ตอนที่121 เขาจะไม่ปล่อยมือ

นีรชารีบไปสืบถามจันทร์ฉาย “บริษัทเซิง เฮ้นจำกัด? บริษัทเซิงเฮ้นจำกัดไหน?”

“คือบริษัทเชิงเส้นที่เชี่ยวชาญในด้านการ ทำสำนักงานศูนย์การค้าไง! ผู้จัดการใหญ่เหมือน จะแต่งงานกับลูกสาวของนายกเทศมนตรีจิระ เดช” จันทร์ฉายมองที่นีรชาอย่างสนใจ และพูด ต่อว่า “แต่ว่า!ในงานพิธีเกิดเหตุวุ่นวาย สุดท้าย แต่งก็ไม่เสร็จสิ้นดี!”

“ไม่ได้แต่งเหรอ เป็นไปไม่ได้นะ ก่อนหน้า นี้เหมือนเห็นรายงานข่าวบอกว่าลูกสาวของนายก เทศมนตรีได้ตั้งครรภ์แล้วไม่ใช่เหรอ?” นีรชา ตกใจเล็กน้อย ตอนที่สมภพแต่งงานเธอได้ไป อเมริกาแล้ว ความซับซ้อนนี้เธอไม่เข้าใจเลย แม้แต่นิด

เดิมทีพี่สมภพไม่ได้แต่งงานกับคุณ ธวัล …แต่ครั้งนั้นเห็นพวกเขาที่ห้างสรรพสินค้า ท่าทางมีความสุขกันมาก ชัดว่าได้ คลอดbabyแล้ว

“ตอนนั้นคือเตรียมพร้อมแต่ง พิธีการทุก อย่างได้ดำเนินการหมดแล้ว แต่ดูเหมือนในพิธีจะมีคนก่อนเรื่องวุ่นวายขึ้น สุดท้ายพิธีก็จัดไม่

สำเร็จ” จันทร์ฉายได้กล่าวเพิ่มเติมว่า “แต่ว่า ผู้

จัดการใหญ่ของบริษัทเชิงเฮ้นก็ได้อยู่ด้วยกัน มี

ลูกด้วยกัน กับลูกสาวนายกเทศมนตรีนั้นแล้ว ”

นีรชามึนหัวจะเป็นลมเล็กน้อย “งั้นสุดท้าย แต่งหรือไม่แต่งกันแน่นะ?”

ไม่ได้แต่ง แต่มีลูกอาศัยอยู่ด้วยกัน” จันทร์ฉายพูด มองที่นีรชา “น้ำ ทำไมตอนนี้คุณถึง ได้สนใจขนาดนี้ละ?ฉันจำได้ว่าคุณไม่ใช่คนชอบ นินทานิ!”

นีรชาลังเลอยู่พัก ตัดสินใจไม่บอกจันทร์ ฉายเกี่ยวกับเรื่องของเธอและสมภพ เมื่อคืนคุย กับเขาค่อนข้างเยอะแล้ว กลัวว่าสมองเล็กๆของ เขาจะรับไม่ไหว

แท้ที่จริงแล้วค่อยข้างวุ่นวายแล้ว นีรชาเอง รู้สึกว่าความสัมพันธ์ของเธอ ภัสกรณ์และสมภพ เหมือนก้อนเรื่องราวที่วุ่นวายมาก

“น้ำ คุณยังอยากไปลองหน่อยไหม?” จันทร์ฉายถาม

“ไม่! ฉันไม่ไปบริษัทเชิงเส้นเด็ดขาด ฉันดู หน่อยว่ามีงานที่อื่นไหม” นีรชาแม้จะพูดแบบนี้แต่ในใจกลับไม่มีความมั่นใจที่จะหางานใหม่แล้ว เพราะเธอรู้ว่ายังไงภัสกรณ์ก็ไม่มีทางปล่อยเธอ ไป..

“น้ำ วันนี้ฉันจะกลับไปทำเรื่องลาออกที่ บริษัท ไปด้วยกันไหม?” จันทร์ฉายกล่าวถาม

“อ่อ…ฉันไม่ไปแล้ว ยังไงฉันก็ไม่ได้ ทำงานหลายวันแล้ว ไม่มีอะไรที่บริษัทที่ต้องเอา ไปด้วย และก็ไม่มีเอกสารอะไรที่จะต้องส่งมอบ และรับช่วงต่อ” จริงๆนีรชาเริ่มขาดความมั่นใจใน ตัวเองเล็กน้อย ถ้าเธอกลับไปที่บริษัทยังไม่รู้ว่า จะถูกภัสกรณ์ทรมานเธอยังไงอีก

“งั้นโอเคฉันไปก่อน ตอนเที่ยงคงจะกลับ มาได้ใช่เลย ตอนบ่ายพวกเราไปเดินเล่นกัน เถอะ!” จันทร์ฉายเสนอ

“ได้เลย”

เมาค้างตื่นมา ภัสกรณ์รู้สึกปวดหัวเหมือน

ใกล้จะระเบิดแล้ว

พยายามที่จะลุกขึ้น คาดไม่ถึงว่าตัวเองได้ นอนบนพื้นบ้านของนรุตม์ทั้งคืน

บนเตียงใหญ่ นรุตม์ที่กำลังหลับอย่างสนิท

“นรุตม์!!” ภัสกรณ์ตะโกนด้วยความโมโหไม่ว่ายังไงก็ต้องเอาเขาไปนอนที่ห้องพักแขก ทำไมถึงเอาเขามาทิ้งไว้บนพื้นบ้าน แล้วตัวเองไป นอนบนเตียง!

นรุตม์ถูกทำให้ตื่นตกใจจากความฝัน ด้วย สีหน้าที่ไม่โอเค

“อะไร? คนที่ติดอยู่ในความรักก็ตื่น?” พอ เปิดปากก็ถากถาง

บนหน้าของภัสกรณ์เป็นสีแดงอ่อนอย่าง รวดเร็ว น้ำเสียงกลับเต็มไปด้วยความโมโห “นรุ ตม์ นายอย่าบอกนะว่าบ้านของนายไม่มีห้องพัก แขก!”

“ฮ่าๆ….ห้องพักแขกอะไรละ ฉันเห็นนาย นอนบนพื้นก็หลับสบายดีไม่ใช่เหรอ?” นรุตม์ พลิกตัว ขี้เกียจจะมองหน้าของภัสกรณ์ที่กำลัง โมโห พื้นบ้านเขาอุ่นกำลังดี แถมด้านบนยังมีพรม ขนยาวปุย ไม่ทำให้ภัสกรณ์หนาวด้วย

“นี่นายต้อนรับแขกด้วยวิธีนี้เหรอ?” ภัส กรณ์โมโหมาก เขาและนรุตม์ถึงยังไงก็เป็นเพื่อน กันมาหลายปี นึกไม่ถึงว่าแม้แต่เตียงก็ไม่เตรียม ไว้ให้เขา

น้ำเสียงของนิรุตม์สะท้อนมา “นายกินเหล้าจนเมาใหญ่โต กลิ่นเหล้าเหม็นไปทั้งตัว ฉันอดทน กลิ่นเหม็นเหล้าแบกนายกลับมาก็ยังไม่พอใจอีก นายอย่าโวยวายอีกนะ!”

” ภัสกรณ์ไม่มีคำพูดใดๆ

“รีบไปอาบน้ำ! ร่างกายนายเหม็นไปด้วย กลิ่นเหล้า เล่นซะห้องหญิงสาวถูกลมควันด้วย กลิ่นเหม็นหมดแล้ว!” นรุตม์กล่าวอย่างวางมาด ขรึม

ถ้าเป็นเมื่อก่อนประโยคนี้”ห้องของหญิง สาว” คงทำให้ภัสกรณ์หัวเราะ แต่วันนี้เขากลับ ไม่มีอารมณ์ที่จะหัวเราะจริงๆ

นั่งเหม่อลอยอยู่ที่พื้นบ้าน ภัสกรณ์อยากลับ ไปในเหตุการณ์ของเมื่อวานอย่างมาก

เหมือนกับว่าความทรงจำมักจะป้องกันตัว จากเหตุการณ์เหล่านั้นที่ไม่มีความสุขอย่างเป็น ธรรมชาติ เรื่องเมื่อคืนวาน ภัสกรณ์คิดอย่าง เหนื่อยมาก คล้ายกับเงาที่คลุมเครือ แต่มันค่อน ข้างจะชัดเจน นั่นก็คือ- นีรชาไม่ได้รักเขา ใน ที่สุดเขาก็รู้ชัดแจ้งว่านีรชาไม่ได้รักเขา

เหมือนมีมีดมากรีดความเจ็บปวดในหัวใจ ช่วยลบล้างความมีนชาจากอาการเมาค้า ภัสกรณ์รู้สึกว่าหน้าอกมันจุกอย่างร้ายแรง มันเจ็บปวด ทรมานมาก

“แทน ไปอาบน้ำได้แล้ว วันนี้ไม่ต้องบริษัท แล้วนะ พวกเราไปเล่นบอลกันดีกว่า!” มองภัส กรณ์ที่ใจลอย นรุตม์พูดโน้มน้าวใจน้ำเสียงที่เบา ลง

ภัสกรณ์ไม่ตอบกลับ ใบหน้าที่หล่อเหลา หงอยหงาวังเวง สีหน้าท่าทางนั่นไม่เหมือนท่าน ประธานที่ฮึกเหิมเลย กลับเหมือนคนแก่อายุ70ปี เศร้าเสียใจและผิดหวัง

นรุตม์ถอนหายใจ “แทน ปล่อยเถอะ! ทำไม ต้องแบบนี้ด้วย? นายยังมีอะไรจากผู้หญิงที่ยังไม่ ได้เหรอ? ทำไมต้องลำบากคนอื่นและตัวเอง ด้วย?”

ประโยคเดียวทำเอาภัสกรณ์หลุดออกจาก ความใจลอยและความเจ็บปวดในใจทันที

ผ่านมือ? ปล่อยนีรชาไปเหรอ?

ความคิดนี้วนเวียนอยู่ในหัวของเขา บางที มันตรึกตรองได้จริงๆ ความเจ็บปวดที่ใจแบบนี้ ค่อยข้างทรมานจริงๆ ตั้งแต่เด็กจนโต นี่เป็นครั้ง แรกที่เขาเสียใจให้กับผู้หญิง ความรู้สึกแบบนี้มันไม่สู้ดีนัก

แต่ว่ามันก็ทำใจไม่ได้จริงๆ? จากนี้เป็นตัน ไป เขาและนีรชาจะกลายเป็นคนแปลกหน้ากันไป แล้ว? จากนี้เธอจะไม่ใช่ของของเขาอีกต่อไป แล้ว เธอจะหัวเราะในอ้อมแขนของผู้ชายคนอื่น และมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับผู้ชายอื่น?

ไม่! เป็นไปไม่ได้! ยังไงเขาก็ทำมันไม่ได้! เขาจะไม่ปล่อย!

เหมือนกับว่าเห็นทะลุปรุโปร่งไปที่ความคิด ของภัสกรณ์ นรุตม์นั่งลงพูดกับภัสกรณ์อย่าง ตั้งใจ “แทน ฉันรู้ว่าตอนนี้มันยากสำหรับการ ปล่อย ให้เวลาตัวเองสักหนึ่งอาทิตย์นะ ตอนนี้ อย่าเพิ่งไปเจอกับนีรชา ถ้าผ่านไปสักหนึ่งอาทิตย์ นายยังพบว่ายังอยากกับอยู่ด้วยกันกับเธอ อดทน ต่อความเจ็บปวดที่เธอไม่รักนายได้ นายค่อยกลับ ไปหาเธอ”

ภัสกรณ์เงยหน้ามองที่นรุตม์ จู่ๆก็เห็น ใบหน้าของตัวเองในกระจกบานหน้าต่าง

ซีดเซียว หงอยเหงาวังเวง คืนเดียวเท่านั้น หนวดสีเขียวได้โผล่ออกมาจากคาง ในดวงตา เต็มไปด้วยความไม่พอใจ
ภัสกรณ์ตกใจ ทำไมตัวเองถึงเปลี่ยนไปได้ ขนาดนี้? หน้าที่หล่อเหลา มันดูเหมือนจะปกคลุม ด้วยผ้าคลุมหน้าสีเทาหนึ่งชั้น คนทุกคนต่างสูญ เสียสีสันแวววาวแล้ว

บางทีอาจจะควรปล่อยได้แล้ว…เขาใช้ ความคิดส่วนใหญ่ไปกับการคิดถึงเลือนร่างของ นีรชา ถ้าเธอรู้สึกดีกับเขาบ้าง รู้สึกบ้าง มันคงจะ ไม่เป็นแบบวันนี้

นีรชาอาจจะตัดสินใจไว้อยู่แล้วว่าจะไม่เป็น ของเขา

ภัสกรณ์เจ็บปวดเหมือนมัดฟัน แต่ก็ยังพยัก หน้าให้กับนรุตม์ “โอเค ฉันจะลอง”

ขั้นตอนการทำเรื่องลาออกของจันทร์ฉาย เป็นไปอย่างราบรื่น ผู้อำนวยการไม่ได้ถาม เหตุผลอะไร ทำให้เธอส่งมอบงานกับเลขาคนอื่น และเซ็นชื่อบนกระดาษเสร็จเรียบร้อยดี ยังไง ก็ตามเลขาบริษัทที.เอส พร็อพเพอร์ตี้กรุ๊ปจำกัดก็ มีเลขาเยอะเหมือนกัน ขาดเธอไปคนหนึ่งคงไม่ เป็นอะไร

ท้ายที่สุดตอนที่ยืนยันเอกสารใบลาออก กลับยุ่งยากนิดหน่อย คนรับผิดชอบที่ดูแลต้องให้ ภัสกรณ์ตกลงก่อนถึงจะสามารถให้เอกสารใบลาออกเธอได้

“เลขาจันทร์ฉาย คุณโทรไปบอกท่าน ประธานเรื่องที่จะลาออกหน่อยเถอะ ถึงอย่างไร คุณก็เป็นเลขาของท่านประธาน พวกเราไม่ทราบ ว่าท่านประธานได้ให้คุณรับผิดชอบงานอะไรเป็น พิเศษไหม คุณก็ไปแล้ว ถ้าท่านประธานมาถาม พวกเราคงทำไม่ได้” ความสมเหตุสมผลของคน รับผิดชอบที่ดูแล

“ค่ะ งั้นเดี๋ยวฉันโทรหาท่านประธานภัสกรณ์ เลย” จันทร์ฉายตัดสินใจพูด

โทรหาภัสกรณ์ติด จันทร์ฉายกลับตื่นเต้น นิดหน่อย อารมณ์โมโหค่อนข้างรุนแรงแล้ว ถึง แม้จะกั้นโทรศัพท์ไว้ แต่จันทร์ฉายก็ยังคงตกใจ จนเนื้อเต้น “ฮัลโหลค่ะ ท่านประธาน ฉันจันทร์ ฉายนะคะ”

ภัสกรณ์กำลังตีกอล์ฟกับนรุตม์ จู่ๆโทรศัพท์ จากจันทร์ฉายก็มา

“ฮัลโหลค่ะ ท่านประธานใช่ไหมคะ? ฉัน จันทร์ฉาย ฉันอยากจะลาออกค่ะ วันนี้มาทำเรื่อง ลาออกที่บริษัท คนที่รับผิดชอบบอกว่าต้อง รายงานท่าน” ในใจของจันทร์ฉายกระวนกระวาย มาก เธอไม่รู้ว่าภัสกรณ์จะปฏิบัติต่อเธอยังไง
“ได้” คำพูดเรียบง่าย และภัสกรณ์ก็ตัดสาย

จันทร์ฉายกลับตกใจ ทำไมภัสกรณ์ถึงได้ ตรงไปตรงมาแบบนี้

“แทน โทรศัพท์จากใครเหรอ?” นรุตม์ แปลกใจ

“โทรศัพท์ขอลาออกของจันทร์ฉาย” ภัส กรณ์กล่าวอย่างเรียบง่าย บนใบหน้าที่เคร่งขรึมดู ไม่ออกว่ากำลังรู้สึกยังไง

“จันทร์ฉายเหรอ?” จู่ๆนรุตม์ก็สนใจขึ้นมา และแย่งโทรศัพท์มาจากมือของภัสกรณ์ “ฉันขอ

จดเบอร์โทรศัพท์ของเธอหน่อย” “นายจะเอาไปทำอะไร?” ภัสกรณ์แปลกใจ

นรุตม์สนใจในผู้ชายและผู้หญิงคนนั้นจริงๆเหรอ?

“ทำไมเหรอ? แน่นอนว่าผู้หญิงอะ” นรุ ตม์พูดเรื่อยเปลือย ในตากลับมีรอยยิ้ม

ขั้นตอนทำเรื่องลาออกเสร็จสิ้นไปด้วยดี จันทร์ฉายโทรศัพท์หานีรชาอย่างมีความสุข “น้ำ ฉันเสร็จแล้ว เธอรีบออกมานะ วันนี้พวกเราไปเดิน เล่นและดูหนังกัน”

“ไม่อยากเดินเล่นแล้ว ดูหนังกันเถอะ! ไม่ ได้ดูหนังนานแล้ว”
นีรชาเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวจะออกไป เท้า ที่เคล็ดเมื่อวานวันนี้ยังเจ็บอยู่หน่อยๆ แต่เดินก็ ไม่น่าเสียหายอะไร แค่มันเป็นเพียงบาดแผลที่ เท้าของฉันบาดเลือดซึม พอสวมรองเท้าแตะ แผลเลือดซึมดูดูไปก็น่ากลัว

เอาล่ะ ไม่อะไรมากแล้ว นีรชาสะบัดผม ความรู้สึกที่สามารถหนีห่างภัสกรณ์อย่างอิสระ มันช่างดีเยี่ยมจริงๆ วันนี้เธอต้องมีความสุขมากๆ แน่ๆ

ในโรงภาพยนต์ นีรชาซื้อตั๋วหนังเสร็จก็นั่ง รถจันทร์ฉายบนเก้าอี้อย่างเงียบๆ

ด้านนอกโรงภาพยนต์ สมภพและธวัลกำลัง ดูโฆษณารายการหนังขนาดใหญ่อยู่

วันนี้เป็นวันเกิดของธวัล ถูกเธอออดอ้อน วิงวอนขอให้พาธวัลมาดูหนัง จริงๆมันก็นานอยู่ที่ ไม่ได้ออกไปไหนกับธวัล เขาติดหนี้เธอเรื่องพิธี งานแต่ง ยังติดหนี้เธอเรื่องความรักที่มากมาย แถมยังติดหนี้เรื่องเวลาด้วย ในใจสมภพทรมาน ใจด้วยความละอาย

“พี่สมภพคะ ฉันอยากดูหนังสยองขวัญ!” ธวัลทำปากจู่อย่างออดอ้อน แม้จะเป็นคุณแม่แล้ว แต่เธอก็ยังชอบออดอ้อนสมภพ
สมภพยิ้ม “โอเค”

แสงอาทิตย์ส่องมาบนหน้าของสมภพ รูป ร่างสูงใหญ่ ขาวผ่องงดงาม สง่างามและหล่อ เหลาที่อยู่ภายใต้แสงอาทิตย์ปรากฏเห็นถึงความ ทรงพลังของเขา

ธวัลมองที่สมภพ ในใจทะลักความรู้สึกภาค ภูมิใจออกมาอย่างท่วมท้น นี่เป็นผู้ชายของเธอ สง่าหล่อเหลา มีเสน่ห์มากๆ มือที่ถูกจูงด้วย สมภพไปบนเส้นทาง มักจะถูกสายตาคนอื่นๆ อิจฉาเป็นอย่างยิ่ง ทำให้ธวัลพอใจเป็นพิเศษ

เธอคิดว่าเธอรักสมภพจริงๆ

ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่แสนหวาน ธวัล เงยหน้ามองที่สมภพ “พี่สมภพ หนังใกล้จะเริ่ม แล้ว พวกเราเข้าไปกันเถอะค่ะ!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ