ตอนที่122 ไม่ยุ่งกับเธออีก

“โอเค” สมภพพนักหน้าพร้อมรอยยิ้ม

ในโถงใหญ่ด้านในนั่งเต็มไปด้วยคนที่รอ หนังเริ่มฉาย สมภพกวาดสายตาไปรอบๆ จู่ๆตาก็ ถูกดึงดูดโดยรูปร่างที่ละเอียดอ่อนในมุม

ก้มหัวอยู่ ผมยาวดำค่อยๆปิดมาครึ่งใบหน้า เค้าโครงที่คุ้นเคย เหมือนใครสักคนสุดๆ

หัวใจของสมภพเต้นระรัวขึ้นมา ข่มอารมณ์ ตื่นเต้นไว้ไม่ได้ เขาวิ่งอย่างรวดเร็วไปยังรูปเงาที่ ละเอียดอ่อน

“พี่สมภพ ทำอะไรคะ?” ธวัลมองที่สมภพที่ จู่ๆก็วิ่งไปตรงนั้น เธอเลยรีบวิ่งตามไป

ยิ่งใกล้เข้าไป ใจของสมภพก็ยิ่งเต้นรัวขึ้น ห่างกับเธอไม่กี่ก้าวก็ได้หยุด

เขาจำได้ไม่เคยผิด ผู้หญิงที่นั่งอยู่นั่นเป็น นีรชาจริงๆ

พันหมื่นคำพูดต่างทะลักในใจ แต่กลับไม่ ได้พูดอะไรออกมาสักคำ สมภพอยากเปิดปากพูด แต่กลับรู้สึกว่าคอเขาถูกบล็อคไว้อย่างรุนแรง
ธวัลที่ก็ตามมาด้วย พอมองก็รู้เลยว่าเป็น นีรชาที่กำลังก้มหน้าก้มตาอยู่กับการเล่น โทรศัพท์ อิจฉาตาร้อนในใจเหมือนกับงูพิษปืน เข้าไปในจิตใจเธอ ใบหน้าที่ทรงเสน่ห์กลับบูด เบี้ยว

สมภพที่ยืนเงียบๆอยู่ด้านหน้าของนีรชา ไม่ กล้าพูด กลัวที่จะเปิดปากพูด นีรชาก็จะหายไป ตลอดกาล เขาก็ยังต้องรออีกหลายปี

เหมือนกับรู้สึกถึงสายตาของสมภพจู่ๆนี้รช าก็เงยหัวขึ้นมา

สบตากันกับสมภพ

พี่สมภพ…

ตาดำนีรชาเต็มไปด้วยความตกตะลึง แถม ยัง…กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

“น้ำ! เธอจะไปไหนเหรอ? ฉันเคยโทรศัพท์ หาพี่สาวของเธอ เขาบอกว่าเธอเกิดอุบัติเหตุ รถยนต์เสียชีวิต” สมภพรู้สึกเหมือนกำลังฝัน ไม่ อยากจะเชื่อว่าเขาจะได้เจอนีรชาอีกรอบ

“หะ? ฉันไม่ได้รถคล่ำ ฉัน ฉันไปอาศัยอยู่ที่ อเมริกาพักหนึ่ง” ดวงตาของนีรชามองอย่างไว ไปที่ธวัลที่อยู่ด้านข้างสมภพ กล่าวอย่างนิ่งๆ
บนใบหน้าของสมภพที่อบอุ่นตลอดมากลับ มีเร่งรีบบ้าง “น้ำ เธออยู่ที่อเมริกาสบายดีไหม?”

“เธอสบายดีไหม มันเกี่ยวอะไรกับพี่? พี่ สมภพ พี่อาจจะเป็นห่วงมากเกินไปแล้วนะ?” เสียงเป็ดของธวัลดังขึ้นมา คำพูดคือพูดกับ สมภพ แต่ดวงตาที่โมโหกลับจิกอาฆาตไปที่นีรช

า

ไม่อยากเข้าไปเกี่ยวข้องการโต้เถียง ระหว่างสมภพและธวัล นีรชาลุกขึ้นยืน บีบยิ้มให้ กับสมภพ “พี่สมภพ เพื่อนของฉันอีกพักก็จะมา แล้ว ฉันขอตัวก่อนนะคะ”

และพยักหน้าเล็กน้อยอย่างมีมารยาทให้ กับธวัล พร้อมที่จะเดินไปข้างใน

“นีรชา ฉันจะเตือนเธอ! อยู่ให้ห่างจากคู่ หมั้นของฉันหน่อย! หยุดทำตัวเป็นคนชั้นต่ำ!” ธวัลกล่าวอย่างรุนแรง

“ธวัล เธอจะมาเกินไปแล้วนะ! เธอรู้ตัวไหม ว่ากำลังพูดอะไรอยู่? ขอโทษน้ำเดี๋ยวนี้!” สมภพที่ อ่อนโยน เสียงดังขึ้นมา

สมภพที่ไม่เคยพูดจารุนแรงกับธวัล เธอทำ หน้าไม่ถูก ในใจกลับยิ่งเกลียดนีรชามากขึ้น! กัดริมฝีปากอย่างเอาตายจ้องไปที่สมภพ “พี่สมภพ พี่บอกให้ฉันขอโทษผู้หญิงคนนี้เหรอ?”

“ใช่ น้ำเป็นเพื่อนของพี่ เธอพูดจาด้วยน้ำ เสียงแบบนี้กับเขาไม่ได้!” สีหน้าสมภพดุดัน

ธวัลโกรธจนตัวสั่น น้ำตาไหลรินออกมา “พี่ สมภพ ฉันคลอดลูกของพี่นะ อยู่ข้างๆพี่ตลอดมา ฉันมีตรงไหนที่ไม่ดีเท่าผู้หญิงคนนี้? คิดไม่ถึงว่า พี่จะกล้าตลวาดฉันเพื่อผู้หญิงคนนี้!”

สมภพถอนหายใจ พูดถึงลูกชาย เขาก็เริ่ม ใจอ่อน ดวงตาไม่มองธวัลอีก ก้มหน้าพูดกับนีรชา “น้ำ ธวัลเธอผิด พี่ขอโทษแทนด้วย”

พี่ขอโทษแทนเขาด้วย

เพราะประโยคนี้ของสมภพทำให้ใจนีรชา จุกขึ้นมา

เขาขอโทษแทนเธอ? ในฐานะอะไร? เธอ เป็นแม่ของลูกชายเขา เป็นคนของตัวเอง เป็น คนในครอบครัว ดังนั้นเขาถึงมีสิทธิที่จะขอโทษ แทนเธอ ไม่ใช่เหรอ?

เธอนีรชา ในความคิดของสมภพ เขาเป็น คนนอกไปแล้ว ไม่สามารถกลับเข้าไปในชีวิตของ เขาได้อีกแล้ว
อดกลั้นความเจ็บปวดภายในจิตใจ นีรชายิ้ม ให้กับสมภพ “ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ได้ถือสา”

หันตัวเดินเข้าไปที่ประตู เธอกลัวว่าถ้าช้า ไปอีกสักวินาที น้ำตาของเธออาจจะไหลออกมา การแกล้งทำเป็นแข็งแกร่งของเธอจะพังถลาย และความอ่อนแอของเธอทั้งหมดก็จะปรากฏ ออกมา

ไม่มีอารมณ์ที่จะดูหนังทันที นีรชาโทรศัพท์ หาจันทร์ฉาย “จันทร์ฉาย เธอถึงไหนแล้วจู่ๆฉัน ก็ไม่อยากดูหนังแล้ว ฉันกลับก่อนนะ เธอไปดูเอง นะ”

“ฉันเพิ่งมาถึงโรงหนัง เธออยู่ไหน?” พูด เสร็จ จันทร์ฉายก็เห็นนีรชาในฝูงชน

“น้ำ เป็นอะไรทำไมจู่ๆก็ไม่อยากดูหนังแล้ว

ละ?”

“ไม่มีอะไร อารมณ์ไม่ค่อยดี “ นีรชาขมวด คิ้วกล่าว

“งั้นพวกเราไปทานเข้ากันเถอะ! ในเมืองมี ร้านอาหารญี่ปุ่นเพิ่งเปิดใหม่รสชาติไม่เลว ฉัน เลี้ยงเอง! ฉลองวันนี้ลาออกจากงาน

“โอเค” เห็นอารมณ์เพื่อนรักที่กำลังฮึกเหิมสุดๆ นีรชาก็ยากที่จะปฏิเสธ

ร้านอาหารที่เพิ่งเปิดใหม่มองๆดูก็ไม่เลว ด้านนอกตกแต่งอย่างมีระดับ ที่ประตูวางด้วยโถ ปลาสองก้อน ด้านในปลูกต้นพลับพลึงน้ำ เลี้ยง ปลาทอง มองไปสวยงามมากๆ

พนักงานที่หน้าประตูมองที่นีรชาและจันทร์ ฉาย และพูดอย่างขอโทษว่า “คุณผู้หญิงทั้งสอง ตอนนี้ยังไม่มีโต๊ะว่าง คุณจะกรุณารอในห้องพัก สักครู่ได้ไหมคะ”

“ได้” รอสักพักก็สักพัก ถึงยังไงก็ไม่ได้หิว มาก

ทั้งสองคาเดินตามพนักงานเข้าไปด้านห้อง ที่ตกแต่งอย่างสวยงามสง่า

จันทร์ฉายที่เดินอยู่ด้านหน้าจู่ๆก็หยุดเดิน หันหน้ากลับมาอย่างอึกอัก พูดกับนีรชาว่า “น้ำ คุณภัสกรณ์”

“หะ?” นีรชาแปลกใจว่าทำไมเธอถึงพูดถึง ภัสกรณ์

“คุณภัสกรณ์อยู่ด้านใน” จันทร์ฉายพูด ผู้ชายสองคนที่ด้านในได้ยินเสียงของจันทร์ฉาย ก็หันหน้าพร้อมกัน
คำพูดที่ชัดเจนของจันทร์ฉาย นีรชาที่เพิ่ง จะดึงจันทร์ฉายออกไป แต่มันกลับไม่ทันเสียแล้ว

แววตาของภัสกรณ์จ้องอย่างลึกซึ้งที่นีรชา ใจนี้รชาสั่นเทา

“คุณจันทร์ฉาย บังเอิญจริงๆนะครับ” นรุตม์ มองจันทร์ฉาย “พวกคุณก็เข้ามารอด้วยเหรอ? มันจะดีกว่านี้ถ้าพวกเรามานั่งด้วยกัน”

จันทร์ฉายมองสีหน้าที่ซีดเซียวของนีรชา และมองสีหน้าที่ดุดันของภัสกรณ์ รำบากใจที่จะ พูดกับนรุตม์ “ขอบคุณความหวังดีของคุณนรุตม์ ค่ะ พวกเรายังต้องไปร้านอื่นๆอีก ลาก่อนค่ะ”

“หยุด” ภัสกรณ์พูดอย่างเรียบๆ เท้าของ นีรชาและจันทร์ฉายถึงกับต้องชะงัก

หลังจากชะงักงั้นอยู่พักนึง นีรชาดึงจันทร์ ฉายที่กำลังจะเดินไว้

“นีรชา ถ้าเธอกล้าไปจันทร์ฉายก็อย่าหวัง จะหางานอะไรได้ที่เมืองC” อำนาจมืดเริ่มคลุก คาม

นีรชาสั่นไปทั้งตัว ผู้ชายคนนี้นอกจากใช้ อำนาจก็ทำอย่างไม่เป็นแล้วเหรอ? เมื่อก่อนก็ใช้ พ่อเธอมาบังคับเธอ เดี๋ยวนี้ก็มาใช้จันทร์ฉาย
ทำไมคนทุกคนที่เธอสนใจจะต้องกลายมา เป็นเครื่องมือบังคับเธอ?

ภัสกรณ์ คุณเห็นฉันเป็นตัวอะไรเนี่ย?

นีรชาหยุดก้าวเท้า หันหลังให้ภัสกรณ์ ร่าง เพรียวกลับเป็นเพราะว่าคำพูดที่ชอบใช้อำนาจ และร่างกายที่แข็งที่อ

“น้ำ เดิน! ฉันไม่เชื่อว่าถ้าออกไปจากที่นี่วัน นี้ มันจะทำให้ฉันหางานไม่ได้จริงๆ! จันทร์ฉายไม่ กลัวอำนาจของภัสกรณ์! ไม่เชื่อว่าภัสกรณ์จะขัด ขวางได้

นีรชากลับไม่กล้ามองโลกในแง่ดีขนาดนี้ กำลังของภัสกรณ์ไม่มีใครรู้ดีเท่านี้รชา อำนาจใน เมืองCของเขาเยอะมาก เยอะเกินกว่าที่จันทร์ ฉายจะจินตนาการได้ เธอไม่สามารถให้เพื่อนมา ชวยด้วยได้

“จันทร์ฉาน ฉันหิวแล้ว ทานที่นี่เถอะ” นีรชา มองที่จันทร์ฉาย สายตาอ้อนวอน

มองที่อารมณ์ของนีรช จันทร์ฉายทำได้แค่ พยักหน้า ทั้งสองคนนั่งลงไปที่เก้าอี้อย่างไม่ เต็มใจ นั่งตรงข้ามภัสกรณ์และนรุตม์พอดี

“น้ำ ไม่ต้องเครียดขนาดนั้นนะ แทนมันไม่กินคุณหรอก” นรุตม์มองที่นีรชา ไม่สบายใจนิด

หน่อย ภัสกรณ์ก็หล่อขนาดนี้ รวยก็รวย ความ สามารถในการทำธุรกิจก็อันดับหนึ่ง เขาชอบนีรช า นีรชาควรจะดีใจไม่ใช่เหรอ ทำไม่เขาดูไม่มี ความเต็มใจ นรุตม์ว่ามันไม่คุ้มค่าสำหรับภัสกรณ์ เลย

ภัสกรณ์กอดหน้าอกนั่งเงียบๆ ไม่พูดสักคำ

ตอนสายที่เขาไปตีกอล์ฟกับภัสกรณ์ เขา ไม่มีความอารมณีทำอะไรเลย ในหัวคิดถึงแต่นีรช า เขาอยากเจอนีรชา อยากเจอแค่นี้รชา สิ่งอื่นก็ ไม่สามารถดึงดูดความสนใจเขาได้

พอนีรชาปรากฏตัวขึ้น ใจของเขาก็เต้นแรง ผิดปกติ ใจที่ว่างเปล่าถูกเติมเต็มในทันที

แต่อาการของนีรชากลับเหมือนน้ำเย็น ราด จากหัวลงมา ทำให้เขาหนาวไปทั้งใจ นีรชาฝืนยิ้มที่นรุตม์ ไม่ได้พูดอะไร

ทั้งสี่คนเงียบไม่พูดไม่จา บรรยากาศอึดอัด ที่สุด

“น้ำ เธอไม่ต้องตื่นเต้นขนาดนี้นะ แทนมัน ตกลงจะปล่อยเธอไปแล้ว จากนี้เขาจะไม่รบกวน เธออีกแล้ว” นรุตม์อยากทดสอบ เขาอยากดูปฏิกิริยาของนีรชา ดูว่านีรชามีความรู้สึกอย่างไร กับภัสกรณ์ แม้ว่านิดๆหน่อยๆ แทนก็ดีขึ้นมาก แล้ว

มีแต่นรุตม์ที่รู้ว่าใจของภัสกรณ์นั้นเจ็บปวด ขนาดไหน เจ็บปวดราวร้าว เย็นชา คนอย่างภัส กรณ์ตัดสินทุกอย่างตามใจตัวเอง เย็นชาทำให้ คนอื่นเกรงกลัว คิดไม่ถึงว่าจะมีวันที่เขามีความรัก ทำให้นรุตม์นับถือในนีรชามากๆ

ได้ยินคำพูดของนรุตม์ ร่างกายของนีรชาก็ สั่นไหว หันหน้ามองที่นรุตม์อย่างไม่น่าเชื่อ พูด ออกมาอย่างตื่นเต้น “คุณ คุณพูดเรื่องจริงใช่ ไหม?”

ความดีใจบนใบหน้าของนีรชาออกชัดเจน เป็นอย่างมาก

ใจของภัสกรณ์ความฝันสุดท้ายถูกดับไป แล้ว จริงๆนรุตม์พูดถูก คนข้างๆที่มองจะมองเห็น ชัดที่สุด นีรชาไม่ได้มีความรู้สึกอะไรกับเขาเลน แม้แต่นิด! ไม่งั้น เธอจะไม่มีอาการแบบนี้

อาการของนีรชาเหมือนคนที่หิวกระหายมา เป็นเวลานานทันทีที่เห็นน้ำในลำธาร ตื่นเต้นดีใจ อย่างที่สุด
เดิมที่ที่อยู่ด้วยกันมา มีแต่ทำให้เธอเจ็บ ปวด เดิมที่เธอไม่เคยรักเขาเลยแม้แต่นิด มากจน กระทั่ง ตลอดมาไม่เคยแม้แต่จะรู้สึกรักเขา…

สองมือของภัสกรณ์ที่อยู่ใต้โต๊ะกำแน่น ดวงตาคู่นั้นที่ลึกซึ้ง สายตาที่คมชัด เหมือนกับ เป็นค่ำคืนที่มืดมน

นรุตม์ยักไหล่ “จริงๆสิ ไม่เชื่อลองถามเขา ดู”

นีรชาหันหน้ามองที่ภัสกรณ์อย่างจะถาม สายตานี้กลับทำให้ใจของเธอตกใจผวาอย่าง รุนแรงทันที

นัยตาของภัสกรณ์ เธอมองเห็นบางสิ่งใน นั้น สิ่งสิ่งนี้สามารถนำคำคำนี้มาบรรยายได้อย่าง เดียวคือ สิ้นหวัง

ตาของภัสกรณ์ นีรชาเห็นมาแล้วก็หลาย ครั้ง แววตาที่เย็นชา ทำตัวเป็นเด็กๆ ความลุ่มหลง แต่เธอกลับไม่เห็นความสิ้นหวังในสายตาของเขา มาก่อน

ปล่อยเธอไปจะทำให้ภัสกรณ์เจ็บปวดมาก ไหมนะ? ตลอดมาเธอคิดว่าตัวเองเป็นเพียงแค่ ของเล่นของภัสกรณ์ ตัวเองผิดจริงๆด้วยเหรอ?ภัสกรณ์รักเธอจริงๆเหรอ?

ในใจเหมือนมีอะไรสักอย่างพุ่งชนอย่าง แรง ใจของเธอเหมือนมีอะไรสักอย่างค่อยๆโผล่ ออกมา…

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ