ตอนที่ 120 หัวใจทำด้วยหิน

จันทร์ฉายประคองนีรชา ทั้งสองคน ตะเกียกตะกายกลับไปที่บ้านของจันทร์ฉาย พวก เธอรีบกระโจนเข้าบ้านเพราะมันทำให้พวกเธอ รู้สึกปลอดภัยขึ้น

“น้ำ แกนั่งลงก่อนนะ เดี๋ยวฉันไปหาอุปกรณ์ มาทำแผลให้แก” จันทร์ฉายเจ็บปวดที่หัวใจ เมื่อ เห็นเพื่อนสภาพของเพื่อนตัวเอง เธอรีบไปหายา มาทำแผลให้

นีรชาวางกระเป๋าลง พยายามแทรกตัว เข้าไปในบ้านอันหลังเล็ก

บ้านหลังนี้มีเพียงห้องนอนหนึ่งห้อง และ ห้องนั่งเล่นอีกหนึ่งห้อง มีพื้นที่ประมาณ50ตาราง เมตร แต่ถูกนีรชาตกแต่งสวยงามและทำความ สะอาดจนพื้นเงาวาบวับ บนโต๊ะก็ถูกตกแต่งด้วย แจกันดอกไม้

จะเห็นได้ว่า จันทร์ฉายใส่ใจในการดำเนินชี วิตมากๆ

อยู่ๆนีรชาก็รู้สึกอิจฉาจันทร์ฉายขึ้นมา เธอ เองก็อยากมีบ้านหลังเล็กๆ ไม่ต้องใหญ่มาก เธออยากอยู่คนเดียว ไม่ใช่เป็นสัตว์เลี้ยงของภัสกรณ์

“ยัยน้ำ เรื่องของแกกับท่านประธานภัส กรณ์เป็นยังไงกันแน่” จันทร์หยิบยาขึ้นมา ทำ แผลให้เธอด้วยความคุ้นเคย

“ฉัน..” นีรชาไม่รู้จะอธิบายยังไงกับ ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับภัสกรณ์ เธอกลัวว่า จันทร์ฉายจะดูถูกเธอ เธอเองก็เหลือเพื่อนน้อย ลงทุกที เพราะฉะนั้นเธอไม่อยากเสียจันทร์ฉาย ไป

จันทร์ฉายเป็นผู้หญิงฉลาด เห็นท่าที่อำๆ อึ้งๆของนีรชา เธอก็รู้ทันทีว่านีรชาต้องทนทุกข์ ทรมานขนาดไหน

จันทร์ฉายจับมือของนีรชาและมองหน้า ของเธอ “น้ำ ไม่ว่าแกจะผ่านอะไรมา หรือไม่ว่า ความสัมพันธ์ของแกกับภัสกรณ์จะเป็นยังไง ฉัน คือเพื่อนของแกจะยื่นอยู่ข้างๆแกตลอดไป”

มันทำให้นีรชารู้สึกซึ้งใจเหลือเกิน ตั้งแต่ที่ พ่อของเธอจากโลกใบนี้ไป ก็ไม่มีใครที่พูดจา อ่อนหวานกับเธออีกเลย

ภัสกรณ์ในบางครั้งก็ดีกับเธอเหลือเกิน แต่ ความดีประเภทนั้น มันเหมือนกับการทำดีกับสัตว์เลี้ยงของตัวเอง ไม่ใช่ทำกับผู้หญิงที่ตัวเองรัก ตอนที่อารมณ์ก็ทำดีทุกอย่าง แต่พอเวลาอารมณ์ ร้ายก็โหดเหี้ยมเกินคำบรรยาย แต่จันทร์ฉายไม่ เป็นอย่างนั้น จันทร์ฉายยังเป็นคนที่จริงใจต่อเธอ เสมอ และยืนอยู่เคียงข้างเธอจริงๆ

“จันทร์ฉาย..จริงๆแล้ว ฉัน..คือแฟนลับๆ ของภัสกรณ์” นีรชารู้สึกยากที่จะพูดคำๆนั้นออก มา

ในที่สุดนีรชาก็พูดความจริงกับจันทร์ฉาย อยู่ๆนีรชาก็รู้สึกสบายใจขึ้นมา สิ่งที่เก็บไว้ในใจ ได้พูดออกมาแล้ว มันช่างรู้สึกดีจริงๆ

ดวงตาของจันทร์ฉายเบิกกว้าง “น้ำ แต่แก เพิ่งจะมาทำงานที่บริษัทฯได้แค่ไม่กี่วันเองนะ ทำไมแกถึงโดนภัสกรณ์ทำแบบนั้นได้ละ”

นีรชายิ้มอย่างเศร้าๆ “จันทร์ฉาย จริงๆแล้ว เรื่องของฉันกับภัสกรณ์มันพัวพันแบบนี้มาปีกว่า แล้วแหละ”

จันทร์ฉายตกตะลึง นีรชาค่อยๆเล่าเรื่อง ของตัวแองกับภัสกรณ์ให้จันทร์ฉายฟัง บางครั้งก็รู้สึกโกรธ บางครั้งก็รู้สึกเศร้า จันทร์ฉายฟังนีรชาเล่าเรื่องจนจบ แต่เธอยังรู้สึกจมอยู่กับเรื่องราวของนีรชา

“ยัยน้ำ แกรู้สึกบ้างไหม ว่าจริงๆแล้วคุณภัส กรร์จะชอบแกขึ้นมาจริงๆ” จันทร์ฉายขมวดคิ้ว และพูดกับนีรขา

นีรชาหมดคำจะพูด ตัวเองเสียเวลาพูดไป เยอะมาก เสียเวลาเล่าทุกย่างให้ฟัง แต่จันทร์ ฉายกลับมีการสรุปเรื่องราวแบบนี้

“ยัยน้ำ จริงๆแล้วท่านประธานเป็นคนเอาแต่ ใจและเผด็จการ แต่กับเธอ เขาดูเหมือนจริงจัง จริงใจ ไม่งั้นเขาไม่เป็นแบบนี้แน่นอน แกลองคิด ดูสิ เขามีอำนาจค้ำฟ้า ผู้หญิงแบบไหนที่เขาจะหา มาไม่ได้ แต่ทำไมจะต้องตามรังคาน ตามตอแย แกอยู่ ถ้าไม่ใช่เพราะเขารักแก ไม่สามารถ หาเหตุผลอื่นมาอธิบายได้อีก

“จันทร์ฉาย คือแกไม่ได้เข้าใจอย่างแท้จริง แบบนั้นเขาไม่ได้เรียกว่า รัก แต่เขาแค่ต้องการจะ ครอบครองและเป็นเจ้าของ ถ้าหากเรารักคนๆนึ่ง จริงอย่างแรกเลย ต้องให้เกียรติฉัน ไม่ใช่ว่าเอา ความโกรธ ความโมโหทุกอย่างที่มีมาลงที่ฉัน”

จันทร์ฉายพยักหน้าเล็กน้อย “เฮ้อ…อาจจะใช่นะ! แต่ถ้าฟังจากที่เธอพูด เขาก็ไม่ใช่คนไม่ ดีอะไร แต่แค่เป็นคนอารมณ์ร้ายเฉยๆก็แค่นั้น”

นีรชารู้สึกหมดหวังแบบทำอะไรไม่ได้ อันดับแรกเธอรู้สึกว่ายากมากกับการที่จะสื่อสาน กับจันทร์ฉาย

“ยัยน้ำ ฉันคิดว่าแกลองทบทวนดูดีๆ ถ้า หากภัสกรณ์สามารถเปลี่ยนนิสัยได้จริงๆ ฉันคิด ว่าแกลองพิจารณาที่จะรับรักเขาไหม” จันทร์ฉาย พูดอย่างตั้งใจ

“จันทร์ฉาย นี่แกเมารึเปล่า แบบนั้นเรียกว่า จีบหรอ นั่นมันคือการมาคุมพฤติกรรม สรุปนี้แก ไม่เข้าใจจริงๆใช่ไหม” นีรชารู้สึกว่าจันทร์ฉายมี ปัญหากับระบบการนึกคิด

“พอเถอะ ฉันไม่พูดแล้ว ว่าแต่เรื่องของแก เถอะ นรุตม์เขาดูสนใจในตัวเธอมากๆเลยนะ เป็น ยังไงล่ะ อยากให้ฉันช่วยแกจับคู่ไหม” นีรชารู้สึก ว่าจันทร์ฉายไม่เข้าใจที่เธอพูด จึงเปลี่ยนเรื่องพูด คุย

จันทร์ฉายมองตาขวาง “อย่า! ไม่ต้องมาจับ คู่อะไรให้ฉันทั้งนั้นแหละ นายนรุตม์นะชอบโปรย เสน่ห์ไปเรื่อยเลย ฉันไม่อยากเป็นผู้หญิงลำดับ ที่2750ของเขา”
“ฮ่าๆๆ.. .” นี่รชาขำมุขตลกของ จันทร์ฉาย นรุตม์เพิ่งจะอายุ 27 ถ้าเกิดเขามีผู้ หญิง 2750 คน ก็เท่ากับว่าในหนึ่งปีเขาจะมีผู้ หญิงที่ร่วมเตียงด้วยถึงปีละหนึ่งร้อยคน ว้าววววว ทำไมคณิตศาสตร์ของฉันมันสุดยอดจังเลย”

ฟังการคำนวนของนีรชา จันทร์ฉายก็ หัวเราะออกมา

ทั้งสองคนเล่นหยอกล้อกันไปมา จนลืม เรื่องที่เกิดขึ้นที่คลับบาร์ไปชั่วขณะ

ที่คลับบาร์ของนรุตม์ ภัสกรณ์กำลังดื่มไวน์ ดื่มแล้ว ดื่มอีก

ไวล์แดงของปี82 ถูกเปิดฝาขวด สามอีกห้า อีกติดต่อกันเข้าไปไม่หยุด สุดท้ายเขาไม่ใช้แก้ว และใช้ขวดกระดกเข้าปาก

บาดแผลที่แขนมีอาการบวมหนัก แต่ก็คง ยังปกติดีอยู่

“ภัสกรณ์นายเลิกดื่มได้แล้ว!” นรุตม์มอง ภัสกณณ์ด้วยเป็นห่วง นีรชาผู้หญิงคนนี้มีผลกระ ทบต่อการดำเนินชีวิตของภัสกรณ์จริงๆ เมื่อก่อนภัสกรณ์มองว่า ผู้หญิงก็เหมือนเสื้อผ้า ไม่เคยจริงอะไรกับเรื่องผู้หญิง นรุตม์ไม่เคยเห็นเขาใช้แอลกอฮอล์ในการปลอบใจเรื่องผู้หญิง

ตอนนี้หลังจากที่ทะเลากันกับนีรชา โดน เธอกัดมาจนบอบชำกลับไม่พูดอะไรเลย แถม เอาแต่ดื่มเหล้า ทำให้ตัวเองดูหมดสภาพหนักกว่า เดิม

“ไม่ต้องมาสนใจฉัน!” ภัสกรณ์ยังคงดื่มต่อ ไป เนคไทถูกฉีกออกเป็นชิ้น ทำให้เห็นหน้าอก ของเขา เขายังคงดูดีเหมือนเดิม แต่ใบหน้าของ เขาเต็มล้นไปด้วยความเดียวดาย

นรุตม์ถอนหายใจ เขาอยากเห็นภัสกรณ์คน เดิมกลับมา คนที่ไม่สนใจหรือจริงจังอะไรกับผู้ หญิง แค่ให้เขาได้ระบาย แบบนั้นภัสกรณ์คงจะมี ความสุขขึ้นมาบ้าง

เรื่องราวของเมื่อคืน นรุตม์เห็นทุกๆอย่าง และเห็นอย่างชัดเจน ว่าจริงๆแล้วภัสกรณ์วิ่งตาม ฝ่ายเดียว รั้งเธอไว้ฝ่ายเดียว นีรชาไม่ได้อยากอยู่ กับเขาเลย

“ภัสกรณณ์ ปล่อยเถอะ! นายปล่อยน้ำไป เถอะ และปล่อยตัวเองด้วย” นรุตม์พยายามพูด โน้มน้าวภัสกรณ์

“ปล่อยเธอไปงั้นหรอ?” จู่ๆก็ภัสกรณ์หัวเราะอย่างดุเดือด “นรุตม์ นายบอกว่าให้ฉัน ปล่อยเธอไป ปล่อยในใจที่ชีวิตฉันไม่เคยได้รับ จากใครมาก่อนเลยงั้นหรอ”

“ความรู้สึกมันบังคับกันไม่ได้ นีชาไม่ได้รัก นาย นายตื่นได้แล้วนะ ถึงแม้จะได้ตัวเธอมา แต่ก็ ไม่ได้ใจของเธอ” นรุตม์พูดอย่างบาดใจ

“นายพูดว่าอะไรนะ” คำพูดของนรุตม์ เหมือนมีดกรีดลงที่หัวใจ บาดลึกลงไปในหัวใจ ของภัสกรณ์ ดวงตาที่หน้ากลัว มืออันใหญ่คว้าคอ เสื้อของนรุตม์ขึ้นมา “นายพูดว่านีรชาไม่ได้รักฉัน งั้นหรอ”

นรุตม์ไม่ได้กลัวความบ้าของภัสกรณ์ ใน ตอนนั้นเขาเพียงแค่อยากเตือนสติเพื่อนของตัว เอง ถ้าไม่อย่างนั้นเขาก็จะหมกมุ่นกับมันตลอด ไป

“ใช่แล้ว ฉันจะพูดให้แกฟังอีกรอบนะ! นีรช าไม่ได้รักแก ปล่อยเธอไปสะ และก็เลิกทำให้ตัว เองเป็นแบบนี้สะที “นรุตม์พูดอย่างเย็นชา

จ่ากัสกรณ์ก็รู้สึกเศร้าจนจับใจ

นีรชาไม่ได้รักเขา นีรชาไม่ไดรักเขา ที่ผ่าน มานีรชาไม่เคยรักเขาเลย ตลอดเวลาที่ผ่านมานีรชาอยู่ในใจเขามาตลอด ในตอนนี้เขาเหมือน ถูกเปิดตาให้สว่าง เหมือนกันถูกถลกผิวหนังและ เลือดไหลออกมา มันทำให้เขาเจ็บปวดเหลือเกิน

เขาปล่อยคอเสื้อของภัสกรณ์ออก และ ปล่อยขวดไวล์ในมือออก เขาเอาตัวเองไปนั่งลง ที่โซฟา เอามือทั้งสองข้างจับที่ขมับหัว เขาไม่ อยากให้นรุตม์เห็นสภาพเขาในตอนนี้

เขาแพ้แล้ว กับเพียงผู้หญิงคนนึง เขาก็ เอาชนะใจไม่ได้ นีรชาหัวใจของเธอมันทำด้วย หินใช่ไหม ที่จริงแล้วมันเป็นยังไงกันแน่ ต้องทำ ยังไง ถึงจะได้ใจเธอมา

ภัสกรณ์บ่นพรึมพร่ำกับตัวเอง ความโกรธ ทุกๆอย่างได้มลายหายไป ในตอนนี้เหลือเพียง แค่ความรู้สึกสูญเสียและหมดหวัง “สู้หน่อยดิ เพื่อน” มองเห็นสภาพที่ย่ำแย่ และเจ็บปวดของ เพื่อน นรุตม์เองก็ไม่รู้จะพูดอะไร เขาและภัสกรณ์ เติบโตมาด้วยกัน เคยชินแค่กับท่าทางแข็ง กระด้างของเขา พอมาเห็นเพื่อนอ่อนแอขนาดนี้ มันทำให้เขารู้สึกอยากจะยอมรับมัน

นีรชายัยผู้หญิงคนนี้ จริงๆแล้วก็ไม่ได้มี อะไรดีเลย เพื่อนของเธอที่ชื่อจันทร์ฉายยังดูดี กว่าอีก
นรุตม์คิดสิ่งที่อยู่ในใจ อยู่ๆภาพของจันทร์ ฉายก็เข้ามาในหัวของเขา

นรุตม์และจันทร์ฉายไม่เคยเจอกันมาก่อน ความสดใสเหมือนกันดวงอาทิตย์ ใบหน้าของเธอ น่ารักเหมือนตุ๊กตา รูปร่างของเธอมันช่างบาง เห็นแล้วมันช่างทำให้ผู้ชายรู้สึกกระฉับกระเฉง

แต่ก็ยังมีความซับซ้อนในตัวของเธอ อารมณ์ของเธอมันช่างมีเหสน่ห์จริงๆ รูปร่าง ท่าทางของเธอตอนที่โกรธมันช่างดูงดงาม ทำให้เขารู้สึกยากที่จะลืมมัน

คิดถึงจันทร์ฉาย บนใบหน้าของนรุตม์ก็มี รอยยิ้มขึ้นมา

ฟ้าสว่างแล้ว นีรชาพบว่าตัวเองกับจันทร์ ฉายนอนเบียดกันอยู่ที่โซฟา เมื่อวานเราเอาแต่ พูดคุยกันจนถึงดึก ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเผลอหลับไป ตอนไหน

“จันทร์ฉาย ตื่นเร็วววววววววๆๆ กำลังจะ สายแล้ว” นีรขามองที่นาฬิกา นี่มันแปดโมงกว่าๆ แล้ว ถ้าไม่ตื่นตอนนี้ก็คงสายแน่ๆ

“โอ้.” จันทร์ฉายกำลังฝันถึงปลาหมึกตัว ใหญ่ เธอสะดุ้งตื่นกระโดดออกจากเตียง กำลังจะวิ่งพรวดไปที่ห้องน้ำ จู่ๆเธอก็หมุนตัวกลับมามอง นีรขา “ยัยน้ำ! จริงๆเราไม่ได้ต้องไปทำงานแล้ว ก็ได้นะ”

“อ่า…..ใช่…” หลังจกากที่นีรชานิ่งเงียบ ไป เธอพึ่งนึกขึ้นได้ ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น

หลังจากที่เรื่องเมื่อคืนขึ้น เธอคงไม่มีหน้า ไปเจอกับภัสกรณ์อีก จันทร์ฉายก็คงไม่มีทางที่จะ ได้ทำงานที่นั้นต่อแล้ว

“จันทร์ฉาย ฉันคิดว่า พวกเราไม่ต้องไป ทำงานแล้วล่ะ”

“ยันน้ำ แกไม่ต้องไปคิดถึงเรื่องที่แกหนีเขา มา นี่คือโอกาสที่ดีจะว่าไปแล้วเธอกัดเขาแรง ขนาดนั้น เขาโกรธขนาดนั้น คงไม่มาตามหาแก แล้วแหละ”

“แต่มันก็จริงอย่างที่เธอพูดนั่นแหละ” ได้ยินสิ่งที่จันทร์ฉายพูด ดวงตาของนีรชาก็เปล่ง ประกายขึ้นมา เมื่อวานเธอกัดภัสกรณ์ไปแรงมาก แววตาอันเจ็บปวดของภัสกรณ์เธอยังจำมันได้ จนถึงตอนนี้ นีรชารู้สึกมั่นใจมาก ว่าภัสกรณ์ไม่ กล้ามาตามตอแยเธออีกแล้วแน่นอน

“ยัยน้ำ พวกเราออกไปหางานใหม่กันเถอะได้ยินมาว่าบริษัทเซิงเฮ้นจำกัด กำลังประกาศรับ เลขานุการนะ” จันทร์ฉายพูดด้วยน้ำเสียงดีใจ

บริษัทเชิงเฮ้นจำกัดหรอ นั่นคือบริษัทของ พี่สมภพใช่ไหม อยู่ๆหัวใจของนีรชาก็เหมือนถูก

บีบ