ตอนที่99 เกลียดเขาขนาดนี้เลยหรอ

นีรชานอนซมอยู่บนเตียงนานเป็นเดือน จิต วิญญาณของเธอจึงค่อยๆฟื้นฟูกลับมา

มุกมณีและระพินทร์ทั้งเงินไว้ให้เธอก้อนหนึ่งแล้ว ทั้งคู่ก็บินไปเที่ยวฝรั่งเศสกันเป็นอย่างนี้ก็ดี เพราะตอน นี้เธอก็ไม่ได้อยากเห็นหน้าพวกเขาสักเท่าใด

ถึงแม้จะรู้ว่าพี่สาวทำไปก็เพื่อตัวของเธอเอง แต่ หน้าของลูกที่เสียไปขณะที่คลอดพี่ก็ไม่ยอมให้เธอได้ เห็นแม้สักครั้ง รวบรัดจัดการกันไปเองแบบนี้ เรื่องนี้เธอ รับไม่ได้

ข้างนอกอากาศดีมาก นีรชาคิดอยากออกไปเดิน เล่น ตั้งแต่มาถึงชิคาโก เธอยังไม่เคยได้ออกไปไหนเลย

เสื้อผ้าที่ใส่ตอนตั้งครรภ์ก่อนหน้านี้ก็ใส่ไม่ได้แล้ว

โชคดีที่มุกมณีมีเสื้อผ้ามากมาย นีรชาเลือกอยู่ตั้งครึ่ง

ค่อนวัน ในที่สุดก็เจอกระโปรงสีดำตัวหนึ่งที่ดูไม่โป๊นัก นีรชาสวมชุดเดรสสีดำ มัดผมหางม้าอย่างเรียบ ง่าย พันผ้าพันคอสีเบจบางๆ เก็บของใส่กระเป๋าเตรียม

ตัวออกจากบ้าน

ท้องฟ้าเป็นสีน้ำเงิน บนท้องถนนเต็มไปด้วยผู้คน ที่ใส่เสื้อผ้าสีฉูดฉาด เต็มไปด้วยผู้คนแปลกหน้า ทันใด นั้นนีรชาก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังคิดถึงบ้าน ในตอนนี้ที่ เมืองCเป็นฤดูกาลที่ดอกไม้กำลังผลิบาน ชวนให้นึกถึง กลิ่นจางๆของดอกไม้ที่ส่งกลิ่นหอมคลุ้งอยู่ในอากาศ..
พ่อจะเป็นอย่างไรบ้าง ร่างกายฟื้นฟูแข็งแรงดีขึ้น แล้วหรือยังนะ

พี่สมภพล่ะ จะเป็นอย่างไรบ้าง ตอนนี้น่าจะ แต่งงานไปแล้ว

แล้วยังมี ยังมีคนคนนั้นอีก ภัสกรณ์ล่ะ เขาจะเป็น อย่างไร เขาลืมไปแล้วหรือยังว่าโลกนี้ยังมีนีรชาคนนี้อยู่ เวลาผ่านไปเพียงไม่กี่เดือนโลกของเธอช่างกลับ ตาลปัตรไปหมด

ผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งยืนอยู่บนถนนสายใหญ่ สีหน้าสงบนิ่งหลังจากที่ได้รับบาดแผลทางใจขนาด ใหญ่ ใบหน้าที่ซีดขาว ท่ามกลางแสงแดดในยามบ่ายที่ สว่างจ้า เผยให้เห็นชัดเจนถึงความงามตามแบบฉบับ ของหญิงสาวชาวตะวันออก สะกดสายตาของชาว อเมริกันและชาวยุโรปที่เดินผ่านไปมา…

เหล่าช่างภาพถือกล้องอยู่ดาษดื่นทั่วทุกแห่ง มองหาหญิงสาวที่เหมาะสมเป็นว่าที่คู่หมั้นคุณภัสกรณ์ และถ่ายรูปส่งให้คุณพ่อบ้าน คนนี้แหละ ไม่ต้องสวยเด่น แต่ต้องดูนิสัยดี มองดูไร้เดียงสา ผู้หญิงตรงหน้านี่ไง..นี่ แหละตรงตามที่คุณชลธีคาดหวังจากว่าที่ภรรยาของคุณ ภัสกรณ์

“แชะ แชะ แชะ” ชัตเตอร์กล้องกระพริบรัวๆ ภัส กรณ์นั่งอยู่ในร้านกาแฟหัวมุมถนนไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่า เกิดอะไรขึ้นอีกด้านหนึ่งของถนนนั้น นีรชายืนอยู่ ท่ามกลางแสงอาทิตย์อันอบอุ่น ความเจ็บปวดและความ เศร้าโศรกดูเหมือนจะค่อยๆ เจือจางลงไปจากใบหน้าขนตาอันเรียวยาวลุ่มองลงเป็นอารมณ์ที่เงียบสงบ สวยงามราวกับภาพวาด

“คุณชายครับ คุณลองดูหน่อยครับว่าเป็นอย่างไร บ้าง” ทันทีที่ภัสกรณ์กลับถึงบ้าน พ่อบ้านหยิบรูปถ่าย ออกมาส่งให้กับเขา

ภัสกรณ์เหลือบไปมองครู่หนึ่ง ในใจรู้สึกเบื่อ หน่าย “ยังไม่พออีกหรอ ยังจะหาอีกหรือนี่!”

“คุณชายครับ” พูดด้วยความเสียใจ “คุณชายดูสัก หน่อยเถิดครับ! อีริคบอกว่าภาพชุดนี้ดูดีมาก มีแต่สเปค คุณชายทั้งนั้น ลองหยิบขึ้นมาดูสักหน่อยนะครับ!”

ภัสกรณ์ถอดเนคไทออกแล้วนั่งลงบนโซฟายื่น มือออกไปสุ่มหยิบรูปภาพที่วางไว้โดยจิตใจไม่อยู่กับเนื้อ กับตัว

ภาพทั้งหมดเป็นภาพของหญิงสาวสวยที่ถ่าย จากตามท้องถนน ในห้างสรรพสินค้า และในร้านกาแฟ ขอแค่เป็นสเปคของเขา ช่างภาพก็รีบถ่ายเพื่อมาให้เขา ได้อย่างรวดเร็ว ชิคาโกเป็นเมืองที่ตระกูลหมื่นสามีหู ตากว้างขวาง

นี่คือปณิธานของคุณปู่ชลธี ภัสกรณ์เลิกคิ้วขึ้น คุณปู่ช่างเป็นกังวลซะจริง

พลิกดูไปเรื่อยๆ แล้วโยนบางภาพลงบนด้านหน้า ของโซฟา ทันใดนั้นก็มีภาพใบหนึ่งตกลงไปที่เท้าของ เขา

ภาพถ่ายพลิกงอขึ้นมา ภัสกรณ์นั่งลงยองๆ แล้วมองดูในภาพถ่าย มีหญิงสาวใบหน้าเล็กๆ ผิวขาวใส พัน ผ้าพันคอสีเบจ กำลังหลับตาพริ้มอาบแดดอย่าง เพลิดเพลิน จะเป็นใครไปได้อีกถ้าไม่ใช่นีรชา!

“ลุงจริม! พาผมไปหาผู้หญิงคนนี้” ภัสกรณ์เอ่ย ขึ้นด้วยเสียงอันสั่นเล็กน้อย

นีรชา มิน่าล่ะฉันแทบพลิกแผ่นดินหาเธอใน เมืองCแต่ยังไงก็หาไม่พบ ที่แท้เธอมาแอบหลบอยู่ที่ ชิคาโกนี่เอง!

ในอพาร์ทเม้นต์ นีรชากำลังเก็บข้าวของอยู่ เธอ คิดอยากกลับไปที่ประเทศจีน ตอนนี้เธอก็ไม่มีลูกแล้ว ดังนั้นเธอก็ไม่ต้องหลบซ่อนจากภัสกรณ์อีกต่อไปแล้ว เธออยากจะกลับบ้านเพื่อไปอยู่กับพ่อ

“พี่มุก พี่บอกว่าพ่อของฉันอยู่ที่โรงพยาบาลอะไร นะ ฉันอยากจะกลับไปหาพ่อ” นีรชากดโทรศัพท์โทรหา มุกมณี

มุกมณีกับระพินท์กำลังนัวเนียกันอยู่บนเตียง แต่ ก็ต้องถูกขัดจังหวะโดยสายเข้าจากนี้รชาทำให้รู้สึก หงุดหงิดโมโห ดังนั้นจึงตอบนี้รชาไปอย่างหัวเสีย “มี เรื่องอะไร! พ่อแกตายไปตั้งนานแล้ว!”

พอมุกมณีพูดจบ ก็หันมาเห็นดวงตาอันเบิกโต จ้องขมึงของระพินทร์ ทันใดนั้นเธอจึงรู้สึกตัวว่าตัวเอง พูดบางสิ่งที่ผิดพลาดไปแล้ว!

ช่างเถอะ ก็พูดไปแล้วนี่ บอกความจริงกับเธอไป เถอะ ยังไงตอนนี้เงินหนึ่งร้อยล้านดอลลาร์ก็มาถึงมือเราแล้ว ตอนนี้นีรชาก็หมดความหมายกับเราแล้วล่ะ!

“พี่มุก พี่พูดอะไรนะ” นีรชาไม่อยากจะเชื่อหูตัว เอง ถึงมุกมณีจะอารมณ์ไม่ค่อยดี แต่เรื่องแบบนี้จะมาสุ่ม สี่สุ่มห้าพูดกันไม่ได้!

“ฉันบอกว่า พ่อของเธอคุณสิทธิ์ชานน่ะ ตายไป ตั้งนานแล้ว!” มุกมณีเอ่ยออกมาง่ายๆอย่างคึกคะนอง “พอได้ยินว่าแกหนีมา ภัสกรณ์ก็ไปคุมตัวพ่อของแกไว้ พ่อของแกก็เลยไม่ได้รักษาต่อ สุดท้ายปล่อยให้พ่อของ แกตายไปเอง!”

นีรชารู้สึกจุกเสียดขึ้นมาที่หัวใจ เหมือนถูกฝ่ามือ ใหญ่ๆบีบรัดเอาไว้เสียงหายไปเหมือนเป็นคนใบ้ “พี่ บอกว่า ภัสกรณ์จับตัวพ่อเอาไว้และไม่ให้รักษาต่ออย่าง นั้นหรือ”

“ใช่แล้ว! ตอนนั้นฉันคิดว่าจะย้ายคุณลุงสิทธิ์ชาน นไปที่อื่น แต่คนของภัสกรณ์ก็คุมเข้ม ฉันหมดหนทาง จริงๆ! เรื่องนี้โทษฉันไม่ได้นะ ถ้าจะโทษก็ไปโทษนาย ภัสกรณ์นั่น!” มุกมณีปัดความรับผิดชอบทั้งหมดไปให้แก่ ภัสกรณ์ เปลี่ยนขาวเป็นดำ

“ถ้าอย่างนั้น … ถ้าเป็นอย่างนั้นทำไมพี่ไม่บอกฉัน ตั้งแต่แรก” นีรชาเสียงสั่นเกือบจะไม่สามารถพูดออกมา ได้จบประโยค

“ตอนนั้นเธอท้องอยู่ ถ้าพี่บอกเธอตอนนั้น แล้ว เธอเกิดตกใจแท้งขึ้นมาจะทำอย่างไร!” มุกมณีมีข้อ แก้ตัวอยู่เสมอ
พอกันที่ ฟางเส้นสุดท้ายของนีรชา ความหวัง สุดท้ายของเธอ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ทุกคนที่ตนเป็นห่วง เป็นใยได้ตายกันไปหมดสิ้นแล้ว

เธอเหลือเพียงตัวคนเดียว มีเธอเพียงคนเดียวบน โลกกว้างใหญ่ใบนี้แล้วสินะ เธอไม่เหลือใครอีกต่อไป แล้ว!

โทรศัพท์หลุดตกออกจากมือ นีรชารู้สึกถึงรส หวานในลำคอ เธอจึงปิดปากแล้วไอ หลังจากผายมือ ออกมาดู ก็มีเลือดละอองหนึ่งติดอยู่บนฝ่ามือ

นีรชามีสีหน้าที่ซีดเผือกร่างกายก็ผ่ายผอม เธอ เก็บกระเป๋าเดินทางอย่างสงบ มองไปรอบๆอพาร์ทเม้นท์ ที่แห่งนี้ที่ซึ่งมีความทรงจำที่แสนเจ็บปวดมากมายเหลือ เกิน เธอขึ้นรถโดยสารประจำทางเพื่อเดินทางไปสนาม บิน

สนามบินมักจะมีบรรยากาศของความวุ่นวายอยู่ เสมอ นีรชามองไปที่ผู้คนที่อยู่รอบตัว รู้สึกถึงความ อ้างว้างข้างในหัวใจ ในโลกใบนี้ ไม่เหลือคนที่เธอรัก และไว้ใจอีกต่อไปแล้ว

นีรชาลากกระเป๋าไปที่ทางเข้าผู้โดยสาร

“คุณผู้หญิงครับ กรุณารอสักครู่ “ณ มุมหนึ่งของ ห้องโถง ชายชาวจีนรูปร่างสูงใหญ่ใส่สูทสวมแว่น กันแดดสองคนหยุดเธอเอาไว้

“ขอโทษนะคะ พวกคุณเป็นใครกัน” จ้องมองดู ท่าทีของอีกฝ่าย นีรชารู้สึกตกใจเล็กน้อย
“คุณชายตระกูลหมื่นสาส่งพวกเรามาครับ ขอ เชิญคุณมากับพวกเรา” ชายคนที่มีผิวขาวท่าทางดูหยิ่ง ยโสกล่าวขึ้น

“คุณภัสกรณ์น่ะหรือคะ”นีรชาเริ่มรู้สึกใจคอไม่ ค่อยดี

“คุณภัสกรณ์ครับ” ชายผิวดำตอบอย่างเย็นชา

นีรชารู้สึกชาไปทั้งตัวราวกับเพิ่งจะมีน้ำใส่น้ำแข็ง ราดรดลงบนศีรษะของเธอ! ภัสกรณ์! เขายังจะตามมาหา เธอถึงชิคาโกอีกหรือนี่

หนี! สิ่งแรกที่นีรชาคิดออกคือต้องหนี นีรชารีบ ลากกระเป๋ษหันกลับไปที่ทางเข้าผู้โดยสาร

ชายสองคนที่ด้านข้างดูเหมือนจะรู้ทัน ยื่นมือที่ ใหญ่หนาออกมาจับตัวของนีรชาเอาไว้แน่น นีรชา พยายามที่จะร้องตะโกน แต่มือข้างหนึ่งของชายฉกรรจ์ ก็ปิดปากเธอเอาไว้

ชายฉกรรจ์มือถือผ้าผืนหนึ่ง บนผ้านั้นมีกลิ่นฉุน เพียงชั่วครู่ นีรชาก็เป็นลมล้มไป

ณ มุมหนึ่งของห้องโถงใหญ่ซึ่งเป็นมุมอับซึ่งมี

พื้นที่ว่างอยู่ ชายสูงใหญ่สองคนก็ได้เสร็จสิ้นภารกิจของ เขาแล้ว ไม่มีใครเลยที่สังเกตเห็นพฤติกรรมของพวก เขา

ภัสกรณ์กำลังเป็นกังวลและเดินไปรอบๆ ห้องนั่ง เล่น ถึงแม้อิทธิพลของตระกูลหมื่นสาในชิคาโกนั้นจะ กว้างขวางมาก แต่การที่จะหาใครสักคนหนึ่งก็ไม่ใช่เรื่องง่าย นี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆเลย ผ่านมาแล้วหลายวันนับจาก วันที่รูปใบนี้ได้ถูกถ่ายไว้ ถ้าหากนีรชาเธอแค่แวะมา เที่ยวหละ แล้วถ้าหากเธอเดินทางออกนอกชิคาโกแล้ว ล่ะ

“คุณชายครับ พวกเขากลับมาแล้วครับ” พ่อบ้าน รายงานด้วยความเคารพ

“รีบพาเข้ามาเร็ว” ภัสกรณ์มีนัยย์ตาแห่งความ สงบนิ่งอยู่เสมอ ไม่แสดงออกถึงความตื่นตระหนกและ ความกังวลแม้สักนิด

ชายชุดดำอุ้มนีรชาที่กำลังหมดสติอยู่เข้ามา ขณะ ที่สายตาของเขาตกกระทบลงบนตัวของหญิงสาวร่าง น้อย ภัสกรณ์ก็โกรธมาก “รีบวางลง!”

ชายชุดดำตกใจมากที่ภัสกรณ์โกรธจัด รีบวางร่าง ของนีรชาลงบนโซฟา

พวกนี้สมควรตาย ทำไมเวลาที่เขาเห็นชายอื่น แตะต้องตัวของนีรชาก็รู้สึกโกรธมากจนแทบทนไม่ได้

ภัสกรณ์เดินมาที่ข้างโซฟา ย่อตัวลงมองดูผู้หญิง ตัวเล็กๆ หลังจากนั้นคิ้วของเขาเลิกขึ้น

นีรชา! ทำไมคุณซูบผอมขนาดนี้ ใบหน้าคุณเคยมี น้ำมีนวลกว่านี้ ความสง่างามก็หายไปหมดสิ้น แก้มก็ ตอบ แต่ยังดูงดงามกว่าหญิงทั่วไปเล็กน้อย ตัวผอมบาง ไหล่แบนราบติดกับเสื้อโค้ท

ภัสกรณ์รู้สึกราวกับว่ามีแสงสว่างส่องมาที่เขาเมื่อ ได้ยินเสียงครางของนีรชา เธอค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ
สายตาที่พร่ามัวค่อยๆปรับโฟกัสมองสิ่งที่อยู่ตรง หน้า เธอพยายามเพ่งมองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า หัวใจเธอ เต้นรัว แต่พยายามอดทนที่จะสะกดอารมณ์บางอย่างเอา ไว้

ภัสกรณ์มองดูนีรชาอย่างใจจดใจจ่อ ผู้หญิงคนนี้ ทำไมผอมซูบลงถึงขนาดนี้!

“นีรชา ทำไมเธอถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้” ภัส กรณ์ใช้มือสัมผัสไปที่แก้มของนีรชาเบาๆ

การสัมผัสครั้งนี้ ถึงกับทำให้ความโกรธของนีรชา ประทุขึ้นมาในทันที เธอดันตัวลุกขึ้นนั่งบนโซฟา ยื่นมือ ตบหน้าภัสกรณ์ไปหนึ่งฉาด

ภัสกรณ์ถูกตบไปหนึ่งฉาด ! ความโกรธของเขาก็ พุ่งชัดขึ้นมา ในขณะที่ฝ่ามือหนึ่งหนีบเอวเธอเอาไว้อีก มือหนึ่งก็บีบกรามที่เรียวแหลมบนใบหน้าของเธอ “นีรชา เธอกล้าดียังไง ! ”

ความโกรธของนีรชาที่สะสมมานานได้ปะทุขึ้น จนถึงขีดสุด ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ใดๆเอาไว้ได้อีก ต่อไป วาจาเอ่ยออกไปเสียงดังสนั่น “ภัสกรณ์ คุณมัน เป็นสัตว์เดรัจฉาน คุณหลบไปเดี๋ยวนี้ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้” มือและเท้าของนีรชาพยายามสะบัดดิ้นรนเพื่อต้องการที่ จะหลุดพ้นจากการโอบรัดของภัสกรณ์

“นีรชา เธอเป็นบ้าอะไร” ภัสกรณ์รวบมือของนีรช าเอาไว้แน่น บ้าจริง! ความสุขที่ได้พบเธอเลือนหายไป หมดสิ้น ไม่คาดคิดว่าไม่ได้เจอกันหลายเดือน ผู้หญิงคนนี้ไม่เพียงแต่ดูไม่มีความสุขที่ได้เจอเขาเลย หนำซ้ำยัง กล้ามาตบหน้าเขาอีก!

เธอเกลียดฉันถึงเพียงนี้เลยหรือ