ตอนที่ 108 ไม่สามารถให้ของที่คุณต้องการ
แค่พูดไม่เข้าหูเอง ถูกยิงสองนัดเลย ?
นีรชาเงยหน้าขึ้น สบสายตาเข้าไปข้างใน ตาของภัสกรณ์ หัวใจเต้นอย่างอธิบายไม่ถูก
เก็บสายตาส่องแสงระยิบระยับของตัวเอง นีรชาก้มหน้าแล้วพูดนิ่งๆว่า : ” ใช่ไหม ? ฉันยังคิด ว่าคุณไม่ใช่ลูกแท้ๆของเขา แต่ตอนนี้ คุณเป็นลูก แท้ๆของเขาจริงๆ”
” นีรชา คุณหมายความว่ายังไง ?” คิ้ว หน้าๆของภัสกรณ์ยกขึ้น ”
เพราะว่าพ่อลูกอารมณ์เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เหมือนกัน”
ภัสกรณ์หงุดหงิดนีรชาขึ้นมาทันที กัดฟัน แล้วพูดว่า : ” นีรชา ! ”
เห็นภัสกรณ์สู้ไม่ได้ นีรชาก็รู้สึกอารมณ์ดี ขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
” มา กินแอปเปิ้ล” ส่งแอปเปิ้ลในมือที่
ปลอกแล้วให้เขา
มองใบหน้าขาวๆใสๆของแม่สาวน้อย มุมปากอมยิ้มเล็กๆ ขี้เล่นและใสซื่อ ภัสกรณ์ก็ละ สายตาไปจากเธอไม่ได้
ภัสกรณ์ไม่รับแอปเปิ้ล นีรชาประหลาดใจ เงยหน้ามองเขา แต่กลับมองเห็นสายตาที่ลุกวาว
ของเขา
ทันใดนั้นใบหน้าแดงเหมือนกับไฟลุก
” นีรชา มานี่ ”
นีรชาคิดว่าภัสกรณ์ให้เธอยื่นแอปเปิ้ลไปใส่ มือเขา ก็เลยเดินเข้าไปข้างๆเตียง
แต่ภัสกรณ์กลับไม่เอื้อมมือจับ ค่อยๆอ้า ปาก ความหมายก็คือให้นีรชาป้อนเขา
เห็นผ้าพันแผลสีขาวบนหน้าอกเขา นีรชาก ถอนหายใจ แล้วส่งป้อนแอปเปิ้ลเข้าปากเขา
” โอ้ ” ภัสกรณ์ไม่ได้กัดแอปเปิ้ล แต่กัดไป ที่นิ้วของนีรชาแทน
นีราชร้องอุทาน นายจะทำอะไร ?
นีรชาจ้องหน้าภัสกรณ์
มนสมองของนีรชามีเสียงดังวิ่ง ทันใดนั้น ตอบสนองอย่างฉับพลัน ภัสกรณ์ เขากำลังฉวย โอกาสจากเธอ !
นีรชา “ตับ ! ” โยนแอปเปิ้ลลงในถังขยะ
” นีรชา ! คุณทำอะไร ! ผมยังไม่ได้กินเลย ! ” ภัสกรณ์ตะโกนเสียงดัง
“ฉันเห็นว่าคุณไม่ได้อยากกินแอปเปิ้ล ถ้า อย่างนั้นก็โยนทิ้งดีกว่า ” นีรชาทำตามองบนใส่ เขา
มองนีรชาที่หลบเงาอย่างไม่มีความสุข อด กลั้นอารมณ์ที่อยากจะโอบเธอเข้ามาในอ้อมกอด ภัสกรณ์กัดปากกัดฟันเอ่ยปากออกมา น้ำเสียง เผด็จการไม่สามารถต่อรองได้ : ” นีรชา ! เข้ามา จูบผม !”
ผู้ชายคนนี้จำเป็นต้องเผด็จการขนาดนี้
ไหม ?
นีรชายืนอยู่ไกลๆ อีกทั้งยังตั้งใจเงยหน้า มามองภัสกรณ์ : ” ภัสกรณ์ วันนี้ตอนที่ฉันถูกคน เอาปืนจ่อหัว คุณกลัวมากใช่ไหม ?”
ไม่คิดเลยว่านีรชาจะถามออกมาแบบนี้ ภัส กรณ์ตะลึงสักพัก หันหน้าไปทันที น้ำเสียงอึดอัด แข็งที่อ : “คุณแคร์ผม !”
เห็นภัสกรณ์ไม่ตอบคำถาม นีรชาก็เลยพูด ต่อไปว่า : ” ฉันเห็นสายตาของคุณ ตื่นเต้นหวาดกลัวมาก ทรมานมาก คุณกลัวมากๆว่าฉันจะถูก พวกมันฆ่า ใช่ไหม ?”
บนหน้ามีความอับอายที่ถูกล้วงความลับ ออกมา ภัสกรณ์ทนไม่ไหวเลยขัดจังหวะนีรชา : 4 ผู้หญิงคนนี้ทำไมวันนี้ถึงได้พูดจาเหลวไหล คุณ อยากจะพูดอะไรกันแน่ ?”
นีรชายืนอยู่ข้างเตียงของภัสกรณ์ บน ใบหน้าที่เกลี้ยงเกลามีความเหนื่อยล้าและ ซีดเซียว สายตาทั่งคู่จ้องมองเขาอย่างเงียบๆ ปากอมชมพูค่อยๆอ้าขึ้น : ” ภัสกรณ์ คุณชอบฉัน ใช่ไหม ? หรือว่า คุณรักฉันเข้าแล้ว ? ”
นีรชาถามอย่างตรงไปตรงมา ไม่ได้แฝง ความหมายอื่นเลย
ภัสกรณ์คิดไม่ถึงว่านีรชาจะใช้คำพูดเย็นชา ถามเขาเหมือนที่มแทงเขา กล้าถามคำถามออก มาตรงๆแบบนี้ จนเขาตะลึงอยู่อย่างนั้น
จังการเต้นของหัวใจเต้นเร็วขึ้น
ครู่หนึ่ง ภัสกรณ์ค่อยๆยกคางขึ้น มองนีรชา ด้วยความหยิ่งผยอง : ” แล้วคุณล่ะ ? นีรชา ? ”
นีรชาไม่เคยยอมรับว่าตัวเองรักเขา แต่ภัส กรณ์ไม่เชื่อ ในโลกนี้มีผู้หญิงคนไหนไม่รักเขา ?
เป็นไปไม่ได้แน่นอน
นีรชามองภัสกรณ์
แล้วคุณล่ะ นีรชา ? ” ทำไมเขาถึงตอบ แบบนี้ ทำไมไม่ปฏิเสธคำพูดของเธอตรงๆ ทำไม ไม่หัวเราะเยาะที่เธอคิดมากเกินไป ทำไมไม่ ประชดเธอว่าคิดว่าตัวเองเป็นใคร ?
ถามคำถามแบบนี้ ก็หมายถึงยอมรับว่าตัว เองทายถูกแล้ว ภัสกรณ์ เขาชอบตัวเองจริงๆสินะ
ตาห้อยลง นีรชายิ้มย่างขมขื่น : ” ภัสกรณ์ ฉันไม่รักคุณ ” นีรชาเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง จ้องมอง เข้าไปลึกข้างในดวงตาของเขา ตั้งใจพูด : ” ดัง นั้น คุณก็อย่ามารักฉันเลย”
อย่าตกหลุมรักเธอเด็ดขาด
ความรักของเขา เธอรับไว้ไม่ได้ เธอเป็นแค่ ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง อยากใช้ชีวิตสงบสุข เธอ กับภัสกรณ์ ถูกลิขิตมาแล้วว่าไม่สามารถอยู่ด้วย กันได้
เขาเผด็จการมาก เห็นแก่ตัว หยิ่งทะนง แต่ นีรชา ไม่ชอบผู้ชายแบบนี้ที่สุด
ได้ยินนีรชาตอบคำถาม ภัสกรณ์พิงหัวเตียง สายตาลึกลับจับจ้องเธอ บนใบหน้าที่เย็นชาไม่แสดงอารมณ์ใดๆ
ประโยคนี้อีกแล้ว เธอไม่รักเขา
ผู้หญิงปากไม่ตรงกับใจคนนี้ ไม่รักเขา ? ไม่รักเขาแล้วทำไมกล้าเสี่ยงอันตรายช่วยเขา ต่อว่าพ่อของเขา ?
ไม่รักเขา ? ไม่รักเขาแล้วทำไมยอมมีความ สุขกับเขา สุขสนุกมาก ? ภัสกรณ์ไม่เชื่อ ว่าบน โลกนี้จะมีผู้หญิงที่แบ่งแยกเรื่องความรักกับเรื่อง บนเตียงจริงๆ !
ภัสกรณ์นิ่งเงียบ จ้องมองหน้านีรชาอยู่ อย่างนั้น
เหมือนว่าเวลาหยุดนิ่ง แม้แต่อากาศก็
เบาบางลง
ถูกภัสกรณ์จ้องมองอยู่แบบนี้ หัวใจของ นีรชาก็เปลี่ยนแปลงอย่างประหลาด ไม่อาจคล้อย ตาลง : ” ฉันไปรินน้ำให้คุณ”
หันตัวหลบสายตาของภัสกรณ์
หัวใจสับสนวุ่นวาย ตอนที่รินน้ำก็ไม่ได้ระวัง น้ำร้อนหยดลงใส่มือ
“อ๊าก !” ความเจ็บปวดเข้ากระดูกทำให้นีรชาปล่อยแก้วที่อยู่ในมือ ร้องอุทานอย่างเจ็บ ปวด
” แพลัง !” เสียงหล่นแตกของแก้วน้ำดัง
แสบหมาก
นีรชาเตรียมหยิบถังขยะมาเก็บเศษแก้ว หัน หลังไป สักพักก็ไปกระแทกเข้ากับอ้อมแขนก ว้างๆ
เงยหน้ามอง ภัสกรณ์ยืนอยู่ตรงหน้าประตู ดวงตาสีดำสลัวๆคู่นั้นจ้องมองเธอ
” ภัสกรณ์ คุณบ้าไปแล้ว! คุณลงมาจาก เตียงได้ยังไง ? ” นีรชาขมวดคิ้ว ผลักแขนภัส กรณ์ : ” รีบกลับไปนอนบนเตียง! หมอบอกว่าคุณ ต้องพักฟื้น ! ”
” นีรชา คนโกหก !” ภัสกรณ์ตวาดอย่าง ดุร้าย แขนสองข้างออกแรง โอบนีรชาเข้าในอ้อม กอด กลั้นความรู้สึกเจ็บปวดตรงหน้าอก ตวาด ด้วยท่าทางหยิ่งผยองอย่างไร้เหตุผล : ” นีรชา บอกรักผม !”
นีรชายังคงอยู่ในอ้อมกอดของภัสกรณ์ กลัวถ้าจะขยับไปโดนแผลตรงหน้าอกของเขา
ดวงตามองจากไหล่ของเขามองไปด้านหลัง เห็นสถานที่ที่ลึกและไกล
ไม่ ภัสกรณ์ ฉันไม่รักคุณ
ฉันรักพี่สมภพ แต่ก่อนก็รัก ตอนนี้ก็รัก อนาคตก็จะรัก
คนที่ฉันรัก ไม่ใช่คุณ ไม่เคยรักคุณเลย ดังนั้น ไม่ต้องมารักฉัน เพราะฉันให้ในสิ่งที่ คุณต้องการไม่ได้
” ภัสกรณ์ เลิกโวยวายเถอะรีบกลับไปนอน พัก ” นีรชาพยายามพูดอย่างนุ่มนวล ยื่นมือออก ไปอยากจะดึงแขนที่กอดตัวเองไว้แน่นออก
” นีรชา ! ” ภัสกรณ์กลับไม่สนใจ แขนทั้ง สองข้างยังคงกอดเธอไว้แน่น เหมือนเด็กที่ดื้อรั้น กอดเธอไว้ พูดอย่างไร้ยางอาย : ” พูดสิ คุณรัก ผม ! คุณรักผม ! ”
นีรชาหน้าตาบิดเบี้ยวขมวดคิ้ว ฟันขาวๆกัด ริมฝีปากชมพูๆของตัวเอง
ทำไมเขาถึงต้องเผด็จการอย่างนี้ ? ใคร กำหนดเหรอว่านีรชาจะต้องรักภัสกรณ์ ?
ไม่รักไม่รักก็คือไม่รัก !
มีคนที่บังคับให้คนอื่นรักตัวเองด้วยเหรอ ?ภัสกรณ์ไม่รู้จักความรัก เขาไม่รู้ว่าอะไรคือความ
รัก อะไรคือการครอบครอง ” ภัสกรณ์ อย่าโวยวายได้ไหม?” นีรชาพูด
อย่างจำใจพูด
” นีรชา พูดสิ ! ” ภัสกรณ์ตวาดอย่าง จองหอง
เขาจะต้องเผด็จการจองหองแบบนี้เลยเห
รอ ?
เขาไม่เข้าใจ ได้แต่พึ่งการเผด็จการและ จองห้อง ไม่มีทางที่จะได้ครอบครองหัวใจของผู้ หญิงจริงๆ
นีรชาทนไม่ไหวแล้ว ตวาดกลับไปใส่ภัส กรณ์ตรงๆ : ” ภัสกรณ์ พูดร้อยครั้งก็ยังเหมือน เดิม ! ฉันไม่รักคุณ ไม่รักคุณไม่รักคุณ ! คุณพอใจ หรือยัง ?”
สองแขนของภัสกรณ์กอดแน่น ร่างกาย แนบชิดตัวของนีรชา แนบชิดจนไม่มีช่อวงว่างเลย แต่นีรชาแค่รู้สึกว่าจะหายใจไม่ออก !
สักพัก ภัสกรณ์ก็กอดเธอจนขยับไม่ได้ แล้วได้จบไปที่ปากเธอจูบปากเธออย่างรุนแรงดุ เดือดไม่ทะนุถนอมเลย !
อึม ” นีรชาขมวดคิ้ว แต่ก็ยังไม่กล้าขยับ ตัว กลัวจะทำให้เขาเจ็บแผล
แต่ภัสกรณ์กลับไม่รู้ว่ากระดูกซี่โครงของ ตัวเองหักแล้ว ดูเหมือนว่าไม่มีความรู้สึกเจ็บปวด กอดนีรชาไว้แน่น ใช้ลิ้นที่ร้อนผ่าวสอดเข้าไปใน ปากของเธอ กวาดและจูบอย่างดูดดื่ม !
ลมหายใจระหว่างเขาสองคนร้อนผ่าวจน ทำให้อุณหภูมิในห้องนั้นสูงขึ้น !
” ขอโทษค่ะ รบกวนสักครู่
ทันใดนั้นน้ำเสียงนุ่มนวลของผู้หญิงดังขึ้น ข้างๆตัวของพวกเรา ขัดขวางการจูบอย่างดูดดื่ม ของภัสกรณ์
” บ้าเอ้ย ! ” ได้ยินเสียงนั้น ภัสกรณ์รีบเอา ปากออกห่างจากปากนีรชา บ่นด่าเบาๆ รีบยื่นมือ ไปดึงเสื้อของเธอที่ถูกเปิดขึ้นนั้นปิดลง หันกลับ ไปมองอย่างไม่พอใจ
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ