ตอนที่ 92 ผิดไปใหญ่

สายตาของนีรชาตกตะลึงกับคนสองคนที่เพิ่งนั่ง ลงตรงข้ามกับเธอ

คู่สามีภรรยาที่เดินช้าๆ มาตามทางเดิน แท้จริงคือ ลูกสาวนายกเทศมนตรีจิระเดช(ธวัล)และสมภพ เธอสวม ชุดคลุมท้องสีชมพูมีสามีคอยประคองอยู่ข้างๆ และ กำลังเดินผ่านมาทางนี้อย่างช้าๆ

ท้องของเธอดูไม่ค่อยออกเลย ชุดสีชมพูที่เธอ สวมใส่อยู่ทำให้เธอดูน่ารักน่าทะนุถนอมราวกับตุ๊กตานั่น ดึงดูดสายตาของคนรอบข้าง ผิวพรรณเปล่งประกายดุจ กระเบื้องเคลือบสีขาวจมูกเล็กๆ ที่โด่ง นัยน์ตาดำกลม โต ริมฝีปากเล็กระเรื่อ ทำให้นีรชาอดสนใจไม่ได้ คุณ ธวัลนี้สวยจริงๆ

สมภพสวมเชิ้ตออกสีครีมตัดเย็บอย่างปราณีต เขาใส่แล้วมีความรู้สึกบอกไม่ถูก ดูดีมีชาติตระกูลดั่งเจ้า ชายในเทพนิยาย เขายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ประคองเอวของ ธวัล พลางก้มหน้าคุยกับเธอด้วยเสียงอันแผ่วเบา

นีรชาหวนคิดถึงอดีต หากย้อนเวลากลับไปก่อนที่ เธอจะได้พบกับภัสกรณ์ หากภัสกรณ์ไม่ได้เข้ามาในชีวิต เธอ รอยยิ้มเช่นนี้ การดูแลแบบนี้อาจจะเกิดขึ้นกับเธอ ก็ได้

(ภาพที่เห็น) ดั่งหัวใจถูกมีดกรีดแทง นีรชาไม่ อยากลืมตาดูอีกต่อไป
สมภพกับนีรชากำลังค่อยๆ เดินมาทางเธอ นีรชา รู้สึกตื่นเต้นไปหมด สัญชาตญาณบอกให้เธอลุกหนี ไม่ ได้ เธอไม่อยากให้พี่สมภพเจอเธอในสภาพนี้ แม้แต่เธอ ยังอายตัวเอง

แต่ทว่าไม่ทันเสียแล้ว สมภพได้ประคองธวัลมา นั่งตรงที่นั่งข้างๆนีรชาในตอนนี้

“ธวัล คุณดีขึ้นไหมครับ” สมภพถามเธออย่าง ทะนุถนอม เมื่อสักครู่ขณะที่ธวัลเดินตรงมาทางนี้ เธอพูด ว่ารู้สึกไม่ค่อยดี สมภพจึงพาเธอมานั่งพัก

“ค่ะ สมภพ แค่ยังเวียนหัวอยู่นิดหน่อย” ธวัลพูด แบบอ้อนๆ เสียงเหมือนตุ๊กตาเหมาะกับรูปร่างเธอจริงๆ คนท้องหลายคนที่นั่งอยู่ต่างมองมาความอิจฉาและ สนใจ

นีรชามองเงาตัวเองในกระจกตรงหน้าต่าง

วิกผมสีทองฟูฟ่อง ขอบตาดำคล้ำอย่างกับหมี แพนด้า น้ำตาที่ไหลนองหน้าทำเอาแป้งบนหน้าเละเทะ ไปหมด ใครได้เห็นคงคิดว่าเป็นผู้หญิงบ้านนอกแสน เชยคนหนึ่ง

นีรชาหัวเราะเยาะตัวเอง เมื่อกี้ยังกังวลอยู่ว่า สมภพจะจำตัวเองได้ไหม ตอนนี้เพิ่งคิดได้ว่าตัวเอง คิดมากไป เธอในสภาพนี้ก็คือนีรชานั่นแหละ สมภพ คงจะคิดไม่ถึง

ได้ฟังธวัลพูดเช่นนั้น ตัวเองก็รู้สึกไม่ค่อยดีเช่น กัน สมภพมีน้ำใจลุกขึ้นยืน ช่วยนวดศีรษะให้กับเธอเบาๆ
ธวัลเอนตัวพิงไปที่อกของเขา เหล่ตาขึ้นมอง อย่างหวานซึ้งเพลิดเพลินกับการนวด

ในใจนีรชาเจ็บปวดยิ่งนัก เธออุตส่าห์หนีมาไกล ถึงขนาดนี้ หลบๆ ซ่อนๆ ขนาดนี้ ทำไมคนเหล่านี้ยังตาม มาได้อีกนะ ก่อนหน้านี้ก็ภัสกรณ์ที่นึงละ ตอนนี้ยังจะมา สมภพและธวัลอีก

เธอทำอะไรผิดหรือ ทำไมสวรรค์ถึงลงโทษเธอ เช่นนี้ ให้เธอได้เห็นผู้ชายที่ตัวเองรักกับผู้หญิงคนอื่น แสดงความรักใคร่กันต่อหน้าเธอ

นีรชาอยากจะลุกหนีไปให้ไกล ตาไม่อยากเห็น ใจไม่อยากคิด ทั้งสองคนรักใคร่กลมเกลียวกันขนาดนี้ เธอก็จะไม่ปวดใจ

“เชิญหมายเลข 45 ห้องตรวจหมายเลข 2 คะ” เสียงประกาศเรียกคิวดังขึ้น นรชาได้หมายเลข 48 อีก ประเดี๋ยวก็จะถึงเธอแล้ว ใครไม่มาตามเรียกจะถูกยกเลิก คิวไป

นีรชาได้แต่เขยิบที่นั่งรอคอยต่อไป “โพละ” เสียง โทรศัพท์มือถือตกลงพื้นดังขึ้น ที่แท้เมื่อกี้นีรชาลุกขึ้น ยืนเร็วเกินไป ลืมว่าไม่ได้เอาโทรศัพท์ใส่ไว้ในกระเป๋า พอนั่งลงโทรศัพท์จึงตก

นีรชากำลังเอี้ยวตัวจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา มีอขาว ยาวเรียวช่วยเธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาให้

“คนท้องกัมให้น้อยหน่อยดีกว่านะครับ” น้ำเสียง ไพเราะและนุ่มนวลดังเข้ามาในหูเธอ นีรชาสะบัดผมที่ปิดอยู่ครึ่งหน้าหันมองไปทางเขา บอก “ขอบคุณ” ด้วย ภาษามือ

“อ้อ ขอโทษครับ ผมไม่ทราบว่าคุณเป็นใบ้” เขา บอกกับนีรชาด้วยภาษามือ สมภพรีบขอโทษในทันที พูดจบเขารีบแสดงท่าทางทันที ผู้หญิงที่อยู่ตรง

หน้าเป็นใบ้ เดิมที่ไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูด ใบหน้าขาวหล่อ

คำขอโทษหนักแน่น พลางส่งภาษามือไปทางนี้รชา

อย่างตั้งใจยิ่งกว่าภาพวาด

สมภพไม่ได้เป็นภาษาใบ้ แต่ว่านีรชากลับเข้าใจ ภาษามือที่เขาแสดงออกมา เธอเข้าใจแล้วที่สมภพพูด ว่าไม่เป็นไร เขายินดีมากที่ช่วยเหลือเธอ

แบบไหนกันที่เรียกว่าสุภาพบุรุษตัวจริง สมภพ เองปฏิบัติตัวสมกับเป็นสุภาพบุรุษ ไม่เกี่ยวข้องกับชาติ ตระกูล ไม่เกี่ยวข้องกับการอบรมสั่งสอนของครอบครัว และไม่ใช่เพราะเขาเป็นเศรษฐี

สมภพแต่ไหนแต่ไรมาเป็นคนอ่อนโยน อบอุ่น และอดทน นี่สิถึงเรียกว่านิสัยของสุภาพบุรุษ เทียบกับสมภพ ภัสกรณ์ก็แค่เศษสวะ นีรชาคิดอยู่

ในใจอย่างเงียบๆ มือเล็กๆสีขาวลูบไปที่ต้นคอ ที่ยังรู้สึก

แสบร้อน สร้อยคอที่เพิ่งถูกภัสกรณ์กระชากไป ทำให้

ผิวหนังที่บริเวณคอถลอกหลายที่

“สมภพ ฉันหิวน้ำคะ คุณช่วยไปซื้อน้ำขวดหนึ่ง ให้ฉันที่ได้ไหมคะ” เห็นสมภพทำภาษามือกับนีรชาอยู่ ข้างๆ ธวัลผลนผลันลุกขึ้นจากที่นั่ง
“ได้ งั้นเดี๋ยวผมกลับมา คุณรออยู่ที่นี่แหละ” สมภพโค้งศีรษะเชิงขอตัวกับนีรชาอย่างสุภาพแล้วเดิน ไป

นีรชารู้สึกว่ากิริยามารยาทของเขาช่างรอบคอบ และสุภาพเหลือเกิน นี่สิถึงจะเป็นพี่สมภพของเธอ ใน ขณะที่เธอแต่งตัวมอซอเช่นนี้ เขายังไม่แสดงท่าที รังเกียจเลยแม้แต่น้อย และยังปฏิบัติต่อเธอเฉกเช่น สุภาพสตรีคนหนึ่ง มีมารยาทและให้เกียรติ

ไหนเลยจะเหมือนภัสกรณ์ คนสารเลว นั้น ไม่มี จิตสำนึกที่จะให้ความเคารพผู้อื่นเอาเสียเลย

รอจนสมภพเดินไปไกลแล้ว ธวัลหันหลังกลับมา มองนีรชาอย่างเย็นชา

สายตาอันแหลมคมและเยือกเย็นของธวัล ทำให้ นีรชาสะดุ้ง มีอะไรหรือ หรือว่าวิกผมหล่นไป เธอเอามือ แตะๆผมตัวเอง ก็ยังอยู่นี่นา หรือว่าขนตาปลอมหลุด เธอ เอามือแตะๆที่ขนตาอีก ก็ยังอยู่หนิ ธวัลไม่น่าจะจำเธอได้

เธอเข้าใจว่าเมื่อสักครู่ที่เธอคุยกับสมภพ ธวัล คงจะหึงหวง ถึงแม้ว่านีรชาจะแต่งตัวทุเรศขนาดนี้ ธวัล ยังอดไม่ได้ที่จะหึงอีกหรือ ธวัลช่างไม่มีความมั่นใจในตัว เองเอาเสียเลย

นีรชายิ้มให้ รีบหลับตาลงไม่อยากปล่อยโอกาส สบสายตากับธวัล ธวัลท่าจะประสาท เธอจึงไม่อยากหัว เสียไปกับหล่อน

“นีรชา เธอไม่ต้องแกล้งปลอมตัวหรอก” คำพูดของธวัลทำเอานีรชาสะดุ้งเกือบตกเก้าอี้

สายตาแปลกใจจ้องมองไปที่ธวัล อยากรู้ว่าทำไม ธวัลถึงจำเธอได้

ธวัลกัมลงที่ข้างหูของนีรชา ส่งเสียงกระซิบเบาๆ ออกไป “เธออยากรู้ละสิว่าทำไมฉันถึงจำเธอได้”

นีรชาคิดในใจที่แรกคิดจะสวมบทบาทที่เธอแต่ง ตัวอยู่ต่อ แต่ทนไม่ได้ที่จะอยากรู้ว่าทำไมธวัลถึงจำเธอ ได้ เธอจึงมองตาธวัลอย่างเฉยเมย ถามออกไปว่า ” ฉัน ปลอมตัวมาขนาดนี้ ทำไมคุณถึงยังจำฉันได้อีก”

ธวัลกัดฟันตอบไปว่า ” เพราะว่าฉันเห็นรายชื่อที่ ชั้น1 ในนั้นเขียนชื่อว่า “ชยานี” นีรชาตกใจ ชยานี เป็น ชื่อทางการที่เธอใช้เมื่อมาตรวจครรภ์ที่โรงพยาบาล เพราะกลัวว่าภัสกรณ์จะตามมาเจอ

“แล้วเธอรู้ได้ยังไงว่าฉันคือชยานี้” นีรชายังคง มึนงง

“ข้างหน้าชื่อชยานี ยังมีตัวอักษรเขียนชื่อ “นีรชา” ไม่ทันครบก็ถูกขีดฆ่า เสียดายที่ลบไม่หมด ฉันก็เลยได้ เห็น” ธวัลบอกอย่างร้ายกาจ “นีรชา ฉันคิดว่าเธอตายไป แล้วซะอีก ไม่น่าเชื่อจะอายุยืนได้ขนาดนี้ ห้องมืดก็ทำ อะไรเธอไม่ได้”

“ห้องมืด” นีรชาทวนคำอย่างแปลกใจ ธวัลทำไม ถึงรู้เรื่องที่เธอถูกขังอยู่ในห้องมืด

” นีรชา เธอคงไม่รู้สินะว่าฉันกับถิราเป็นเพื่อนร่วม ชั้นกันสมัยเรียน พวกเราใกล้ชิดสนิทสนมกันมากเหมือนพี่น้อง” ใบหน้าของธวัลรู้สึกสะใจเล็กๆ

มิน่าเล่า นีรชาเพิ่งเข้าใจแจ่มแจ้งก็ในตอนนี้

มิน่าครั้งนี้ถิราถึงได้กล้าลงมือกับฉัน เมื่อก่อนก็ คิดว่าเธอแค่มีนิสัยเหมือนลูกคนโตทั่วไปที่ชอบเอาแต่ ใจ ไม่นึกเลยว่าเธอจะร้ายกาจถึงเพียงนี้ นีรชาแต่ไหน แต่ไรมาไม่เคยถือสาถิรา ถิราไม่น่าจะเกลียดเธอ(นีรช า)ขนาดนั้น หนอยแหนะยังสมรู้ร่วมคิดกับภัสกรณ์จับเธอ เอาไปขังไว้ในห้องใต้ดิน

แสดงว่าเรื่องราวทั้งหมดนี้ล้วนมีธวัลวางแผนอยู่ เบื้องหลัง

นีรชาจ้องมองธวัลด้วยสายตาเคียดแค้น เดิมเธอ คิดว่าธวัลเป็นคนดีคนหนึ่ง เพราะว่าเธอคิดว่าคนรักของ พี่สมภพต้องเป็นคนดีไม่มีที่ติอย่างแน่นอน

ตอนนี้เธอรู้แล้วว่า ที่แท้ธวัลเป็นคนหักหลังผู้อื่น อย่างร้ายกาจ

“นีรชา ฉันขอเตือนเธอให้อยู่ห่างๆ สมภพไว้” ธวัลขยับเข้าใกล้ข้างๆ นีรชา ยื่นนิ้วมือที่ทาเล็บสีชมพู ออกไปหยิกเข้าที่แขนของนีรชาอย่างแรง

“โอ้ย” นีรชาร้องอุทานออกมาด้วยความเจ็บ บรรดาคนท้องที่นั่งรออยู่ข้างๆ กันต่างหันมามองทาง เธอ นีรชามองออกไปไกลๆเห็นสมภพเดินถือขวดน้ำ ใกล้เข้ามาทางนี้ทุกที่ทุกที

ธวัลใช้ร่างของตนบดบังสายตาคนอื่น เธอแสร้ง พูดอย่างเป็นห่วงว่า “อุ๊ยตาย เป็นอะไรหรือเปล่าคะ เจ็บตรงไหนหรือเปล่า คุณจะเข้าไปพบหมอก่อนดีไหมคะ” แรงหยิกกลับเพิ่มขึ้นอีก

นีรชายังคงถูกธวัลหยิกแขนอยู่ อีกมือหนึ่งชักมีด เล็กๆ ที่แหลมคมและประณีตออกมาจากกระเป๋า จไปที่ ข้อมือของธวัล นีรชาบอกธวัลด้วยเสียงเรียบเฉยและเบา กว่า “ปล่อยเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นฉันจะตัดเอ็นข้อมือของ เธอ”

มองดูเงาของสมภพเข้ามาใกล้มากขึ้นทุกที มีด เล็กๆ ในมือของนีรชาส่องแสงวับเข้าตา ธวัลปล่อยมือ เธอออก กัดฟันพูดเสียงเบาว่า “นีรชา เธอคอยดูก็แล้ว กัน”

นีรชานั่งนิ่งเอามีดเก็บใส่กระเป๋า พูดเสียงเบามี เพียงธวัลเท่านั้นที่ได้ยิน “ธวัล เธอไม่กลัวหรือว่าพี่ สมภพจะเห็นธาตุแท้ของเธอ”

นีรชาเข้าใจมาตลอดว่าธวัลเป็นคนดี จึงคิดว่าธวัล

จะได้ครองรักกับพี่สมภพ เธอหวังว่าพี่สมภพจะมีความ สุข เธอคิดว่าธวัลจะทำให้พี่สมภพมีความสุขได้ ตอนนี้ดูเหมือนว่าเธอคิดผิดมหันต์ ผู้หญิงคน

หนึ่งที่มีจิตใจอำมหิตเช่นนี้ จะคู่ควรกับพี่สมภพได้

อย่างไรกัน

บางที เธอควรจะยืนขึ้น ฉีกหน้ากากที่แท้จริงของ ธวัลให้สมภพเห็นต่อหน้า

เสียงก้าวเท้าเข้ามายิ่งใกล้ขึ้น สมภพถือขวดน้ำ

เดินตรงมา ส่งยิ้มน้อยๆ ให้ธวัล : “ที่รัก หิวน้ำแย่แล้ว”พลางเอามือบิดฝาขวดน้ำยื่นส่งให้ธวัล”

“สมภพ ฉันได้กลิ่นไม่ค่อยดีในนี้ เราไปกันเถอะ” นีรชากำลังลังเลว่าจะบอกสมภพดีหรือไม่ ธวัลรีบลุกขึ้น ดึงแขนสมภพออกไปทันที