ตอนที่ 84 เจ็บใจเพื่อผู้หญิง

ดวงตาที่สีเลือดของภัสกรณ์บึงตึงทันที ยิ้มเยาะ พร้อมเดินไปด้านข้างนีรชา

นีรชาถูกขู่ด้วยสายตาที่น่ากลัวของเขา สู้สุดชีวิต เพื่ออยากจะเอามือของเขาออก “คุณจะทำอะไร!”

ภัสกรณ์หัวเยาะเราะ “ทำเรื่องที่ผู้หญิงผู้ชายเขา ควรทำกันอ่ะ!” เสียงที่น่ากลัวของเขาเหมือนเป็นเสียง ปีศาจที่มาจากนรกไม่มีผิด “น้ำ เธอบอกว่าผมเป็นคน ต่ำช้าใช่ไหม วันนี้ผมจะทำให้เธอได้รู้ว่าแบบไหนคือคน ต่ำช้าจริงๆ”

“อย่าถูกแตะต้องฉัน!คุณมันปีศาจ!” นีรชาตอบโต้ กลับ ดวงตาที่กระหายเลือดของภัสกรณ์ทำให้นีรชา สั่้น ไปทั้งตัว รู้ว่าตัวเองกำลังเหมือนลูกแกะที่รอฆ่าแล้ว!

ด้านหน้าของภัสกรณ์ พละกำลังของนีรชาก็ไม่ ต้องพูดถึงเลย

ตระหนักว่าพอถึงจุดนี้ นีรชาเลิกพยายามคัดค้าน แล้ว ไม่พูด ไม่ตอบโต้ และก็ไม่มองเขา เหมือนน้ำแข็ง ก้อนหนึ่ง เย็นๆ ถูกภัสกรณ์อุ้มขึ้นไปชั้นบน ใบหน้าที่ ซีดขาวแม้แต่ความหวังก็ไม่มีแล้ว เหลือแต่ความว่าง เปล่าที่เงียบสงัด!

ภัสกรณ์เห็นท่าทางที่ดื้อรั้นอย่างเย็นชาของนีรช า ในใจยิ่งโมโหอย่างรุนแรง

สองสามก้าวเดินถึงห้องนอนชั้นบน ภัสกรณ์ก็โยนนี้รชาไปที่เตียง ฟูกเตียงขนาดใหญ่นุ่มๆถึงจะมี ความยืดหยุ่น แต่นีรชาตามสัญชาตญาณยังคงกุมท้อง ตัวเองไว้

จู่ๆเธอก็รู้สึกตัวว่าในท้องยังมีเด็กอยู่ด้วยความ กลัว รู้ว่าลูกคงรับไม่ได้กับการลงโทษของทุกอย่างของ ภัสกรณ์

ไม่ได้ล่ะ! เธอไม่สามารถต่อต้านภัสกรณ์ได้ ถ้า ต่อต้านมีหวังมีผลต่อเด็กในท้องของเขาที่ไม่รู้เรื่องอะไร ด้วย

ลืมตาขึ้นอย่างสองจิตสองใจ นีรชาพยายามบีบ

รอยยิ้มออกมา น้ำเสียงที่มาพร้อมความอ้อนวอนและยก

โทษให้ “คุณแทน ฉันไม่ได้ทำเรื่องที่ผิดกับคุณจริงๆ

คุณอย่าโหดร้ายแบบนี้ได้ไหม?”

ภัสกรณ์หัวเราะเยาะ แกล้วไปที่ใบหน้าของนีรชา หน้าใกล้กับหน้าของเธอ กล่าวสั่งว่า “น้ำ เธอไม่ใช่แข็ง แรงมากๆเหรอ ไม่ใช่แกล้งเป็นศพเหรอ ตอนนี้ทำไม ตอนนี้ถึงยอมแพ้สะละ?”

“ฉัน…ฉันผิดไปแล้ว ฉันขอโทษนะ ฉันไม่ควร นอนพักค้างคืนข้างนอก หลังจากที่ถูกลักพาตัวไปฉัน ควรจะบอกคุณก่อน…”

อย่าพูดว่ามันโอเค พอพูดถึงถึงตรงนี้ สีหน้าที่ เศร้าหมองของภัสกรณ์กลับยิ่งเกลียดขึ้นมา ดวงตาสอง ข้างจับจ้องที่เธออย่างเฉียบ

สมควรตายๆไปเธอถูกลักพาตัวไปเมันไม่ใช่ครั้งแรกที่ขอความช่วยเหลือจากเขา มันไม่ใช่ตดต่อตัวเอง เป็นอันดับแรก!

ภัสกรณ์ตวาดด้วยความโกรธแค้น “เธอมันผู้หญิง ไม่มีหัวใจ!อย่าแกล้งทำมาเป็นประจบผม! มันเป็นเพราะ ในท้องเธอมันมีเด็กอยู่ เธอกลัวก็ได้ด่าตระกูลของผมไป แล้ว!”

ไม่ได้คำนึงถึงการต่อต้านของนีรชาเลย ภัสกรณ์ เอามือแขนของนีรชาทั้งสองข้างรวบไขว้หลังไว้ อีก มือนึงลูบคลำอย่างเบาๆอยู่ท้องที่กำลังโตของนีรชา

ท่าทางของภัสกรณ์นุ่มนวลมาก แม้จะทั่งบน

ใบหน้ายังมีแอบยิ้มนิดๆ แต่นีรชากลับตกใจด้วยความ

กลัว!

ผู้ชายคนนี้ต้องการจะทำอะไร!

นีรชาเบิกตามองกว้าง มองด้วยความกลัวที่ภัส กรณ์ “คุณแทน คุณจะทำอะไร!”

ภัสกรณ์งอนิ้ว บีบเป็นกำปั้น วางไว้บนท้องของ นีรชา บนใบหน้ายิ้มด้วยความเหี้ยมโหด พูดกับนีรชา อย่างเบาๆว่า “น้ำ ถ้ากำปั้นของผมทุบไป เธอลองทายสิ เด็กในท้องของเธอจะเป็นยังไง?”

นีรชากลัวจนน้ำตาไหลออกมา

นอนขดตัวอย่างสุดชีวิต พยายามที่จะหลีกเลี่ยง ภัสกรณ์ วิ่งวินอย่างสะอื้นไห้ “อย่าอย่ามาแตะต้องลูก ของฉัน!ถ้าคุณอยากระบายอารมณ์ให้ระบายกับฉันเถอะ! อย่ามาทำร้ายลูกของฉัน! ฉันขอร้อง!”
น้ำตาไหลออกมาจากตาของเธอ ร่างกายสีขาว ผ่องเหมือนต้นยู่หลันที่สะอาดสดชื่น

ภัสกรณ์ดึงที่คอของเธอสักพักก็ปล่อยลง แก้เน็ค ให้หลวม มัดที่แขนทั้งสองข้างของนีรชาอย่างแน่น พร้อมทั้งยังไปหยิบเน็คไทอีกสองอันที่ตู้เสื้อผ้า เอามา มัดที่ขาทั้งสองข้างของนีรชาที่ปลายเตียง

ภัสกรณ์มองอย่างพอใจที่เห็นนีรชากลัว ภายใน สายตาของนีรชาสะท้อนอย่างชัดเจนว่าเป็นเงาของเขา ในตาของนีรชามีเขา แบบนี้โอเคมาก

ภัสกรณ์ต้องการจะทรมานเธออย่างไร นีรชาก็ไม้

แน่ใจ ในที่สุดเธอก็หมดสติไป

ในความขมุกขมัว เหมือนภัสกรณ์อุ้มเธอไปอาบ น้ำแล้ว ท่าทางที่นุ่มนวลและทะนุถนอม เหมือนเธอเป็น ตุ๊กตาดินเผ่าที่แตกง่าย

แต่นีรชากลับรู้สึกว่านั่นเป็นเพียงความฝัน ความ ฝันที่ครึ่งหลับครึ่งตื่น ภัสกรณ์อยากฆ่าเธอจะตาย ทำไม ถึงมาปฏิบัติอ่อนโยนกับเธอได้?

แสงในยามเช้าส่องผ่านผ้าม่านเข้ามาที่เตียง

ตอนที่นีรชาลืมตาเปิดตาขึ้น พบว่าภัสกรณ์กำลังจ้องเธอ

อยู่

นีรชารีบขดผ้าหมู่เอามาห่อตัวเองให้แน่น ร่างกายของเธอค่อยๆแอบเคลื่อนย้ายภายในผ้าหมู่ไปที่ ข้างเตียง ไม่อยากให้ไปโดนที่ตัวของภัสกรณ์

ขาอันใหญ่ของภัสกรณ์รีบรัดไปที่ขาของเธออย่างแน่น สังเกตเห็นถึงการเคลื่อนไหวของนิรัชชา แขน ของเขาดึงนี้รชาเข้ามาในอ้อมแขน ล้อมเธอไว้อย่าง แน่น

นีรชามาพร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มแย้ม พูดอย่าง ระมัดระวังว่า “เอ่อ ฉันต้องการจะไปห้องน้ำ”

ไม่อนุญาตอยู่เป็นเพื่อนผมก่อน” ตาที่ปิดอยู่ ของภัสกรณ์ ใบหน้าที่ดูไม่ออกมาอารมณ์เป็นยังไง

จริงแล้ว ที่ไหนมีคนที่ชอบใช้อำนาจขนาดนี้เห รอ! แค่ห้องน้ำก็ไม่ให้ไป! ไม่มีเหตุผล! นักโทษในคุกก็้ ไม่มีเสรีภาพที่จะเข้าห้องน้ำเหมือนกัน!

ในใจของนีรชากระซิบกระชากอยู่ ในปากกลับไม่ กล้าจะคัดค้านออกไป

ได้ ยังไงฉันก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไร ก็อยู่เป็นเพื่อน เขาถ่วงเวลาบนเตียง! ถ้าหากว่าสักพักอัดไม่ไหวฉีบน เตียงก็สมน้ำน่าเขา! จะดีมากถ้าเขารังเกลียดจนไม่อยาก มาแตะต้องตัวเอง

นีรชาเล่นวางแผนอย่างสมใจ รอยยิ้มบางๆปรากฏ บนใบหน้าของเขา

รอยยิ้มแบบนี้ทำให้ภัสกรณ์เข้าใจผิด คิดว่านีรชา ดีใจที่เขาให้เธออยู่กับตัวเอง ใบหน้าที่หล่อเหลาแถม เย็นชา มีร่องรอยที่อ่อนนุ่มมานิดหน่อย

พวกเขานอนอย่างเงียบๆ ฟังเสียงร้องของนกตื่น แต่เช้าที่สวนข้างนอกหน้าต่าง จู่ๆนีรชาก็มีภาพมโน เหมือนกับว่าเธอได้ย้อนกลับไปเหมือนตอนที่ยังเด็กๆ
ตอนนั้น เธอก็นอนอยู่บนเตียงเงียบๆแบบน้ ร้อ คุณแม่มาปลุกตัวเองให้ตื่น เธอชอบความรู้สึกที่แขน ของคุณแม่ล้วงเข้าไปในผ้าห่มแล้วดึงตัวเองออกมา ชอบที่หน้าของคุณแม่โกรธและโปรดปราน ตอนนั้นเธอ ยังเป็นเจ้าหญิงที่ถูกโอบกอดป้องกัน

ช่วงเวลาที่เงียบสงบในชั่วพริบตา เสียงของภัส กรณ์ทำร้ายแล้วความนึกฝันของเธอ

“น้ำ ขอถามเธอหนึ่งคำถาม” น้ำเสียงของภัสกรณ์ นิ่งๆ นีรชาไม่เคยรู้ว่าภายใต้ของน้ำเสียงนั้นมีความตื่น เต้นอยู่

“คะ? ” ขานรับอย่างเบื่อหน่าย

“น้ำ เธอรักผมไหม? ” ภัสกรณ์หลับตาถาม

ต้องปิดตาเขาถึงจะสามารถถามคำถามนี้ออกไป ได้ คำถามแบบนี้ถ้าเป็นเมื่อก่อน เขาได้ยิน เขาก็คงจะสะ อิดสะเอียดมาก ทนไม่ไหวแน่ๆ เมื่อสองสามเดือนก่อน เขาไม่คิดว่ามันจะมีวันนี้ วันที่ตัวเองได้ถามแบบนี้กับผู้ หญิงคนหนึ่ง!

หญิงสาว ในสายตาเขาตลอดมาเป็นแค่เสื้อผ้าที่ เบื่อหน่ายและก็ทิ้งไป แม้แต่สัตว์เลี้ยงก็ไม่ต่าง ไปรู้สึกมี ความรักและเสียใจเพื่อผู้หญิง ในความเห็นของเขา มัน เป็นเพียงการกระทำของคนต่ำต้อย

แต่ในวันนี้เขากลับถามนีรชาออกไปด้วยประโยค

นี้