ตอนที่136 เจตนาร้าย

ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ นีรชายังไม่ได้รับ ประทานอะไรเลย ยังเอ้อระเหยอยู่กับภัสกรณ์ หลายต่อหลายครั้ง เธอหิวจนแสบท้องไปหมด!

“จ๊อก จ๊อก…เสียงน้อยๆ ดังขึ้นจากใน ท้อง ท้องของเธอกำลังเริ่มบรรเลงเพลงเมืองที่ ว่างเปล่าแล้ว

ภัสกรณ์ได้ยินดังนั้น ก็ยิ้มกว้างมองที่นีรชา ใบหน้าของเธอค่อยๆ แดงกำขึ้น แหม! ท้องร้อง เป็นเรื่องปกติไม่ใช่ทำไง? จะยิ้มทำไมกัน?

นีรชาถลึงตาใส่ภัสกรณ์

“ตัวเล็ก หิวไหม เดี๋ยวฉันสั่งอาหารมาให้ นะ” ภัสกรณ์พูดพลางลูบศีรษะนี้รชาอย่างเอ็นดู โค้งตัวลงประทับจูบลงบนซอกคอของนีรชาอย่าง นุ่มนวล

เธอเป็นผู้หญิงของเขา เขารู้สึกว่ารักเธอ มากเท่าไหร่ก็ยังไม่พอ จูบเธอมากเท่าไหร่ก็ยัง ไม่พอ

ไม่เป็นไรค่ะ ฉันนัดจันทร์ฉายเอาไว้ ว่าจะ ทานข้าวกลางวันด้วยกัน” นีรชาใจจริงไม่อยากปฏิเสธภัสกรณ์

“เชื่อฉันเถอะ ทานในห้องนี้แหละ เธอยัง ต้องทานยาอยู่นะ ร้านอาหารก็อยู่ตั้งไกล เธอจะ ไปได้อย่างไรกัน” ภัสกรณ์ไม่ยอมให้นีรชาไป

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันจะค่อยๆ เดินแล้วกัน นะคะ” นีรชามีเรื่องมากมายอยากที่จะเล่าให้ จันทร์ฉายฟัง อีกทั้งเธออยากรู้ด้วยว่าระหว่าง จันทร์ฉายและนรุตม์ตอนนี้พัฒนาไปถึงขั้นไหน แล้ว เมื่อคืนเธอสัมผัสได้ถึงความรักของทั้งคู่คละ คลุ้งทั่วไปหมด

เห็นภัสกรณ์ขมวดคิ้วแล้วนิ่งไป นีรชาจึงจูบ ลงที่ใบหน้าของเขา “คุณแทน คุณไม่ต้องห่วงนะ คะ ฉันจะระวังตัวให้มากค่ะ” ปกตินั้นนีรชาไม่ค่อย ที่จะจูบเขาก่อน พอเธอจูบเขา หนำซ้ำตามด้วยน้ำ เสียงและคำพูดที่อ่อนหวาน หัวใจของภัสกรณ์ก็ อ่อนลงในทันที

“ถ้าอย่างนั้นผมจะเรียกนรุตม์มาด้วย ไป ทานกันสี่คนนี่ล่ะ”แล้วภัสกรณ์ก็โทรศัพท์หานรุตม์

จันทร์ฉายนั่งรอนีรชาอยู่ในร้านอาหารอยู่ ก่อนแล้ว พอเห็นนีรชาและภัสกรณ์ แล้วยังมีนรุ ตม์เดินตามเข้ามาด้วย สีหน้าเธอก็เปลี่ยนไปเล็ก น้อย
บนใบหน้านรุตม์ปรากฏรอยยิ้มที่สุดแสนจะ โรแมนติค มองไม่เห็นความผิดปกติใดๆ แต่จันทร์ ฉายกลับรู้สึกอึดอัดใจ เธอไม่คิดว่าจะได้พบนรุตม์ ในลักษณะนี้

“จันทร์ฉาย!” ภัสกรณ์กล่าวทักทายจันทร์ ฉาย อยู่ต่อหน้าเพื่อนสนิทของนีรชา เขาต้อง ประพฤติตัวดีสักหน่อย แท้จริงแล้วเขาแค่ ต้องการใช้เพื่อนชายของเขา เขายังมีเวลาผ่าน การทดสอบอีกตั้งหนึ่งเดือน

จันทร์ฉายยิ้มให้ภัสกรณ์เล็กน้อย โดย สายตาแอบเหลือบไปมองใบหน้าของนรุตม์ นรุ ตม์กลับมีสีหน้าเมินเฉยพยักหน้าให้เธอเพียงครั้ง หนึ่ง ไม่ยิ้มแย้มและนั่งลง

รอยยิ้มที่ส่งให้ เหมือนกับรอยยิ้มที่ให้กับ เพื่อนธรรมดาๆ คนหนึ่งเท่านั้น เหมือนรอยยิ้มที่ ให้กับคนที่แทบจะจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเป็นใคร เมื่อ คืนนี้เขายังเกี้ยวพาราสีจันทร์ฉายอย่างเร่าร้อน!

ความโกรธและรู้สึกอยุติธรรมพล่านอยู่ใน หัวใจของจันทร์ฉาย มือของเธอกำแน่นเท้าอยู่ บนผ้าปูโต๊ะ เธอคิดอยากจะเดินหนีไป แต่เพื่อไว้ หน้านี้รชาและภัสกรณ์ เธอจะอดทน!

อาหารกลางวันชั้นเยี่ยม เต็มไปด้วยอาหารมาตรฐานระดับสูงของสมาคมนํ้า พุร่อน

“เอาล่ะ ทานปลาหน่อย” ภัสกรณ์ใช้ ตะเกียบคีบปลาให้นีรชา โดยก่อนหน้านี้ก็ได้ บรรจงคืบก้างปลาออกอย่างระมัดระวังป้อนให้ นีรชาถึงปาก

นีรชารู้สึกกระอักกระอ่วน นี่เรากำลังทำ อะไรอยู่ หวานกันให้พวกเขาดูอย่างนั้นหรือ จันทร์ฉายกับนรุตม์ก็นั่งอยู่ข้างๆ ภัสกรณ์ยังไม่ ละอายใจอีก!

“วางไว้ในจานฉันก็ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันทานเอง” นีรชาเบือนหน้าหนีตะเกียบที่ภัสกรณ์ตั้งใจจะป้อน

พอเห็นว่าคนทั้งคู่ดูใกล้ชิดสนิทสนมกัน จันทร์ฉายก็รู้สึกแสบที่จมูกขึ้นมาเล็กน้อย ถึงภัส กรณ์จะดื้อดึงเอาแต่ใจ แต่ก็ดูรักนีรชามากจริงๆ ทั้งดูแล เอาใจใส่ ช่างน่าอิจฉาเสียจริง..

จันทร์ฉายแอบมองดูนรุตม์ แต่กลับเห็นว่าน รุตม์ไม่ได้สังเกตมองดูคู่ภัสกรณ์และนีรชาด้วยซ้ำ

จันทร์ฉายตวัดนิ้วไปซื้อย่างรวดเร็ว ราวกับ จะส่งสัญญาณให้ดู นรุตม์ก็ปรากฏมีรอยยิ้มขึ้นบน ใบหน้า รอยยิ้มนี้เป็นรอยยิ้มที่จันทร์ฉายคุ้นตา เป็นรอยยิ้มที่คนรักยิ้มให้ต่อกัน
นรุตม์รู้สึกหัวใจเหมือนโดนทีมแทงอย่าง รุนแรง ส่งข้อความให้ใครล่ะนรุตม์ ให้มองว่าฝ่าย ตรงข้ามช่างดูเป็นหญิงสาวที่สวยงามและมีเสน่ห์ มากอย่างนั้นหรือ?

ระหว่างรับประทานอาหาร นรุตม์ได้รับ ข้อความจากน้องสาว “พี่ชาย กำลังทำอะไรอยู่คะ ไฟลท์บินฉันจะถึงประเทศจีนมะรืนนี้นะ ฉันจะ กลับมาพร้อมกับถิรา พี่กับพี่ภัสกรณ์ต้องมารับฉัน นะ!”

สาวน้อย ในที่สุดก็จะกลับมาแล้ว นรุตม์ ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มแห่งความรักและ เอ็นดู หลังจากนั้นเขาก็ตอบข้อความของทยิดา “แน่นอน พี่ต้องไปรับเธออยู่แล้ว เดินทางปลอย ภัยนะ”

พอตอบข้อความเสร็จ นรุตม์ก็เงยหน้าขึ้น เพื่อที่จะรับประทานอาหารต่อ แต่สายตากลับ ปะทะเข้ากับสายตาของจันทร์ฉาย

หัวใจของจันทร์ฉายเต้นตึกตัก สายตาก็ ลนลาน จันทร์ฉายพยายามหลบเลี่ยง แต่นรุตม์ก็ไม่

ได้สนใจ คิ้วของเขาย่นเล็กน้อย เขาไม่ได้ทำ อะไรผิดต่อจันทร์ฉาย ทำไมเธอไม่แยแสเขาขนาดนี้ เมื่อคืนเธอยังพูดจาหวานหูอยู่ข้างกาย เขาอยู่เลยไม่ใช่หรือ

ตอนเช้าเธอวิ่งออกไปจากห้องอย่างไม่มีปี ไม่มีขลุ่ย ทำเอานรุตม์งุนงงไปหมด นรุตม์รู้สึก ภาคภูมิใจในตนเองเป็นอย่างมาก ตลอดมามีแต่ผู้ หญิงคอยปรนนิบัติเขา เขาไม่เคยเป็นคนที่ต้อง คอยดูแลเอาใจผู้หญิงมาก่อน!

นรุตม์ยักไหล่ ในเมื่อจันทร์ฉายเย็นชากับ เขาเช่นนี้ เขาก็ไม่ต้องการที่จะกระตือรือร้นมอง ไปที่ใบหน้าอันเย็นชาอีกต่อไป เขาตัดสินใจกัม หน้ารับประทานอาหารต่อไปอย่างเงียบๆ สายตา ไม่มองไปที่จันทร์ฉายอีก

จันทร์ฉายทานอาหารไปในใจก็รับรู้ได้ถึง ความเย็นชา ด้วยมองเห็นท่าทีที่ไม่แยแสของนรุ ตม์ เธอก็รู้สึกโกรธขึ้นมาในใจ!

อาหารมื้อนั้นจบลงด้วยความรู้สึกในใจของ คนสี่คนที่แตกต่างกัน การเดินทางที่ตะกุกตะกัก แต่สุดท้ายก็ได้กลับมาถึงเมือง C

หลังจากส่งนี้รชาและจันทร์ฉายถึงบ้าน เรียบร้อยแล้ว แต่ภัสกรณ์ไม่ยอมกลับไปง่ายๆ จันทร์ฉายเห็นสองคนอาลัยอาวรณ์กันอยู่จึงรู้ว่าควรพาตัวเองหลบเข้าห้องไป

ภัสกรณ์ลากดึงมือนีรชาให้เข้าไปในห้อง นอนเล็กๆ ของเธอ ทันทีที่มีปิดประตู ภัสกรณ์ก็ ดันนีรชาติดกับประตูก่อนประทับริมฝีปากอันร้อน แรงไปที่เธอ

ภัสกรณ์มีทักษะในการจูบสูงมาก ทั้งเลีย ทั้งกัดเบาๆ วนไปมา ไม่นานนีรชาก็หน้าแดงก่ำ หอบหายใจระรัว

“หยุดเถอะค่ะ จันทร์ฉายอยู่ห้องข้างๆ นะคะ วันนี้คุณมีประชุมไม่ใช่หรือคะ รีบกลับบริษัท เถอะค่ะ” นีรชากลัวความใจร้อนของภัสกรณ์ เธอ กังวลว่าเขาจะทำให้เกิดเรื่องน้ำผึ้งหยดเดียวขึ้น มา

“เธอไล่ฉันรึ” ภัสกรณ์เสียใจเล็กน้อย เขา รอคอยการกลับมาของเธอด้วยความยากลำบาก รอคอยให้อาการเจ็บปวดตามร่างกายของนีรชา หายดี เขากำลังจะบ้าตายอยู่แล้ว ผู้หญิงที่เขา อยากสัมผัส เธอคนนี้อยู่ข้างกายเขาตลอดเวลา แต่เขากลับทำไม่ได้ เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลัง จะเป็นบ้า!

“ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ … วันหลังมีเวลาเรา ค่อย…”นีรชาพูดไป ใบหน้าก็เริ่มแดงขึ้นมา
“นำ…. ย้ายไปอยู่กับฉันดีไหม” ภัสกรณช่อบ มากเวลาที่นีรชาเขินอาย ยิ่งได้ฟังนีรชาอธิบาย แก้ตัวอย่างอ่อนหวาน เขาก็โยนอารมณ์ขุ่นมัว ก่อนหน้านี้ทิ้งไปจนหมดสิ้น

“เอ่อ… ฉัน ฉันอยู่กับจันทร์ฉายดีกว่าค่ะ” นีรชารู้สึกลังเลเล็กน้อย รบกวนจันทร์ฉายมานาน มากแล้ว เธออาศัยอยู่ที่นี่จันทร์ฉายก็ไม่ยอมรับ ค่าเช่าห้องจากเธอ เธอเองก็รู้สึกเกรงใจ แต่การ ที่จะย้ายไปอยู่กับภัสกรณ์ ภาพเหตุการณ์ในอดีต ก็หวนย้อนกลับเข้ามา

ภัสกรณ์ดูออกว่านีรชากำลังกังวลใจ เขา ประทับปากลงบนใบหูของนีรชา ค่อยๆ เลียใบหู ส่วนล่างที่บอบบางของเธอ ทำเสียงทุ้มต่ำ แทน การพูด เขาคิดว่ามันเป็นการดีกว่าที่จะกระซิบ เบาๆไปที่ใบหูของเธอ “เธออยู่กับจันทร์ฉายมา ตลอด จันทร์ฉายก็คงอึดอัดว่าไหม ที่ของเธอที่ นั่นก็ว่างอยู่ แล้วยังอยู่ในเมืองอีก ถ้าเธอย้ายไป อยู่แถวนั้นก็จะหางานได้ง่ายหน่อย น้ำฉันสัญญา ว่าจะดูแลเธออย่างดี เมื่อก่อนฉันมันไม่ดีเอง เธอ ยกโทษให้ฉันนะ”

“อือ ก็ได้ค่ะ” นีรชายังลังเลอยู่เล็กน้อย แต่ ก็ตอบตกลงภัสกรณ์ไป เธอเตรียมตัวที่จะออกไปหางานที่เป็นกิจจลักษณะ หลังจากได้เงินมาบาง แล้ว ก็จะไปหาห้องเช่าเพื่อที่จะได้อยู่คนเดียว

ภัสกรณ์รู้สึกดีใจเหลือเกิน โอบกอดนีรชา ด้วยความยินดี

นีรชาคุยเรื่องย้ายออกกับจันทร์ฉาย ถึง จันทร์ฉายจะไม่อยากให้เป็นอย่างนั้นแต่เธอก็ เข้าใจ ตอนนี้นีรชากับภัสกรณ์ก็กลับมาดีกันแล้ว และยังเป็นแฟนกันอย่างเป็นทางการอีกด้วย ก็ เป็นเรื่องปกติที่พวกเขาอยากจะอยู่ด้วยกัน

สัมภาระของนีรชามีไม่มาก บรรจุในกระเป๋า เดินทางใบเดียวก็ครบหมดแล้ว

หลังจากจัดข้าวของเข้าที่เรียบร้อย ภัส กรณ์ก็รูดม่านลง เดินมาหานีรชาอย่างช้าๆ

“คุณ คุณจะทำอะไรคะ” นีรชาตกใจ ตาทั้งคู่ จ้องมองภัสกรณ์

“ตัวเล็ก เธอว่าฉันจะทำอะไรล่ะ” ภัสกรณ์ ผลักนีรชาไปที่มุมผนังห้อง มือทั้งคู่ท้าวกำแพง และขังนี้รชาเอาไว้ในอ้อมแขนของเขา

เสียงของเขาค่อยๆ ทุ่มต่ำลง ต้องไม่ใช่ เรื่องดีแน่ๆ