ตอนที่ 78 ต้องการกอด

ถนนเล็กๆสายนี้เดินยากไม่เหมือนถนนสายอื่น เป็นถนนดินลูกรังเป็นหลุมเป็นบ่อ ใส่รองเท้าส้นสูง นีรช าเดินลำบากมาก

” คนมีตังค์พวกนี้ทำไมขี้เหนียวจัง อย่างน้อยก็ เอาปูนซีเมนต์มาปูก็ยังดี ก็จะได้เดินสะดวกหน่อย ” นีรช าซุบซิบในดงหญ้า

ทันใดนั้น แขนอันทรงพลังข้างหนึ่งก็เข้ากอดเธอ

จากด้านหลัง นีรชาคิดว่าเป็นภัสกรณ์ ” คุณไม่ได้ไล่ฉัน

ไปเหรอ” พูดจบ มือใหญ่ๆข้างหนึ่งก็ปิดปากเธอไว้

ไม่ใช่ ไม่ใช่ภัสกรณ์ ตัวของภัสกรณ์จะมีกลิ่นโค โลญอ่อนๆ ผู้ชายที่อยู่ข้างหลังคนนี้เขามีกลิ่นเหงื่อเต็ม ตัว เป็นใครกันแน่นะ

นีรชาตกใจกรีดร้องขึ้น แต่กลับถูกปิดปาดไว้แน่น ขึ้น เสียงกรีดร้องของเธอถูกอุดไว้อยู่ในลำคอ กลายเป็น เสียง คือ คือ ” ทึบทึบ

“อย่าร้อง ถ้ายังร้องอีกผมจะกรีดหน้าของเธอ” แท่งเหล็กเย็นๆจี้ที่คอของเธอ นีรชาไม่ทายก็เดาออก มันคือมีดสั้นที่แหลมคม

หุบปากเอาไว้ซะ นีรชานึกถึงวิชาป้องกันตัวสมัย ตอนที่เรียนมหาลัย ถ้าเจอโจรเรียกค่าไถ่ ไม่ต้องยั่ว โมโหเขา ต้องใช้สติปัญญาต่อสู้ ในนี้เป็นป่าหญ้า ดู เหมือนว่าฝ่ายตรงข้ามจะไม่ได้มาคนเดียว เธอร้องจนคอแตกก็ไม่มีประโยชน์

ดูเหมือนว่าโจรเรียกค่าไถ่จะพอใจที่นีรชาร่วมมือ

เก็บมีดสั้นลงไป แต่ในทันใดนั้นก็เอาเชือกป่านหนามัด ไว้ที่ข้อมือของนีรชา ปากก็ถูกเทปปิดไว้อย่างแน่หนา นีรชาฉุดคิดขึ้นมาทันที นีรชาก็เป็นแค่ผู้หญิงคน

หนึ่ง ไม่มีอำนาจบารมี พวกเขาลักพาตัวเธอทำไม ? หรือ

ว่าเพื่อขู่ภัสกรณ์เหรอ ?

นีรชาส่ายหน้าด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่น เป็นไปไม่ได้ นีรชาเธอไม่ได้เป็นคนสำคัญอะไร เอาเธอมาเพื่อขู่ภัส กรณ์ ภัสกรณ์เขาจะสนใจอะไร ?

นีรชาถูกยัดเข้าไปในรถบ้านสีดำคันหนึ่ง ตาม แนวป่ามีถนนสองสาย เส้นหนึ่งเป็นถนนเล็ก ทะลุไปยัง ถนนหลักด้านนอก อีกเส้นกว้างหน่อย ทะลุไปยังเขาสี่ เขียวที่อยู่หลังคฤหาสน์

นีรชาถูกทิ้งไว้ท้ายรถ มองไม่เห็นสถานการณ์ ข้างนอกเลยแม้แต่นิดเดียว เธอพยายามเอียงหูฟัง หวัง ว่าจะได้ยินเสียงรถหรือเสียงคนบนถนน

น่าเสียดายข้างหูนั้นมีแต่ความเงียบ มีแต่เสียง เครื่องยนต์ นีรชาหาหู่ใจ ดูท่าทางรถคันนี้จะเอาตัวเธอ ไปที่ภูเขาเขียวนั่น ภูเขาเขียวห่างไกลมาก คนพวกนี้ คงจะไม่ใช่แค่ลักพาตัวธรรมดาแน่

สักพักน้ำตาก็ไหลออกมา ลูกรัก ลูกของเธอยัง ไม่ทันได้ลืมตาดูโลกนี้ จะต้องจากโลกนี้พร้อมแม่ไป อย่างไม่รู้อีโหน่อีเหน่แล้วเหรอ ?
นีรชารู้สึกเศร้าใจขึ้นมา เจ็บปวดเหมือนใจจะขาด

สมภพวิ่งอย่างรวดเร็วบนถนนสายเล็ก แต่ที่จริง แล้วก็ห่างกันไกลมาก สายตาเห็นนีรชาเลี้ยงตรงมุม แล้วหายไปในป่าด้านหลัง ป่าด้านหลังมีถนนสายเล็ก ทะลุไปถึงถนนใหญ่ด้านนอก นีรชาอาจจะไปนั่งรถ แท็กซี่แล้ว

สมภพวิ่งเร็วกว่าเดิม เสียงสมพัดหวีดหวิวอยู่ข้าง หู ไม่รู้ว่าทำไม เขามีลางสังหรณ์ไม่ดี ถึงแม้ว่าที่นี่มีความ สงบเรียบร้อยดี แต่เธอเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง เดินคนเดียว กลางดึก ก็ไม่ปลอดภัยอยู่ดี

เลี้ยวผ่านป่าไปก็จะเห็นถนนใหญ่ด้านนอก สมภพอ้าปากอยากร้องเรียกชื่อนี้รชา เสียงตะโกนก็หยุด ชะงักอยู่ในปาก : ริมถนนที่ว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่เงาของ นีรชา

นีรชา นีรชา สมภพร้อนรนจนหน้าผากเริ่มมีเหงื่อ ซก นีรชาไปไหนนะ ทำไมไม่เห็นเงาของเธอเลย

เสียงตะโกนของเขาดังสะท้อนในอากาศ ดูเย็น ชายังไงก็ไม่รู้

สมภพเหลือบมองไปรอบๆด้าน หวังว่านี่คงเป็น เรื่องที่นีรชาล้อขาเล่น เธอกำลังหลบอยู่หลับต้นไม้ต้น ไหนนะ อีกสักพัก เธอก็คงส่งเสียงยิ้มใสๆออกมา ” พี่ สมภพ ฉันอยู่นี่ ” ก็เหมือนกับสามปีก่อน

แต่ว่า ความปรารถนาของสมภพล้มเหลวแล้ว เสียงของเขาใกล้จะแหบแห้งแล้ว นีรชาก็ยังไม่ปรากฏตัว

ทันใดนั้น สายตาของเขาถูกบางอย่างจับจ้องแล้ว ใต้โคมไฟข้างถนน บนถนนที่ทะลุไปภูเขาเขียวเส้นนั้น มีดอกไอริสสีฟ้าตกอยู่ สมภพกัมลง หยิบดอกไม้นั้นขึ้น บนพื้นมีรอยเท้า

เต็มไปหมด รอยรองเท้าส้นสูง และยังมีรอยรองเท้าหนัง

ของผู้ชายสองสามคน

ไม่ใช่ ต้องเกิดอะไรขึ้นกับนีรชาแน่ๆ สมภพหันกลับวิ่งไปทางโรงรถอย่างบ้าคลั่ง

ในภูเขาเขียว คนร้ายที่มีรอยแผลเป็นเต็มหน้าฉีก

เทปที่ติดปากนีรชาออก ยิ้มอย่างน่ากลัว : ” สาวน้อย พูด อะไรสั่งเสียหน่อยสิ ไม่อย่างนั้นจะพูดไม่ได้อีกแล้วนะ”

นีรชาระงับความกลัวไว้ ทำให้น้ำเสียงของตัวเอง ฟังดูแล้วปกติหน่อย : ” ใครสั่งพวกนายมา ?”

ผู้ร้ายที่มีแผลเป็นยิ้มน่ากลัว : ” ใครสั่งมานั้นไม่ สำคัญ เธอรู้ว่าวันนี้เป็นวันตายของเธอก็พอแล้ว ”

ผู้ร้านอีกคนที่ผอมหน่อยจ้องมองนีรชาอย่างกับ จะกลืนเธอ เอื้อมมือออกไปจับบนหน้าอกเธอ พูดกับ ผู้ร้ายที่มีแผลเป็นอย่างลามกว่า : ” พี่สอง อย่าดูว่าแม่ สาวน้อยคนนี้ผอม สัดส่วนก็ดูใหญ่ใช้ได้ ผมว่านะ ฆ่าเธอ ตายง่ายๆน่าเสียดายมาก หรือไม่พวกเรา อิอิ”

นีรชารู้สึกขนลุกไปทั้งตัว ถ้าหากจะต้องถูกสอง คนนี้ข่มเหงจริงๆ เธอก็คงยอมตายซะดีกว่า
ผู้ร้ายที่มีแผลเป็นส่ายหน้า : ” ทำงานต้องเด็ด ขาด ลูกค้าสั่งมาแล้วว่าต้องทำให้เรียบร้อย ไม่ให้มีร่อง รอย ”

ผู้ร้ายผอมส่ายหัวด้วยความเสียดาย : ” สาวน้อย ขาวเนียนแบบนี้ ตายง่ายๆอย่างนี้ เสียดายจริงๆ ”

นีรชายิ่งฟังยิ่งตกใจ ไม่ได้ เธอจะตายแบบไม่รู้ เรื่องรู้ราวอย่างนี้ไม่ได้ เธอต้องยื้อเวลา ไม่แน่อาจจะมี โอกาสรอด

” พี่ชาย พวกพี่เห็นว่าฉันใส่อัญมณีอะไรไหม ? เครื่องประดับชุดนี้มูลค่ามหาศาล โดยเฉพาะแหวนบน มือฉันวงนี้ มูลค่าหลายสิบล้าน ของพวกนี้ฉันให้พี่ ดี ไหม ? ”

ผู้ร้ายหน้าบากหัวเราะดัง ฮ่าๆ : ” เธอตายแล้ว แน่นอนของพวกนี้ก็ต้องเป็นของเรา”

นีรชารู้สึกกลัว ดูแล้วผู้ร้ายพวกนี้ไม่ว่ายังไงพวก เขาก็ไม่ปล่อยเธอแน่ ไม่รู้จริงๆว่าเป็นใคร ถึงได้โหด เหี้ยมอย่างนี้ ตั้งใจจะเอาชีวิตของเธอ

“ลูกรัก แม่ขอโทษลูก แม่ไม่สามารถปกป้องลูก ได้ ถ้าหากชาติหน้ามีจริง หวังว่าลูกจะเกิดมาเป็นลูกของ แม่อีก แม่จะปกป้องลูกให้ดี ไม่ให้ใครมาทำร้ายลูก แน่นอน นีรชาพูดพึมพำกับลูกในท้องอยู่ในใจ

ดูเหมือนว่ามีเสียงรถใกล้เข้ามา ผู้ร้ายผอมเดินดู รอบๆ พูดกับผู้ร้ายหน้าบากว่า : ” พี่สอง พวกเราลงมือ เถอะเหมือนว่าจะมีรถเข้ามาแล้ว ”
ผู้ร้ายหน้าบากสายหน้าไม่เห็นด้วย : ” กลางดึก กลางดื่น ใครจะสนใจเรื่องแบบนี้ ให้สาวน้อยคนนี้สั่งเสีย อะไรสักหน่อยเถอะ ไม่อย่างนั้นเธอจะไปไม่สงบ กลัวว่า จะเป็นผีตามมาหลอกหลอนพวกเรา”

นีรชาก็ตั้งใจฟังเสียงรถยนต์ ในใจก็คิดขึ้นได้ แกล้งทำท่ากลัวถึงขีดสุด พูดกับผู้ร้ายน่าบากอย่างน่า สงสารว่า : ” พี่ชาย ดูท่าว่าวันนี้ฉันจะต้องตายจริงๆ ตาย ก็ตายเถอะ ยังไงซะคนเราก็ต้องตาย แต่ว่าหลังจากที่ฉัน ตายพวกนายจะเอาร่างของฉันไปฝังให้”

หนุ่มหน้าบากหัวเราะอย่างกำเริบเสิบสาน : ” เธอ ไม่มีสิทธิ์จะต่อรองกับพวกเรา ”

นีรชาพยายามฝืนยิ้มออกมา : ” ฉันมีทรัพย์สมบัติ เก็บไว้ในตู้เซฟของธนาคาร มานี่สิ ฉันจะบอกความลับ ให้ เงินจำนวนนี้ ถือว่าเป็นเงินค่าทำศพฉันก็แล้วกัน

ผู้ร้ายผอมมองผู้ร้ายหน้าบากด้วยความอิจฉา ผู้ร้ายหน้าบากได้ยินว่ามีสมบัติ สายตาก็เป็นประกาย แล้วรีบเดินไปข้างๆนีรชา เหลือบมองผู้ร้ายผอม เร่งนี้รช

า: “เธอบอกมา

นีรชาพูดเสียงเบา : ” พี่ชาย ฉันดูพี่ใจดี อยากจะ บอกแค่พี่คนเดียว พี่เอียงหูมา ”

ผู้ร้ายหน้าบากเอียงหูไปใกล้ปากนีรชาด้วยความ ดีใจ

สายตานีรชามีรังสีของความโกรธ ” ลูกรัก แม่แก้ แค้นให้ลูกแล้ว อ้าปาก ใช้กำลังที่มีอยู่ทั้งหมด กัดเข้าไปที่หูของผู้ร้ายหน้าบากอย่างเต็มที่

อ๊าก ” ผู้ร้ายหน้าบากร้องออกมาด้วยความตกใจ เลือดไหลลงมาตามลำคอ แต่ว่านีรชายังคงกัดหูของ เขาไม่ปล่อย ผู้ร้ายหน้าบากไม่กล้าขยับตัว กลัวว่าจะโด นกัดหจนขาด

” เร็ว ฆ่าเธอเลย ” ผู้ร้ายหน้าบากสั่งผู้ร้ายผอม ผู้ร้ายผอมชักมีดสั้นวิ่งมาทางนีรชา น่ากลัวมาก

นีรชาหลงตายอมรับชะตากรรม

” ปึ้ง ” เสียงปืนดังขึ้น ผู้ร้ายผอมล้มตึงไปกับพื้น ผู้ร้ายหน้ายากยังไม่ทันได้ตั้งตัว ก็มีเสียงปืนดังขึ้น ร่าง ของเขาก็พุ่งไปข้างหน้าอย่างรุนแรง ล้มลงกับพื้น

นีรชาลืมตาด้วยความมึนงง น้ำตาคลอเต็มสองตา มองผู้ชายที่วิ่งเข้ามาอย่างเร่งรีบด้วยความคาดไม่ถึง เป็นสมภพ พี่สมภพของเธอ

ในที่สุดสมองที่ตึงเครียดก็ผ่อนคลายลง นีรชา ขาอ่อน เป็มลมล้มไป ถูกผู้ชายที่ตามมาสุดชีวิตรับไว้ โอบไว้ในอ้อมกอดอย่างแน่น

เมื่อลืมตาขึ้มาอีกครั้ง นีรชาพบว่าตัวเองนอนอยู่ ในห้องของใครก็ไม่รู้

เป็นห้องที่มีกลิ่นหอมอ่อนๆกระจายอยู่ อากาศ เย็นสดชื่น ระยะสิบเมตรด้านหน้าเดียง มีโต๊ะทำงาน สมภพนั่งหันหลังให้เธออยู่ กำลังจัดการธุระใน คอมพิวเตอร์
นีรชาอยากจะพูด อ้าปาก แต่ก็ออกเสียงอย่างกับ คนเป็นใบ้ : “อื้อ ”

เสียงที่อ่อนแรงของเธอทำให้สมภพตกใจ เขายืน ขึ้นและเดินมาทางนีรชา เสื้อเชิ้ตที่สะอาด กระดุมสอง เม็ดปลดอย่างเป็นธรรมชาติ เสื้อคลุมสีกาแฟอ่อน ท่าทางดูอบอุ่น ดวงตาสีน้ำตาลคู่หนึ่งในแววตามีความ ประหลาดใจ ปากชมพูอ่อนๆยิ้ม : ” นีรชา คุณฟื้นแล้ว

ทันใดนั้นน้ำตาของนีรชาก็ไหลออกมา

เกือบจะในเวลาเดียวกันกับที่สมภพยื่นแขนออก ไป เธอเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของสมภพ

ความรู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรม หวาดกลัว และ ยังรู้สึกผิดต่อลูกและโทษตัวเอง ทำให้น้ำตาของเธอ ไหลออกมาอย่างโหมกระหน่ำ หยุดไม่ได้เลย

ไม่ว่าเป็นสัญญา ภัสกรณ์ ชู้รัก นั้นตายไปหมด แล้ว วินาทีนี้ เธอต้องการอ้อมกอด ที่ทำให้เธอร้องไห้ ออกมาอย่างเต็มที่ ปลดปล่อยความทุกข์และความกลัว ของเธอ

อ้อมกอดของพี่สมภพ อบอุ่นจังเลย เหมือนกับที่ เธอคิดไว้เลย

นีรชาเอาหน้าไปซบบนไหล่ของสมภพ ร้องไห้ ออกมาไม่หยุด เหมือนจะขาดใจตาย สมภพตบหลังเธอ เบาๆ : ” พอแล้ว ไม่ต้องกลัวนะ ไม้ต้องกลัว มีพี่สมภพ อยู่ ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งสิ้น ”

ถูกสมภพปลอบด้วยน้ำเสียงที่เหมือนปลอบเด็กเล็ก ความหวาดกลัวของนีรชาก็ค่อยๆหายไป เสียงร้อง ที่สนั่นหวั่นไหวก็ค่อยๆเบาลง สุดท้ายก็สะอึกสะอื้นแทน

” พี่สมภพ สภาพฉันตอนนี้ทำให้ลำบากใจมาก ไหม ? ” นีรชาเอาหัวซบไหล่ของสมภพ สำนึกผิดที่ตัว เองร้องไห้ฟูมฟายเมื่อสักครู่

” ไม่เลย นีรชาของพี่สวยเสมอ ” เสียงของสมภพ ดังขึ้นข้างหูเธอ อบอุ่น นุ่มลึก เต็มไปด้วยพลังที่ปลอย โยน