ตอนที่ 94 โดนหลอกลวง

ธวัลมองดูแหวนในกล่องอย่างไม่เต็มใจนักเดิมที่ เธอไม่คิดว่ากล่องราคาถูกเช่นนี้จะใส่เครื่องประดับสำคา อะไรได้

แค่เสี้ยววินาทีที่มองแหวน ชวัลตาลกวาว วินาที ถัดมากลับขยตาทันที พยายามหรี่ดาดู อยากจะดูรัศมี สีน้ำเงินที่แสดงออกมา ความลึกรอยร้าวของหน้าแหวน ให้ชัดๆ

มุกมณีอยู่ข้างๆอย่างตื่นเต้นถาม คุณธวัลเป็น อย่างไรบ้างคะ

ธวัลแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินที่เธอพูด สองตาพินิจ พิจารณาส่องแต่แหวน นิ้วที่เรียวยาวอดไม่ได้ที่จะสวม ลงไป ค่อยๆยกแหวนขึ้นอย่างมือเบา ชื่นชมแบบ หลงใหล

การออกแบบ วัสดุ เทคนิคการฝังล้วนยอดเยี่ยม และตัวแซฟฟลายเองเป็นเอกลักษณ์ นี่สิถึงจะเรียกว่า เป็นเครื่องประดับล้ำค่าชั้นเลิศ สีหน้าธวัลิ้มออกมา อย่างหลงใหลได้ปลื้ม นี่แหละเป็นแหวนแต่งงานในฝัน ของเธอ ควรค่าแก่การเรียก เพอร์เฟค (ไม่มีที่ดี

แหวนวงนี้จะต้องทำให้เธอเจิดจรัสในงาน แต่งงานแน่

มองดูรอยยิ้มบนใบหน้าของธวัล มุกมณีรู้สึก สบายใจขึ้น ดูเหมือนแหวนวงนี้จะขายได้ราคาดีแน่
หลังจากต่อรองราคาเรียบร้อย ทั้งสองตกลง ราคากันที่ 600,000,000 ตามความต้องการของมุกมณี เงินถูกโอนไปยังบัญชีต่างประเทศที่เธอเปิดไว้ แหวน เป็นของตระกูลเซ็งเส้นแล้ว

“สมภพ คุณดูสิ แหวนนี้สิคะ สวยงามมาก” สมภพ เพิ่งกลับมาถึงบ้าน ธวัลรีบยื่นแหวนให้เขาตรงหน้าอย่าง อารมณ์ดี

สมภพกวาดตามองแหวนหินสีน้ำเงินวงนั้น ทั้ง สวยงามและมีเอกลักษณ์เป็นอย่างมาก สมภพเอามือทั้ง สองลูบแก้มของธวัล

“อืม ดี คุณชอบก็ดีแล้ว” พูดจบก็เตรียมเข้าห้อง อ่านหนังสือ

ธวัลหน้าเสีย ในดวงตามีน้ำตาคลอมองด้านหลัง ของสมภพ “สมภพคะ คุณเย็นชากับฉันเกินไปไหม นี้ เป็นแหวนแต่งงานของเรานะคะ คุณไม่ตั้งใจดูเลย”

สมภพที่ยืนหันหลังให้ธวัลอยู่ เลิกคิ้วเข้มขึ้นเล็ก น้อย และยอมหันหน้ามา “เมื่อสักครู่ผมดูแล้วไงครับ มัน สวยงามจริงๆ เหมาะกับคุณมาก”

ธวัลยังไม่ค่อยพอใจคำอธิบายของสมภพ กลับ เพิ่มน้ำเสียงขึ้นอีก “สมภพคุณเย็นชาอย่างนี้ หมายความว่ายังไงคะ ในใจคุณยังคิดถึงนีรชานั่นอยู่อีก ใช่ไหม ถ้าฉันไม่ตั้งท้อง คุณก็คงไม่แต่งงานกับฉันสินะ”

สมภพมองธวัลเริ่มโกรธ ใบหล่ออันหล่อเหลาผุด สีหน้าแบบไม่มีทางเลือก “ธวัล อย่าเพิ่งโมโหสิครับ มันไม่ดีต่อเด็กที่อยู่ในท้องนะครับ”

ไม่พูดซะยังดีกว่า ยิ่งพูดธวัลกลับยิ่งทนไม่ได้ ร้องไห้โฮออกมา “ลูกจำ ลูก คุณก็รู้ดีว่าฉันคบกับคุณ ตั้งแต่เมื่อไหร่ นี่คุณรักฉันบ้างไหมเนี่ยะ หรือยังรักนัง นีรชานั่นอยู่”

สมภพพยายามสะกดอารมณ์ไว้ในใจเดินไปตบ ไหล่ภวัลเบาๆ “เราจะแต่งงานกันแล้ว คุณจะพูดเรื่องนี้ ทำไมอีกครับ”

ธวัลร้องไห้ฟูมฟายหยั่งกับดอกสาลี่โดนฝน “ฉันรู้ คะว่าคุณไม่เคยลืมนีรชา ได้ยินว่าเธอหายตัวไป คุณ ก็ตามหาเธอมาตลอด..”

เพียงคำพูดประโยคเดียว สะกิดแผลในใจของ สมภพทันที

ได้ยินว่านีรชาถูกภัสกรณ์สั่งขังไว้ที่ห้องใต้ดินใน บ้านหมื่นสา เขาอยากจะพาคนบุกไปบ้านภัสกรณ์ช่วย เธอออกมา สุดท้ายได้ยินว่านีรชาหนีออกไปแล้ว หนีไป ยังไง หนีไปที่ไหน ก็ไม่ได้ข่าวอีกเลย นีรชาหายไป ราวกับหายไปจากโลกนี้ และหายไปจากชีวิตเขาอีกครั้ง หนึ่ง

สามปีก่อนเธอก็หายไปแบบนี้แล้วทีนึง เขาก็ใช้ เวลาตามหาถึงสามปี ตอนนี้เธอหายไปอีกแล้ว ไม่รู้ว่ายัง ต้องให้เขารออีกกี่ปี สมภพรู้สึกกลัวขึ้นมาทันที หากว่า จากนี้ไปไม่เจอเธออีก ถ้าจากนี้ไปไม่ได้พบนีรชาอีก

ยังจมอยู่ในความสับสนเช่นเดียวกับภัสกรณ์ที่บ้านหมื่นสา

ค่ำคืนอันมืดมิด ภัสกรณ์นั่งเดียวดายอยู่บนโต๊ะไม้ ที่ระเบียง สูบบุหรี่อย่างเงียบๆ

ภายใต้แสงจันทร์สะท้อนภาพความหล่อเหลา ของเขา ตาหูจมูกปาก(ประสาทสัมผัสทั้งห้า) ควันบุหรี่ ถูกพ่นออกมาแรงๆ ที่หนึ่ง ทันใดนั้นมือซ้ายของภัสกรณ์ กำหมัดแน่นจนเห็นเส้นเลือดชัดเจน นิ้วมือซีดขาว เพราะออกแรง

ใบหน้ารูปหล่อไม่รู้สึกใดๆ มีเพียงเงาโดดเดี่ยว และกำปั้นแน่นในมือแสดงออกถึงอารมณ์ในใจ

นีรชา เธออยู่ที่ไหนกันนะ

ที่ถูกต้องเขาควรจะเกลียดผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้ เธอคือคู่ครองที่เขาซื้อมา ยังไม่ทันเซ็นสัญญาอะไรเลย กลับกล้าหนีไป เขาควรจะเกลียดเธอถึงจะถูก แต่ว่า ทำไม ตอนนี้ในใจเขาเต็มไปด้วยความทรงจำ ไม่ใช่ ความเกลียดชัง เป็นความทรงจำอันลึกซึ้ง

เขาคิดถึงผมยาวๆของเธอ คิดถึงสายตาที่ แข็งกร้าวของเธอ รอยยิ้มแบบเรียบง่ายของเธอ คิดถึง กลิ่นหญ้าเขียวเบาๆของตัวเธอ

ใช่แล้ว เขาคิดถึงเธอ ภัสกรณ์คิดถึงนี้รชา

นับตั้งแต่เกิดมาจนอายุ27ปีเขาเดิมไม่เคยคิดถึง ใครมากแบบนี้มาก่อน มันฝังลึกในจิตใจ กัดกร่อนลงไป ในจิตวิญญาณ ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไร มีแต่คิดถึงทุก ลมหายใจ คิดถึง คิดถึง
วันนี้เป็นวันแต่งงานของธวัลลูกสาวนายก เทศมนตรีจิระเดชกับสมภพประธานบริษัทเชิงเส้น

นักข่าวและช่างภาพจากทั่วสารทิศต่างมารวมตัว กัน ทั้งช่างภาพช่างถ่ายวีดิโอต่างเตรียมตัวกันมาอย่างดี เพื่อให้พิธีแต่งงานอันยิ่งใหญ่ออกมาอย่างสมบูรณ์แบบ ที่สุด

ภัสกรณ์ก็ได้รับการ์ดเชิญจากท่านนายก เทศมนตรีจิระเดช แม้ว่าคนดังอย่างภัสกรณ์ แต่ต่อหน้า ท่านนายกฯ ก็ต้องเจียมตัวหน่อย

สวมชุดสูทสีดำที่สั่งตัดมาอย่างประณีต ผูก เนคไทไหมแท้สีน้ำเงินเข้ม ผมทรงสั้นจัดแต่งอย่าง สดใส ภัสกรณ์ในกระจก บุคลิกหล่อเหลาเพียงพอที่จะ ให้สาวๆ กรี๊ดได้

เสียงกดกริ่งตามปกติดังขึ้น นี่ ระพินทร์ เตรียมรถ

ให้ฉันด้วย

เสียงที่ตอบกลับมาในลำโพงกลับเป็นลุงชู “คุณ ท่านครับ ระพินทร์ลาพักร้อน”

“อ้าว งั้นลุงช่วยเตรียมรถให้ผมหน่อยนะ” ภัส กรณ์ไม่ได้เอะใจอะไร

ลุงชูลังเลใจ จะบอกภัสกรณ์ดีไหมนะ เขารู้สึกว่า ระพินทร์ลาพักร้อนครั้งนี้ดูแปลกๆ บอกแค่ว่าลาพักร้อน แต่ข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวของเค้าหายไปหมด

ช่างเถอะ บางทีฉันอาจจะคิดมากเกินไป ลุงชูส่าย หัว ไปที่โรงรถขับรถออกมา
งานแต่งงานครั้งนี้ดูหรูหรา ดอกกุหลาบสีขาว โปรยเต็มถนนไปหมด รูปปั้นโรมันแกะสลักอัน ประณีต2ข้างทางล้อมรอบไปด้วยเส้นไหมสีขาวราวหิมะ ปลิวน้อยท่ามกลางสายลม เฉกเช่นดินแดนมหัศจรรย์

แขกผู้มีเกียรติที่ร่ำรวยและเป็นที่นับหน้าถือตา ต่างพากันมา ล้วนเป็นชนชั้นสูงที่โดดเด่นของเมืองC

เสียงเพลงอันกึกก้องดังขึ้น ธวัลจับแขนของคุณ พ่อนายกเทศมนตรีเดินออกมาช้าๆ ชุดแต่งงานสีขาว ออกแบบเลิศหรู ประดับด้วยไข่มุกและเพชร ทำให้เธอ เป็นดังเจ้าหญิงที่สง่างาม

สมภพยืนอยู่ท่ามกลางแขกผู้มีเกียรติ รอคอยเจ้า สาวของเขา ใบหน้าแม้จะยิ้มแย้ม แต่ลึกๆ ในใจกลับรู้สึก สูญเสียอย่างบอกไม่ถูก

ในใจเขานางเอกในงานนี้ไม่ควรเป็นธวัล แต่ควร เป็นนีรชา ซึ่งเป็นผู้หญิงคนเดียวในชีวิตที่เขาอยากจะ แต่งงานด้วย แต่ว่านี้รชาหายไปไหน….เงยหน้าด้วย ความมึนงงเล็กน้อย ในตาพล่ามัว…

ชิคาโก ประเทศสหรัฐอเมริกา

นีรชาจัดลิ้นชักสุดท้ายเสร็จเรียบร้อย ประคองเอว อย่างเหน็ดเหนื่อยนั่งลงที่โซฟา ท้องนับวันยิ่งโตขึ้น อีก แค่สัปดาห์เดียวก็จะถึงกำหนดคลอดแล้ว ร่างกายขยับ ไม่ค่อยไหวแล้ว

“น้องนี้ เธอสบายดีไหม ทำไมไม่รอพวกเรากลับ มาจัดการล่ะ ทำไมเธอจัดบ้านซะเองเนี่ย” ระพินทร์กับมุกมณีเพิ่งกลับจากตลาดพร้อมนิ้วถุงเล็กถุงใหญ่มาด้วย เห็นบ้านถูกจัดอย่างสะอาดเรียบร้อย กล่าวอย่างรู้สึก เกรงใจ

“อ้อ ไม่เป็นไร แค่จัดบ้านเอง ไม่เหนื่อยเท่าไหร่” นีรชาส่งยิ้มให้ระพินทร์ พูดตามความจริง ตอนที่เห็นระพิ นทร์และมุกมณีปรากฏตัวพร้อมกันต่อหน้าเธอ เธอแทบ ช็อค

เดิมที่คิดว่าระพินทร์เป็นเพียงเพื่อนร่วมชั้นของพี่ สาว คิดไม่ถึงว่าพัฒนาความสัมพันธ์เป็นแฟนกัน เธอพอ มองออกว่าระพินทร์รักมุกมณีมาก ยิ่งทำให้นีรชาประทับ ใจในตัวระพินทร์มากขึ้น

“พี่ ช่วยบอกเบอร์โทรศัพท์ที่โรงพยาบาลให้ฉัน หน่อยได้ไหม ฉันอยากโทรหาคุณพ่อ” นีรชาเห็นมุกมณี อารมณ์ดี จึงถามขึ้น

“โทรศัพท์ เธอจะหาเรื่องตายหรือ ภัสกรณ์จะหา เธอเจอได้ผ่านทางพ่อเธอนะ อุตส่าห์กำชับกับโรง พยาบาลทั้งเมืองแล้ว เธอยังจะโทรหาพ่อเธออีก จะ เข้าไปติดกับดักอีกหรือ” มุกมณีพูดอย่างไม่มั่นใจ

“อ่อ…” นีรชากัมหน้าอย่างหมดหวัง นับตั้งแต่คุณ พ่อผ่าตัดเรียบร้อย เธอไม่ได้ติดต่อคุณพ่ออีก อยากรู้ จริงๆว่าคุณพ่อตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง

แต่ว่า…พอคิดถึงใบหน้าขุ่นข้องและอารมณ์ฉุน เฉียวของภัสกรณ์ นีรชายังคงอดทนกับแรงกระตุ้นที่ อยากโทรหาพ่อ
ระพินทร์มองนีรชาอย่างสำนึกผิด เด็กโง่เอ๋ย พ่อ ของเธอตายที่โรงพยาบาลตั้งนานแล้ว เธอยังอยู่ที่นี่ ถามถึงแต่พ่ออย่างโง่ๆ อยากจะโทรหาพ่อ

มองดูสายตาของระพินทร์ มุกมณีถลึงตามองเขา ที่นึง ผู้ชายคนนี้ใจอ่อนจริง ต้องมีสักวันทำแผนแตกแน่ๆ ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องบนเตียงทำได้ไม่เลวละก็ ทั้งมันไป นานละ

พิธีแต่งงานอย่างเป็นทางการกำลังจะเริ่มขึ้น แขกเหรื่อที่มาร่วมพิธีถือโอกาสพูดคุยทำความรู้จักซึ่ง กันและกัน

ภัสกรณ์กลับไม่เข้าใจรอยยิ้มที่ใส่หน้ากากให้กัน ของคนรอบตัว ยืนอยู่คนเดียวที่ริมหน้าต่าง วันนี้ ครบ100วันที่นีรชาหายตัวไป ครบรอบ100วันแล้ว เธอ ตอนนี้อยู่ที่ไหนนะ ใกล้ถึงกำหนดคลอดแล้ว ร่างกาย ของเธอจะไหวไหม บอบบางขนาดนั้น ต้องเผชิญความ เจ็บปวดเพียงผู้เดียว มีคนคอยดูแลไหมนะ

บางที เธออาจจะกำลังอยู่กับรุ่นพี่อะไรนั่นก็ได้ สองคนโรแมนติกกันใต้แสงจันทร์ คงจะลืมภัสกรณ์ไป แล้วละมั้ง

อย่างไรก็ตามเธอไม่เคยมีเขาอยู่ในหัวใจเลย

อารมณ์ของความโกรธ ความเจ็บปวด และความ ผิดหวังคละเคล้าปนเปกัน ทำให้ใบหน้าหนุ่มหล่อของ ภัสกรณ์ดูหมองคล้ำ โดยไม่รู้ตัวผ้าม่านสีขาวถูกเขาจับ อย่างแรง พอปล่อยมือออกผ้ายับยู่ยี่ไปหมด เฉกเช่นหัวใจของเขาที่ได้รับความเจ็บปวด

“ภัสกรณ์ คุณคิดอะไรอยู่ ดูเครียดจัง” นรุตม์เดิน เข้ามาตบไหล่เขา นรุตม์พูดจานุ่มนวลเสมอ ส่วนรอยยิ้ม บนใบหน้าของภัสกรณ์นั้นก็เฉยชาเช่นเคย ดูเหมือนไม่ แคร์อะไรเลย ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

ภัสกรณ์ลบคิ้ว ไม่ได้พูดอะไร เดินไปทางเวทีงาน พร้อมกับนรุตม์

พิธีแต่งงานเริ่มขึ้นแล้ว กำลังจะแลกแหวน แต่งงานกัน หากมัวรีรอจะดูไม่ค่อยมีมารยาทเท่าไหร่