ตอนที่ 79 รักที่ลึกซึ้ง

รถสปอร์ตสีขาวมูลค่ามหาศาลวิ่งด้วยความเร็วบน ถนนที่เงียบสงัด มือภัสกรณ์ข้างหนึ่งวางอยู่บนพวง มาลัยรถ อีกข้างหนึ่งกำลังเปิดหน้าต่างรถ ลมพัดโชย ด้วยความเร็วพัดผมสั้นสีดำหล่อๆ

รูปทรงใบหน้าแบ่งแยกชัดเจน ใบหน้าหล่อเหลา ริมฝีปากบางๆเซ็กซี่ยกเล็กน้อย

นีรชาผู้หญิงคนนั้นกลับไปเองแล้ว เขาคิดอยากจะ ระบายอารมณ์กับผู้หญิงที่จู่โจมเข้ามาหาเขา แต่ถึง เปลี่ยนผู้หญิงสองคนแล้ว ความรู้สึกก็ยังไม่ดี

ในใจของเขายังคงไม่สบายใจเหมือนมีอะไรคา ใจ หายใจไม่ค่อยมีความสุข

ช่างมันเถอะ กลับบ้านเถอะ ขึ้นเตียงกับผู้หญิง

พวกนี้ ดูเหมือนว่ายังไม่มีความสุขเท่ากับการได้ทะเลาะ กับนีรชา นีรชาไม่รักเขาไม่เป็นไร เขาจะคิดวิธีที่ทำให้เธอ รักเขา แล้วสักวันหนึ่ง เขาจะได้ครอบครองนีรชาจริงๆ

ซักที สิ่งที่เขาอยากได้ ไม่ใช่แต่ตัวของเธอ เขาอยาก

ได้ใจของเธอมากกว่า

เมื่อสายตาที่ลึกลับมองไปที่กล่องขนาดใหญ่ บรรจุอย่างสวยงาม ภัสกรณ์ค่อยๆฉีกยิ้ม

เมื่อสองวันก่อนนี้รชาพูดว่าอยากจะซื้อเสื้อผ้าใช้ ลูกในท้องของเธอ แต่ว่าไม่มีเวลาไปซื้อ เมื่อสักครู่เขาไปร้านขายของเด็กเล็กที่ดีที่สุดในเมืองรองนี้ ซื้อเสื้อผ้า เด็กสวยๆมาสองสามชุด

คิดถึงตอนที่นีรชาดีใจที่ได้เห็นเสื้อผ้า นี้ ภัสกรณ์ ยิ่งยิ้มออกมาอย่างดีใจ

โทรศัพท์บลูธูทดังขึ้น

คุณภัสกรณ์ คุณ sulia ตามหาตัวคุณตั้งนาน เธอให้ฉันมาบอกคุณ เธอคิดถึงคุณมาก แต่ก่อนเธอยัง

ไม่รู้เรื่อง ตอนนี้เธอสำนึกผิดแล้ว ขอร้องให้คุณภัสกรณ์ ให้โอกาสเธอ ” ผู้ช่วยของภัสกรณ์แจ้งให้เขาทราบอย่าง ชัดเจน หยุดสักพัก น้ำเสียงของเธอดกล้าๆกลัวๆ : ” คุณ sulia ยังพูดอีกว่า เธอเพิ่งจะไปศัลยกรรมมา เธอบอกว่า คุณจะต้องชอบแน่ๆ ”

ภัสกรณ์โค้งมุมปากเยาะเย้ย

วินาทีนี้ เขาแค่อยากจะรีบกลับไปกินข้าวต้มของ เขา นีรชา เขายอมรับว่าเขาติดเธอ

” บอกเธอไปซะ” ภัสกรณ์เหวี่ยงออกไป แล้ววาง สาย โทรไปอีกเบอร์หนึ่ง

” น้าแข นีรชาหลับหรือยัง ? ”

คุณนีรชา ? คุณนีรชายังไม่ถึงบ้านค่ะ เธอไม่ได้

ไปร่วมงานเลี้ยงกับคุณเหรอคะ ? ”

หัวใจถูกทุบอย่างแรง มือที่เรียวยาวสั่นอย่าง รุนแรง เบรครถอย่างกระทันหัน รถสปอร์ตสุดหรูชนเข้า

กับกล่องจดหมายข้างทางจนกล่องกระเด็นไปกลางอากาศ แล้วไปหยุดอยู่ที่กำแพง

วางสายโทรศัพท์แล้วโทรไปที่มือถือของนีรชา ภัสกรณ์ขมวดคิ้ว กัดฟัน รีบรับโทรศัพท์ นีรชา

” ขอโทษค่ะ ไม่สามารถติดต่อเลขหมายปลาย ทางได้ในขณะนี้ ” เสียงผู้หญิงแจ้งเตือนภัสกรณ์ ครั้งนี้ นีรชา หายตัวไปจริงๆแล้ว

นีรชาชกไปที่พวงมาลัยรถ นีรชา เธอไปอยู่ที่ไหน กันแน่ โทรศัพท์แบตหมดหรือว่าตั้งใจจะปิดเครื่อง

เตะประตูรถ ภัสกรณ์เดินลงรถพร้อมทั้งโทรศัพท์ ไปหาระพินทร์

” นีรชาหายตัวไป ให้เครือข่ายของคนในเมือง รองทั้งหมดไปหาตัวเธอมาให้ได้ ถ้าหากหาไม่เจอ นาย ก็อย่าหวังว่าจะได้มีชีวิตอยู่”

ในห้องที่เย็นสบายสดชื่น หลังจากที่นี่รชาร้องไห้ ฟูมฟายเสร็จ ในที่สุดก็สงบลง

รู้สึกอายนิดหน่อยที่เห็นเสื้อคลุมของสมภพถูก คราบน้ำตาและน้ำมูกของเธอถูจนยับยู่ยี่ นีรชาสุดจมูก : ” พี่สมภพ ฉันอยากกลับบ้าน พี่ช่วยไปส่งฉันหน่อย”

“ไม่” สายตาเหลืองอำพันของสมภพจ้องตานีรช า เสียงนุ่มนวลมาก แต่น้ำเสียงแน่วแน่

ในใจนีรชาเจ็บปวด

ลืมตาขึ้น เธอมองหน้าสมภพ พูดอย่างลำบาก : พี่สมภพ ฉันจะต้องกลับบ้าน”
” นีรชา เธอรักภัสกรณ์ไหม ? เธอรักเขาไหม ?” สายตาสมภพสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวด เขาจ้องหน้า นีรชา น้ำเสียงดูตั้งใจ

หัวใจ ในชั่วครู่สั่นอย่างรุนแรง

พี่สมภพ ฉันจะตอบคุณยังไง? ถ้าหากฉันบอกว่า ไม่รัก แล้วจะทำไม ? ถ้าหากบอกว่าไม่รัก คุณก็จะเลิกกับ ธวัลเหรอ ? ถ้าหากบอกว่าไม่รัก ฉันก็จะออกมาจากภัส กรณ์แล้วมาอยู่กับคุณเหรอ ?

เป็นไปไม่ได้ เรื่องของเราเป็นอดีตไปแล้ว นีรชา ในตอนนี้ ไม่ใช่สาวน้อยที่ใสซื่อบริสุทธิ์เมื่อสามปีก่อน คนนั้น เธอในตอนนี้ เป็นแค่ผู้หญิงสกปรกคนหนึ่ง

นีรชากัดปากไว้จะเอาคลื่นลูกใหญ่ที่อยู่ในใจยัด ไว้ในมุมที่ลึกที่สุดในหัวใจ

” ใช่ค่ะ รักค่ะ ” น้ำเสียงเธอนิ่งมาก แต่สายตาที่ เต็มไปด้วยหมอกคู่นั้น มีความเจ็บปวดที่ไม่สามารถซ่อน มันได้

สมภพเบิกตากว้าง เหมือนฝันไปและจะยื่นมือ ออกไปเบาๆ ปิดตาคู่นั้นของนีรชา เสียงที่อบอุ่น ต่ำ เหมือนกระซิบ: ” นีรชา คุณกำลังโกหก ถ้าหากรักจริงๆ สายตาของคุณ ทำไมถึงดูเสียใจขนาดนี้ ?”

หัวใจของนีรชา เจ็บแปลบๆขึ้นมา

ทำไมนะ เขาถึงได้มองทะลุเข้าถึงมุมที่ลึกที่สุด ของหัวใจเธอ ? เธอก็พูดแล้วว่ารักภัสกรณ์ แล้วทำไมยัง ไม่ปล่อยเธอไปอีก ทำไมต้องดื้อรั้นแบบนี้ ?
อย่าทำดีกับเขา อย่าทำดีกับเขาอีก

คัดจมูกไม่หาย นีรชาผลักสมภพออก ห่างจากเขา

หน่อย อ้อนวอนขอว่า : ” พี่สมภพ พี่ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันอยู่ที่นี่ไม่ได้จริงๆ สมภพขอร้องอย่างจริงใจกว่า : ” นีรชา ให้เวลา

ผมหนึ่งวันได้ไหม ? อยู่กับผมหนึ่งวัน ผมแค่อยากขอ

เวลาหนึ่งวัน ”

นีรชาปฏิเสธสมภพที่เป็นแบบนี้ไม่ได้ ปฏิเสธ สายตาที่อบอุ่นจริงใจและความเจ็บปวดที่ลึกซึ้งและคำ อ้อนวอนไม่ได้

ตาห้อยลง ปากของเธอยิ้มด้วยความเสียใจ : ” ฉันตกลง ”

ฉันตกลง เพราะว่านี่จะเป็นวันสุดท้ายของพวกเรา

ฉันตกลง เพราะว่าต่อจากนี้ไป ฉันจะไม่มาเจอ หน้าคุณอีก

ฉันตกลง เพราะว่า ต่อจากนี้ไป ฉันจะลบคุณออก ไปจากความทรงจำของฉัน

สมภพ ฉันตกลง

ไม่มีเวลาไปคิดว่าถ้าภัสกรณ์กลับไปแล้วไม่เจอ ตัวเธอจะคุ้มคลั่งขนาดไหน นีรชาแค่อยากจะคว้าความ อบอุ่นที่เพียงปลายนิ้วนี้ มือของพี่สมภพ ขาว เรียวยาว สะอาด อบอุ่น

เห็นว่าในที่สุดนีรชาก็ตกลงอยู่ต่อ สายตาที่อบอุ่นของสมภพเอ่อล้นไปด้วยความสุข

” หิวหรือยัง ? ” เอาใจใส่และช่วยเธอจัดทรงผม ” ผมต้มโจ๊กให้คุณกินดีไหม ?”

ควบคุมอารมณ์ของตัวเองอย่างสุดชีวิต นีรชา ส่ายหน้า น้ำเสียงนิ่งๆ : ” ไม่ต้องค่ะ ฉันไม่หิว”

ได้ยินน้ำเสียงนิ่งๆของนีรชา มือของสมภพที่ กำลังแบ่งผมนีรชาก็สั่น ถามอย่างอึดอัดใจ : ” ผมบังคับ ให้คุณอยู่ต่อแบบนี้ คุณ รังเกียจผมไหม ?”

นีรชากัดปาก ยิ้มอ่อนๆให้สมภพแล้วสายหน้า สายตาเจ็บปวดจนพรั่งพรูน้ำตาออกมา

เธอจะรังเกียจเขาได้ยังไงล่ะ ? เธอคอยคิดถึงพี่ สมภพมาโดยตลอด เธอจะเกียจลงได้ยังไง? เธอยอม ทำทุกอย่างเพื่อเขา แล้วจะเกียจเขาได้ยังไง ?

เธอก็แค่ กลัวว่าเขาจะรังเกียจเธอก็เท่านั้น เธอไม่ ได้ดีอย่างที่เขาคิด เธอไม่ใช่องค์หญิงที่ดีเลิศเหมือน เมื่อสามปีก่อน ชีวิตของเธอ ถูกทำลายจนพังไปตั้งนาน แล้ว

” นีรชา ” ทันใดนั้นสมภพถอนหายใจเบาๆ พิงมา ที่เธอ โอบไหล่เธอเบาๆ ก็แต่กอดเบาๆเท่านั้น ไม่ได้ทำ ไม่ดีไม่ร้ายอะไร

ทั้งตัวของนีรชาก็รู้สึกแน่นขึ้นมา แข็งจนขยับไป ไม่ได้ ระหว่างหายใจ ทั้งตัวของเขามีกลิ่นมินต์เย็นๆ

ต้องควบคุมอารมณ์ชั่ววูบของตัวเองที่อยากจะเอาหน้าไปซบในอ้อมกอดเขา สายตากระพริบปริบๆของ นีรชา เสียงขึ้นจมูกหน่อยๆ : “สมภพ ฉัน ฉันรู้สึกหิวแล้ว

* ได้ ผมไปทำอะไรให้คุณกิน คุณอยากกินอะไร ? ผมจำได้ว่าแต่ก่อนคุณชอบกินเนื้อตุ้นมะเขือเทศมาก ที่สุด ผมทำให้คุณกินดีไหม ?” เสียงของสมภพเต็มไป ด้วยความอบอุ่นเหมือนกับพระอาทิตย์ ใบหน้าที่หล่อ เหลา แสดงรอยยิ้มที่มีความสุข

“อืม ค่ะ” นีรชาหันกลับไป ก้มหัวลง ปล่อยให้ น้ำตาร่วงจากเปลือกตาถึงพื้นโดยตรง

นี่เป็นวันสุดท้ายของเธอกับพี่สมภพ เธอจะ ร้องไห้ไม่ได้ เธอจะต้องมีความสุข เหมือนเมื่อสามปี ก่อน

เห็นสมภพใส่ผ้ากันเปื้อน ตั้งใจนั่นผักอยู่ในห้อง ครัว นีรชายิ้มออกมาจนดวงตาค่อยๆชุ่ม นี่แหละพี่สมภพ พี่สมภพของเธอ ตอนนี้ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ใกล้กับเธอ มาก เธอแค่เอื้อมมือออกไป ก็จะกอดเขาได้แล้ว แต่ว่า เธอไม่สามารถเอื้อมมือไปได้ เธอไม่มีสิทธิ์

ที่จะเอื้อมมือออกไปตั้งนานแล้ว

หันกลับไปอย่างเงียบๆ นีรชาพยายามบังคับให้ เสียงของตัวเองดูปกติ : ” พี่สมภพ ฉันขอเดินดูบ้านนี้ได้

ไหมคะ ? ”

เดินดูได้ตามสบาย เหนื่อยแล้วก็พักหน่อยนะ กับข้าวใกล้จะเสร็จแล้ว ” ผมของสมภพย้อมเป็นสีน้ำตาลบลอนด์อ่อนๆ เข้ากับสีตาของเขามาก แสงอาทิตย์จาก หน้าต่างส่องไปที่หน้าของเขา หล่อเหลาอย่างกับเจ้า ชายในเทพนิยาย

นีรชาไม่กล้ามองเขาต่อไป ก้าวขาเดินไปทางชั้น สอง บ้านหลังนี้ใหญ่มาก โทนสีหลักเป็นสีชมพูเหมือน ในฝัน นีรชาแปลกใจเล็กน้อย สมภพทำไมตกแต่งห้อง เหมือนสไตล์สาวน้อยในฝัน คนที่ไม่รู้จักเขา คงจะคิดว่า เจ้าของบ้านเป็นสาวน้อยอายุ18สินะ

เดินขึ้นไปตามลูกกรงเหล็กดัดที่แกะสลักด้วย ความประณีต นีรชาหยุดยืนอยู่ตรงช่องบันไดชั้นสอง สัก พักสายตาก็เบิกกว้าง ตกใจจนพูดอะไรไม่ออก

ยืนอยู่ต่อหน้าผนัง วาดภาพผู้หญิงวัยรุ่น สวมใส่ กระโปรงสาว ผมยาวๆสีดำปล่อยสยายอยู่ด้านหลัง ยิ้ม อย่างสดใสและมีความสุขกลางแดด ใบหน้าขาวๆ จมูก สวยๆ ปากสีแดง ดวงตาคู่นั้นชัดเจนจนมองทะลุไปถึงใจ คน วินาทีนี้กำลังมองนีรชาอยู่

สายตาที่เหมือนกันทั้งสองคู่ คู่หนึ่งอยู่บนกำแพง อีกคู่หนึ่งอยู่ตรงหน้าบันได มองกันอย่างนี้ ระหว่างสอง สายตาคู่นี้ ถึงแม้ว่าระยะเวลาจะห่างกันสามปี แต่ว่ายัง ไงก็เป็นนีรชา

สมภพ วาดภาพเลียนแบบเมื่อตอนนีรชาอายุ 18ปี อยู่บนกำแพง

ทุกเส้นละเอียดมาก ทุกจุดที่ใช้สีนั้นละเอียดลออ มาก คนที่วาดภาพนี้ ต้องวาดด้วยความรักและความหลงใหล เพราะว่า ตอนนี้นีรชาซาบซึ้งใจจนน้ำตาไหล เต็มหน้า

ควบคุมอารมณ์อยู่ตั้งนานในที่สุดก็ระเบิดออกมา อีกครั้ง นีรชานั่งอยู่มุมบันได ร้องไห้เงียบๆอย่างกับจะ ขาดใจ

ไม่ได้ส่งเสียงออกมาแม้แต่น้อย ในใจของเธอ เหมือนถูกคลื่นพายุพัดกระหน่ำ รุนแรงยิ่งกว่าสินามิ ระดับ 10

พี่สมภพ ถ้าหากไม่ใช่เพราะถูกลักพาตัว ชีวิตนี้ ฉันคงไม่มีโอกาสได้เห็นภาพวาดผืนนี้ใช่ไหม ? หากฉัน ดื้อรั้นจะไป ชีวิตนี้ฉันก็คงไม่มีทางรู้ แท้จริงแล้ว รักของ พี่ฝังลึกขนาดนี้ ดูเดีือดขนาดนี้ ?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ