ตอนที่87 ต้องเป็นความผิดของเธอ

ตอนที่87 ต้องเป็นความผิดของเธอ

นีรชาทานข้าวอิ่มมาก และได้นอนหลับอย่าง

เต็มอิ่ม จึงรู้สึกตัวเองนั้นสบายมากๆ

ภัสกรณ์ไม่ได้นอนอยู่ข้างๆเธอ เตียงนั้นจึงเป็น ของเธอคนเดียว ถ้าหากไม่ติดว่ามีกุญแจมือและข้อเท้า ก็จะเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขสุดๆ

“คุณน้ำคะ ทานข้าวเย็นค่ะ..”น้าแขเรียกจากด้าน

นอกห้อง

นีรชามองนาฬิกา หกโมงเย็นแล้ว ต้องทานข้าว อีกแล้ว เมื่อตอนเที่ยงก็ทานไปเยอะมาก ตอนนี้อาหาร ยังไม่ย่อยเลย

เธอค่อยๆขยับลุกจากเตียงอย่างโอ้เอ้ และลงไป ด้านล่างพร้อมน้าแข น้าแขยิ้มตาหยี “วันนี้คุณถิราก็

กลับมาทานข้าวด้วยนะคะ” คุณถิราหรอทันใดนั้นนีรชารู้สึกตัวชา เธอไม่มี

ความประทับใจที่ดีต่อถิราเท่าไหร่ เพราะถิราเป็นคุณหนู ที่หยิ่งยโสไม่มีมารยาท แค่คิดก็ทำให้นีรชาปวดหัวแล้ว

เมื่อมาถึงห้องอาหารก็มีภัสกรณ์กำลังอ่าน หนังสือพิมพ์อยู่ และมีถิราที่นั่งข้างๆเขากำลังเล่น โทรศัพท์อยู่

เมื่อเห็นนีรชา ถิราจึงหันไปถามภัสกรณ์อย่างส่งสัย “พี่แทน ผู้หญิงนี้ทำไมถึงยังอยู่ที่นิคะ”

ถิรากำลังเรียนมหาลัย และพักอยู่ใกล้กับมหาลัย จึงไม่ค่อยได้กลับมาที่บ้านหมื่นสาเท่าไหร่นัก

ภัสกรณ์จ้องมองอยู่ที่หนังสือพิมพ์โดยไม่พูด อะไร ไม่รู้ว่าเขาไม่ได้ยินเสียงถิราหรือตั้งใจที่จะไม่ตอบ คำถามกันแน่

ทำให้ถิรารู้สึกเสียหน้า จึงพูดกับนีรชาด้วยน้ำ เสียงที่ไม่ค่อยมีความเกรงใจ “นี่เธอ เธอน่าจะรู้ตัวหน่อย นะว่าอย่าอยู่บ้านของคนอื่นโดยที่ไม่ยอมไปไหน”

นีรชายกข้อมือที่มีกุญแจมืออยู่ หันไปทางภัส กรณ์ “ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากไป แต่เพราะพี่ชายคุณไม่ให้ ฉันไปไหน”

ในที่สุดภัสกรณ์ก็ละสายตาจากหนังสือพิมพ์ เขาเพิ่งเห็นจากข่าวหนังสือพิมพ์ ที่ดินที่หมื่นสาเข้าร่วม และประมูลนั้นถูกกลุ่มบริษัทเชิงเส้นจำกัดซื้อไปแล้ว ที่ดินตรงนี้เป็นที่ดินทำเลทองกลางใจเมืองที่สุดท้ายที่ ใช้ทำธุรกิจ หมื่นสาจ่ายเงินจำนวนมากเพื่อติดสินบน คิด ไม่ถึงว่าสุดท้ายมันจะหลุดมือไป

อีกอย่างนั้น เขาเห็นข่าวนี้จากหนังสือพิมพ์ โดย บังเอิญทำให้คิดว่าคนของเขาทำงานกันยังไง ถึงไม่ได้ รายงานเรื่องนี้ให้เขารู้ เสียงทะเลาะกันของผู้หญิงทั้งสองคนทำให้เขา

ไม่พอใจ เขายืนขึ้น ใบหน้าเย็นชาตวาดลั่น “ไม่อยากกิน

ข้าวก็ไปให้พ้น”
เขาหยิบสู่ทที่โซฟาและเดินไปที่ประตู “คุณชาย คะ คุณจะไปไหนคะ ไม่ทานข้าวแล้วหรอคะ”น้าขารีบ เดินตามไปถาม

“ผมจะไปบริษัท น้าแขดูนีรชาให้ดีนะ”ภัสกรณ์พูด อย่างเยือกเย็นก่อนจะออกไป บนโต๊ะอาหารจึงมีเพียง นีรชาและถิรา

เห็นท่าที่หยิ่งยโสของถิรา นีรชาก็รู้สึกทานอะไร ไม่ลง จึงลุกขึ้นและพูดกับถิราอย่างเยือกเย็น “คุณถิรา ทานให้อร่อยนะคะ ฉันขอตัวก่อน”เธอเตรียมหมุนตัว กลับไป

“หยุดนะ”ถิราพูดออกมา “ฉันมันน่ารังเกียจขนาด นั้นเลยหรอ ถึงทำให้เธอกินข้าวไม่ลง”

นีรชานั้นอยากจะพูดว่า ใช่ แต่ก็ต้องอดทนที่จะ ไม่พูดออกไป เพราะถึงอย่างไรก็อยู่ร่วมชายคาเดียวกัน จึงต้องยอม

“ไม่ใช่ค่ะ ฉันแค่ไม่หิวเท่าไหร่ค่ะ”

น้าแขจึงรีบเข้ามา “คุณน้ำทานสักหน่อยนะคะ ถ้า คุณน้ำไม่ทาน แต่เด็กในท้องต้องทานนะคะ คนท้องไม่ ควรปล่อยให้ตัวเองหิวนะคะ”

เมื่อได้ยินน้าแขพูดถิราขมวดคิ้ว พี่แทนก็จริงๆ เลยผู้หญิงมันก็แค่ของเล่น ทำไมถึงปล่อยให้นีรชาท้อง ลูกของตระกูลหมื่นสาได้

ถิราพูด “เอ๊ะ คุณน้ำคิดไม่ถึงว่า พี่ชายของฉันจะ ทำเธอท้อง ทำไมหรอ เธอคิดว่าถ้าเธอมีลูกเธอก็จะเข้ามาตระกูลหมื่นสาได้อย่างนั้นหรือ

นีรชาพูดอย่างเยือกเย็น “ขอโทษนะคะ ฉันไม่ได้ คิดแบบ คุณคิดมากไปแล้วค่ะ”

ท่าทีของนีรชากระตุ้นให้น้ำเสียงของถิราเพิ่ม ความเจ็บแสบขึ้น “ไม่ได้คิดหรอ พี่ชายของฉันมีผู้หญิง มากมาย มีคนไหนบ้างที่ท้อง เธอไม่ได้มีความคิดแบบ นั้นจริงๆอย่างนั้นหรอ คิดหรอว่าเธอจะหลอกพี่ชายของ ฉันได้”

นีรชาไม่พูดอะไร

“ฉันจะบอกให้นะ เธออย่าคิดว่าจะอาศัยเด็กใน ท้องก็จะเข้าบ้านหมื่นสาได้ แต่อย่าคิดนะ เพราะบ้าน หมื่นสาของพวกเราไม่ยอมรับเด็กคนนี้”

นีรชาฝืนยิ้มและส่ายหัว เข้าบ้านหมื่นสาอย่างนั้น หรือ เธอไม่ได้ผิดปกติ บ้านหมื่นสาไม่ยอมรับเด็กคนนี้ อย่างนั้นหรือ ถูกต้องแล้ว เพราะเด็กคนนี้ไม่ได้เป็นคน ของบ้านหมื่นสาอยู่แล้ว

ถิรามองไปที่นีรชาเห็นเธอยิ้ม ทำให้เธอโกรธมาก “ยิ้มอะไรของเธอ เธอคิดหรอว่าจะอาศัยความมีน้ำใจ เพียงสามนาทีของพี่ชายฉันที่มีต่อเธอ จะทำให้เมียเก็บ อย่างเธอกลายเป็นสะใภ้ของบ้านหมื่นสาได้อย่างนั้น หรือ”

นีรชายักไหล่และพูดอย่างเย็นชา “ขอโทษนะคะ ฉันไม่ได้มีความสนใจอยากจะเป็นสะใภ้บ้านหมื่นสาเลย อีกอย่างเด็กคนนี้ก็ไม่ได้เป็นคนในบ้านหมื่นสา คุณอย่าคิดมากไป”

อะไรกัน เพียงนีรชาพูดออกไป ก็ทำให้ถิราและ น้าแขตกใจเพิ่งตาโต

ถิราชี้ไปที่นีรชา พูดเสียงสั่น “เธอ….เธอบ้าไป แล้วหรอ”เธอกล้าสวมเขาให้พี่ชายฉันได้อย่างไร เธอ..ฉันทนฟังเธอพูดไม่ได้แล้ว ฉันจะโทรไปบอกพี่ชาย ฉัน ว่าลูกในท้องของเธอนั้นไม่ใช่ลูกของพี่ชายฉัน เป็น ลูกของคนอื่น”

น้าแขจึงเดินเข้ามา “คุณน้ำไม่ได้พูดเล่นใช่ไหม คะ” เป็นเรื่องยากมากที่คุณชายจะมอบหัวใจให้ผู้หญิง คนนี้ นี้ไม่ใช่เพราะว่าเธอท้องลูกของบ้านหมื่นสา ถ้า หากคุณชายรู้ว่าเด็กคนนี้ไม่ได้เป็นลูกของเขา คุณพระ เธอแทบจะไม่กล้าคิดต่อไป

“อย่าไปรบกวนพี่ชายคุณเลยค่ะ เพราะพี่ชายคุณ ก็รู้”นีรชาพูดอย่างเยือกเย็น พร้อมกับหมุนตัวเตรียมกลับ ไป

“อวดดีนัก น้าแข เอาโทรศัพท์มาให้ฉัน ถึงยังไง มันก็เป็นสัตว์ป่าที่จะมาอาศัยกินอยู่ในบ้านหมื่นสา น้าแข ตบมันให้ฉันที” ท่าทีของนีรชาทำให้ถิราโกรธจนตัวสั่น

น้าแขไม่กล้าที่จะทำอย่างนั้นกลับนีรชา หากไม่ มองว่าภัสกรณ์นั้นมักจะทำเสียงต่อนีรชา แต่ในใจของ เธอนั้นชัดเจนอยู่แล้วว่า คุณชายชอบผู้หญิงคนนี้มาก ไม่ อย่างนั้นก็ไม่มีเห็นผลที่เขาจะยอมให้เธอท้องและเข้ามา ในบ้านหมื่นสา
“น้าแข ทำไมไม่ตบมันละ”ถีรากระทับเท่าด้วย ความโกรธ เพราะเธอเป็นเจ้าหญิงตัวน้อยที่ได้รับความ รักที่สุดในบ้านมาโดยตลอด แม้แต่คนที่โหดเหี้ยมอย่าง ภัสกรณ์ ยังรักเธอ ถ้าหากวันนี้เมียเก็บที่ไม่รู้หัวนอน ปลายเท้าเข้ามาในบ้าน คนในบ้านก็คงไม่มีใครสนใจรัก ใคร่เธอ

“คุณหนูคะ รอนายน้อยกลับมาค่อยพูดก่อนดีกว่า นะคะ คุณหนูไปพักผ่อนก่อนนะคะ” น้าแขทำได้แค่ให้ เรื่องมันไม่มีปัญหามากขึ้น เพราะเป็นเรื่องของเจ้านาย เธอเป็นเพียงคนรับใช้จะไปยุ่งเรื่องของเจ้านายได้ อย่างไร

เมื่อฟังที่น้าแขพูด ถิรายิ่งโกรธมากขึ้น แม้แต่น้า แขก็ยังไม่ฟังเธอ ยังจะปกป้องนีรชาอีก บ้าเสียจริง คุณ หนูของบ้านหมื่นสาเธอก็เชื่อฟัง

ถิราพุ่งเข้าใส่นีรชาและผลักเธอออกไป นีรชา ตกใจมากจึงรีบหลบไปด้านข้าง กุญแจมือที่มือเธอนั้นได้ ถูกถอดออกเพื่อกินข้าว แต่กุญแจที่ข้อเท้านั้นยังถูกล็อค ไว้อยู่ เป็นอุปสรรคทำให้เธอหลบไม่พัน

เมื่อดูท่าทีของถิราวันนี้แล้วดูเหมือนเธอคงจะ ยอมหยุดแน่ๆ นีรชาจึงเอามีดปลอกผลไม้บนโต๊ะอาหาร ยื่นยาวอยู่ที่หน้าของตัวเอง

ถิรายิ้มอย่างเยือกเย็น “ฉันพนันได้เลยว่าเธอไม่ กล้าทำหรอก” ที่นี่คือบ้านหมื่นสาถ้าหากเธอโดนทำร้าย ในบ้านของตัวเองจากผู้หญิงที่ไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้า คนนี้ มันช่างเป็นเรื่องน่าตลกเสียจริง
พูดจบ เธอก็เดินไปหานีรชา สายตาคู่นั้นที่มอง นีรชาเต็มไปด้วยความโกรธ

นีรชาจับมีดปลอกผลไม้ในมือแน่นขึ้น เหมือนเม่น ตัวน้อยที่ได้รับการแจ้งเตือนให้พ่องหนามขึ้นมาป้องกัน

ตัว

เมื่อเห็นถิราเข้ามาใกล้ขึ้น ในใจของนีรชาเกิด ความหวาดกลัว จึงดึงมือกลับมาด้านหลังเพื่อที่จะเก็บ มีดกลับมา แต่ก็ไม่ทันแล้ว “ฉีก”ใบมีดที่แหลมคมตัดผ่าน แขนของถิรา ในเวลานั้นเลือดไหลไปตามแขนขาวของ

เธอ

“กริ๊ดด” ถิราร้องออกมาด้วยความตกใจน้าแขที่ อยู่ข้างๆก็ตกใจมาก

“นีรชา ฉันจะสู้กับแก”ถิราก็ไม่ยอมแพ้ เธอปืนขึ้น ไปบนโต๊ะอาหารและหยิบถ้วยซุปทุ่มลงไปที่หัวของนีรช

า

นีรชาพยายามลากโซ่รัดข้อเท้าของเธอหลบไป ด้านข้าง แต่โชคไม่ดีที่หลบไม่ทัน ถ้วยซุปจึงหล่นมาที่ หัวเธอเวลานั้นเหมือนมีดาวอยู่เต็มหน้าเธอ

ภัสกรณ์กำลังประชุมกับกลุ่มผู้บริหาร ทันใดนั้นก็ มีโทรศัพท์เข้ามา “นายน้อยคะ นายน้อย นายน้อยรีบ กลับมาตอนนี้เลยนะคะ คุณหนูถิราและคุณน้ำกำลัง ทะเลาะกันค่ะ”

ภัสกรณ์ขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด “เธอห้ามไม่ได้ เลยอย่างนั้นหรือ”บริษัทก็กำลังมีปัญหา ใหญ่ ผู้หญิงสองที่บ้านยังจะทะเลาะไม่อยู่กันอย่างส่งบอก

“นายน้อยคะ นายน้อยฉันห้ามไม่ไหวค่ะ แขน ของคุณหนูก็ถูกคุณน้ำแทงจนบาดเจ็บ เลือดไหลเยอะ มากค่ะ”

“ผมกำลังรีบกลับไป ” ภัสกรณ์วางสายโทรศัพท์ และพูดกับที่ประชุมอย่างเร่งรีบ จากนั้นก็รีบตรงกลับไป ที่บ้าน

เมื่อภัสกรณ์เข้ามาที่ประตูบ้าน ถิราก็ร้องไห้ อย่างหนักขึ้นมา “พี่แทน พี่ต้องช่วยถิรานะคะ นีรชามัน ใช้มีดปลอกผลไม้แทงถิรา” ถิราพลิกแขนที่ถูกพันไว้ ฟ้องภัสกรณ์

ภัสกรณ์มองไปที่แขนที่ถูกพันไว้หนาของถิรา ขมวดคิ้วแน่น และคิดว่านีรชาท้องก็โตมากคิดไม่ถึงว่า เธอจะกล้าลงมือกับน้องสาวของเขา

สายตาเยือกเย็นหลี่ตาจ้องมองนีรชาที่กำลังนั่ง อยู่ปลายโซฟา

“เธอเป็นคนใช้มีดปลอกผลไม้แทงแขนน้องผมาง นั้นหรือ”เสียงเสียงโหดร้ายที่แฝงไปด้วยความหวังว่ามัน จะเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิดกัน เพราะนีรชาไม่น่าจะเป็นคน โหดร้ายแบบนั้น

“ใช่ค่ะ ฉันทำเอง” นีรชาตอบอย่างเยือกเย็น ด้วย สีหน้าที่ไม่รู้สึกผิดหรือกระวนกระวายใจ

ทันทีที่พูดจบ ถิราก็ร้องไห้ออกมาเสียงดัง “พี่ แทน พี่ดูสิ มันทำให้ผิราบาดเจ็บ ขอโทษสักคำก็ไม่มี ถิราก็ไม่ได้ไปทำอะไรไม่ดีกับเธอเลย ทำไมถึงทำกับถิรา แบบนี้”

ในใจของภัสกรณ์ก็รู้สึกแปลกเพราะว่ากันตาม เหตุผลแล้วนีรชาก็ไม่ได้เป็นคนโหดร้ายขนาดนั้น มัน เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่นะ

ภัสกรณ์หันไปถามน้าแข “น้าแขช่วยเล่าเรื่อง ทั้งหมดให้ผมหน่อย”

ถิราขยิบตาส่งสัญญาณให้น้าแขเพื่อให้น้าแข โกหก เธอจึงต้องจำใจพูดโกหกออกไป “หลังจากที่ คุณชายออกไป คุณน้ำเธอบอกว่าเธอไม่อยากทานข้าว คุณหนูเลยพูดชวนให้เธอมาทานสักสองสามคำ ปรากฏ ว่าคุณน้ำเธอเป็นอะไรไปถึงโกรธขึ้นมา คุณหนูถิราเลย เดินเพื่อไปชวนเธอมาทาน คุณน้ำเธอเลยใช้มีดปลอก ผลไม้แทงคุณหนูค่ะ”

นีรชาถึงกลับหมดคำพูด น้าแขนะน้าแข ปกติ แล้วก็มองว่าเธอจะเป็นคนจิตใจดีมีเมตตา ชื่อสัตย์ แต่ ทำไมถึงแต่งเรื่องโกหกได้อย่างหน้าไม่อายอย่างนี้

น้าแขเป็นแม่นมของภัสกรณ์ ภัสกรณ์เชื่อใจเธอ มาก เพียงฟังน้าแขพูดยิ่งทำให้เขาเชื่อว่านีรชาทำเรื่อง บ้าๆนี้โดยไม่มีสาเหตุ ทำให้ถิราได้รับบาดเจ็บ เขา โกรธมาก จึงดึงผมของนีรชา “นีรชา ท้องเธอก็ใหญ่ขึ้น ทุกวัน แม้แต่น้องสาวของผมอยังกล้ารังแกหรอ”

นีรชาเงยหน้ามองภัสกรณ์ดวงตารื้นด้วยน้ำตาใส “คุณแน่ใจจริงๆหรอว่าเรื่องนี้ฉันเป็นคนผิดจริงๆ”