ตอนที่ 88 โอกาสที่ดี

เมื่อถิราได้ยินนีรชาพูด เกรงว่าความจริงจะถูก เปิดเผยออกมา เธอจึงรีบเข้าไปหาภัสกรณ์ “พี่แทนคะ ช่างมันเถอะค่ะ ถิราก็ไม่ได้อยากจะคิดเล็กคิดน้อยอะไร แล้วค่ะ และก็ไม่ได้อยากให้เธอมาขอโทษถิราด้วย แค่พี่ แทนให้เธอออกจากบ้านหมื่นสาก็พอแล้วค่ะ”

หัวของนีรชาถูกทำให้แตกเมื่อสักครู่ คงไม่เจ็บ มาก ดีที่ผมของเธอบังไว้ ทำให้มองไม่เห็นรอยช้ำ ถ้า หากเมื่อกี้ฟาดไปโดนหน้าเธอคงจะดี

เธอคิดชั่วร้ายในใจ

ภัสกรณ์ลูบผมน้องสาวอย่างเจ็บปวด “ถิรา เจ็บ มากไหม”

ถิราจึงแกล้งพูดออกไป “เจ็บมากเลยค่ะ ถ้าหาก คุณพ่อรู้ว่ามีคนทำให้ถิราเจ็บตัวแบบนี้ คงจะเสียใจ มากๆ”

เมื่อฟังถิราพูดถึงพ่อ สีหน้าของภัสกรณ์จึงหดหู ลงไปพักนึงใบหน้าเขร่งขรึมราวกับท้องฟ้าที่มืดครึ้ม เขา เดินไปข้างนิ้วชาและพูดกับเธอ “น้ำ เธอต้องขอโทษ น้องสาวของผมเดียวนี้”

นีรชาตกใจเพิ่งตาโต อะไรกัน เมื่อกี้นี้ก็เป็นเพราะ ถิราเธอเดินเข้ามาโดนมีดเอง นีรชาเธอไม่ได้ตั้งจะทำ ร้ายถิราเลย
อีกอย่างหนึ่งนั้นถิรายังใช้ชามซุปทุ่มมาที่หัวของ เธอ ตอนนี้ก็ยังร้อนและบวมอยู่ แล้วทำไมเธอถึงต้อง ไปขอโทษถิรา

นีรชากัดริมฝีปากเธอแน่น ยังไงเธอก็จะไม่ขอ โทษถิราอย่างเด็ดขาด

สายตาของภัสกรณ์เปลี่ยนไปเป็นสายตาที่โหด ร้าย “น้ำ เธอจะขอโทษไหม”

เงียบ คำตอบของเขาที่ได้คือความเงียบไม่พูดไม่ จาของนีรชา

ถิราที่ยืนอยู่ข้างๆภัสกรณ์กระทืบเท้าด้วยความ โกรธอย่างสุดขีด “พี่แทน พี่ดูมันสิ มันยังไม่ยอมรับผิด พามันไปขังไว้ในห้องมืด ดูซิว่ามันยังจะหยิ่งยโสแบบนี้ อีกไหม”

ภัสกรณ์ขมวดคิ้วแน่น สายตาแดงกร่ำจ้องมองไป ที่นีรชา และพูดอย่างเยือกเย็น “เรียกระพินทร์เข้ามา พา นีรชาไปขังในห้องมืด”

ห้องมีดเป็นห้องที่อยู่ในมุมที่ไกลที่สุดของบ้าน หมื่นสา มีเพียงคนใช้ที่ทำผิดร้ายแรงเท่านั้นที่จะถูกขัง อยู่ที่นั้น คนที่ถูกขังในห้องนั้นไม่เห็นแสงเดือนแสง ตะวันตลอดทั้งปี คนที่ถูกขังอยู่ในนั้นไม่นานไม่ว่าจิตใจ จะเข้มแข็งแค่ไหนก็ถูกพังลงได้ บ้านหมื่นสาเคยขัง คนใช้สองคนที่นั้นต่อมาทั้งสองก็เป็นบ้าไปเลย

ถิรายอย่างลำพองใจ คิดจะสู้กับฉันอย่างนั้น หรอ แกมันยังอ่อนหัดไป ฉันเป็นน้องสาวสุดที่รักของพี่ฉัน เธอมันผู้หญิงป่าคนหนึ่ง ที่อุ้มท้องสัตว์ป่าตัวหนึ่งไว้ คิดไม่ถึงว่าจะกล้ามาสู้กับฉัน

เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่ยิ้มอย่างลำพองใจ หยิ่ง ยโสของถิรา นีรชารู้สึกหวาดกลัว ดูแล้วห้องมืดนั้นคง ไม่ใช่สถานที่ที่ดีนัก เธอค่อยๆลูบกระเป๋ากางเกง ยังดีที่ โทรศัพท์มือถือยังอยู่ในนั้น

ตามด้วยเสียงหนักของประตูเหล็ก นีรชาถูกระพิ นทร์พาเธอมาขังในห้องมืดของบ้านหมื่นสา พื้นเย็น เรียบ ในห้องนั้นมืดแทบจะมองไม่เห็นแสง ความอึดอัด ความหนาวเย็น ความหวาดกลัว มันเป็นความทรงจำแรก ที่นีรชาได้จากห้องมืด

นีรชานั่งงอตัวอยู่มุมกำแพง เธอก้มหัวลงในวง แขนของตัวเอง ไร้สาระจริงๆ เมื่อครู่นั่น เธอยังจะอยาก อธิบายให้เขาฟัง เพราะเธอคิดว่าอย่างน้อยภัสกรณ์จะ ฟังเธออธิบายเรื่องราว คิดว่าอย่างน้อยเธอและเขาก็ อยู่ด้วยกันมานานภัสกรณ์ควรจะรู้จักการปฏิบัติตัวของ เธอ

ช่างไร้เดียงสาเสียจริง เธอคิดว่าเธอเป็นใครกัน เธอเป็นแค่เมียเก็บคนหนึ่ง เป็นแค่ของเล่นของเขา เมื่อของเล่นและน้องสาวเกิดความขัดแย้งกัน ต่อให้ของ เล่นนั้นจะไม่ได้เป็นคนทำผิดมันก็จะถูกลงโทษและ ละทั้งตามเดิม

“ปัง” เสียงหนักของประตูเหล็กถูกคนเปิดออก น้า แขหหอบผ้าห่มหนาเข้ามา
“นายน้อยให้นำผ้าห่มมาให้ค่ะ” แสงที่ลอดเข้ามา ทำให้น้าแขมองหน้านีรชาในใจนั้นรู้สึกผิดต่อนีรชา เธอ ไม่ควรโกหก แต่เพราะเธอเป็นเพียงคนใช้คนหนึ่งที่ยัง ต้องพึ่งพิงอาศัยอยู่บ้านหมื่นสา เธอไม่กล้าที่จะไม่เชื่อ ฟังคำพูดของนิรา

นีรชาไม่พูดอะไร น้าแขจึงพูดขึ้น “ตอนนี้นาย

น้อยเธอกำลังโกรธ รอให้เธอหายโกรธแล้วฉันจะมารับ คุณออกไปนะคะ นายน้อยก็เสียใจมาก ไม่อย่างนั้นคงไม่ ให้ฉันเอาผ้าห่มหนาแบบนี้มาให้หรอกค่ะ” ผ้าห่มพวกนี้เป็นผ้าห่มที่นายน้อยห่มเองเป็นผ้า

ขนสัตว์เนื้อละเอียดผืนหนึ่งนั้นก็ราคาแพง น้าแขจึงรู้สึก

ว่าช่างไร้ค่าเมื่อผ้าห่มเหล่านนี้ต้องมาอยู่บนพื้นสกปรก

แบบนี้

นีรชายังคงไม่พูดอะไร เธอเหนื่อยล้ามากไม่ ต้องการที่จะคุยกับใคร เธอรู้สึกผิดหวังกับภัสกรณ์มากที่ เขาไม่เคยเชื่อใจเธอแม้แต่น้อยเลย

น้าแขถอนหายใจ และเดินออกไปพร้อมกลับปิด ประตูห้องมีด “ปัง”เมื่อประตูปิดลง ทุกอย่างก็กลับมาสู่ ความมืดอีกครั้ง

วันพรุ่งนี้คุณพ่อก็จะทำการผ่าตัดแล้วหวังว่าภัส กรณ์จะไม่กลับคำ รอเมื่อการผ่าตัดเสร็จแล้วเธอจะ ต้องหาทางหนีไปให้ได้ อดทน อดทนอีกเพียงวันเดียว เท่านั้น

นีรชาคลำหาโทรศัพท์ เธอโทรหามุกมณี “พี่คะน้ำเองนะคะ”

มุกมณีกำลังมั่วอยู่กับผู้ชายกลุ่มหนึ่งที่ไนท์บาร์ แต่ถูกเสียงโทรศัพท์ของนีรชาทำให้หมดสนุกรับสาย อย่างหมดอารมณ์ “นั่นมันพ่อของเธอ ไม่ใช่พ่อฉัน เธอก็ ไปเยี่ยมที่โรงพยาบาลเองสิ”

จิตใจของนีรชาตอนนี้ช่างอ้างว้างมากเหลือเกิน ในเวลานี้ แม้แต่พี่สาวของตัวเองก็พูดออกมาแบบนี้ แต่ ว่าเธอก็ยังไม่ลดละความพยายาม เธอพูดข้อร้องพี่สาว ของเธอด้วยน้ำเสียงที่ดี “พี่ พรุ่งนี้ฉันไปเยี่ยมคุณพ่อ ไม่ได้จริงๆพี่ช่วยไปเยี่ยมคุณพ่อให้ฉันหน่อยนะ ถ้าคุณ พ่อผ่าตัดเสร็จเมื่อไหร่ฉันจะรีบพาคุณพ่อย้ายโรง พยาบาลทันที”

“ย้ายโรงพยาบาลอย่างนั้นหรือ ย้ายไปที่ไหน ถ้า ไม่มีคุณภัสกรณ์จ่ายเงินให้หลังทำการผ่าตัด การผ่าตัด มันก็ไม่สำเร็จหรอกนะ แล้วฉันก็มีเงินจ่ายค่ารักษา พยาบาลให้เขาด้วย”

“พี่ เรื่องเงินพี่ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ฉันมีเงินอยู่ ก้อนหนึ่งฝากไว้ในตู้เชฟที่ธนาคาร ในนั้นมีเงินสดและ เครื่องเพชรอยู่จำนวนหนึ่ง ฉันจะบอกรหัสให้พี่ แล้วพี่ก็ พาคุณพ่อและป้าตมิสาหนีไป”

พูดได้ว่าภัสกรณ์นั้นเป็นคนใจกว้างคนหนึ่ง เธอ อยู่กับเขาสองเดือนซึ่งเป็นระยะเวลาเพียงสั้นๆเธอก็เก็บ สะสมเงินได้จำนวนไม่น้อยเลย

เพียงรู้ว่านีรชานั้นมีเงินอยู่อยู่จำนวนมาก ดวงตาของมุกมณีก็เปล่งประกายด้วยความโลภทันที

“ได้ เธอบอกรหัสให้ฉัน ฉันสัญญาเลยว่าจะพา พ่อย้ายไปโรงพยาบาลที่ดีและปลอดภัย”

มุกมณีตั้งใจจดรหัสตู้เชฟจากนั้นเธอเลยรู้สึกว่า ควรจะทักทายถามไถ่น้องสาวผู้ร่ำรวยของเธอ

“น้ำ เธอท้องแล้วใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นคุณภัสกรณ์ คงดีใจมากใช่ไหม เขาให้เงินรางวัลเธอเยอะใช่ไหม”ใน ใจของมุกณีนั้นทั้งอิจฉาและริษยา

นีรชายิ้มเจื่อนๆ “เขาจะดีใจทำไม เพราะเด็กใน ท้องไม่ใช่ลูกของเขา ตอนนี้เขายังพาฉันมาขังอยู่ในคุก

ใต้ดินอีก”

มุกมณีดีใจอยู่พักหนึ่ง ปากเธอแสร้งถาม “เกิด อะไรขึ้น น้ำ ถ้าอย่างนั้นเด็กคนนี้เป็นลูกของใคร”

นีรชาถอนหายใจ “พี่ เมื่อสี่เดือนก่อน มีผู้ชายคน หนึ่งโทรมาแล้วแกล้งบอกว่าเป็นเพื่อนของพี่ บอกว่าพี่ เมามากอยู่ที่โรงแรม ให้ฉันไปรับกลับบ้าน เมื่อฉันไป ถึงที่โรงแรมเข้าไปในห้องตาที่เขาบอกแต่ก็ไม่พบพี่แต่ กลับถูกผู้ชายคนนั้นข่มขืน เด็กในท้องก็คือลูกของผู้ชาย คนนั้น”

มุกมณีตกใจมาก คิดไม่ถึงว่าคืนนั้นจะทำให้น้ำ ท้อง แต่ผู้ชายในคืนนั้นก็คือภัสกรณ์นะ น้ำเธอจะไม่รู้ จริงๆหรอ แล้วภัสกรณ์เขารู้ไหมนะ”

“ถ้าอย่างนั้นคุณภัสกรณ์เขารู้ว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่ลูก ของเขาไหม”
“เขารู้ เพราะว่าเมื่อเทียบเวลาแล้ว เมื่อมาอยู่กับ เขาฉันก็ท้องแล้ว เพียงเขานับวันเขาก็รู้แล้ว”

ดีเลย นีรชาละภัสกรณ์ไม่รู้เรื่องนี้ ถ้าอย่างนั้น เรื่องคืนนั้นก็จะไม่ถูกเปิดเผยออกมา มุกมณีกรอกตาไป มา ความคิดบางอยากก็ลอยมาในหัวเธอ ดีเลย สวรรค์ ช่างให้โอกาสเธอจริงๆ พระเจ้าต้องอยากทำให้เธอร่ำ รวยแน่ๆ เธอเป็นหนี้การพนันหลายล้านและไม่มีทางที่ จะจ่ายคืนได้ ครั้งนี้ถือเป็นความโชคดีที่พระเจ้าให้ของ ขวัญแก่เธอ

“น้ำ แกบอกว่าแกถูกจับขังอยู่ในขุกใต้ดิน คุกนั้น อยู่ที่ไหน ฉันจะไปช่วยแก” มุกณีแกล้งทำเป็นใจดี

“พี่”นีรชารู้สึกตื้นตันใจ ในเวลาสำคัญแบบนี้ ยัง มีคนที่ตัวเธอเองสามารถพึ่งพาได้ แม้ว่าเธอจะไม่ใช่พี่ สาวแท้ๆแต่ก็ยังเป็นห่วงเธอ เธอรู้สึกตื้นตันใจมาก “ไม่ ต้องหรอกพี่ บ้านหมื่นสามีระบบป้องกันแน่นหนามากจะ ช่วยฉันออกไปนั้นยากมาก นอกซะจากคุณภัสกรณ์เขา อนุญาตให้ฉันออกไป”

มุกมณีกรอกตาไปรอบๆ เธอต้องช่วยนีรชาออก มาให้ได้ เมื่อนีรชาออกมาแล้วแผนที่เธอวางไว้ถึงจะ เป็นจริง บ้านหมื่นสามีระบบป้องกันอย่างแน่นหนาแต่ก็ ยังมีช่องโหว่ ภัสกรณ์เขาไว้ใจระพินทร์มาก

ระพินทร์เขานั้นรับมือไม่ได้หรอก เพียงแค่ส่ง สายตาเยิ้มให้เขาถอดเสื้อผ้าออกหน่อยเขาต้องทนไม่ ได้แน่นอน
“ระพินทร์ เธอกำลังทำอะไรอยู่เหรอ”มุกมณีทำ เสียงออดอ้อนโทรหาระพินทร์

“มุกมณี คุณเองหรอ คุณคิดยังไงถึงโทรหาผมได้ ครับ “ระพินทร์ดีใจมาก เพราะเขานั้นหลงรักมุกมณีมา เกือบสิบปีแล้ว มุกมณีเป็นเหมือนนางฟ้าในใจของเขา

นางฟ้าโทรมาหาเขาเขารู้สึกปลื้มใจมาก

“เค้าคิดถึงเธอไง เย็นนี้ว่างไหม มาดื่มที่บ้านเค้า

ได้ไหม”มุกมณีพูดอย่าง

ชวนให้หลงใหล ทุกคำที่พูดท้ายคำเธอจะลาก

เสียงยาว

“ว่างครับๆ เย็นนี้ผมต้องไปแน่ครับ”หลังระพินทร์ วางสายโทรศัพท์ เขาดีใจจนอยากจะบิน

เมื่อถึงตอนเย็นระพินทร์ เขาถือขวดไวน์แดงสอง ขวดยืนเคาะประตูอยู่หน้าบ้านของมุกมณี