ตอนที่ 135 ช่วยทายาให้

“เด็กดี คุณระวังหน่อยนะ” ภัสกรณ์วางนี้รช าลงอย่างเบามือ ทิ้งรอยจูบไว้ที่ริมฝีปากเธอหนึ่ง ครั้ง

นีรชาพบว่าขอเพียงเธอพูดดีกับเขา ขอร้อง อ้อนวอน ภัสกรณ์ก็จะยอมเธอแต่โดยดี ดูเหมือ นภัสกรณ์ที่จริงก็ไม่ได้รับมือยากขนาดนั้น เมื่อ ก่อนเธอช่างโง่เสียจริง เอาแต่เถียงเขาอย่าง เดียว

ห้องพักที่จันทร์ฉายอยู่นั้น ที่ปลายทางเดิน มีห้องออกกำลังกายอยู่ นีรชาบอกให้ภัสกรณ์ เข้าไปข้างในนั้นก่อน “คุณรอฉันอยู่ที่นี่ก่อนนะคะ ฉันขอคุยกับจันทร์ฉายเป็นการส่วนตัวก่อน”

ตั้งแต่ครั้งก่อนที่นีรชาพยายามฆ่าตัวตาย จากนั้นมาจันทร์ฉายก็เกลียดภัสกรณ์เข้ากระดูก เธอกลัวว่าจันทร์ฉายจะพูดอะไรไม่สมควรออกมา ต่อหน้าภัสกรณ์ ทำให้ทุกคนตั้งตัวไม่ติด

“ทำไมหรือ พาฉันไปหาเพื่อนด้วยมันน่า อายมากนักหรือ” เห็นนีรชาไล่เขาตลอด ภัสกรณ์ ชักจะมีอารมณ์ขึ้นมาบ้าง
ถ้าเป็นเมื่อก่อนละก็ นีรชาก็ทะเลาะกบเขา ไปแล้ว ตอนนี้เธอได้เรียนรู้จากประสบการณ์มา บ้างจึงค่อยๆดึงข้อศอกของภัสกรณ์อย่างอ่อน โยน กระซิบเสียงเบาว่า “คุณแทน มันไม่ใช่อย่าง นั้นค่ะ เพียงแต่ว่าเรื่องนี้ค่อนข้างกะทันหัน ฉัน กลัวว่าจันทร์ฉายจะตกใจเข้าเท่านั้นเอง คุณอย่า คิดไปไกลถึงขนาดนั้น”

ภัสกรณ์ได้แต่ทำตาปริบๆ มองแบบรู้สึกว่า

ไม่ยุติธรรม

สุดท้ายภัสกรณ์ก็ยอมเธอ โค้งตัวลงมาพูด ต่อหน้าเธอ “เอาละ รีบไปเถอะ ฉันรอคุณที่นั่นนะ”

เสียงเคาะประตู จันทร์ฉายเปิดประตูห้อง พบว่าเป็นนีรชา ก็โล่งอก “น้ำ เมื่อคืนวานเธอไป ไหนมา ฉันอุตส่าห์ออกไปตามหาเธอ”

ดวงตาของจันทร์ฉายแดงก่ำ พอเห็นก็รู้แล้ ว่าเพิ่งร้องไห้มา

ในใจนีรชาร้อนรนขึ้นมาทันที รีบจับที่ ข้อศอกของจันทร์ฉาย “จันทร์ฉาย ฉันขอโทษ เมื่อคืนฉัน…เออคือ ฉัน…”

นีรชาไม่รู้จะอธิบายกับจันทร์ฉายอย่างไร

จริงๆ
“เมื่อคืนวานเธออยู่กับภัสกรณ์ใช่ไหม” จันทร์ฉายถามขึ้นมาแทน

“หือ” นีรชากังวลเล็กน้อยว่าจันทร์ฉายจะ ไม่พอใจ เงยหน้ามองนัยน์ตาเธอ อำๆอึ้งๆบอกว่า “จันทร์ฉาย คืนนั้นฉันกับภัสกรณ์อยู่ด้วยกัน

เกินคาด จันทร์ฉายไม่ได้โกรธอะไร เพียง แค่มองเธออย่างตั้งอกตั้งใจ “น้ำ เธอแน่ใจนะว่า เธอต้องการอยู่กับภัสกรณ์ ฉันรู้สึกว่าเขากับเธอ ไม่เหมาะสมกันเลย”

“อ้อ ฉันรับปากเขาจะลองคบกันแค่ 1 เดือน เท่านั้นแหละจันทร์ฉายเธอไม่ต้องกังวลแทนฉัน หรอก ฉันต้องจัดการได้ สบายมาก” นีรชาไม่ อยากคุยกับจันทร์ฉายเรื่องนี้อีก รีบเปลี่ยน ประเด็นทันที “ตาของเธอเป็นอะไรน่ะ เธอร้องไห้ หรือ”

ก่อนหน้าที่นีรชาจะมาถึง จันทร์ฉายเอาแต่ ร้องไห้อยู่ในห้องคนเดียวจริงๆ

เธอรู้สึกว่าตัวเองถูกหลอกเข้าแล้วจริงๆ นรุ ตม์ไม่ได้จริงจังกับเธอเลยแม้แต่นิดเดียว ก็แค่ เล่นๆ แค่สนุกๆเท่านั้น ไม่ได้จริงจังอะไร

จันทร์ฉายรู้สึกอับอาย ลังเลใจที่จะบอกกับนีรชาเรื่องระหว่างเธอกับนรุตม์

เห็นจันทร์ฉายไม่ตอบอะไร นีรชาจึงเข้าใจ ว่าเธอร้องไห้เพราะว่าเป็นห่วงตัวเอง รีบพูดอย่าง ร้อนรนว่า “จันทร์ฉาย เธอหาฉันไม่เจอก็เลยตกใจ มากใช่ไหม ขอโทษนะ คราวหลังฉันจะบอกเธอ ทันทีว่าฉันอยู่ที่ไหน จันทร์ฉาย ฉันขอโทษ…”

เห็นนีรชาพูดแบบนี้ จันทร์ฉายรู้สึกว่าไม่ ควรพูดถึงเรื่องนรุตม์อีก

ช่างเถอะ คิดซะว่าแค่ฝันไปก็แล้วกัน ผ่าน ไปแล้วก็ให้มันผ่านไป เพราะอายุเธอก็แค่เพียง 22 ปีเท่านั้น ก็ควรเสียสาวสักครั้งแล้วล่ะ

จันทร์ฉายส่งยิ้มออกมา “น้ำ เธอไม่เป็นไรก็

ดีแล้ว”

ทันใดนั้น โทรศัพท์ของจันทร์ฉายก็ดังขึ้น

ใจเต้นรัวๆ หรือว่าจะเป็นนรุตม์โทรมา รีบรับสาย ทันที “ฮัลโหล”

“ดิฉันโทรจากแผนกต้อนรับค่ะ มีสุภาพบุรุษ ท่านหนึ่งฝากให้ดิฉันมอบสร้อยคอหยกเส้นหนึ่ง ให้คุณค่ะ” เสียงผู้หญิงพูดจาสุภาพกล่าว

“คะ” จันทร์ฉายแตะดูที่คอของเธอ พบ ว่าที่แท้สร้อยคอหยกที่คอของเธอหายไป เมื่อคืนคงจะตกอยู่ที่ห้องของนรุตม์แน่ๆ

แต่ว่าทำไมเขาถึงไม่เอามาคืนเองนะ ยังไป รบกวนพนักงานแผนกต้อนรับให้เอามาคืนให้เธอ

หรือว่าเขา ไม่อยากพบเธอถึงขนาดนี้เลย หรือ เหมือนกับมีมีดเล็กๆค่อยๆกรีดลงที่กลางใจ เธอจันทร์ฉายเจ็บปวดใจจนสีหน้าซีดเซียว

“จันทร์ฉาย เธอเป็นอะไรหรือเปล่า” เห็น สีหน้าจันทร์ฉายไม่สู้ดี นีรชาถามด้วยความเป็น ห่วง

“อ่อ ฉันไม่สบายนิดหน่อย ไม่ได้เป็นอะไร มาก นอนพักเดี๋ยวเดียวก็หายแล้ว” จันทร์ฉายใน ตอนนี้ไม่มีอารมณ์คุยกับนีรชา

เห็นสีหน้าจันทร์ฉายดูซีดเซียว นึกขึ้นได้ว่า ภัสกรณ์กำลังรอเธออยู่ นีรชาบอกอย่างรู้งานว่า “ถ้าอย่างนั้นเธอพักผ่อนก่อนละกันนะ ฉันขอตัว ก่อน เดี๋ยวฉันค่อยมาเรียกเธอไปกินข้าวอีกที”

“อืม” จันทร์ฉายพยักหน้าอย่างคิดหนัก ใน ตาเริ่มมีหยดน้ำออกมา เธอกัดริมฝีปากไว้แน่น ไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกมาต่อหน้านีรชา

นีรชาไม่ทันสังเกตเห็นความผิดปกติของ จันทร์ฉาย ค่อยๆก้าวเท้าออกมา พยายามสะกดท่าทางการเดินของตัวเองให้ดูปกติ แต่อาการ ปวดบวมในหว่างขากลับทวีความรุนแรงขึ้นอีก จน เธออดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วแน่น

ภัสกรณ์วิ่งอยู่ในห้องออกกำลังกายแล้วสัก พักหนึ่ง รู้สึกเริ่มร้อนอบอ้าว ไกลออกไปเห็นนีรช าเดินมาอย่างยากลำบาก

รีบลงมาจากลู่วิ่ง วิ่งไปหานิ้วชาข้างๆ กอด เธอแล้วพูดว่า “คุยกับจันทร์ฉายแล้วใช่ไหมครับ”

“อืม” นีรชาอยู่ในอ้อมกอดอันแนบแน่นของ เขา มองไปรอบตัว กลัวว่าใครจะมาเห็นพวกเขา เข้าในตอนนี้

“ไปกันเถอะ กลับไปฉันจะทายาให้คุณเอง” เห็นท่าเดินนีรชาลำบากขนาดนั้น ภัสกรณ์รู้สึกเจ็บ ปวดใจ เมื่อคืนเขาไม่ควรรุนแรงขนาดนั้น ต้อง โทษนีรชาสิ เธอมีเสน่ห์เหลือเกินจนเขาอดใจไม่ ไหวจนต้องรบกวนเธอครั้งแล้วครั้งเล่า

มาถึงห้องภัสกรณ์ นีรชาทนไม่ไหวยื่นมือ ไปทางภัสกรณ์ “ขอยาหน่อยคะ ฉันจะไปทาใน ห้องน้ำ”

ภัสกรณ์หัวเราะร่า “ยังต้องไปห้องน้ำอีก หรือ เธอไปนอนทาที่เตียงไม่ง่ายกว่าหรือ”
นีรชายังไม่เข้าใจความหมายที่แอบแฝง ของเขา กล่าวอย่างไร้เดียงสาว่า ” ถ้างั้นคุณไป หลบในห้องน้ำก่อนฉันทาเสร็จแล้วจะเรียกนะ คุณค่อยออกมา”

ภัสกรณ์มองดูสายตาไร้เดียงสาของนีรชา แล้ว อารมณ์ก็ดีขึ้นมาทันที เขาชอบที่นีรชาน่ารัก ใสชื่อแบบนี้ เขาจูบลงที่ปากเล็กๆของเธอ ไออุ่น จากตัวเธอช่างหอมหวานยิ่งนัก

นีรชารู้สึกว่าข้างล่างเริ่มมีอะไรบางอย่าง เธอตกใจรีบผลักภัสกรณ์ออกไป “เดี๋ยวค่ะ ฉันยัง เจ็บตรงนั้นอยู่ คุณเลิกคิดไปได้เลย”

ภัสกรณ์หัวเราะร่า อย่างน้อยที่สุดก็ไม่ ทำให้เขาเสียภาพพจน์หนุ่มหล่อ “ในสมองคุณ เต็มไปด้วยอะไรให้ ฉันก็แค่อยากจะทายาให้คุณ ด้วยตัวเองเท่านั้นแหละ”