ตอนที่ 107 กล้าขึ้นเสียงใส่ฉันหรอ
” ผมไม่เป็นอะไร รีบวิ่ง!” ภัสกรณ์จูงมือ ของนีรชารีบวิ่งอย่างสุดชีวิต
ดูเหมือนว่าด้านหลังจะมีคนกลุ่มหนึ่งตาม มา ปังๆเสียงปืนรัวออกมา กระสุนปืนลอยข้ามหัว ของพวกเขา ในใจของนีรชาเต้นรัวหวาดกลัวมาก
ตอนที่วิ่งเข้าไปในตรอกเล็กนั่น ทันใดนั้นมี คนกลุ่มหนึ่งกระโจนออกมาประชิดตัวพวกเขา
” คุณชาย วางปืนลง! ” ทันใดนั้นมีปืนสอง กระบอกอยู่ด้านหลังภัสกรณ์กับนีรชา
ในวันเดียวกันถูกปืนจ่อหัวถึงสองครั้ง ความ รู้สึกแบบนี้ มันแย่มากๆ
ภัสกรณ์รีบหุบมือที่โอบอยู่บนไหล่ของนีรช าทันที
” มีปัญหาอะไรเอามาลงกับฉัน ปล่อยผู้ หญิงคนนี้ไป !” ภัสกรณ์เอ่ยปากอย่างเย็นชา สายตาคู่นั้นค่อยๆเหลือบมอง หาโอกาสหลบหนี เอาชีวิตรอด
ชายชุดดำข้างหลังส่งเสียงหัวเราะเยาะ ออกมา : ” ทำไมฉันต้องฟังคำพูดแก ? ”
เสียงของภัสกรณ์แหบห้าว : ” ถ้าพวกแก แตะต้องเธอแม้แต่ปลายผม ฉันเอาพวกแกตาย แน่!”
” ถ้าฉันแตะต้องเธอล่ะ ? ” ชานคนหนึ่งยื่น มือใหญ่ๆขนดกออกมา บีบตัวนี้รชาอย่างรุนแรง
นีรชาร้องออกมาอย่างเจ็บปวด
เพียงช่วงเวลาสั้นๆดวงตาเย็นชาคู่นั้นของ ภัสกรณ์เปลี่ยนเป็นสายตากระหายเลือด!
บิดตัวในองศาที่เหลือเชื่อ ภัสกรณ์ยกขาถีบ ปืนกระบอกนั้นที่จ่ออยู่ข้างหลังนี้รชาหล่นลง และ ใช้ข้อศอกกระแทกชายชุดดำกระเด็นออกไปไกล
ชายชุดดำสองคนผิวปากเรียก รอบข้างมี คนพุ่งตัวออกมามากกว่าเดิม กำหมัดแล้วพุ่งเข้า หาภัสกรณ์ ทั้งแตะทั้งต่อย พละกำลังทั้งหมดใส่ ไปที่ภัสกรณ์อย่างเต็มแรง
ภัสกรณ์ทั้งหลบหมัด และแอบส่งสายตาให้ นีรชาหลบหนีไป หาโอกาสวิ่งหนีไปเร็ว
ภัสกรณ์ถูกต่อยล้มลงกลิ้งไปมาอยู่กับพื้น ความอัปยศแบบนี้นีรชาไม่เคยเห็นมาก่อนเลย
นีรชาทนไม่ไหวอีกต่อไป
” พอแล้ว !” เธอรีบพุ่งไปอยู่ตรงหน้าคน กลุ่มนั้นที่แตะต่อยภัสกรณ์แล้วตวาดใส่
“อย่าต่อยอีกนะ! ฉันแจ้งตำรวจแล้ว ! ตำรวจกำลังจะมา !”
” แปะๆๆ” เสียงปรบมือดังออกมาจากข้าง
ในรถบูกัตติ เวย์รอนสีดำที่อยู่ข้างๆ นีรชาหันหน้าไปมอง เบาะด้านหลังมีคนคน
หนึ่งนั่งอยู่
คนนั้นผิวปากเพียงครั้งเดียว ชายชุดดำ ทั้งหมดก็หยุดทันที โค้งคำนับอย่างพร้อมเพียง และตะโกนว่า ” คุณโศธิน”
คุณโศธิน ? นีรชายังไม่ได้ตั้งตัว ข้างๆหูก็มี เสียงเบาๆลอยออกมา : ” พ่อ”
พ่อ ? นีรชาอ้าปากค้าง!
พ่อของภัสกรณ์นั่งอยู่ในรถ มองลูกชายถูก ลูกน้องของตัวเองแตะต่อยจนกลายเป็นสภาพ แบบนี้ ?
ความจริงแล้ว เขาส่งชายชุดดำพวกนี้มา บนโลกนี้มีพ่อแบบนี้อยู่ด้วยเหรอ ? เห็นภัสกรณ์สภาพหน้าเขียวบวม ในใจของนีรชาก็ลุกเป็นไฟ พุ่งไปที่หน้ารถแล้วตะโกนเสียง ดัง : ” คุณเป็นพ่อของภัสกรณ์ ? คุณกล้าลงมือ รุนแรงแบบนี้ได้ยังไง ? คุณบ้ารึเปล่า ! มีพ่อ ที่ไหนทำแบบนี้กับลูกชายตัวเอง”
คนในรถไม่พูดอะไร
นีรชาก็ถูกปืนพกกระบอกหนึ่งจ่อไปที่หัว
” หยุดนะ!” ภัสกรณ์ตะโกนเสียงดังอยู่ข้าง หลังนิ้วชา ตะโกนเสียงแหบสุดพลัง : ” พวกนายก ล้าแตะต้องเธอ!ฉันจะฆ่าให้หมด! ”
” พอแล้ว แยกย้ายได้ ! ” คนในรถพูดขึ้น ทันที ถือว่าปล่อยพวกเขาไป
รถแล่นออกไปอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นบน ถนนเหลือแค่นี้รชากับภัสกรณ์อยู่สองคน เหมือน กับเมื่อสักครู่ไม่ได้เกิดการต่อสู้กันอย่างดุเดือด
” นีรชา ! ” ภัสกรณ์จะโกนเรียกนีรชา
นีรชาหันหลังกลับไป ภัสกรณ์ยังคงนอนอยู่ บนพื้น บนหน้าเขียวชำและบวมเต่ง มุมปากมีรอย เลือดไหล ผมและเสื้อผ้ายุ่งเหยิงไปหมด ดูสภาพ เหมือนคนจนมุม ในตาโกรธแค้น ใช้เสียงตวาด เธอ : ” ใครสั่งให้คุณเข้ามายุ่ง! คุณรู้ไหมว่าเมื่อ สักครู่นั้นมันอันตรายมาก !
คุณ ! ” นีรชากำลังจะบอกว่าเขาควรจะ ขอบคุณเธอต่างหาก ตาของภัสกรณ์ก็ปิดลงใน ทันที
นีรชารู้สึกว่าแย่แล้ว รีบพุ่งเข้าไปดู ภัสกรณ์ สลบไปแล้ว
โรงพยาบาลเซนต์หลุยส์
หน้าห้องฉุกเฉิน นีรชาเดินไปมาอย่าง กระวนกระวาย มือกำเสื้อผ้าแน่นโดยไม่รู้ตัว
วันนี้ผ่านไปอย่างดื่นเต้นจริงๆ
เธอคิดว่าภัสกรณ์เป็นคุณชายที่ถูกเลี้ยงดู อย่างทะนุถนอมมาโดยตลอด นิสัยถึงได้รุนแรง และเย็นชาอย่างนี้
คิดไม่ถึงเลยว่า เขามีพ่อเป็นคนใหญ่คนโต ขนาดนี้ สั่งให้ลูกน้องแตะต่อยเขาแบบไม่มี เหตุผล แล้วยังใช้ปืนจ่อหัวลูกชายตัวเองอีก
นีรชารู้สึกว่าเธอเจอครอบครัวบ้าเสียสติเข้า
แล้ว
” คุณนีรชา ! คุณนีรชา ! ” ลุงจริมพ่อบ้านพา สาวใช้จำนวนมากมาถึงอย่างรีบเร่ง
เมื่อสักครู่นีรชาใช้โทรศัพท์ของภัสกรณ์โทรหาเขา ไม่กล้าบอกคุณชลธี กังวลว่าเขาจะ
ร้อนใจจนป่วยขึ้นมา
” คุณนีรชา คุณเป็นยังไงบ้าง ? คุณชายเป็น อะไรกันแน่ ?”
” ยังไม่รู้ค่ะ กำลังรักษาอยู่ ” นีรชาเหลือบ มองไปที่ประตูห้องฉุกเฉินที่ถูกปิดอยู่
ในใจของนีรชาเครียดจนไม่รู้จะพูดอะไร
เธอรู้ ที่ภัสกรณ์ถูกตีนั้นต้องมีส่วนเกี่ยวข้อง กับเธอบ้างแหละ ถ้าหากไม่ใช่เพื่อปกป้องเธอ เขาก็จะไม่ถูกรุมจนสลบแบบนี้
ตอนที่เขาถูกรุมแตะอยู่กับพื้น ยังนึกถึงเธอ ส่งสัญญาณให้เธอหนี ในสายตาเป็นกังวลและ เจ็บปวด ออกมาจากข้างใน โดยไม่ได้แสดงออก มาเลย
ในใจของนีรชารู้สึกหวาดกลัว
ภัสกรณ์ หรือว่าเขาชอบเธอจริงๆ ?
ไฟในห้องฉุกเฉินก็ดับลง หมอเดินออกมา ใช้ภาษาอังกฤษอธิบายรัวๆ พูดเร็วจนทำให้คน ตกใจ นีรชาฟังด้วยความมึนๆงงๆ ได้แต่ใช้สาย ขอความช่วยเหลือมองลุงจริม
กระดูกซี่โครงหัก นอกนั้นไม่มีอะไรน่า เป็นห่วง” ลุงจริมถอนหายใจพูดกับนีรชา
สักพักหนึ่งภัสกรณ์ก็ถูกเข็นออกมา สวมท่อ ออกซิเจน หมดสติอยู่ รอบเลือดที่มุมปากถูกหมอ เช็ดออกไปแล้ว
ถึงอย่างนั้น ดูแล้วก็ยังรู้สึกน่าสงสารมาก
ภัสกรณ์ถูกเข็นเข้าไปในห้องพักฟื้นที่ดูหรู หรามีอุปกรณ์การแพทย์ที่ดีที่สุด การตกแต่งและ จัดวางในห้องนี้ เป็นของดีทั้งหมด และยังมี พยาบาลสี่คนดูแลอยู่ในห้องพักฟื้น
นีรชานั่งอยู่ข้างหน้าต่างของภัสกรณ์ ในใจ สับสนไปหมด
ภัสกรณ์ยังคงหลับสนิทอยู่ ใบหน้ามีร่อง รอยบาดแผลเต็มไปหมด ผมก็ยุ่งเหยิง ประกาย ความหล่อเหลาหายไปมากทีเดียว
เฝ้ามองภัสกรณ์ในสภาพนี้ ในใจของนีรชา สับสนมาก
สิ่งที่เขาทำในวันนี้ทำให้เธอประหลาดใจ ขึ้นอีกครั้ง ทั้งหมดเหมือนจะอธิบายอะไรบาง อย่าง : ” ภัสกรณ์ ชอบเธอจริงๆ
มือจับผ้าของกระโปรงไว้แน่น กระโปรงตัวนี้เป็นเงินกี่แสน แต่วินาทีนี้กลับเปื้อนสกปรกเต็ม
ไปด้วยฝุ่นและรอยเลือด
ภัสกรณ์ซื้อของให้เธอโดยไม่เคยคิด เสียดาย ไม่ว่าอะไรก็จะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับ
เธอ
เธอคิดว่าเพราะภัสกรณ์เป็นเจ้านายที่ใจ กว้างมาโดยตลอด สิ่งที่เขาให้เธอ นั่นเพราะว่า เขามีเงินเยอะ ไม่ได้มีความหมายอะไร
ดูเหมือนว่าตอนนี้ ไม่ได้เป็นอย่างสิ่งที่เขา คิดทั้งหมด
นีรชาปวดหัวและเอาหน้าไปแนบบนฝ่ามือ
เขา
ถ้าหากภัสกรณ์ชอบเธอขึ้นมาจริงๆ เรื่อง มันก็จะวุ่นวายขึ้น
” คุณนีรชา ดื่มอะไรสักหน่อย !” ลุงจริมยก น้ำชามะนาวแก้วหนึ่งมาให้นีรชา มองภัสกรณ์ ที่นอนอยู่บนเตียง :” คุณนีรชา ด้านในมีเตียง นอน คุณไปนอนพักสักงีบ คุณชายคงยังไม่ฟื้นขึ้น มาในตอนนี้หรอก ”
” ไม่เป็นไร ฉันไม่ง่วง ” นีรชาพูดขอบคุณ %3D ด้วยน้ำเสียงเบา
ตอนนี้เธอจะหลับลงได้ยังไง ? ไม่ใช่เป็น ห่วงอาการของภัสกรณ์ แต่เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ มากมาย สมองของเธอยังนึกถึงเรื่องพวกนั้นอยู่
ชายชุดดำเลือดเย็น คุณโศธินผู้ลึกลับ บ้านหมื่นสาไม่ใช่กลุ่มบริษัทมหาเศรษฐีเห
รอ ? ทำไมถึงทำตัวเหมือนพวกโจรป่าเถื่อน ? ดื่มน้ำชามะนาวที่ลุงจริมยกมา นีรชาถาม
เบาๆ : ” พ่อของภัสกรณ์ เป็นคนยังไงคะ ? ”
ดูเหมือนจะได้ยินอะไรที่ไม่ควรได้ยินอะไร อย่างนั้น สีหน้าของลุงจริมเปลี่ยนไปมาก มอง หน้านี้รชาอย่างเคร่งเครียดพูดว่า : ” คุณนีรชา เรื่องที่ไม่ควรพูดอย่าพูดถึงมันอีกเลย ปล่อยให้ มันย่อยหายไปในท้องดีกว่า”
สุดท้ายแล้วเขามีอะไรลึกลับกันแน่ ? ทำไม ถึงพูดถึงเขาไม่ได้ ? บ้านหมื่นสามีความลับอะไร กันแน่ ?
นีรชาเดาอยู่ตั้งนานก็เดาไม่ออก แล้วก็ไม่ คิดมันอีก
บนเตียงผู้ป่วย หลอดยาที่ลำเลียงเลี้ยงส่ง ยาต่อยๆหยดยาลง ภัสกรณ์ที่หลับสนิทอยู่ ริมฝีปากบางๆค่อยๆแห้ง
นีรชาใช้สำลีชุบน้ำให้ชุ่ม แตะบนปากเขา เบาๆ ใช้นิ้วค่อยๆสางผมที่ยุ่งเหยิงของเขา
ภัสกรณ์นอนหลับจนถึงรุ่งเช้าถึงจะฟื้นขึ้น ดวงตาคมลึกคู่หนึ่งมองเห็นนีรชาอย่างสลัวๆ
” ตื่นแล้ว ?” นีรชานั่งเงียบๆมองเขาอยู่บน เก้าอี้หน้าเตียง
“อืม” ภัสกรณ์ยันตัวอยากจะลุกขึ้นนั่ง แต่ ส่งเสียงร้องเจ็บปวดออกมาทันที ฝ่ามือใหญ่ๆลูบ ไปที่หน้าอกของตัวเอง
พ่อลงมือรุนแรงขึ้นทุกวัน!
” กระดูกซี่โครงคุณหัก สองสามวันนี้ก็นอน อยู่บนเตียงห้ามขยับไปไหนมาไหนจะดีกว่า” นีรชากดปุ่มที่อยู่บนเตียง ให้เตียงค่อยๆยกสูงขึ้น
” สมควรตาย !” ภัสกรณ์ขมวดคิ้วด่าเสียง
เบาๆ
“คุณนอนพักอีกสักหน่อยเถอะ!” นีรชา กระซิบบอกภัสกรณ์
พยาบาลที่ควรผลัดกันมาดูแลผู้ป่วยในตอน นี้ก็ทนง่วงนอนไม่ไหวหลับอยู่บนโซฟาข้างนอกห้องไปแล้ว
บนหน้าที่ขาวใสของนีรชาเต็มไปด้วยความ เหนื่อยล้าและซีดเซียว ดูเหนื่อยกว่าเมื่อเช้าซะ อีก
ทำให้ภัสกรณ์ไม่พอใจมาก
” นีรชา ไปนอนซะ !” ภัสกรณ์ตวาดเสียง
เบา
“ฉันไม่ง่วง” นีรชาลดสายตาลง ” ฉัน ปลอกแอปเปิ้ลให้คุณ ? ”
“อย่าดื้อ ! ไปนอนซะ !” ภัสกรณ์ตวาด อย่างไม่พอใจมาก กระดูซี่โครงตรงหน้าอกเจ็บ ขึ้นมา
นีรชาไม่สนใจเสียงตวาดอย่างโมโหของ เขา แล้วหยิบแอปเปิ้ลขึ้นมาปลอก
” นีรชา ! คุณเห็นคำพูดของผมเป็นลมข้างหู เหรอ !” ภัสกรณ์โกรธมาก : ” เหมือนคุณอยากจะ ลองดี ? ”
ผู้หญิงคนนี้นับวันยิ่งไม่เชื่อฟังเขาแล้ว ! ไม่รู้ว่าผมหวังดี !
ตอนที่เขาถูกรุมทำร้ายเธอก็รีบเข้ามาตวาดใส่ตาแก่นั่น
เขาเป็นลูกของตาแก่นั่นจริงเหรอ สั่งสอน สักหน่อยก็พอ ไม่ใช่จะลงมือฆ่าเขาจริงๆ
แต่เธอนั้นไม่เหมือนกัน ถ้าหากว่าตาแก่นั่น
โมโหที่เธอตวาดใส่ขึ้นมาจริงๆ เธอจะมีสิบชีวิตก็ ช่วยไว้ไม่ได้
นีรชาไม่สนใจเสียงตวาดของภัสกรณ์ ตั้งใจ ปลอกเปลือกแอปเปิ้ล
ภัสกรณ์โกรธจนคิ้วหนาๆของเขาขมวด เข้าหากัน ยื่นมืออยากจะดึงเธอเข้ามา แต่ว่าขยับ นิดเดียวก็กระทบไปถึงหน้าอก เจ็บจนเขาเปล่ง เสียง โอ๊ย ”
ได้ยินเสียงของเขา นีรชาหยุดปลอกแอ ปเปิ้ลทันที มองเขาด้วยความเป็นห่วง : ” เจ็บมาก ไหม ? ฉันช่วยเรียกหมอให้”
” ไม่ต้อง ” เสียงเย็นชาเหมือนน้ำแข็ง บาดเจ็บเล็กน้อยอย่างนี้เขาทนไม่ไหว ก็ไม่ ใช่ภัสกรณ์หรอก ?
ทั้งสองคนไม่พูดอะไร ภัสกรณ์ก็ไม่ได้ไล่ นีรชาอีก
ภัสกรณ์พิงอยู่บนเตียงครึ่งตัว สายตามอง นีรชาปลอกแอปเปิ้ล
เธอปลอกแอปเปิ้ลอย่างเงียบๆ สีหน้า ท่าทางเงียบสงบ ดูเหมือนว่าไม่ใช่คนคนเดียวกัน กับที่ไปตวาดใส่ตาแก่นั่น
” นีรชา คุณกล้ามากเลยนะ กล้าไปตวาดใส่ ตาแก่นั่น คุณรู้ไหมว่าตาแก่คนนั้นเขาเป็นใคร ? ”
” เขาเป็นใคร ? เจ้าของผู้ลึกลับของบริษัท มหาเศรษฐีในยุโรป ? ” นีรชาถามกลับไปนิ่งๆ
ผู้หญิงคนนี้ไร้เดียงสาจริงๆ มองเห็นแค่ เพียงผิวเผิน
หัวหน้าครอบครัวบ้านหมื่นสา ไม่ได้ ธรรมดาเหมือนที่เธอคิดอย่างนั้น
” เขาทำอะไรล้วนแต่ใช้อารมณ์ตัดสิน มี ครั้งหนึ่งบอดี้การ์ดที่คุ้มกันเขามานานหลายปีพูด ไม่เข้าหูเขา ถูกเขายิ่งสองนัด จนเป็นอัมพาต ตลอดชีวิต ” ภัสกรณ์พูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม มองหน้า เธออย่างใจจดใจจ่อ รอดูปฏิกิริยาของเธอ
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ