ตอนที่ 126 ควรตอบรับไหม

จันทร์ฉายรับโทรศัพท์เสร็จแล้วจึงกลับไป ที่ห้องนั่งเล่น แต่พบว่านีรชานั้นไม่อยู่แล้ว ไปดูที่ ห้องนอนของนีรชาก็ไม่พบเธอ

น่าแปลกใจเสียจริง ค่ำแล้วน้ำไปไหนของ เธอนะ จันทร์ฉายจึงถอนหายใจออกมาสองครั้ง มันไม่ควรจริงๆ จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดไปหา เยอร์ของนีรชา

เสื้อผ้าที่ยับยู่ยี่จากที่นั่งด้านหลัง โทรศัพท์ของนีรชาส่งเสียงออกมาเบาๆ

นีรชาที่ถูกทำให้ร้อนไปทั้งตัวเมื่อได้ยิน เสียงโทรศัพท์จึงเรียกสติให้กลับคืนมาได้

เธอจึงเอื้อมมือเข้าไปในกองเสื้อผ้าเพื่อที่ จะหาโทรศัพท์ ต้องเป็นจันทร์ฉายที่กำลังหาเธอ อย่างกังวลใจแน่ๆ ในใจของนีรชานั้นจึงเกิดความ หงุดหงิดใจขึ้นมา เธอต้องได้คุยกับจันทร์ฉายให้ ได้

มือใหญ่ของภัสกรณ์จึงจับมือเล็กของนีรชา ขั้น “ห้ามรับ”เสียงทุ้มที่แฝงไปด้วยความดึงดูดดั่ง แม่เหล็ก
“แต่จันทร์ฉาย.โทรมานะ”นีรชาตอบเสียง สั่นและแตกพร่า

ใบหน้าขาวนวลของนีรชาที่แดงเป็นเลือด ฝาดทั้งสองข้าง จมูกเล็กๆของเธอก็เต็มไปด้วย เม็ดเหงื่อ ภัสกรณ์หรี่ตาและขมวดคิ้ว “ห้ามรับ”

จันทร์ฉายโทรหานีรชาแต่ไม่มีคนรับสาย ในใจของเธอจึงเกิดความกังวลใจขึ้น

ค่ำขนาดนี้แล้วน้ำเอาโทรศัพท์ไปด้วยแต่ ทำไมถึงไม่รับนะ เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า

นึกขึ้นได้ว่าวันนี้ตอนกินข้าวนิรุตมาได้นำ เอาโทรศัพท์ของเธอไปกดบันทึกเบอร์ของเขาไว้ จันทร์ฉายจึงรีบกดโทรศัพท์หานิรุตม์

นรุตม์มาเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ และเห็นสาย เข้าจากจันทร์ฉาย ใบหน้าหล่อเหลาจึงแฝงไป ด้วยรอยยิ้ม

“มีอะไรหรือเปล่าครับคุณจันทร์ฉาย เพิ่งจะ แยกจากกันเองนะครับ ก็คิดถึงผมแล้วหรือไง”นรุ ตม์พูดออกไปอย่างเย้ยหยัน

“ใครคิดถึงคุณ คุณนี่มันอวดดีจริงๆ”จันทร์

ฉายตอบอย่างอารมณ์เสีย “นรุตม์ คุณช่วยโทร

ถามคุณภัสกรณ์ให้หน่อยสิ ว่าน้ำอยู่กับเขาไหม”
นรุตม์ตกใจ “ตอนเย็นพวกผมส่งคุณและ คุณย่ากลับถึงบ้านแล้วไม่ใช่หรือ”

“ใช่ค่ะ ฉันกับน้ำเรากลับมาพร้อมกันแต่ว่า พอดีฉันออกไปรับโทรศัพท์ที่ระเบียงและกลับเข้า มากก็ไม่เจอน้ำแล้วค่ะ”

นรุตม์ยิ้มลึกมุมปาก มิน่าล่ะภัสกรณ์มาส่ง เขาที่บ้านแล้วกลับไป ตอนนั้นเขาคิดว่าภัสกรณ์ ยังมีเรื่องอะไรอีก แต่ก็ไม่ได้ถาม

แต่จะเป็นอะไรไปไม่ได้ ภัสกรณ์นั้นต้อง กลับไปหานีรชาอย่างแน่นอน

เห้อ ผู้ชายคนนี้ แค่อาทิตย์เดียวจะรอไม่ได้ เลยหรืออย่างไร นีรชาเธอมีเสน่ห์ดึงดูดขนาดนั้น เลยหรือถึงได้กลายเป็นสิ่งเสพติดสำหรับเขา

นรุตม์ยิ้มตาหยีพูด “อย่ากังวลใจไปเลย ครับ คงไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับคุณน้ำหรอก บางทีตอนนี้พวกเขาอาจจะมีความสุขกันอยู่ก็ได้

ในคำพูดเป็นนัยๆของเขานั้นทำให้จันทร์ ฉายหน้าแดง

“คุณพูดอะไร เอาเบอร์ของคุณภัสกรณ์มา ให้ฉันเลยนะ ฉันจะโทรหาเขา”จันทร์ฉายกลัว มากว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับนีรชา
“ตกลงอย่าเพิ่งโกรธนะ เดียวผมจะให้ เบอร์เขากับคุณ”นรุตม์วางสาย ก็พูดกับตัวเอง “แทนนายอย่าเพิ่งว่าฉันที่ไปรบกวนเวลาดีๆของ นายนะ จันทร์ฉายเธอบังคับฉัน”

เมื่อคิดถึงจันทร์ฉายดวงตาของนรุตม์ก็มี ความหมายลึกซึ้งขึ้นมาเพราะวันพรุ่งนี้เธอก็จะมา ทำงานที่บริษัทของเขาแล้วเขาจึงรอคอยเป็น อย่างมาก

อากาศภายในรถนั้นรุ่มร้อนมากในกอง เสื้อผ้าเสียงโทรศัทพ์ที่น่ารำคาญของภัสกรณ์ก็ ดังขึ้น

“โธ่เว้ย” ตอนนี้เป็นช่วงเวลาสำคัญของภัส กรณ์ แม้ว่าจะเป็นสายของพระเจ้าโทรเข้ามาเขา ก็ไม่รับ

เขาเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์และกดปุ่มปิด เครื่อง จากนั้นเขาก็เริ่มมีความสุขเพลิดเพลินกับ อาหารจานโปรดของเขาอีกครั้ง

รสชาติของนีรชานั้นช่างอร่อยเหลือเกิน ทำให้เขาหลงไหลจนหยุดไม่ได้

โทรศัพท์ของนีรชาก็ไม่มีคนรับ โทรศัพท์ ของภัสกรณ์ก็ไม่มีคนรับจันทณ์ฉายได้แต่เดินไปเดินมาอย่างกังวลใจอยู่ในห้องเธอเกรงว่าจะเกิด อะไรขึ้นกับนีรชา

ภายในรถนั้นภัสกรณ์กำลังกอดนีรชาเข้ามา แน่นหัวของเขาฝั่งอยู่ในซอกคอของเธอเพื่อ สัมผัสกลิ่นหอมจางๆจากตัวเธอ

“รีบปล่อยฉันไปเถอะค่ะ ตอนนี้จันทร์ฉาย ต้องกำลังหาฉันอยู่แน่”

นีรชาผลักภัสกรณ์ออก เธอรู้สึกอับอาย ทำไมถึงเป็นทุกครั้งนะ

ถึงแม้ว่าระหว่างเธอและภัสกรณ์นั้นจะเข้า กันได้แต่ในใจของเธอนั้นก็เห็นได้ชัดเจนว่าเธอ และเขานั้นไม่เหมาะสมกัน

ในเมื่อพูดไปแล้วว่าต้องการจะเลิกกัน แต่

เพราะอะไรถึงยังทำสิ่งที่คู่รักนั้นทำกันอยู่แบบนี้ ในสมองของนีรชานั้นรู้สึกสับสนตอนนี้เธอ

คิดเพียงอยากกลับไปให้เร็วที่สุด

“ไม่ปล่อย…น้ำเธอรักฉัน เธออย่าโกหก ตัวเองเลย”เสียงของภัสกรณ์อู้อี้จากซอกคอของ นีรชาแฝงไปด้วยความอึดอัดใจ
“น้ำ เธอกล้าพูดไหมว่าเมื่อกี้นั้นเธอรู้สึก ไม่มีความสุข”ภัสกรณ์เงยหัวขึ้น ในดวงตาเขานั้น แฝงไปด้วยรอยยิ้มที่ยั่วเย้า

นีรชาไม่มีคำพูดใดใด นั้นมันเป็นเพียงแค่ ปฏิกิริยาที่ตอบสนองตามธรรมชาติของร่างกาย ไม่ได้หมายความว่านั้นมันคือความรัก

ภัสกรณ์ยังอยู่บนตัวของนีรชา มือเขาเอื้อม ไปควานหาของในกล่องเล็กๆด้านหน้ารถ

เขากอดนีรชาขึ้นมานั่งบนตักของเขาสอง ร่างแนบแน่นกัน ภัสกรณ์หยิบกล่องหนึ่งขึ้นมา

“เปิดดูสิ ชอบไหม”ภัสกรณ์พูดเสียงเบาข้าง

หูของนีรชา ปลายลิ้นแตะไปที่หูของเธอ

“ขอโทษค่ะ ฉันรับไว้ไม่ได้”นี้รชาลดสายตา

ลง

เธอเห็นร่างขาวผ่องของตัวเองเปลือยเปล่า กำลังแนบชิดกับร่างขาวดังข้าวสาลีของภัสกรณ์ เสมือนว่าเขาและเธอนั้นรักกันมาก

แบบนี้มันคืออะไรกัน ความสัมพันธ์ระหว่าง

เธอกับภัสกรณ์นั้นมันไม่ใช่ความสัมพันธ์ระหว่าง

เมียเก็บกับเจ้านายอีกต่อไปแล้ว และเขากับเธอก็ไม่ได้เป็นแฟนกัน เธอจะรับของขวัญจากเขาได้ อย่างไรกัน

“น้ำ ! “อารมณ์ที่ดีของภัสกรณ์ถูกคำพูด ของนิรชา “รับไว้ไม่ได้นั้นทำลายลง ผู้หญิงคนนี้แท้จริงแล้วกำลังคิดอะไรอยู่

ภัสกรณ์ถลึงตาใส่นี้รชา “เปิดออก ไม่อย่าง นั้นวันนี้เธอก็อย่าคิดว่าจะได้กลับไป”

นีรชามองขึ้นไปด้านบนตึกจากหน้าต่าง ของรถไฟในห้องของจันทร์ฉายยังเปิดอยู่ดึก ขนาดนี้แล้วทำไมจันทร์ฉายเธอยังไงไม่นอนนะ เธอต้องรอเธออยู่แน่ๆจันทร์คงจะกังวลใจมาก

นีรชาเปิดกล่องออกและชะงักไปชั่วครู่

ในกล่องนั้นเป็นเพชรรูปตุ๊กตาที่ทำจากฝีมือ ประณีตการเจียระไนเพชรนั้นสวยงาม แสงไฟ จากด้านนอกรถนั้นทำให้มันส่องแสงประกาย งดงาม

ตุ๊กตาแบบนี้มันช่างคุ้นตาเธอจึงมองใกล้ๆ อย่างละเอียด

คุณพระ ตุ๊กตาตัวนี้เหมือนเธอมาก ดวงตา กลมโตจมูกงอนงามดวงตาสดใส ถ้าไม่ใช่เธอ แล้วจะเป็นใครไปได้
ตุ๊กตานี้ เป็นสิ่งที่ภัสกรณ์ทำให้เธออย่างนั้น หรือ

เพชรจำนวนมากแบบนี้บวกกับงานฝีมืออัน ประณีตเขาต้องใช้เงินมากเท่าไหร่กัน

ใช้เงินจำนวนมากเพื่อที่จะทำตุ๊กตาที่ เหมือนกับเธอ เพื่อที่จะให้เธอชอบอย่างนั้นหรือ

ทันใดนั้นความซาบซึ้งใจก็ได้ผ่านมาในใจ เธอ ครั้งก่อนนั้นเธอได้ไปเดินช้อปปิ้งกับภัสกรณ์ เธอเห็นตุ๊กตาคริสตัสรู้สึกมันสวยมากจึงมองมัน อย่างเต็มตา ไม่คิดว่าภัสกรณ์ยังจำมันได้

นีรชาเงยตามองภัสกรณ์ดวงตานั้นชุ่มชื้น เล็กน้อย

เมื่อมองเห็นสายตาของนีรชาในใจของภัส กรณ์นั้นรู้สึกดีมากเพราะเขาดูออกว่านีรชานั้น ชอบตุ๊กตาเพชรนี้มากๆ

“เป็นยังไง เธอชอบไหม “ริมฝีปากของภัส

กรณ์นั้นจูบเบาๆที่คอของนีรชาน้ำเสียงนั้นช่างมี มนต์ขลัง ในหัวของนีรชานั้นสับสนกับสถานการณ์

แบบนี้ เธอจะรับมือกับมันอย่างไร

ยอมรับภัสกรณ์หรอ แล้วเธอจะทนกับความเย็นชาของเขาได้นานแค่ไหนกัน สองวันหรือทั้ง ชีวิต

หรือไม่รับ ? แต่เมื่อมองดูสายตาที่รักใคร่ ของภัสกรณ์แล้วเธอก็รู้สึกทนไม่ไหว