ตอนที่ 116 ไม่ความให้เธออิสระ

ในร้านเสื้อผ้า นีรชามาเลือกเสื้อผ้าเป็น เพื่อนจันทร์ฉาย

“ยัยน้ำ แกว่าชุดนี้เหมาะกับฉันไหม” จันทร์ ฉายหยิบกระโปรงสีดำขึ้นมา

นีรชาส่ายหัวเบาๆ สีผิวของจันทร์ฉายมี ความเรียบเนียนคล้ายๆกับข้าวสาลี ถ้าใส่สีดำจะ ทำให้ดูคล้ำๆ ไม่สดใส นีรชาเดินเข้าไปที่ราว เสื้อผ้า หยิบชุดonepieceสีขาวส่งให้เธอ “จันทร์ ฉาย แกลองชุดนี้ดูนะ”

จันทร์มีความลังเล “ฉันไม่ใช่คนขาวขนาด นั้นนะแก ใส่ชุดนี้จะไม่ดำยิ่งกว่าเดิมหรอ”

นีรชาส่ายหัว “แกเป็นคนผิวสีน้ำผึ้ง ใส่สี ขาวถึงจะดูเปล่งประกายออกมา ”

จันทร์ฉายรับชุดนั้นและเข้าไปเปลี่ยนในชุด ลองเสื้อผ้า นีรชาเลยถือโอกาสดูเสื้อผ้าให้ตัวเอง อยู่ๆก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมาจากราว เสื้อผ้าด้านข้างๆ

“สมภพ! ดูเสื้อผ้าพวกนี้สิ มันสวยมากเลย ทั้งหมดก็ต้องโทษคุณคนเดียวเลย ทำร้ายฉันมากๆ ทำให้ฉันตั้งท้อง พอคลอดลูกออกมา ก็ กลายเป็นคนอ้วนที่ไม่สามารถผอมได้อีก” นั่นคือ เสียงหวานๆของธวัล

สมภพ ชื่อนี้มันช่างคุ้นเคยเหลือเกิน เมื่อ เธอได้ยินชื่อนี้มันทำให้ตัวของเธอเริ่มสั่น

เธอพยายามมองทะลุผ่านจากช่องของราว เสื้อผ้า สมภพมาซื้อเสื้อผ้าเป็นเพื่อนธวัล

ธวัลกลายเป็นคนอ้วนไปแล้ว ใบหน้าที่ ขาวๆกลมๆอันมีฐานะร่ำรวย คนที่อยู่ข้างๆคือ สมภพ หน้าตาของเขายังคงดูดีและดูสง่างาม เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน ใบหน้าของเขายังมีรอย ยิ้มที่สุภาพ แต่คิ้วของเขายังคงดูปกคลุดไปด้วย ความโศกเศร้า

นีรชารีบเข้าไปหลบในห้องลองเสื้อผ้า เธอ รู้สึกใจหายใจคว่ำแบบไม่สามารถควบคุมอาการ ได้

สมภพ คือ พี่สมภพของเธออยู่ที่ข้างๆ ระยะ ความห่างของเราถูกคั่นไว้ด้วยราวเสื้อผ้า

ระยะทางที่ห่างแค่ราวเสื้อผ้ากั้น แต่มันช่าง ดูห่างไกล…ไกลเหลือเกิน ไกลจนชีวิตนี้เธอไม่ อาจจะมองเห็น
โลกใบนี้ระยะทางที่ห่างกันมากสุด ก็คือ ความเป็นกับความตาย แต่ฉันยืนอยู่ตรงข้างหน้า คุณ แต่คุณกลับไม่เคยรู้เลยว่าฉันรักคุณ ประโยค นี้ดังขึ้นมาในหัวใจของนีรชา มันเป็นคงดูเหมือน คำพูดที่น้ำเน่า แต่ในหัวใจนีรชาไม่เคยลืมเลื่อน ความเศร้านี้ไปได้เลย

พี่สมภพ พี่คงมีชีวิตที่ดีนะ พี่แต่งงา นกับธวัล มีลูกแล้วตั้งหนึ่งคน ดูเป็นชีวิตที่มีความ สุขมากๆเลย

แบบนี้ก็ดีแล้ว ชีวิตของพี่สมภพ มันก็ควรจะ เป็นแบบนี้ตั้งแต่แรกแล้ว

ถึงแม้ธวัลจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่นั่นก็ไม่ สำคัญอะไร แค่เขารักพี่สมภพ นั่นมันก็เพียง พอแล้ว

มือของนีรชาบีบแน่นไปที่ราวเสื้อผ้า เหมือนกับความเจ็บที่มันยังเจ็บปวดในหัวใจ

“ธวัล ถ้าคุณไม่ชอบเสื้อผ้าพวกนี้ คุณก็ไปดู ที่ร้านอื่นก็ได้นะ” สมภพพูดอย่างยิ้มแย้ม และจับ มีอธวัลไปร้านข้างๆ

นีรชารู้สึกโล่งอก เพราะสมภพและธวัลมา ไม่ได้เดินมาตรงนี้
เธอไม่ได้เตรียมใจมาก่อน ว่ะต้องเจอสม ภพและธวัล ถ้าเป็นไปได้ ชีวิตนี้เขาไม่อยากพบ เจอเขาอีกเลย อยากเก็บเขาไว้ในส่วนของความ ทรงจำที่ดีที่สุด

ค่อยๆมองภาพสมภพและธวัลเดินห่างออก ไปอย่างช้าๆ นีรชาไม่รู้ตัวว่าดวงตาของตัวเอง คลอๆไปด้วยน้ำตา

“เว่ยยยย ยัยน้ำ แกมัวแต่เหม่ออะไรอยู่” เสียงของจันทร์ฉายเรียกสตินีรชากลับคืนมา

นีรชารีบเช็ดน้ำตาของดวงตาของตัวเอง และหันไปยิ้มให้จันทร์ฉาย “แกเปลี่ยนเสร็จแล้ว หรอ”

จันทร์ฉายไม่ทันได้สังเกตุเห็นความผิด ปกติของนีรชา เธอก็เลยหมุนตัวรอบตัวเองให้ นีรชาดูกระโปรงตัวขาวของเธอ

“ยัยน้ำ เป็นยังไงบ้าง สวยไหมแก พอที่จะ ดึงดูดผู้ชายได้ไหม”

งานเลี้ยงของวันพรุ่งนี้ ต้องเจอพนักงานขอ งบริษัทฯดังๆหลายคน ว่ากันว่าพวกเขาเป็นผู้ชาย ที่มีการศึกษาดี รายได้สูง หน้าตาดี มีความไร้ เดียงสา
กระโปรงสีขาวดูเป็นอะไรที่ง่ายๆ แต่สี ผิวน้ำของจันทร์ฉาย เมื่อเข้ากับกระโปรงสีขาว มันชั่งเปล่งประกายและน่าดึงดูดจริงๆ เพิ่มรอย ยิ้มอันหวานๆ ฟันที่ขาวสวย ก็เป็นผู้หญิงที่งดงาม ไม่แพ้ใครเลย

นีรชาชมจันทร์ฉายด้วยความจริงใจ “จันทร์ ฉาย แกสวยมากเลย ฉันเชื่อว่าผู้ชายพวกนั้นต้อง หลงใหลแกแน่นอน”

จันทร์ฉายเอามือลูบไปที่ผมของตัวเอง “อิ่ม ในคืนวันพรุ่งนี้ฉันจะต้องโดนผู้ชาย อย่างน้อยหนึ่งคนควงฉันออกไป ในปีนี้ฉันจะต้อง แต่งงานให้ได้!”

เห็นรอยยิ้มอันสดใสของจันทร์ฉาย ทำให้ เธอรู้สึกอิจฉาในใจเบาๆ เธอรู้สึกอิจฉาจันทร์จริงๆ ถึงแม้ที่ผ่านมาจันทร์ฉายจะไม่เคยมีแฟนมาก่อน แต่เธอก็ยังคงเป็นสาวที่บริสุทธิ์ไม่มีร้อยแปด เปื้อน ทำงานแบบเรียบง่าย มีความรักแบบเรียบ ง่าย ในอนาคตก็คงมีชีวิตแต่งงานที่เรียบง่าย ทุกๆอย่างดูสดใสเหมือนดวงอาทิตย์ แต่ฉันมัน ช่างต่างจากเธอ ชีวิตเหมือนตรงกันข้าม ดำเนิน อยู่ในความมืดมน ไม่มีแม้แต่แสงสว่างที่จะส่อง เข้ามา
งานเลี้ยงครั้งนี้เป็นงานเลี้ยงที่ไม่ธรรมดา เพราะคนที่ไปร่วมงานนั้นล้วนแล้วแต่เป็นชาย หล่อ หญิงสวย แม้ว่าอาจจะมีคนที่ดูเหมือนจะ ธรรมดาอยู่บ้าง แต่คารมนั้นเป็นชั้นหนึ่ง

เมื่อมองไปรอบๆ นีรชาก็ถอนหายใจ วันนี้ ที่มาคงทำถูกแล้วแหละ งานเลี้ยงหาคู่คืนนี้เธอ ไม่ได้รู้สึกสนใจอะไรเป็นพิเศษ เพียงแค่อยากมา เป็นเพื่อนจันร์ฉายเฉยๆ ช่วยเธอหาคู่ แต่คิดไม่ถึง เลยว่าจะต้องมาเจอผู้หญิงที่สวยๆ ผู้ชายที่หล่อๆ ขนาดนี้ ดูเหมือนว่าหนุ่มหล่อ สาวสวยที่ กำลังโสดทั้งเมืองนั้น มารวมตัวกันที่นี่

จันทร์ฉายรู้สึกตื่นเต้นมากๆ ดีใจจนพูดกับ นีรชาว่า “ฉันรู้สึกว่า กิจกรรมในวันนี้ฉันคงจะทำ มันสำเร็จ”

งานเลี้ยงในค่ำคืนนี้มีการทำหลายเลขจับคู่ นีรชาจับได้หมายเลข7 คู่ของเธอคือหมายเลข17 จันทร์ฉายจับได้หมายเลข23 ส่วนคู่ของเธอคือ หมายเลข 33

มองเห็นนีรชาเอาหมายเลขแอบวางไว้ที่ ข้างๆโต๊ะ จันทร์ฉายไม่เห็นด้วยอย่างรุนแรง “ยัย น้ำ ทำไมแกใจแคบจังงงงง แกไม่ใช่ว่าโสดอยู่ หรอไง ถ้าแกไม่อยากหาแฟน ก็คิดซะว่าคืนนี้ได้รู้จักเพื่อนใหม่เพิ่มขึ้นก็ได้หนิ ทุกคนเขาก็มาสนุ

กกัน เป็นวัยรุ่นกันทั้งนั้น ถ้าเกิดว่าเธอรู้สึกว่าไม่

เหมาะกับเธอ เธอรู้สึกไม่ค่อยชอบ ก็ไม่ต้องทิ้ง

เบอร์โทรศัพท์ไว้ให้เขา โอเคไหมมมม” นีรชาคิดไปคิดมา ก็ใช่อยู่นะ ไหนๆเธอก็มา แล้ว ก็คิดสะว่าได้รู้จักเพื่อนใหม่เพิ่มขึ้นก็แล้วกัน

ดูตามลำดับเลขที่นั่งที่วางไว้หน้าโต๊ะ ที่นั่ง ของหลายเลข 17 อยู่ไหนกันนะ แผ่นหลังที่เห็น แล้วมันช่างดูคุ้นเหลือเกิน นีรชาพยายามสงบจิต สงบใจ เดินตรงไปหาผู้ชายคนนั้น

“สวัสดีค่ะ” คำทักทายที่ออกมาอย่างไม่ เต็มปากเต็มคำ

ภัสกรณ์! ผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงนั้น ไม่คิดไม่ ฝันว่าจะเป็นภัสกรณ์ ใบหน้าที่น่าสยดสยองจ้อง มองนีรชาอย่างโมโห

“คะคะคุณ..มีที่นี่ได้ยังไงกัน” นีรชาใจ ตกลงไปที่พื้น ตัวหดเหลือนิดเดียว และเอ่ยปาก ถามอย่างแผ่วเบา

เงาอันสูงสง่าของภัสกรณ์ยืนอยู่ตรงนั้น ดวงตาของเขาจ้องมองมาที่นีรชา เสื้อเชิ้ตซับใน สีดำปกคลุมตัวเขาไว้อยู่
มองเห็นท่าทางของภัสกรณ์ นีรชาไม่ สามารถขยับได้

“นีรชา เธอกล้ามากเลยนะ!!” ภัสกรณ์ กัดฟันพูด ใบหน้าอันหล่อเหลาปกคลุมไปด้วย ความเข้มขรึม สายตามองนี้รชาอย่างลุกเป็นไฟ

“ฉัน….ฉัน…” นีรชากำลังจะเปิดปาก อธิบาย แต่ไม่รู้จะอธิบายยังไง จะบอกว่าเธอแค่ มาเป็นเพื่อนจันทร์ฉายเฉยๆแบบนี้อะหรอ หรือจะ บอกว่าเธอไม่ได้วางแผนจะมีที่งานเลี้ยงหาคู่สะ หน่อย ต่อไปให้พูดไปแบบนี้ภัสกรณ์ก็คงไม่เชื่อ

ช่างเถอะ ไม่อธิบายแล้ว นีรชาก้มหน้าลง ไม่คิดจะเปิดปากพูด

ท่าทีของนีรชาที่ยืนอยู่ตรงหน้าภัสกรณ์ รู้สึกผิดเบาๆ เขาจัดการธุระที่เซี่ยงไฮ้เสร็จ แม้แต่ พักก็ไม่ยอมพัก รีบกลับมาหาเธอ ไปหาที่ไหนก็ ไม่พบ แต่กลับได้ยินพนักงานในบริษัทพูดคุยกัน ว่าเธอไปงานเลี้ยงจัดหาคู่กับจันทร์ฉาย

ความโกรธทวีรุนแรงมากขึ้น จู่ๆภัสกรณ์ก็ ลุกขึ้น เขาโกรธจนไม่สามารถบรรยายออกมาได้ “นีรชา เธออยากตายใช่ไหม ถึงกล้าออกมางาน เลี้ยงหาคู่แบบนี้ ”
คนรอบข้างเริ่มมองมา โดนผู้คนมองว่า ภัส กรณ์เป็นคนโหดร้าย นีรชารู้สึกขายหน้ามากๆ อยู่ กับภัสกรณ์ที่ไร เธอต้องกลายเป็นจุดสนใจของ คนรอบข้างตลอดเลย

นีรชารู้สึกเกลียดความรู้สึกแบบนี้

ขี้เกียจจะสนใจคนโหดเหี้ยมแบบนี้แล้ว นีรชาทำหน้าพอใจและนั่งลง ทำทีไม่สนใจภัส กรณ์และพูดว่า “ฉันแค่มาร่วมงานเฉยๆ คุณจะเชื่อ ไม่เชื่อล่ะ”

อ่อ นี่กลายเป็นความผิดเขาหรอ กลายเป็น ว่าเขาไม่เชื่อใจเธองั้นหรอ

ภัสกรณ์เหมือนโดนนี้รชาทำให้โกรธแทบ จะบ้า

“มารวมงานเฉยๆงันหรอ บังเอิญจังเลยนะ ที่ออกมาร่วมงานตอนที่ฉันไปทำงานนอกพื้นที่ มาร่วมงานเฉยๆก็ต้องแต่งตัวขนาดนี้เลยหรอ จะ แต่งมาล่อใครห้ะ”

ภัสกรณ์ตะโกนแบบไม่คิดชีวิต กระชาก แขนของนีรชาและถามเธอ “ขาดผู้ชายแค่ไม่กี่วัน เธอทนไม่ได้ขนาดนั้นเลยหรอ”

ถึงแม้เสียงในเลี้ยงจะดังมาก แต่เสียงตะโกนของภัสกรณ์ก็ดึงความสนใจของคนรอบ ข้างไม่น้อย คนรอบๆข้างเริ่มหันมามอง

“ภัสกรณ์! ปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี่!” ข้อมือของ นีรชาโดนเขาบีบจนเจ็บ

ภัสกรณ์มองมาที่เสื้อผ้าของนีรชา

นีรชาใส่เสื้อคอวีสีดำกับกระโปรง แถมยัง เป็นเสื้อที่โชว์ช่วงลำคอของเธออย่างชัดเจน

ตั้งใจจะแต่งตัวแบบนี้มา ยังจะกล้าพูดอีก ว่ามางานเฉยๆ! นีรชา ฉันคิดว่าไม่ควรให้อิสระ ใดๆกับเธออีกแล้ว

น้ำเสียงอันโกรธ และใบหน้าอันโหดเหี้ยม เขากระชากแขนนีรชาให้ลุกขึ้น “กลับไปกับฉัน เดี๋ยวนี้”

“ภัสกรณ์คุณจะทำอะไร ปล่อยมือฉันเดี๋ยว นี้” นีรชาเริ่มมีอารมณ์โกรธ พูดด้วยน้ำเสียงแข็งๆ

จันทร์ฉายเห็นนีรชาอยู่ตรงนั้นเหมือนกำลัง จะเกิดเรื่องอะไรขึ้น จึงรีบวิ่งมา

เห็นผู้ชายที่กำลังเกาะแกะนีรชาคือภัสกรณ์ จันทร์ฉายนิ่งอึ่งจนทำอะไรไม่ถูก

“ท่านประธานหรอ”
ภัสกรณ์หันกลับไปมอง เห็นเลขาฯจันทร์

ฉาย ถึงกับโมโหหนักมากกว่าเดิม นีรชากับจันทร์

ฉายมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน การที่เธอมางาน เลี้ยงในคืนนี้ ต้องเป็นว่าจันทร์ฉายแน่ๆ เขาเปิดปากถามอย่างเย็นชา “คุณเลขาฯ จันทร์ฉาย ที่นีรชามางานเลี้ยงวันนี้เป็นเพราเธอ

ใช่ไหม”

จันทร์ฉายมองเห็นหน้าอันดุดันของภัส กรณ์ ในใจก็เต็มไปด้วยความกลัว แต่เธอก็ยัง พยักหน้า “ใช่ค่ะ ฉันขอให้นีรชามากับฉัน แต่มันก็ แค่งานเลี้ยงที่ให้คนมาเจอกัน รู้จักคนเยอะขึ้นก็ ไม่เลวนะคะ”

“รู้จักคนเยอะขึ้นงั้นหรอ หรือจริงๆแล้ว อยากรู้จักผู้ชายเพิ่มขึ้นกันแน่ พนักงานหญิงของ บริษัทที.เอส พร็อพเพอร์ตี้กรุ๊ปจำกัด เขาทำตัว กันง่ายๆแบบนี้หรอ!” ภัสกรณ์พูดแทงใจดำอย่าง เย็นชา

ได้ยินภัสกรณ์พูดแบบนั้น จันทร์ฉายถึงกับ ไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเอง นี่คือคำพูดที่ท่าน ประธานจะพูดกับพนักงานของตัวเองหรอ ก็แค่มา งานเลี้ยงพบปะสังสรรค์ ไม่ได้เอาความลับของ บริษัทไปขายข้างนอก ถึงกับต้อพูดขนาดนี้เลยหรอ

“ท่านประธานภัสกรณ์ค่ะ ถึงแม้ว่าพวกเรา จะเป็นพนักงานของ บริษัทที.เอส พร็อพเพอร์ตี้ กรุ๊ปจำกัด แต่เราก็ต้องมีช่วงเวลาส่วนตัวบ้าง ช่วง เวลาหลังเลิกงาน พวกเราจะทำอะไร คงไม่เกี่ยว กับท่านประทานนะคะ” จันทร์ฉายเป็นคนที่ทนไม่ ได้กับความไม่ถูกต้องและความไม่ยุติธรรม เธอ จึงไม่กลัวที่จะพูดแบบนั้นกับภัสกรณ์

“จันทร์ฉาย ดูเหมือนว่าเธอจะไม่อยาก ทำงานที่บริษัทที.เอส พร็อพเพอร์ตี้กรุ๊ปจำกัด แล้วล่ะ” ภัสกรณ์ทำใบหน้าที่น่ารังเกียจ และ โมโหหนักมากกว่าเดิม ไม่มีพนักงานในบริษัทฯ คนไหน ใช้น้ำเสียงแบบนี้พูดกับเขา บนโลกใบนี้ นอกจากนีรชา ไม่มีใครกล้าพูดกับเขาแบบนี้