ตอนที่ 80 ปัญหาที่หลบไม่ได้

” นีรชา กินข้าวกัน ” สมภพเรียกอย่างดีใจ ได้อยู่ กับนีรชาสองต่อสองหนึ่งวัน เป็นความฝันของเขามา โดยตลอด วันนี้เป็นจริงแล้ว

นีรชารีบเช็ดน้ำตา เดินไปห้องอาหาร

เห็นนีรชาแว๊บเดียว รอยยิ้มนุ่มนวลของสมภพ ค้างอยู่บนใบหน้า :” เป็นอะไรไป ? เธอร้องไห้เหรอ?” ตาของนีรชาแดงๆ ดูก็รู้ว่าเพิ่งจะร้องไห้มา

พี่สมภพ ภาพวาดผืนนั้น พี่วาดใช้ไหม ? ” นีรชา ถอนหายใจ รอคอยใบหน้าพระเอกๆของสมภพ

” ใช่ เธอชอบไหม ? ” สมภพวางตะเกียบและชาม ที่อยู่ในมือ เดินไปข้างๆนีรชา สองมือประคองหลังเธอ ก้มหน้ามองตาเธอ ถามอย่างกล้าๆกลัวๆ

นีรชามองสมภพ แล้วยิ้ม : “ชอบมาก ”

” นีรชา ตอนนั้นผมหาตัวคุณไม่เจอเลย ผมกลัวว่า จะไม่ได้เจอคุณอีก ผมกลัวผมจะลืมว่าคุณหน้าตาเป็นยัง ไง ดังนั้น ก็เลยวาดภาพคุณออกมา แบบนี้ ทุกครั้งที่ผม กลับถึงบ้าน ก็จะเห็นหน้ายิ้มแย้มของคุณแล้ว เหมือนว่า คุณอยู่ข้างๆผมตลอดเวลา”

” แล้วธวัลล่ะ ? เธอเคยมาที่นี่ไหม ? ” นีรชาอยาก ถามประโยคนี้ขึ้น แต่ว่าเธอก็เก็บประโยคนี้ไว้ในท้องไม่ เอ่ยถาม วันนี้เป็นวันวันเดียวของพี่สมภพ และก็เป็นวัน สุดท้ายแล้ว จะต้องผ่านไปอย่างมีความสุข
ในหน้าของนีรชายิ้มอ่อนๆ ทำให้สมภพมองจน เหม่อแล้ว สามปีผ่านไปแล้ว ความไร้เดียงสาของนีรชา หายไปบ้าง แต่กลับมีเสน่ห์เพิ่มมากขึ้น แต่ไม่ว่าจะ เปลี่ยนแปลงยังไง เธอก็ยังสวยเหมือนเดิม ขอแค่ได้ เห็นเธอ สมภพก็รู้สึกพอใจแล้ว

” มา กินข้าวกันเถอะ ดูสิจะอร่อยถูกปากเธอหรือ เปล่า ” สมภพจูงนีรชาเดินไปข้างโต๊ะอาหาร เลื่อนเก้าอี้ ให้อย่างเอาอกเอาใจ

บนโต๊ะมีกับข้าวสื่อย่างและซุปหนึ่งหม้อ สีของ เนื้อตุ๋นมะเขือเทศสวยมาก ซุปต้มได้เข้มข้น ดูแล้วน่า อร่อยมาก มีปลานึ่งซีอิ้ว เนื้อปลาสด ด้านบนราดด้วย ซีอิ้ว ส่งกลิ่นหอมเบาๆ อีกเมนูหนึ่งคือไก่ผัดพริกที่ดูแล้ว วัตถุดิบได้มาตรฐาน เนื้อไก่มันวาวด้วยน้ำมัน ด้าน ข้างตกแต่งด้วยสะระแหน่สองสามต้น นอกจากนี้ยังมี บล็อกโคลี่ผัด อีกชามเป็นซุปครีมเห็ดสีขาวครีมหอมเตะ จมูก เป็นอาหารที่นีรชาชอบกินทั้งหมด

พี่สมภพ ฉันจำได้ว่าแต่ก่อนพี่ทำอาหารไม่เป็น นีรชาแปลกใจมากๆ ลูกชายคนโตของบ้านฐานะร่ำรวย จะต้องลงมือทำกับข้าวเองที่ไหนกัน ? แต่ว่าเขา ไม่น่า เชื่อว่าจะมีฝีมือดีขนาดนี้

สมภพยิ้มด้วยความเกรงใจ นีรชา เธอยังจำได้ ไหม? เธอเคยพูดว่า ถ้าหากจะหาแฟน จะต้องหาคนที่ ทำกับข้าวเป็น”

ในใจของนีรชารู้สึกปราบปลื้ม เสียงสั่น : ” ดังนั้น พี่ก็เลยไปเรียนทำอาหาร ?”
” ใช่ ตอนที่เพิ่งจะเรียนใหม่ๆยังทำมีดบาดมืออยู่ เลย” สมภพยิ้มแล้วมองหน้านีรชา ดูเหมือนว่าจะ ขอโทษกับความไม่ฉลาดของตัวเอง

นีรชามองดูมือข้างซ้ายที่กำลังจัดจานของสมภพ นิ้วชี้มีรอบแผลเป็นจางๆอยู่จริงๆ ถ้าไม่ตั้งใจดูก็คงดูไม่ ออก

” พี่สมภพ น้ำตาของนีรชาจะไหลออกมาอีก แล้ว

สมภพยื่นมือออกมาลูบหัวนีรชา : ” เด็กโง่ บาด แผลเล็กๆเอง หายดีแล้ว มา ลองชิมดูว่าอร่อยไหม ”

ช้อนส้อมสีสวยหรู เข้ากับอาหารบนโต๊ะอาหาร อย่างมาก สมภพหยิบช้อนให้นีรชาตักซุปครีมเห็ด นิ้วชี ทดสอบความร้อนจากนอกชาม สายตาก็โค้งเอียงดูน่ารัก เอาซุปส่งให้นีรชา : ” นีรชา กินซุปสักหน่อย”

นีรชาหยิบช้อนแล้วซดไปหนึ่งคำ เบิกตากว้าง อย่างตกใจ ถึงแม้ว่าซุปนี้ดูน่ากิน แต่นีรชาไม่นึกเลยว่า จะอร่อยขนาดนี้

สดชื่นและรสชาติไม่อ่อนจนเกินไป ความสดของ เห็ดและความหวานของครีมเข้ากันได้อย่างพอดี ซุป อุ่นๆคำหนึ่ง ไหลลงในหลอดอาหารเข้าไปในกระเพาะ อาหาร ทำให้รู้สึกสบายขึ้น

“อร่อยมากๆ พี่สมภพ พี่เก่งมาก ”

” เธอชอบก็ดีแล้ว ” สมภพยิ้มแล้วมองหน้านี้รชา ค่อนข้างเอาอกเอาใจยื่นนิ้วซื้ออกมา ช่วยนีรชาเช็ดคราบซุปที่อยู่มุมปาก

” อิว ” นีรชากัมหน้าลง ทันใดนั้นรู้สึกอึดอัดนิด หน่อย เพราะว่าเธอคิดถึงภัสกรณ์ขึ้นมา แต่ก่อนกินข้าว ภัสกรณ์ก็เคยเช็ดคราบซุปที่อยู่มุมปากให้เธอ

แต่ท่าทางของภัสกรณ์ดูแข็งกร้าว และยังพูด เหน็บแนมในทันที : ” นีรชา เธอดูเธอกินข้าว น่าเกลียด มากจริงๆ เธอเป็นผีหิวโหยมาเกิดใหม่เหรอ” เพราะว่า คำเหน็บแนมและสายตาเหยียดหยามของภัสกรณ์ ดัง นั้นนีรชาเกือบจะไม่รู้สึกว่า ท่าทางที่เขาช่วยเช็ดซุปที่มุม ปากนั้น มีความอ่อนโยนอะไร

แต่ว่าตอนนี้ถูกสมภพทำให้ ธรรมชาติมากๆ อบ อุ่นมากๆ นี้รชาเพิ่งจะสังเกตได้ครั้งแรก กิริยาแบบนี้ ควร จะเป็นคู่รักถึงจะเกิดขึ้น

สายตาที่เหลือเหลือบมองเห็นแหวนหมั้นบนนิ้ว นางของสมภพ หัวใจที่เต้นแรงหดตัวลง นีรชาห้อยตา ลง ก้มหน้าก้มตากินซุป

สมภพไม่ทันได้สังเกตเห็นนี้รชาท่าทางเปลี่ยน ไป รอยยิ้มเหมือนกับความฝัน นีรชาก็ได้แต่แอบพูดอยู่ ในใจ เธอไม่มีสิทธิ์จะพูดอะไรกับสมภพตั้งนานแล้ว

สังเกตเห็นนีรชานิ่งเงียบ สายตายิ้มแย้มของ สมภพมืดมนลง

” นีรชา เธอไม่ชอบอยู่กับผมเหรอ ?”

” ไม่ใช่ค่ะ ฉันแค่ ” นีรชาไม่รู้ว่าจะต้องตอบ คำถามยังไง
” โฮ่ง โฮ่ง” ทันใดนั้นข้างนอกก็มีเสียงสุนัขร้อง ดังขึ้น นีรชาหันไปมองสมภพด้วยความสงสัย

ทันใดนั้นสายตาของสมภพก็แวววาวขึ้น โบกมือ ไปมา เรียก : ” หิมะ มานี่ ”

หมาปักน้อยสีขาวทั้งตัววิ่งเตาะแตะเข้ามา ท่าทางน่ารักจริงๆ ทำให้นีรชายิ้มออกมาไม่หุบ

” หิมะ นี่คือนีรชา มา ทักทายเร็ว ” สมภพอุ้มหิมะ ขึ้น ยกอุ้งเท้าหน้าอ้วนๆทักทายกับนีรชา

เป็นเจ้าหิมะ เมื่อสักครู่สมภพตะโกนเรียกหิมะเธอ ยังไม่ทันได้ยิน ที่แท้นี่ก็เป็นหมาของธวัลที่หายในโรง พยาบาลวันนั้น

สายตาของนีรชาดูเจ็บปวดมากยิ่งขึ้น หิมะ ธวัล เป็นแม่ของมัน และสมภพเป็นพ่อของมัน

มันปรากฏตัวขึ้น เตือนสติให้นีรชาได้เรื่องหนึ่งก็ คือ สมภพเป็นคู่หมั้นของธวัล นีรชาเธอตั้งแต่แรกเริ่มก็ เป็นแค่คนนอก

นีรชา ยังจำได้ไหม ? แต่ก่อนเธอพูดว่า ความ ฝันที่ยิ่งใหญ่ของเธอ ก็คือโตขึ้นอยากจะมีหมาตัวสีขาวๆ

เสียงอบอุ่นของสมภพฟังดูแล้วเหมือนมีความเสียดาย ” ดังนั้น ฉันก็เลยแอบเลี้ยงเจ้าหิมะ เตรียมจะมอบให้เป็น ของขวัญวันครบรอบอายุ 18ปีของเธอ แต่ว่ายังไม่ถึงวัน นั้น เธอก็หายตัวไปแล้ว ฉันไปตามหาทุกที่ ก็หาไม่เจอ ”

นีรชาตกใจตาโตจ้องหน้าสมภพ อะไร ? เธอไม่ ได้ฟังผิดใช่ไหม ? หิมะเป็นหมาที่สมภพซื้อมาให้เธอ ?
นึกถึงวันนั้นที่อยู่ในโรงพยาบาล ธวัลบอกว่าหิมะ เป็นลูกรักของสมภพ ที่จริงแล้วสมภพดูแลหิมะอย่างนี้ ก็ เพราะว่าหิมะเป็นของขวัญที่เตรียมไว้ให้เธอ

ในใจของนีรชาเหมือนถูกหยิกแรงๆ เจ็บปวดจน ไม่อาจจะหายใจ น้ำตาไหลออกมาโดยไม่ทันตั้งตัว

พยายามหักห้ามอารมณ์ในที่สุดก็ไม่สามารถ ควบคุมมันได้ นีรชาร้องไห้แล้วพูดว่า :” คุณทำไมต้อง ทำดีกับฉันอย่างนี้ ? คุณก็รู้ว่าเรื่องของเราเป็นไปไม่ได้ คุณมีธวัลอยู่แล้ว คุณเป็นคู่หมั้นของเธอ พวกคุณกำลัง จะแต่งงานกัน ”

สมภพเจ็บปวดมองนีรชาที่ร้องไห้น้ำตาไหล พราก ยืนขึ้นแล้วเดินไปข้างๆเธอ ซับน้ำตาที่อยู่บนหน้า เธอ เสียงดูเจ็บปวด และพูดออกไปว่า : ” นีรชา ฉันเลิก กับธวัลก็ได้ ขอแค่เธอมีความสุข ฉันเต็มใจจะทำทุก อย่าง”

” ไม่” นีรชาตะโกนเสียงแหบๆ เธอรู้ว่ากิจการ ของสมภพกำลังเติบโต เขาอยู่ในเมืองรองยังมีเครือข่าย น้อย ถ้าหากมีความช่วยเหลือจากนายกเทศมนตรีจิระ เดช กิจการของเขาก็จะเจริญเติบโตขึ้น

อีกทั้ง เธอเองก็ไม่สามารถอยู่กับได้ ภัสกรณ์ไม่ ปล่อยเธอไปแน่ๆ ” นีรชา ที่รัก แล้วจะเธอจะให้ฉันทำยังไงเหรอ ?”

เสียงของสมภพดูหมดหนทาง

“ฉันไม่รู้ ฉันไม่รู้ อย่ามากดดันฉันอีก” นีรชาร้องไห้จนเสียงแหบแห้ง

แต่ก่อนทำงานหนัก ถูกรังแก ดูถูก เธอไม่เคย ร้องไห้เลย ถูกบังคับให้เป็นผู้หญิงของภัสกรณ์ ถูกเขา อิจฉาและเยาะเย้ย เธอก็ไม่เคยร้องไห้ แต่ว่าอยู่ต่อหน้า สมภพ ดูเหมือนว่าเธอจะร้องให้น้ำตาทั้งหมดในชีวิตนี้ หมดไป

” พอแล้ว พอแล้ว ไม่พูดแล้ว ไม่ร้องนะ พี่สมภพ ผิดเอง ทำให้เธอร้องไห้” สมภพเดินเข้ามา โอบเข้าไป ที่ไหล่สั่นๆของนีรชาอย่างเบาๆ น้ำตาของนีรชา ร้องไห้ จนเขารู้สึกเจ็บปวด

หิมะอยู่ข้างๆพวกเขา ” โฮ่งโฮ่ง ” ร้องเรียก สมภพอุ้มหิมะขึ้น เอามันเข้าใกล้หน้านีรชา : ” นีรชา ถ้า ยังร้องไห้อีก หิมะจะหัวเราะเยาะเธอแล้วนะ อายอาย”

นีรชาลืมตาที่คลอไปด้วยน้ำตาเห็นหิมะเอียงคอ ไปด้านข้างมองเธอ แก้วตาดำๆกระพริบตาอย่างสงสัย ท่าทางใสซื่อ สักพักหยอกล้อนี้รชาจนหัวเราะออกมา เสียงดัง

เห็นนีรชายิ้มแล้ว จิตใจที่ร้อนรนของสมภพก็โล่ง ขึ้น นีรชาอุ้มหิมะจากมือองสมภพมาอยู่ในอ้อมกอดตัว เอง ใช้นิ้วแหย่หน้าเล็กๆของมัน : ” หิมะ เธอกล้าหัวเราะ ฉัน ฉันจะบีบหน้าเธอนะ ”

พูดจบ นีรชาก็ไม่รีรอ เอามือแหย่ไปที่หน้าของ คนอื่น นี่ไม่ใช่ท่าทางที่ภัสกรณ์ชอบทำหรอกเหรอ ? เขา ชอบแหย่หน้าของนีรชามาก แล้วก็จะพูดขู่หรือเหน็บแนม

ทันใดนั้นนีรชาก็พบว่า ท่าทางและน้ำเสียงของ เธอเมื่อสักครู่ เหมือนกับภัสกรณ์เอามากๆ

บางครั้งกัดปากด้วยความโมโหเคียดแค้น เธอ ทำไมถึงคิดถึงปีศาจคนนั้นนะ ? ตอนนี้อยู่กับพี่สมภพ แล้วยังมีเจ้าหิมะที่น่ารัก เธอทำไมจะต้องคิดถึงผู้ชาย บ้าๆสมควรตาย

แต่ว่า นีรชาก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า ภัสกรณ์ เป็นปัญหา ที่ไม่มีทางหลักเลี่ยงได้

เธอหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยตั้งนาน ภัสกรณ์จะ ต้องพลิกฟ้าพลิกดินหาตัวเธอแน่ ? คิดแล้ว นีรชาก็ยิ้ม ออกมา ภัสกรณ์ตามหาเธอ ก็อาจจะเป็นเพราะรู้สึกว่า ทรัพย์สินส่วนตัวหายไป ? เพียงเพราะเธอนีรชากล้า ท้าทายอำนาจของเขา ไม่ผ่านการอนุมัติจากเขาก็หาย ไปโดยที่ไม่ได้รับอนุญาต ถูกลักพาตัวโดยไม่ได้รับ อนุญาต เขาคงจะไม่สบายใจอยู่แน่

ถ้าภัสกรณ์รู้ว่าเธออยู่กับสมภพ จะเป็นยังไงนะ? นีรชาหนาวสั่นขึ้นทันที