ตอนที่ 123เจ็บเหมือนโดนแทง

ได้ยินคำพูดของนรุตม์ จันทร์ฉายก็ตกใจ ขึ้นมา “น้ำ ดีเลย! เธอจะเป็นอิสระแล้ว! ต่อไปเธอ จะมีชีวิตเป็นของตัวเองแล้ว!”

คำพูดอวยพรได้ยินไปถึงในหูของภัสกรณ์ แสดงถึงความประชดประชนเป็นอย่างมาก ดวงตาที่ดุดันจ้องเอาเป็นเอาตายที่นีรชา หน้าตา ที่เคร่งขรึมกลับไม่มีอาการอย่างไรเลย

นีรชารู้สึกใจสับสนทันที ทำไมพอในที่สุด ตอนที่เธอจะได้รับอิสระจริงๆ เธอกลับไม่ได้ดีใจ ขนาดนั้น? เหมือนกับว่ามีอะไรสักอย่างทำให้รู้สึก ว่าในใจว่าวเปล่า

ไม่อยากจะไปคิดมากอะไรอีกแล้ว นีรชา หลับตาลง พูดประโยคเบาๆว่า “ขอบคุณค่ะ”

ขอบคุณ? ภัสกรณ์หรี่ตา นีรชานี่เป็นคำพูด ที่กำลังคุยกับเขาเหรอ? เธอขอบคุณเขา ปล่อย เธอให้เป็นอิสระ ขอบคุณเขา จากนี้จะเป็นแค่คน แปลกหน้า

ขอบคุณค่ะ….ภัสกรณ์รู้สึกว่าใจของตัวเอง ไม่เคยเจ็บปวดขนาดนี้มาก่อน
จันทร์ฉายไม่ได้รู้สึกถึงคลื่นใต้น้ำระหว่าง ทั้งสองคน ดึงมือของนีรชาอย่างตื่นเต้น “ไปกัน น้ำ พวกเราไปฉลองกัน”

นรุตม์ลุกขึ้นดึงทั้งสองคนไว้ “แม้จะชีวิตจะ แยกจากกันแล้ว งั้นพวกเราก็ยังเป็นเพื่อนกันได้ นะครับ พบเจอแล้วก็จากลา ข้าวมื้อนี้ถือว่าเลี้ยง จากลาเถอะ น้ำ คุณจำเป็นต้องทานนะ”

นีรชาไม่มีเหตุอะไรที่จะปฏิเสธอีก ทำได้แค่ นั่งลงอย่างเงียบๆ

จันทร์ฉายพูดอย่างไม่สนใจใคร “นรุตม์ งั้น คุณเลี้ยงใช่ไหม?”

นรุตม์ยิ้มตาหรี่อย่างเต็มใจ ตอบกลับอย่าง ไว “ได้สิ อยากกินอะไร พวกคุณสั่งได้ตามสบาย” พูดเสร็จก็เอาเมนูให้กับีรชาและจันทร์ฉาย

นีรชาไม่อยากกินอะไร นั่งอย่างโดดเดี่ยว อยู่ข้างๆ มองไปที่โต๊ะไม้และไม่อยากจะพูดจา

จันทร์ฉายแปลกใจ มีอิสระภาพแล้ว น้ำ ทำไมถึงยังไม่มีความสุข? อ่อ อาจจะเพราะมีภัส กรณ์นั่งอยู่ นีรชาไม่ชอบกินข้าวด้วยกันกับภัส กรณ์ ต้องแบบนี้แน่ๆ จันทร์ฉายในใจพยายาม หาเหตุผลแก้ตัวให้กับนีรชา
แม้ว่านรุตม์จะเลี้ยง ถึงจะไม่กินจันทร์ฉาย ไม่เกรงใจเลยสักนิด ชี้บนเมนูอย่างรวดเร็ว “อันนี้ อันนี้เอาหมด!”

นรุตม์ยิ้มตาหรี่ที่จันทร์ฉาย รู้สึกผู้หญิงคนนี้ มีความน่ารักจริงๆสุดๆ

ผู้หญิงคนอื่นที่เคยกินข้าวกับเขา ต่าง สำรวมระมัดระวังตัวมากเกินไป กินนิดๆหน่อยๆก็ อิ่มแล้ว กลัวว่าเขาจะว่าไม่เรียบร้อย แต่จันทร์ ฉายกลับไม่ทำเช่นนั้น เหมือนพยายามไม่ปล่อย โอกาสให้เขาได้เลี้ยง

เปิดเผยดี เขาชอบ

สั่งอาหารเสร็จ จันทร์ฉายก็พูดมาอีก ประโยค “ฉันยังต้องการน้ำถั่วคั้นสดอีก”

นีรชายังไม่ทันได้พูด ก็มีคนพูดอย่างนิ่งๆว่า

“น้ำแพ้ถั่ว”

นั่นคือภัสกรณ์

นีรชาหันหน้าไปมองเขาอย่างแปลกใจ ตัว เองแพ้ถั่ว เรื่องนี้เมื่อนานมาแล้วเธอเคยพูดแค่ ครั้งเดียว คิดไม่ถึงว่าภัสกรณ์จะจำได้ขนาดนี้

ในใจผ่านความคิดที่วุ่นวายไปอย่างไว นีรช าแยกไม่ออกว่ามันคืออะไร รู้สึกแค่ว่าบรรยากาศเริ่มอึดอัดมากแล้ว เธออดทนรอไม่ไหวที่จะเดิน ออกไปจากตรงนั้น

นั่งอยู่ที่นี่ตอนนี้ ไม่ต่างอะไรกับการทรมาน เลย

ห้องตกแต่งอย่างหรูหรา ด้านข้างเป็น รูปภาพวัตถุโบราณขนาดใหญ่ แจกันดอกไม้ที่ สูงๆ ภายใต้ความมืดมิดของแสง ใบหน้าของภัส กรณ์ก็ถูกซ่อนอยู่ในเงาพอดี นีรชามองหน้าของ เขาไม่ชัด

แต่ดวงตาของภัสกรณ์ แม้จะอยู่ ท่ามกลางความมืด นีรชาก็รีสึกถึงสายตาที่ลึกซึ้ง นั้น มันมองมาที่เธอตลอดเวลา

เมื่อก่อนสายตาที่มองนีรชามักจะรุนแรง ทำให้เธอรับไม่ไหว สายตาของเขาตอนนี้กลับ กลบเกลือนด้วยความตื่นเต้นทั้งหมด เหลือไว้แต่ เนื้อหนังมังสาที่เย็นแข็ง หดหูจนทำให้นีรชา หวาดผวา

อาหารยังไม่มา เวลารอมันยาวนาน นรุตม์ กลับเสนอให้เล่นเกมส์พูดความจริงกัน และถูก จันทร์ฉายปฏิเสธอย่างไม่ลังเล เกมส์ครั้งที่แล้ว ให้จุดดำของเขาใหญ่ขึ้น
ภัสกรณ์และนีรชาต่างนั่งอย่างเงียบ ต่าง ไม่มีใครพูดอะไร นรุตม์ทำได้แค่หาหัวเรื่องมาพูด กัน

“คุณจันทร์ฉาย ได้ยินมาว่าคุณลาออกแล้ว เหรอครับ” นรุตม์มองที่หน้าของจันทร์ฉาย มอง ไฝเล็กๆที่ตาข้างซ้าย

เคยได้ยินมาว่า คนที่มีไฝที่ตา เมื่ออดีตที่ ตายไปแล้ว คนรักได้กอดและร้องไห้น้ำตาได้ หยดลงบนใบหน้าเพื่อสร้างเป็นเครื่องหมาย หลัง จากที่เกิดใหม่ เมื่อเราได้พบกันอีกครั้ง คนรักจะ รู้จักคนรักของเขาก่อนหน้านี้จากน้ำตาไฝ และคน ที่มีไฝ่น้ำตา เมื่อคุณได้พบกับคนรักของคุณ ชีวิต จะไม่แยกจากกันอีกตลอดไป

ไม่รู้ว่าจันทร์ฉายเมื่ออดีตสุดท้ายได้ครอง รักกับผู้ชายแบบไหน ถึงได้ทิ้งไฝอันนี้ไว้บนหน้า ของเธอ

นรุตม์จ้องที่หน้าของจันทร์ฉาย สักพักก็เห มอลอย

“ฮัลโหล ! ” มือของจันทร์ฉายโบกที่ ด้านหน้าของเขาสองสามรอบ จนเขากลับมาจาก ภวังค์
จันทร์ฉายมองเขาอย่างแปลกใจ ใช้มือลูบ ที่หน้าตัวเอง “คุณนรุตม์ คุณทำไมจ้องหน้าฉัน แบบนั้นล่ะ บนหน้าของผู้หญิงตัวเล็กๆมีอะไรติด บนหน้าหรือเปล่า?”

นรุตม์ถูกจันทร์ฉายยั่วเย้า ไม่โกรธ แต่ยัง คงพูดตาหรี่ว่า “ที่มองคุณ เป็นเพราะว่าคุณน่า มอง”

การประจบสอพลอแบบนี้ ทำให้จันทร์ฉาย ถึงกลับหน้าแดง

จันทร์ฉายนิสัยไม่ชอบคนใจใคร พวกผู้ชาย ส่วนใหญ่คิดว่าเธอเป็นเพื่อน ถึงแม้ว่าเธอจะสวย มาก แต่ผู้ชายมักจะคิดไม่ถึงเรื่องนี้ ตั้งแต่เด็กยัน โตเธอไม่ค่อยมีความสัมพันธ์กับเพศตรงข้าม

วันนี้ถูกนรุตม์ชมอย่างหวาน ในใจก็ไม่ใช่ว่า ไม่มีความสุขที่เดียว

บนปากกลับไม่แสดงอาการอ่อนข้อเลย แม้แต่นิดเดียว “คุณไม่ต้องพูด ฉันรู้ตัวเองอยู่ แล้วว่าสวยเหมือนดอกไม้!”

นรุตม์นัยตามีประกายยาวอย่างแปลกๆ เริ่ม ที่จะทำกับดักจันทร์ฉาย “คุณจันทร์ฉาย บริษัท ของเราต้องการผู้ช่วยที่ดูดีอยู่พอดี ไหนๆคุณก็ลาออกแล้ว ทำไมไม่ไปทำงานที่บริษัทของฉันล่ะ”

ฟังคำพูดของนรุตม์ จันทร์ฉายก็ยังคงไม่ได้ รู้สึกตื่นเต้นอะไร บ้านของนรุตม์อยู่ในแหล่งสถาน บันเทิงและแหล่งจัดพิมพ์จำหน่ายที่เกี่ยวข้อง มากมาย จันทร์ฉายสนใจเป็นอย่างมาก เพราะ อนาคตอยากจะพัตนาในพื้นที่นี้ แถมบริษัทของ นรุตม์ยังเหมาะสมมากๆ

จันทร์ฉายลังเลอยู่พัก หันกลับไปนั่งข้างๆ นีรชาที่กำลังล่นโทรศัพท์อย่างเงียบๆ “น้ำ เธอคิด ว่าข้อเสนอของคุณนรุตม์เป็นยังไง?”

นีรชาที่เล่นเกมส์อยู่ จริงๆกำลังเล่นอะไร อยู่เธอก็ไม่แน่ใจ นิ้วมือไถอยู่บนโทรศัพท์ พยายามที่จะรู้ให้ได้ว่าตัวเองทำไมถึงมีความรู้สึก ผิดหวัง

ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจจริงๆ

นิ้วไม่ระวังเผลอกดไปเปิดโฟลเดอร์ รูปภาพภาพหนึ่งสะท้อนเข้ามาที่ม่านตา

นั่นเป็นภาพคู่ระหว่างเธอและภัสกรณ์ ภัส กรณ์โอบกอดเธออยู่ ใบหน้าแนบชิดที่หน้าของ เธอ มีรอยยิ้มที่มุมปาก เป็นรอยยิ้มของเด็กที่ได้ กินขนมหวานถึงฉีกยิ้มออกมา
หน้าอกของนีรชาจู่ๆก็มีความรู้สึกไม่ สบายใจเป็นอย่างมาก ภาพใบนี้เป็นภาพที่ภัส กรณ์ถ่ายแกล้งเธอ ตอนนั้นเธอกำลังใช้โทรศัพท์ มือถือของเธอถ่ายรูปต้นไม้บนระเบียง จู่ๆภัสกรณ์ ก็วิ่งมาแย่งโทรศัพท์ของเธอ กอดเธอไว้ในอ้อม แขนของเขา ถือโทรศัพท์ไว้ข้างหน้า ถ่ายรูปกัน สองคน

“นีรชา ในโทรศัพท์ของฉันมีรูปของเธอ เยอะมาก แต่ในโทรศัพท์ของเธอกลับไม่มี รูปภาพของฉันเลยสักใบ ไม่ยุติธรรมเลย!” คำ พูดของภัสกรณ์ดังก้องเข้ามาที่หูของนีรชา

จริงด้วย ในโทรศัพท์ของภัสกรณ์มีรูปของ นีรชามากมาย รอยยิ้มของนีรชา นีรชาที่ไม่พูด นีรชาที่วิ่ง นีรชาที่กินข้าว และนีรชาที่กำลังตื่นเช้า อย่างขมุกขมัว

แต่ในโทรศัพท์ของนีรชา ส่วนใหญ่เป็นรูป วิวและภาพสัตว์ตัวเล็กๆ ไม่มีรูปของภัสกรณ์เลย

นี่เป็นเพราะว่าภัสกรณ์เป็นคนบ้าถ่ายรูป แต่ ตัวเองไม่ใช่ นีรชาคิดแบบนั้น

นีรชากัดริมฝีปาก ยื่นนิ้วมือออกไป กดค้าง ที่บนรูปภาพสักพัก ก็มีตัวเลือกขึ้นมา “แน่ใจนะว่า ต้องการจะลบรูปอะ?”
นิ้วสั่นเทาเบาๆ ลังเลที่จะกด “ตกลง”

“น้ำ เล่นโทรศัพท์อย่างหมกมุ่นอะ คุยกับ คุณก็ไม่ได้ยิน” จันทร์ฉายกระดูกปากมองที่นีรชา วันนี้เป็นวันอะไร ทำไมทุกคนต่างเมอลอย นรุตม์ เมอลอย นีรชาเมอลอย แถมภัสกรณ์ก็ไม่พูดสัก คำ นิ่งเหมือนก้อนหิน

นิ้วมือรีบกด”ยกเลิก” อย่างรวดเร็ว นีรชา ไม่มีเหตุผลที่จะถอนใจ หันไปมองที่จันทร์ฉาย อย่างรู้สึกผิด “จันทร์ฉาย ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ยิน เธอพูดว่าอะไรนะ?”

“คุณนรุตม์ให้ฉันไปทำงานที่บริษัทเขา เธอ รู้สึกยังไง?” จันทร์ฉายมองนีรชาอย่างเฝ้ารอ น้ำ เป็นคนที่มีข้อคิดเห็นมาก แถมความเห็นของเธอ ยังมีความน่าเชื่อถือมากด้วย

“อ่อ….จันทร์ฉายเธอไม่ใช่อยากไปพัตนาที่ แหล่งสถานบันเทิงตลอดมาเหรอ? ฉันรู้สึกว่านี่ เป็นโอกาสมากๆ เธอลองคิดดูนะ เธอไปที่นั่นก็จะ มีคุณนรุตม์คอยคุ้มครองเธอ ก็จะไม่มีคนแกล้ง เธอ” นีรชาหันมองที่นรุตม์ “ถูก คุณนรุตม์?”

นรุตม์ยิ้มอย่างสดใส “แน่นอนสิ ใครจะกล้า แกล้งเพื่อน ….เพื่อนของฉันล่ะ?”
พูดเสร็จมองที่จันทร์ฉายอย่างขาดความ มั่นใจ เมื่อกี้เกือบหลุดปากไปว่า “ใครจะกล้ามา แกล้งผู้หญิงของฉัน” ในใจของจันทร์ฉาย จันทร์ ฉายกลายเป็นคนที่ต้องถูกกำจัด และต้องเป็นผู้ หญิงที่ต้องกำจัดออกไป

ภัสกรณ์มองไปรอบๆอยู่ข้างๆ มันค่อนข้าง น่าตกใจกับการตัดสินใจของนรุตม์

นรุตม์เป็นคนเจ้าชู้ ผู้หญิงมากมายผ่านเข้า มา แต่เขาไม่เคยเอาผู้หญิงของตัวเองเข้าไปใน บริษัท วันนี้เป็นอะไรไป? ต้องการจะจัดการปัญหา ของจันทร์ฉาย ก็ไม่ควรล้อเล่นกับบริษัทของตัว เองนะ

เลี้ยงข้าวผู้หญิงสักมื้อ ส่งดอกไม้ให้ พาไป เที่ยวต่างประเทศ จ่ายของสรุ่ยสุร่ายสักหน่อย ผู้ หญิงที่ไหนจะไม่หลง?

ภัสกรณ์ที่กำลังคิด แววตากลับไม่ไปมองที่ นีรชา เลี้ยงข้าว ซื้อของแพงๆให้ พาไปเที่ยวที่ ต่างๆ ให้ดอกไม้….ทำไมเขาไม่เคยทำเลย? แต่ นีรชาก็ไม่ได้ถูกเขาแก้ไขอะไร

ความโลภเข้ามาอีกครั้ง ภัสกรณ์มองนีรชา ที่กัดริมฝีปาก ในใจไม่ยอมแพ้ เริ่มฟังอย่าง เสียดายในความโน้มน้าวของนรุตม์ ที่ปล่อยนีรชาไปมีอิสระแล้ว

เขาไม่มีทางปล่อย รับไม่ได้จริงๆ และก็ ปล่อยไม่ลง…

ภัสกรณ์มองใบหน้าเล็กๆที่สวยใสของนีรช า คิดถึงถ้าหลังจากนี้เธอไปมีความสุขในอ้อม กอดผู้ชายคนอื่น คิดว่าเธอไปมีลูกกับชายอื่นอยู่ ด้วยกันตลอดไปจนแก่ หัวใจก็เต็มไปด้วยความ เศร้าโศกแล้ว

ความโกรธลุกไหม้ในหัวใจ เดือดดาลจน กำปั้นทุบลงบนโต๊ะ!

ที่เหลือสามคนต่างตกใจ ต่างเงยหน้าไป มองที่ภัสกรณ์!