ตอนที่ 89 โดนรังเกียจ

ช่วงเวลาในห้องมดนั้นยากลำบากมาก นีรชาไม่ กล้าแม้จะใช้โทรศัพท์เล่นเกมส์เพราะแบตเตอรี่นั้นมีไม่ มากแล้ว

ดวงตาของเธอเปิดกว้างมองไปในห้องมืดที่ว่าง เปล่า หน้าของพี่สมภพก็ลอยมา

พี่สมภพ พี่สบายดีไหม พี่สมภพต้องมีความสุขมา กๆอยู่แน่ๆเลย เพียงมองก็รู้ว่าธวัลรักเขามาก พวกเขา เหมาะสมกันมากจริงๆ ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกคันที่ใบหน้า เหมือนมีบางอย่างกำลังคลานอยู่ นีรชาใช้มือลูบจับดู รู้สึกเปียกจึงรู้ว่าตัวเองนั้นกำลังร้องไห้อยู่

พี่สมภพ พี่อยู่ที่ไหน พี่รู้ไหมว่าน้ำคิดถึงพี่มาก

บนเตียงใหญ่ที่คอนโดของมุกมณี สองร่างนั้น กำลังกอดพันกันอยู่

หลังจากทุกอย่างสงบลง มุกมณีนอนอยู่บนตัว ของระพินทร์ ใช้มือลูบหน้าอกของเขาอย่างเบามือ “ระ พินทร์ ฉันมีเรื่องอยากขอให้คุณช่วย”

“เรื่องอะไรครับ”

“ฉันมีน้องสาวอยู่คนหนึ่ง ชื่อน้ำ ตอนนี้อยู่กับคุณ ภัสกรณ์ ครั้งก่อนเธอโทรมาหาฉันแล้วบอกว่าถูกขังอยู่ ในขุกใต้ดิน”
ระพินทร์ตกใจเบิกตากว้าง “คุณน้ำเป็นน้องสาว ของคุณเหรอครับ เป็นไปไม่ได้ นามสกุลของคุณสอง คนก็ไม่เหมือนกัน”

มุกมณีจุดบุหรี่ “เธอเป็นลูกของพ่อเลี้ยงของฉัน ส่วนฉันใช้นามสกุลของแม่ฉัน”

“อ่อ เป็นอย่างนี้นี่เอง ถ้าอย่างนั้นคืนวันนั้นที่คุณ ให้ผมโทรไปเรียกไปหาคุณชายภัสกรณ์ ก็คือเธอใช่ ไหม”

“ใช่ค่ะ เธอคือนีรชา อีกอย่าง หลังจากคืนนั้นเธอ ก็ท้องแล้ว”

ระพินทร์ตกใจมาก “ผมไม่แน่ใจช่วงเวาที่เธอท้อง แท้จริงแล้วเธอก็ท้องเพราะคืนนั้น แต่ว่าดูเหมือนว่า คุณชายจะไม่รู้ว่าเด็กในท้องนั้นเป็นลูกของเขา เขา เอาแต่เรียกเด็กนั้นว่าสัตว์ร้าย”

มุกมณียิ้มอย่างลำพองใจ “นีรชาก็ไม่รู้ว่าเด็กใน ท้องนั้นเป็นลูกของคุณภัสกรณ์ แบบนี้ก็ดีแล้ว พวกเรา สองคนก็ถือว่าทำธุรกิจแล้วได้กำไร

มุกมณีพูดแผนที่เธอวางไว้ เมื่อระพินทร์ฟังจบ ก็ ตบหน้าขา “มุกมณี คุณฉลาดมากถ้าทำตามแผนนี้มัน ต้องสำเร็จแน่”

ทันใดนั้นโทรศัพท์ของนีรชาก็ดัง เป็นมุกมณีที่ โทรเข้ามา
“ฮัลโหล พี่หรอคะ การผ่าตัดของคุณพ่อสำเร็จ เรียบร้อยดีไหม”นีรชาถามอย่างกังวลใจ

“สำเร็จดี ใช้คุณหมออันดับหนึ่ง เครื่องมืออันดับ หนึ่งแบบนี้จะไม่สำเร็จได้อย่างไร”มุกมณีพูด “น้ำ ตอนนี้ ฉันอยู่กับระพินทร์ที่บ้านหมื่นสา ระพินทร์ได้กุญแจคุก ใต้ดินมาแล้ว รอตอนบ่ายเมื่อคนใช้นำอาหารไปให้เธอ พวกเราจะเข้าไปช่วยเธอ”

“หะ?”นีรชาตกใจเล็กน้อย เธอคาดเดาไว้ว่าถ้า หากภัสกรณ์รู้ว่าเธอหนีไป เขาจะโมโหมากแค่ไหน แต่เธอกังวลอะไรมากไม่ได้แล้ว พ่อของเธอ

ผ่าตัดผ่านไปได้ด้วยดี เธอมีเงินพอที่จะสามารถดูแลพ่อ

ได้อย่างดี เธอตัดสินใจอย่างรวดเร็ว นีรชาพูดกับมุกมณี “ค่ะ น้ำจะรอพี่ค่ะ”

ระยะเวลาการรอนั้นนานมากเป็นพิเศษ นีรชา รอนานมากกว่าจะได้ยินเสียงไขกุญแจเบาเบาจากประตู เหล็ก

พี่มุกมณีหรอ นีรชาลุกขึ้นยืนอย่างตื่นเต้นประตู ถูกเปิดออก แสงจากด้านนอกทำให้นีรชาต้องหลับตาลง คุณน้ำหายไปแล้ว คนใช้รีบวิ่งอย่างลุกลี้ลุกลน ไปรายงานเรื่องนี้กับภัสกรณ์

“ปังเขาทุบกำปั้นลงบนโต๊ะ สายตาของภัสกรณ์ นั้นประกายความโกรธอย่างมาก “รีบไปหาตัวเธอมาให้ ฉัน หาไม่เจอแกก็ไม่ต้องกลับมา”

คนใช้ทุกคนในบ้านเริ่มต้นช่วยกันหาแทบจะพลิกบ้านหมื่นสาเพื่อหานีรชา แต่ก็พบเพียงกุญแจข้อเท้า เมื่อน้าแขนำกุญแจข้อเท้าไปวางที่ด้านหน้าภัสกรณ์ สายตาของภัสกรณ์นั้นราวกับจะฆ่าคนได้

เขาคว้าคอเสื้อของน้าแขจับไว้แน่น “ฉันบอกให้ เธอดูนีรชาไว้ให้ดีไม่ใช่เหรอ ทำไมเธอถึงหนีไปได้”

น้าแขเป็นแม่นมของภัสกรณ์ โดยปกติแล้ววเข้า จะปฏิบัติต่อน้าแขอย่างมีมารยาท แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขา ทำให้อับอายต่อหน้าคนอื่น

“น้า…ประตูเหล็กถูกคนใช้กุญแจเปิดออกค่ะ นาย น้อยในบ้านหมื่นสาต้องมีคนทรยศอยู่ค่ะ” น้าแขรีบพูด เพื่อให้ตัวเองพันผิด

ที่บ้านหมื่นสานั้นกำลังหาคนทรยศอยู่ นีรชาก ถูกมุกมณีไปส่งที่คอนโด

“พี่ คุณพ่อไม่เป็นอะไรใช่ไหม พี่พาท่านไปไว้ ที่ไหน ปลอดภัยไหม ภัสกรณ์เขาจะสามารถหาเจอ ไหม”นีรชาถามอย่างร้อนรน

“วางใจเถอะ ปลอดภัยอย่างแน่นอน หาให้ตายยัง ไงคุณภัสกรณ์ก็หาไม่เจอ”มุกมณีพูดอย่างขอไปที่ เพราะสิทธิ์ชานนนั้นก็ไม่ใช่พ่อของเธอ ชีวิตของเขาก็ไม่ เกี่ยวอะไรกับเธอ

ปล่อยให้เขานอนอยู่ที่โรงพยาบาลเถอะ เมื่อภัส กรณ์รู้ว่านีรชาหนีไปแล้วเขาต้องไปหาเธอที่โรงพยา ยาบอย่างแน่นอน เมื่อถึงเวลานั้นคงสนุกน่าดู มุกมณียิ้ม มุมปากอย่างชั่วร้าย แต่นีรชามองไม่เห็น
“น้ำ ปิดโทรศัพท์ด้วยนะ”มุกมณีขมวดคิ้วและ เตือนนี้รชา

เพราะถ้าเปิดโทรศัพท์ไว้ ภัสกรณ์อาจจะรู้ที่อยู่ เธอจากGPSได้ ถ้าหากภัสกรณ์หาเธอพบ ความ พยายามที่เธอทุ่มเทไปก็อาจจะสูญเปล่า นีรชาปิด โทรศัพท์อย่างโดยดี

วันแห่งการเริ่มชีวิตใหม่กำลังเริ่มขึ้น แม้ว่าคอน โดแห่งนี้จะค่อนข้างห่างไกลแต่ภัสกรณ์นั้นมีอำนาจ กว้างขวาง จะรับประกันได้อย่างไรว่าเขาจะหาที่นี่ไม่เจอ ฉะนั้นนีรชาจึงใช้เวลาอยู่แต่ในห้องไม่กล้าออกไปไหน

วันนี้เป็นวันที่เธอจะต้องไปตรวจครรภ์ ไม่ว่าจะ อย่างไรเธอก็ต้องออกไปนีรชาเธอสวมใส่หวิกผมสีทอง น่ารังเกลียดและแต่งหน้าหนาเข้ม เธอไปส่องกระจกดู ถ้าหากมุกมณีมายืนอยู่ด้านหน้าเธอก็คงมองไม่ออกว่า เป็นเธอ

โรงพยาบาลที่จะไปตรวจครรภ์นั้นไม่ไกลจาก คอนโดมาก อากาศด้านนอกวันนี้ก็ดีมากนีรชาจึงค่อยๆ เดินไปเพลิดเพลินกับการได้ออกมาข้างนอก

ตึกด้านหน้าเธอนั้นมีจอโทรทัศน์ขนาดใหญ่กำลัง ถ่ายทอดข่าวอยู่

“ท่านประธานใหญ่ของบริษัทที.เอส พร็อพเพอร์ ตึกรุ๊ปจำกัดเพิ่งจะประกาศถอนตัวจากจากอุตสาหกรรม อสังหาริมทรัพย์ในเมือง ได้มีข่าวลือกันว่าได้เกิดปัญหา ภายในของบริษัท ทำให้ราคาหุ้นของบริษัทนั้นได้ลดลงสามสัปดาห์ติดต่อกันและวันนี้ก็ตกลงมาต่ำสุด ตาม แหล่งข่าวรายงานว่าดูเหมือนว่าท่านประธานของบริษัท กำลังนั้นประสบปัญหาความขัดแย้งภายใน ครอบครัวไม่ ได้เข้าไปบริหารงานในบริษัทเลย ตอนนี้ธุรกิจของ บริษัทนั้นได้รับการสนับสนุนจากพนักงานเก่าที่ยังจงรัก ภักดีต่อบริษัทและยังได้รับรายงานว่าท่านภัสกรณ์ ประธานใหญ่ของบริษัทดูเหมือนว่ามีเจตนาที่จะถอนตัว ออกไปจากธุรกิจของครอบครัว”

นีรชาเงยหน้าขึ้นมองจอโทรทัศน์นั้นที่กำลัง ถ่ายทอดข่าวการประชุมของภัสรณ์อยู่

เขาดูผอมลงคิ้วหนาแฝงไปด้วยความทุกข์แม้ว่า ร่างสูงใหญ่จะยังดูทรงพลังแต่ก็ดูไม่มีชีวิตชีวา

ถ้าหากเป็นเมื่อก่อนนั้นภัสกรณ์เป็นเหมือนเจ้า ชายผู้สูงส่งมีอำนาจและเย่อหยิ่งแต่กลับมาดูภัสกรณ์ใน วันนี้กลับเย็นชาไม่สดใส

ทันใดนั้น ฉากนั้นก็เข้ามาใกล้นีรชามากขึ้น แวว ตาแหลมคมคู่นั้นก็มองตรงมาที่ตาของนีรชา เธอตกใจ ด้วยสัญชาตญาณเธอจึงถอยหลังอย่างตกใจ ผู้ชายคนนี้ ถึงแม้ตัวจะอยู่ในโทรทัศน์ก็ยังจะทำให้คนตกใจได้

เธอตกใจจนทำให้ลูกในท้องรู้สึกว่าแม่ไม่ ปลอดภัยจึงเริ่มถีบท้องแม่

นีรชาลูบท้องปลอบโยน “ลูกรัก อย่ากลัวเลยนะ แม่อยู่ตรงนี้แล้ว”

เธอยังไม่ได้ทานข้าวกลางวัน ด้านข้างนั้นมีร้านอาหารอยู่ร้านหนึ่ง เพื่อให้รางวัลกับตัวเองสักหน่อยและ เพื่อให้ลูกในท้องได้ทานอาการที่มีมีประโยชน์

นีรชาคลำหากระเป๋าตังค์ น่าจะพอจ่ายค่าอาหาร เธอจึงเดินเข้าไปในร้านอาหาร

ร้านอาหารร้านนี้ถือว่าเป็นร้านที่ดีร้านหนึ่ง เพราะ แขกที่เข้ามาทานในร้านล้วนแต่เป็นคนสวยคนหล่อ แต่ง

ตัวดีดูท่าทางหยิ่งยโส

พนักงานเปิดประตูมองนีรชา วิกผมสีทองและการ แต่งหน้าหนาๆนั้นทำให้มองว่าทำไมช่างดูราคาถูกแบบ นี้

อาหารอร่อย สภาพแวดล้อมในร้านสงบสวยงาม และมากไปว่านั้นโต๊ะอาหารยังถูกคั่นด้วยต้นสีเขียว ดูมี ความเป็นส่วนตัวดี เมื่อนีชาทานอาหารเสร็จแล้วเลย นั่งพักผ่อนอยู่ครู่หนึ่ง

เมื่อเสียงประตูหน้าร้านเปิดออก เธอได้ยินเสียง กระซิบจากผู้หญิงสองคน

“ว้าว หล่อมากเลย”

“ใช่ หล่อกว่าในโทรทัศน์อีก แบบนี้สิถึงเป็นท่าน ประท่านใหญ่จริงๆ คนอื่นๆนะเหรอสู้ไม่ได้เลย”

นีรชายิ้ม ผู้ชายคนนั้นที่กำลังเข้ามาจะหล่ออะไร ขนาดนั้น ถึงทำให้พวกผู้หญิงเหล่านนั้นถึงคลั่งไคล้

เธอจึงเงยหน้าขึ้นมองอย่างสงสัย ทันใดนั้นเธอ จึงรีบนั่งลงที่เดิม
นั้นมันคุณภัสกรณ์กับคุณนิรุตม์ใช่ไหมนะ ภัส กรณ์สวมชุดลำลองสีดำ จมูกสูงโด่งเรียวงามริมฝีปาก บางเม้มสนิทใบหน้าหล่อเหล่าแต่เย็นชาทั้งตัวเขานั้น แสดงให้เห็นถึงความรวยและความยโส

นิรุตม์ที่อยู่ด้านข้างมองดูแล้วดูอ่อนโยน ในหน้า หล่อเหลาไปด้วยรอยยิ้มเดินเข้ามาในร้านอาหาร

นีรชาตกใจมากจึงรีบหดหัวลง ใช้ต้นไม้ปิดบัง ใบหน้า ทำยังดีไงดี ทำยังไงดี ในใจเธอนั้นเหมือนกำลัง จะเป็นบ้า โอกาสน้อยมากที่เธอจะได้ออกมาทานข้าว แบบครั้งนี้ แต่ก็ต้องมาเจอกับภัสกรณ์โดยบังเอิญอีก

ถ้าหากว่าเขาเจอเธอขึ้นมา มันต้องไม่ดีแน่ๆ

มันจะบังเอิญอะไรแบบนี้ เสียงเท้าของทั้งสอง กำลังเดินมาอย่างช้าๆ ไม่กี่เมตร ยิ่งใกล้เข้ามาเรื่อยๆ นีรชาจึงก้มหัวลงอย่างสุดชีวิต ใจเต้นโครมครามเหมือน จะหลุดออกมาจากหน้าอก

พนักงานพาภัสกรณ์และนิรุตม์เดินไปนั่งโต๊ะทาง ด้านซ้ายของนีรชา ภัสกรณ์มองไปรอบๆร้านทาง หน้าต่างดูแล้วร้านนี้บรรยากาศดีเหมือนกัน แต่มีเพียง คนหนึ่งผมสีทองที่นั่งด้านขวาของเขา แต่งหน้าเข้มไร้ รสนิยมดูแล้วไม่สดใสเสียเลย

นิรุตม์มองรอยย่นบนใบหน้าของภัสกรณ์แล้วก็รู้ ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ หัวเราะเสี่ยงเบา “อย่าดูเลย ร้านนี้ก็ไม่ใช่ร้านของแกถ้ามองแล้วไม่สดชื่นก็ออกไปที่ อื่นเถอะ”
ภัสกรณ์หัวเราะเยือกเย็น “นั่นมันไม่ใช่เรื่องเลย เพียงแค่ผู้หญิงน่ารังเกียจผมทองแต่งหน้าหนาๆคน เดียวจะทำให้ความอยากอาหารที่มีหายไป”

นีรชาถือแกวน้ำในมือเพื่อปิดบังเธอซ่อนใบหน้า ไว้หลังแก้วมือแข็งไม่กระดิก

ผู้หญิงผมทองแต่งหน้าเข้มไร้รสนิยมอย่างนั้นเห รอ เธอจึงแอบมองไปรอบๆ ไม่ผิดเลยเพราะมีเพียงเธอ คนเดียวที่ผมทองและแต่งหน้าเข้ม

เธอถูกภัสกรณ์รังเกียจและไม่แยแส