ตอนที่ 85 รักเธอมาก

คำพูดของภัสกรณ์ทำให้นีรชาชะงักงัน

เขา ทำไมถึงถามคำถามแบบนี้ได้? จู่าเขาก็บอก รักเธอเหรอ?

น้ำเข้าสมองเขารึเปล่า ท่านประธานใหญ่ไม่ใช่ แค่ต้องการแค่ร่างกายผู้หญิงเหรอ? เมื่อไหร่ แม้แต่ หัวใจของหญิงสาวก็อยากได้ด้วยเหรอ? คุณแทน คุณ มันจะโลภมากเกินไปแล้ว!

ฉันนีรชาเป็นแค่เมียเก็บของคุณ เป็นแค่สินค้าที่ รอราคาแลกเปลี่ยน รอให้พ่อผ่าตัดเสร็จ พวกเราก็แค่ สินค้าที่ได้ชำระเงินแล้ว ต่างคนต่างไม่มีการค้างชำระ กันแล้ว มาบอกรักฉันเนี่ยนะ? ขอโทษ คุณไม่มีค่าพอ หัวใจของฉันไม่ได้มีไว้ขาย

นีรชาพยักหน้า พูดอย่างแน่วแน่ “ไม่ ไม่รัก ฉันไม่

ได้รักคุณ” มือของภัสกรณ์กำแน่นอยู่ในผ้าห่ม พลิกตัวอย่าง ไวลุกขึ้นมานั่ง มองจากบนไปล่างไปที่ใบหน้าของเธอ ในน้ำเสียงมีความโมโหแอบแฝงอยู่ “เมื่อสักครู่เธอพูด ว่าอะไรนะ? พูดอีกรอบ!”

ดวงตาน้ำตาคลอจ้องมองซึ่งกันและกันอย่าง เยือกเย็นและเงียบเหงา “ให้ฉันพูดอีกเป็นร้อยรอบคำ ตอบฉันก็เหมือนเดิม คุณแทนฉันไม่ได้รักคุณ!”

ตาเหยี่ยวของภัสกรณ์มองอย่างโกรธ ริมฝีปากเม้าเบาๆแผ่รัศมีความป่าเถื่อนออกมา ฝามอทเหยมใหด ยันคางของนีรชาขึ้น “หญิงสาว เธอไม่รู้เหรอว่าผลของ ประโยคนี้เป็นไงเหรอ”

นีรชาใจกล้าที่จะสบตากลับ “ฉันเป็นแค่เมียเก็บ ของคุณ ไม่เคยได้ยินมาว่า เจ้านายต้องการแม้กระทั่ง หัวใจของเมียเก็บด้วย แบบนี้มันไม่มากไปเหรอ?”

ภัสกรณ์โกรธอย่างมากกับคำพูดที่นีรชาเพิ่งพูด ไป ฝ่ามือสบัดไปที่ใบหน้าของเธออย่างแรง! ระดับความ แรงที่หูแรงมากๆ ทำให้นีรชาพักไปอีกฝั่งนึงของเตียง!

สายตาพล่ามัว หูอื้อ ในปากก็มีรสชาติคาว นีรชา

ใช้มือลูบที่ใบหน้าตัวเอง ทำไมมันถึงไม่มีความรู้สึก! แรง

เยอะมากถูกตีจนรู้สึกชา!

ใบหน้าค่อยๆบวมขึ้น บวกกับรอยช้ำเมื่อวาน หน้า เล็กๆนั่นน่ากลัวจนไม่กล้ามอง!

“เมียเก็บ? ฉันจะทำให้เธอรู้ว่าเมียเก็บจริงๆเป็นยัง ไง! ” ภัสกรณ์ออกปากอย่างแรง กดไปที่กระดิ่งข้างเตียง

“นายน้อย มีอะไรจะสั่งไหม?” เสียงของระพินทร์ สะท้อนมาจากในวิทยุ

“ระพินทร์ เอากุญแจมือและโซ่ตรวนมา!” เสียง ของภัสกรณ์เย็นชาและเลือดเย็น นีรชาถึงกับชะงัก กุญแจมือและโซ่ตรวน นั่นคืออะไร? คุณแทนกำลังจะทำ อะไร?

ระพินทร์หยิบกุญแจมือและโซ่ตรวนมา ส่งให้ภัส กรณ์ในมืออย่างความเคารพ มองที่นีรชาอย่างเข้าใจเด็กคนนี้ก็จริงๆเลย จะต้องทำให้นายนอยไม่ให้ มองท่ เขามอง นายน้อยก็ปฏิบัติต่อเธอดี หัวใจของ มหาสมุทรก็ยินดีที่จะมอบมันให้กับเธอ เธอหายตัวไป นายน้อยกินไม่ได้นอนไม่หลับ แล้วตอนนี้เป็นยังไง? ทำไมดูเหมือนนายน้อยจะล็อคเธอไว้?

“ออกไป!” ภัสกรณ์มองระพินทร์อย่างเย็นชา ระ พินทร์ตกใจรีบออกไปอย่างไว

คุณแทนคุณจะทำอะไร!” นีรชาตกใจกลัวจนกอด ตัวเองไว้แน่น พยายามจะกดตัวไปที่มุมกำแพง! ภัสกรณ์เปิดปากอย่างเย็นชา “จะลงโทษเธอ กัก

ไม่ให้เธอไปไหน ในเมื่อเป็นเมียเก็บก็ปฏิบัติตามหน้าที่

ของเมียเก็บ อย่าลืมว่าเธอถูกขายให้ผมแล้ว!”

“คุณมันโรคจิต!บ้าไปแล้ว!” นีรชาต่อสู้ดิ้นรน แต่ กลับดิ้นรนไม่ได้ พละกำลังของเขาค่อยข้างเยอะ ข้อ มือที่ขาวผ่องถูกใส่กุญแจแน่น ข้อเท้าบางๆก็ถูกล่ามด้วย โซ่ตรวน!

“คุณแทนคุณมันคนบ้า! ฉันเป็นเมียเก็บของคุณ! แต่เมียเก็บไม่มีสิทธิมีแม้แต่อิสระเลยเหรอ!” นีรชา ตะโกนอย่างโมโห

“อิสระเหรอ” ภัสกรณ์จ้องเข้าไปใกล้ๆตาของเธอ อย่างโหดเหี้ยม “น้ำ ชีวิตนี้เธออย่างหวังจะมีอิสรภาพ เลย!”

คำพูดของภัสกรณ์ ดับไปแล้วความฝันสุดท้าย ของนีรชา
“น้าแข! ” ภัสกรณ์เอาน้าแขมาหวีผมล่างหน้าให้ นีรชา ส่วนตัวเองลงไปข้างล่าง

นีรชาเฝ้ารอเงาภัสกรณ์อย่างโหดเหี้ยม ใน สายตาใกล้จะระเบิดไหม้แล้ว

น้าแขมองที่นีรชา พร้อมถอนหายใจ “คุณน้ำ คุณ ก็ต้องเข้าใจความรู้สึกของนายน้อย เขาแค่กลัวว่าคุณจะ หายตัวไปอีก ครั้งที่แล้วถูกลักพาตัว นายน้อยเป็นกังวล มาก”

นีรชาหัวเราะเยาะ “เป็นกังวลมากเหรอ? ห่วงแต่ แค่สุนัขที่เขาเลี้ยงได้หายไปตากหาก! เขาจะเดือดร้อน อะไร? จริงๆเขาก็เป็นแค่คนเลวต่ำทรามที่ไม่มีจิตใจ!”

“คุณน้ำ คุณพูดอย่าพูดแบบนี้ค่ะ นายน้อยเขาก็มี นิสัยที่ไม่ดีบ้าง ความจริงแล้วเขาเป็นห่วงคุณมาก ไมงั้น จะใช้คนที่ทั้งดีและไม่ดีเพื่อค้นหาคุณจนทั่วทำไม” น้า แขชี้แจข้อเท็จจริงให้ภัสกรณ์

“เป็นห่วงฉัน? ถ้าเป็นห่วงฉันจำทำแบบนี้กับฉัน ไหม?” นีรชาเงยหน้าขึ้น ใบหน้ายังมีร่องรอยที่ถูกตีเมื่อ วาน

น้าแขถอนหายใจอย่างหนัก “นั่นมันเพราะนาย น้อยเขาอารมณ์เสีย ถึงได้ลงมือหนักขนาดนี้ แค่คุณเชื่อ ฟังสักนิด สองสามวันนายน้อยก็หายแล้วก็จะปลดกุญแจ ให้”

“เชื่อฟังสักนิดหรือ? ฉันฟังหรือไม่เชื่อฟังปลาย ทางมันก็เหมือนกัน ไม่ว่าอย่างไรฉันก็แค่สัตว์เลี้ยงตัวหนึ่งของเขาอยู่ดี อารมณ์ดีก็มาเยาแหย่อารมณ์ไม่ดีกตับ ก็ด่า!”

สัตว์เลี้ยง? จะว่าเธอเป็นสัตว์เลี้ยงก็ไม่ใช่ เจ้า นายคนไหนจะทำแบบนี้กับสัตว์เลี้ยงตัวเอง? ยังใส่ กุญแจมือและโซ่? นีรชายิ้มเจื่อนๆ

จ่าจมูกของเธอก็ปวดฝืดขึ้นมาทันที นีรชานั่งอยู่ที่ หน้าต่างค่อยๆงอขาสองข้างขึ้น สองมือกอดที่หัวเข่า แน่น เหมือนเป็นท่าการป้องกันตัวเองแบบหนึ่ง

เมื่อวานที่อยู่ด้วยกันกับสมภพ กลายเป็นการ ปลอบใจหนึ่งเดียวของเธอ เวลานั้นแม้จะสั้นแต่กลับเป็น ความสวยงามและความอบอุ่นที่เพียงพอมากๆ เหมือน กับแสงพระอาทิตย์ที่ส่องเข้ามาในชีวิตที่มืดมนของเธอ

ตามองไปที่โซ่และกุญแจมือที่คล้องไว้ที่มือและ ขาที่สะท้อนแสงออกมา นีรชากัดที่ริมฝีปากของเธอ อย่างบ้าคลั่ง เงยหน้าขึ้น กระพริบตาถี่เพื่อไม่ให้น้ำตา ไหลออกมา

เธอจะไม่ร้องไห้ให้กับคนอย่างภัสกรณ์อีก!เขาไม่ สมควรได้รับมัน!

บนใบหน้ายังคงแสบร้อนอยู่ หลังก็มีร่องรอย ขนาดใหญ่ เมื่อวานพละกำลังของภัสกรณ์น่ากลัวมากๆ นี่เป็นหนึ่งครั้งที่เขาตบตีเธอรุนแรงที่สุด บ่องหูที่ถูกตบ เมื่อวานบวกกับเมื่อกี้ที่โดน ทำให้ใบหน้าของเธอเกือบ จะเสียโฉมแล้ว ตาบวมจนเกือบจะลืมไม่ขึ้น!

น้าแขถอนหายใจ ครั้งนี้นายน้อยก็ทำมากเกินไปในท้องของนี้รชามีลูกของเขาอยู่ ท่าไมยงลงมอได้หนัก ขนาดนี้

บิดมาผ้าขนหนูเย็น น้าแขเดินไปข้างๆนีรชา “คุณ น้ำ ฉันช่วยคุณคลึงที่หน้า ลดอาการบวม”

นีรชาไม่ขยับตัว ราวกับคนที่ไม่มีความรู้สึก ให้น้า แขเอาผ้าขนหนูคลึงบนหน้าอย่างเบาๆ ภายในผ้าขนหนู มีน้ำแข็งก้อน เย็นๆ คลึงไปบนหน้าแล้วสบายมากๆ ทำให้บรรเทาความเจ็บปวดลงไปได้เยอะเลย

“ปัง!” เสียงดังที่ทำให้ตกใจมาก

อยู่ๆประตูก็ถูกเปิดออก! ภัสกรณ์ยืนที่ประตูอย่าง สีหน้าอึมครึม ดวงตาดุดันจ้องที่น้าแข “ออกไป!”

“ค่ะ นายน้อย” น้าแขตอบรับอย่างเคารพ และ มองไปที่นีรชาอย่างเข้าใจ หยิบผ้าขนหนูเดินไปจาก ด้านข้างของภัสกรณ์ออกไป

ถึงที่ประตูห้อง น้าแขก็หันกลับไปมองที่นีรชา อย่างเป็นห่วงอีกครั้ง

“ปัง!” ภัสกรณ์เตะไปประตู เสียงที่ดังขนาดนั้นสั่น สะเทือนทำให้หูของนีรชาปวด

ก้มหัวลง หลับตาลง มองไปที่มือสองข้างที่โดน ใส่กุญแจมือไว้ด้วยกัน นี่รชาไม่สบสายตากับภัสกรณ์

เลย