ์ครู่หนึ่งจึงพูดว่า “คุณแทนคะ ไว้ก่อน เถอะนะคะ ฉันหิวแล้วล่ะ!”

พอได้ยินว่านีรชาหิว ภัสกรณ์เลยต้อง ปล่อยเธอไปอย่างไม่ค่อยเต็มใจ แต่ก็ยังขอจูบ ปากเธอต่ออีกสักนิดหน่อย “ไปกัน. เราออกไป กินข้าวกัน”

สองคนใส่รองเท้าที่ระเบียง นีรชาสะพาย กระเป๋าสะพายหลัง สายที่โค้งงอทำให้กระเป๋าไหลตกลงมาจากไหล่ นีรชาลุกขึ้นยืนแล้วว่าง กระเป๋าไว้บนตู้รองเท้า

ระหว่างที่กำลังจะใส่รองเท้า ข้อเท้าน้อยๆ ก็ได้ถูกยกขึ้นอย่างนุ่มนวล หัวใจของนีรชาเต้นรัว มองย้อนไปถึงภาพในอดีต ภัสกรณ์คุกเข่าลงบน พื้น แล้ววางตัวนีรชานั่งลงบนตักของเขา มืออีก ด้านหนึ่งหยิบรองเท้าส้นแบนสีเงินของเธอขึ้นมา เตรียมพร้อมที่จะสวมรองเท้าให้แก่นีรชา

ภัสกรณ์ คุณอ่อนหวานแบบนี้ตั้งแต่ เมื่อไร…. ดวงตาของเขาช่างบริสุทธิ์และอ่อนโยน ตั้งใจสมาธิจดจ่ออยู่กับการสวมรองเท้าให้นีรชา

แววตาแบบนี้ ช่างดูคุ้นเคยนัก นีรชาระลึก ได้ว่าเคยเห็นมันบนใบหน้าของสมภพนั่นเอง..

หัวใจของนีรชาสั่นไหวเล็กน้อย ยืนนิ่งอยู่ที่ เดิม เหมือนหุ่นกระบอกให้ภัสกรณ์สวมใส่รองเท้า ให้ พอสวมเสร็จทั้งคู่ก็ลุกขึ้นยืน ภัสกรณ์หอมที่ ใบหน้าเธอเบาๆ “ไปกันเถอะ!”

นีรชามีปฏิกิริยาเล็กน้อย เธอเฝ้าคิดว่าคน คนนี้คือภัสกรณ์ที่แสนจะหยิ่งยโสจริงหรือ

เขา เปลี่ยนไปแล้ว…

ความสุขที่แสนหวานกลั่นออกมาจากกันบิ้งของหัวใจ นีรชาควงแขนภัสกรณ์ และมีร้อยยม บนใบหน้า รอยยิ้มเริ่มเด่นชัดขึ้นเรื่อยๆ เต็มไป ด้วยความพึงพอใจ

รอยยิ้มของนีรชาที่ส่งไปถึงภัสกรณ์ ทำให้ เขายิ่งมองเห็นผู้หญิงของเขาเพียงคนเดียว บน โลกนี้มีเธอเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น

ทุกครั้งที่เห็นรอยยิ้มของนีรชา ภัสกรณ์ รู้สึกว่าโลกนี้ช่างอบอุ่นและสดใสเหลือเกิน

ในยามพระอาทิตย์ใกล้อัสดง มีชายร่างสูง และหญิงสาวงามกำลังเดินอยู่ริมถนนแห่งหนึ่ง ซึ่งมีทัศนียภาพสุดแสนจะงดงาม

ร้านอาหารโรเจอร์ช่างมีชื่อเสียงสมคำร่ำ ลือจริงๆ ผู้คนยืนรอคิวโต๊ะอยู่ที่ด้านหน้าประตูร้าน

“คุณแทน เราเปลี่ยนร้านกันเถอะค่ะ! ที่นี่คน เยอะเกินไป อีกนานกว่าจะถึงคิวเรา” นีรชาดึง แขนเสื้อภัสกรณ์

“ไม่ต้องหรอก ทานร้านนี้แหละ!” ภัสกรณ์ หยิบบัตรทองขึ้นมา บริกรรีบตรงเข้ามาหา เมื่อ เห็นบัตรทองในมือของภัสกรณ์ บริกรในชุดสูท และกางเกงสแล็ครีบเข้ามาให้การบริการพวกเขา ในทันที เขารีบตรงเข้ามาเพื่อที่จะนำทางพวกเขาด้วยความเคารพ “คุณผู้ชาย คุณผู้หญิง เชิญทาง นี้ครับ”

พวกเขาถูกพาไปที่ห้องหรูหราห้องหนึ่ง ข้างในมีโต๊ะเพียงสองตัวเท่านั้น มีฉากกั้นตรง กลางระหว่างโต๊ะทั้งคู่ โต๊ะอีกฝั่งหนึ่งมีคนคู่หนึ่ง นั่งอยู่ก่อนแล้ว

ระหว่างทางที่เดินเข้าไปในห้อง นีรชา สัมผัสได้ว่ามีสายตาของหญิงสาวที่อยู่ที่โต๊ะด้าน ข้างกำลังจ้องมองมาที่เธอ คนทั้งคู่ถึงกับตก ตะลึง

นีรชาไม่คาดคิดมาก่อน ที่แท้คือธวัล! ถ้า อย่างนั้น ผู้ชายที่นั่งอยู่ด้วยกันที่โต๊ะนั่น ใช่สมภพ รึเปล่า

พอธวัลเห็นนี้รชาและภัสกรณ์ สีหน้าก็ เปลี่ยนเป็นดุร้ายและเย็นชาขึ้นมาในทันที

ตั้งแต่บังเอิญเจอนีรชาที่โรงภาพยนตร์ครั้ง ที่แล้ว สมภพก็ไม่ได้มีโอกาสพบเจอเธออีกเลย ถึงแม้ทุกอย่างที่เขาทำไปก็เพื่อลูก แต่เขาก็ไม่ เคยได้บอกลากับเธอเลย เป็นใครก็คงจะรู้สึก เสียใจกับความเย็นชาเช่นนี้กันทั้งนั้น

ในที่สุดธวัลก็เข้าใจแล้วว่า สมภพไม่เคยลืมนี้รชาได้เลย! คนที่เขารักตลอดมา มีนรัชา เพียงคนเดียวเท่านั้น

นีรชายอมปล่อยสมภพให้กับเธอไปแล้ว แต่ธวัลก็ยังไม่ยอมปล่อยให้เธอได้อยู่อย่างสงบ สุข!

ภัสกรณ์มองเห็นธวัลเช่นกัน เขาเลิกคิ้วแล้ว ทักทายเธออย่างเสียไม่ได้ ยังไงก็เป็นคนมีหน้ามี ตาของเมือง C ด้วยกัน

ทว่าธวัลกลับไม่ยอมยุติเรื่องราวขัดแย้ง ลุกขึ้นยืนใช้น้ำเสียงที่ประชดประชันแข็งกร้าว “ท่านประธานภัสกรณ์ นีรชา ไม่เจอกันนานเลยนะ คะ”

พอได้ยินชื่อของนีรชา สมภพก็รู้สึกสะท้าน ขึ้น แผ่นหลังแข็งเกร็ง รู้สึกยากที่จะหันศีรษะกลับ ไปมอง

ใช่นีรชา นีรชาจริงๆ ด้วย เธอดูซูบซีดไป

มาก แต่กลับสัมผัสได้ถึงพลังแห่งความสุข ข้าง กายเธอมีภัสกรณ์ที่โอบกอดเธออยู่แน่น มองไป แล้ว ดูเธอช่างมีความสุข

นีรชา สุดท้ายคนที่เธอเลือกก็คือภัสกรณ์ สมภพรู้สึกเจ็บปวดหัวใจ มีความปวดร้าวปรากฏให้เห็นในแววตา ดวงตาคู่หนึ่งไมสามารถ ปกปิดธวัลได้ ในใจของเธอรู้สึกหึงหวงขึ้นมา

หลังจากเห็นสมภพหันหน้ามา ใบหน้าของ เขาช่างซีดและดูเจ็บปวดมาก ในใจของนีรชาก็ แทบจะทนไม่ได้ ลดเสียงลงพูดอย่างไม่เต็มใจ เท่าใดนัก “พี่สมภพคะ นานแล้วที่ไม่ได้เจอกันนะ”

พี่สมภพงั้นรี ภัสกรณ์ขมวดคิ้ว พี่สมภพ ทำไมชื่อนี้ฟังคุ้นหูขนาดนี้

ไม่นานธวัลเริ่มคิดหาคำพูดประชดประชัน “นีรชา เธอจำรุ่นพี่สมภพของเธอได้แค่เพียงคน เดียวอย่างนั้น รึ ไม่เห็นสนใจฉันบ้างเลย อย่างนี้ เรียกว่าไม่มีมารยาทนะรู้ไหม” ธวัลพูดจาแดกดัน นีรชา สายตาก็เหลือบไปมองภัสกรณ์อย่างเย็น ชา “แต่มันก็คงเป็นเพราะมารยาทของครอบครัว เล็กๆบ้านๆ ของเธอที่ตกทอดกันมา ก็คงจะอบรม สั่งสอนกันมาได้ดีแค่นี้ล่ะสินะ”

สายตาของภัสกรณ์กลายเป็นเย็นชาและ กระหายเลือด อ้าแขนออกโอบนีรชาแน่นขึ้นอีก ในอ้อมแขนของตน แล้วต่อว่าออกไป “คุณไม่ ต้องมาสั่งสอนผู้หญิงของฉัน!”

เห็นภัสกรณ์ปกป้องนีรชาและโอบกอดเธอ ไว้ในอ้อมแขน เขามีท่าทีที่รักและห่วงใยเธอมากธวัลหันกลับมองดูสมภพที่นั่งนึ่งอยู่ตรังนั้น แต กลับมีสายตาที่คอยส่งไปคล้ายอยากปกป้องนีรช า ธวัลโกรธจนตัวสั่นเทา สติขาดสะบั้น

“ผู้หญิงของเธอย่างนั้นรึ ฮ่าฮ่าฮ่า คุณแน่ใจ ได้ยังไงว่านีรชาเป็นผู้หญิงของคุณ ถ้าหากว่า นีรชาเป็นผู้หญิงของคุณจริงๆ แล้วล่ะก็ คุณก็ควร ที่จะสอนให้เธอเป็นกุลสตรีสักหน่อย อย่าปล่อย เธอมาให้ท่าคู่หมั้นของคนอื่นเขา”

ภัสกรณ์หน้านิ่วคิ้วขมวด ธวัลพูดอย่างนี้ หมายความว่าอย่างไร

พอเห็นท่าทีของภัสกรณ์ เธอก็รู้ทันทีว่าภัส กรณ์ไม่รู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างสมภพและนีรชา จึงพูดจาถากถางและใส่ไฟมากยิ่งขึ้น “ดูเหมือน ท่านประธานภัสกรณ์จะไม่รู้สินะคะ ว่าก่อนนี้พี่ สมภพและนีรชาเคยเป็นคู่รักกัน!”

“พี่สมภพยังเคยซื้อบ้านพักตากอากาศที่ริม ทะเลไว้ให้เธอด้วย ข้างในมีห้องห้องหนึ่ง ทั้ง กำแพงเป็นภาพวาดของนีรชา!” ธวัลยิ่งพูดยิ่ง โมโห สายตาที่โกรธเคืองจ้องไปที่สมภพ

ทำไม เขาไม่เคยมองเห็นหัวใจที่เธอมีให้ กับเขาบ้าง รักและถวิลหาเพียงแต่นีรชาเท่านั้น
ทั้งประวัติของครอบครัว รูปร่างหน้าตา และ การศึกษา มีตรงไหนที่เธอสู้นีรชาไม่ได้บ้าง ทำไมพี่สมภพถึงไม่ยอมปล่อยนีรชาไปเสียที

ด้วยความโศกเศร้าทำให้คำพูดของเธอยิ่ง ร้ายไปกว่าเดิม “ภัสกรณ์คุณยังไม่รู้อีกใช่ไหม อยู่ๆ วันหนึ่งนี้รชาก็หายตัวไป แล้ววันนั้นล่ะ ที่เธอ ก็ใช้เวลาทั้งคืนอยู่ในวิลล่า! อยู่กับคู่หมั้นของฉัน! อยู่ด้วยกันทั้งวันทั้งคืน!”

มือที่โอบนีรชาไว้ของภัสกรณ์กำแน่นขึ้น เรื่อยๆ แน่นขึ้นเรื่อยๆ อยากจะตะโกนด้วยความ โกรธ และเพ่งสายตาจ้องมองไปที่ธวัล

ธวัลยิ่งพูดยิ่งเลอะเทอะ สมภพลุกขึ้นยืน รอยยิ้มอันอ่อนโยนบนใบหน้าของเขาได้หายไป อย่างสิ้นเชิง ใบหน้าซีดขาวและหันไปขึ้นเสีย งกับธวัล “ธวัล คุณพูดเพ้อเจ้ออะไร!”

“เพ้อเจ้อหรอ ฉันพูดเรื่องเพ้อเจ้ออย่างนั้น หรอ คุณกล้าพูดไหมล่ะว่าไม่เคยนอนกับมัน นั่ง นีรชา ช่างน่าอายจริงๆ ขนาดตอนนี้เธอกำลังจะ ตกถังข้าวสารของภัสกรณ์อยู่แล้ว แต่ต่อหน้าคู่รัก ของตัวเอง ยังกล้ามาให้ท่าคู่หมั้นของฉัน เกิดมา ไม่เคยเจอผู้หญิงหน้าด้านแบบนี้เลยจริงๆ!”

สมภพที่จริงแล้วไม่ได้สนใจปกป้องตัวเองแต่ว่าเขากลับช่วยผู้หญิงคนนั้นจิตใจของธวลฟง ลงทั้งหมดแล้วจริงๆ นี่คือคนที่เธอรักมาตลอด สามปี! แต่ในใจของเขากลับไม่เคยมีเธออยู่เลย!

ธวัลตะโกนจนเสียงแหบแห้ง “ภัสกรณ์ คุณ ลองถามนีรชาสิ! ลองถามดูสิว่าสมภพเป็นรุ่นพี่ที่ โรงเรียนมัธยมใช่หรือไม่”

ภัสกรณ์สงบเยือกเย็นราวกับแมงป่องที่อยู่ ในสระน้ำแข็ง ดวงตาเจ้าเล่ห์ น่ากลัวยิ่งกว่าปีศาจ จากนรก มองนีรชาอย่างสงบนิ่ง ค่อยๆ กล่าว อย่างใจเย็น น้ำ เธอบอกฉันสิ ที่ธวัลพูดเป็นเรื่อง จริงหรือไม่”

สีหน้าของนีรชาซีดจนไม่มีสีเลือด มองดูใบ หน้าของธวัลที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ และ มองดูสายตาที่กังวลของพี่สมภพ ทันใดนั้นหัวใจ ก็รู้สึกหนาวสั่น

“เป็นเรื่องจริงค่ะ” นีรชาตอบอย่างเรียบง่าย นีรชารู้สึกชื่นชมในตัวเอง ที่ถึงแม้จะอยู่ในสถานะ การณ์เช่นนี้ แต่เธอยังสามารถยอมรับได้อย่าง ใจเย็น อีกทั้งยังสามารถบอกกับภัสกรณ์ได้อย่าง สงบเยือกเย็นว่าสิ่งที่ธวัลพูดนั้นเป็นความจริง

ใช่แล้ว สิ่งที่ธวัลพูดนั้นเป็นความจริง เธอ กับพี่สมภพรักกันเมื่อสมัยเรียนมัธยม ธวัลพูดไม่ผิดที่เธอหายตัวไปวันนั้น เธอก็ไปอยู่กับพสมภพ

ที่ธวัลพูดมาทั้งหมด เป็นเรื่องจริง

ภัสกรณ์รู้สึกภูมิในในตัวนี้รชา ได้ยินเสียงที่ สงบนิ่งของเธอที่เอ่ยออกมาว่า “เป็นเรื่องจริงค่ะ”

หัวใจธวัลเหมือนถูกกรีดด้วยมีด เจ็บปวด จนมีอสั่นระริก

ก่อนหน้านี้ที่นีรชาทักทายรุ่นพี่แล้วเขารู้สึก ว่าชื่อนี้ฟังคุ้นหู ที่แท้เขาเคยได้ยินนีรชาเรียกชื่อ ในขณะที่นอนหลับฝันอยู่สองสามครั้งนั่นเอง ที่แท้พี่สมภพ ก็คือคุณสมภพนั่นเอง! เขาคิดมา ตลอดว่าเป็นใครกัน!

เห็นสายตาอาฆาตของภัสกรณ์แล้ว สมภพ กังวลว่าตัวเขาจะทำให้นีรชาเดือดร้อน เขาจึงรีบ พุ่งตรงเข้าไปหา ต้องการดึงตัวนี้รชาออกมาจาก อ้อมแขนของภัสกรณ์

“สมภพ คุณทำอะไรน่ะ” ธวัลรีบเข้าไปขวาง หัวใจจมดิ่งลมในน้ำทะเลลึก สมภพมาถึงตอนนี้ ในสายตาคุณก็ยังมีแต่นีรชา คนแรกที่คุณคิดจะ ปกป้องก็ยังคงเป็นนีรชา

ไม่ได้ดั่งใจ ไม่ได้ดั่งใจเลย! ธวัลกัดริม ฝีปากตัวเองจนเลือดไหลซิบ
เห็นสมภพพยายามเข้ามาหาเพื่อที่จะปก ป้องนีรชา แต่ธวัลกลับขัดขวางอย่างเอาเป็น เอาตาย ภัสกรณ์แสยะยิ้มอย่างเย้ยหยัน “ให้ เกียรติกันจริงๆ” ริมฝีปากก็หัวเราะเยาะ สายตา ดูแสนเยือกเย็น เสียงของภัสกรณ์ฟังดูไม่แยแส “ผู้หญิงคนนี้ ฉันนอนกับเธอหลานครั้งแล้ว คุณ สมภพยังชอบหรอ”

สมภพและธวัลตกใจหันมามองภัสกรณ์ ใน ตาฉายแววเป็นประกายประหลาดอย่างไม่น่าเชื่อ

สมภพตกตะลึงที่ภัสกรณ์ประจานนีรชา กลางที่สาธารณะ ธวัลเองก็ไม่คาดคิดว่าคำพูด ของตนจะทำให้ภัสกรณ์โมโหจนกลายเป็นเช่นนี้

ริมฝีปากธวัลมีรอยยิ้มสะใจ ดูเหมือนว่านีรช

าจะเดือนร้อนซะแล้ว!