ตอนที่ 72 ทำให้วุ่นวาย

นีรชารู้สึกว่าเป็นเรื่องที่น่าตลกเท่าที่เคยได้ยิน มา : ” ฉันได้ลองชุดนั้น แล้วชุดก็หายไป แล้วฉันก็เป็น คนขโมยชุด ?”

พนักงานที่จับแขนนีรชา ผลักนีรชาออกไปอย่าง

รุนแรง : “ฉันว่าแล้วว่าเธอเป็นคนขโมย ไม่อย่างนั้น ทำไมถึงไม่กล้าเปิดกระเป๋าให้เราดู ? ”

พื้นลื่นมาก นีรชาเลยไม่ได้ระวังตัว ถูกผลักลงไป กับพื้น สะโพกกระแทกกับพื้นอย่างแรง เจ็บปวดไปถึง หัวใจ

นีรชาตกใจจนหน้าซีด ลูกรัก ลูกในท้องของเธอ ลูกต้องไม่มีอันตราย

รีบใช้มือลูบไปที่ท้องของตัวเอง นีรชาเป็นห่วง มากจนน้ำตาไหลออกมา : ” ลูกรัก ลูกไม่เป็นอะไรนะลูก เจ็บหรือเปล่า ? แม่ไม่ระวังเอง ลูกรัก อย่าเป็นอะไรไปนะ ลูก”

นีรชาร้องไห้พร้อมทั้งพูดกับลูกที่อยู่ในท้อง พนักงานที่ดูเป็นมิตรที่อยู่ข้างๆคนนั้นก็ยืนตกใจ ตาย แล้ว บาปกรรม ผู้หญิงคนนี้กำลังตั้งครรภ์

พนักงานคนที่ผลักนีรชายังคงไม่หยุดด่าเธอ : ” ไม่ต้องแกล้งทำเป็นตั้งครรภ์ รีบเอาชุดคืนมานะ ไม่อย่าง นั้นวันนี้อย่าหวังว่าจะได้ก้าวขาออกไปจากที่นี่ ”

นีรชาไม่สนใจคำพูดเธอเลย แค่ใช้มือลูบท้องตัวเอง กัมมองดูท้องที่บวมออกมา ทั้งโทษตัวเองและหวาด กลัว ร้องไห้ไม่หยุด

“ ที่นี่เสียงดังจังเลย สมภพ พวกเราไปดูเสื้อผ้า

ร้านอื่นเถอะ” เสียงหวานๆของผู้หญิงดังขึ้น “สมภพชื่อนี้เหมือนคาถาเวทมนตร์จัง นีรชา ประหลาดใจและหันกลับไป สบสายตาเข้าพอดี และจ้อง

มองตาค้าง

ทันใดนั้นสมภพก็ยืนอยู่หน้าประตูร้าน มือของ ธวัล ถูกเขาจับเอาไว้

ไม่นะ เธอไม่อยากให้พี่สมภพเห็นเธอในสภาพ แบบนี้ ไม่อยากให้พี่สมภพรู้ว่าเธอกำลังท้อง

นีรชารีบหันกลับมา ไม่อยากให้สมภพเห็นหน้าตัว

เอง

แต่ว่าไม่ทันเสียแล้ว

สมภพปล่อยมือของธวัล แล้วเดินมุ่งหน้าเข้ามา แขนที่มีพละกำลังค่อยๆพยุงนีรชาลุกขึ้นมา น้ำเสียง เสียงแข็งๆนั้นเต็มไปด้วยความห่วงใยและเจ็บปวด : 4 นีรชา คุณเป็นอะไร ? ใครรังแกคุณ ? ”

นีรชารีบเช็ดน้ำตาที่ใบหน้าทันที แล้วส่ายหน้า : ”

ไม่เป็นอะไรค่ะ ฉันโอเค” ในใจของธวัลเริ่มคิดสงสัย ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร

ทำไมสมภพถึงรีบร้อนแบบนี้ ?

เดินเข้าไปดูใกล้ๆ ดูเหมือนคุ้นหน้า แต่นึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน

ดึงแขนเสื้อของสมภพ แล้วไม่พูดไม่จาแยก

สมภพกับนีรชาออกจากกัน สมภพ ผู้หญิงคนนี้เป็น ใคร ?” น้ำเสียงของธวัลยังคงนุ่มนวล แท้จริงแล้วถูก

สอนมาอย่างดี ถึงแม้จะโกรธเพียงไหนก็ยังรักษาหน้า

ต่อทุกคน

ธวัล เธอชื่อนีรชา นีรชา ธวัลเธอเป็นคู่หมั้นของ ผม ” สมภพแนะนำตัวให้ทั้งสองรู้จักกัน ว่าที่คู่หมั้นคำนี้ สมภพพูดอย่างอีกๆอักๆ

นีรชา ? สักพักธวัลก็นึกขึ้นได้ วันนั้นที่โรง พยาบาล สมภพคุ้มคลั่งวิ่งออกไปหาคนรู้จัก ใช่ชื่อนี้ แหละ

หลังจากนั้นเธอไปสอบถามพยาบาล พยาบาล บอกว่าสมภพอยู่ในห้องรักษาตัวของผู้หญิงคนนี้หนึ่ง ชั่วโมง

ผู้ชายผู้หญิงอยู่ด้วยกันตามลำพังหนึ่งชั่วโมง บอกว่าเป็นเพื่อนเก่านั่งคุยกันเฉยๆ เธอไม่เชื่อ

ดูจากสายตาที่สมภพมองนีรชา ธวัลก็รู้ว่า คู่แข่ง ของเธอมาแล้ว ความรู้สึกของผู้หญิงบอกเธอ ระหว่าง สมภพกับนีรชาต้องมีอะไรแน่ๆ

ส่งยิ้มอ่อนๆ ธวัลหันหน้าไปหานี้รชาแล้วยื่นมือ ออกไป : ” คุณนีรชา ยินดีที่ได้พบกันค่ะ” ส่งสายตาเย็น ชาตรวจสอบนีรชาตั้งแต่หัวจรดเท้า
นีรชาส่งยิ้มให้ธวัลอย่างไม่เต็มใจ เธอเป็นห่วงลูก ในท้องของเธอ ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรอื่น

” พี่สมภพ คุณธวัล ฉันขอตัวก่อนนะคะ พวกคุณ เดินช้อปปิ้งกันต่อเถอะ ” นีรชาลูบท้องเบาๆ เตรียมจะ เดินออกไป

4 ไม่ให้ไป ถ้าไม่ชดใช้ค่าชุดเธอก็ไปไหนไม่ได้” พนักงานก้าวร้าวยืนขวางทางนี้รชา

” เรื่องอะไรกัน ?” เสียงนุ่มๆของสมภพเปลี่ยน 11 เป็นน้ำเสียงเข้มขึ้น เดินไปข้างๆนีรชา แล้วดึงตัวเธอมา อยู่ข้างหลัง

“เธอขโมยชุดของร้านเรา” พนักงานก้าวร้าวชี้ไป ที่จมูกของนีรชา

ธวัชเดินเข้ามากระตุกแขนเสื้อของสมภพ :” สมภพ นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของคนอื่น พวกเราอย่าเข้าไป ยุ่งดีกว่า ? ”

เธอไม่อยากจะช่วยนีรชาต่างหาก และอยากจะดู เรื่องขายหน้าของเธอ แต่ภายนอก กลับแสร้งทำเป็นว่า อย่าไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของคนอื่น

สมภพไม่สนใจสิ่งที่ธวัลพูด น้ำเสียงเข้มงวดมาก ” ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ขโมยเสื้อผ้าของพวกคุณ ถ้าพวกคุณ ยังมารบกวนเธอ ก็จะต้องโทรแจ้งความแล้วแหละ ”

ท่าทางของสมภพทำให้พนักงานตกตะลึง ผู้ชาย ที่ดูอบอุ่น ถ้าโมโหขึ้นมา ก็น่ากลัวมากๆ
แต่ว่าเธอก็ยังไม่ยอมจะปล่อยตัวนี้รชาไป : ”

ความจริงก็เห็นๆกันอยู่ ยังจะแจ้งความอีกเหรอ ? ให้เธอ เปิดกระเป๋าสี เสื้อผ้าอยู่ในนั่นแน่นอน

สมภพกำลังจะเอ่ยปากพูด นีรชายกมือขึ้น ห้าม เขาไว้

นีรชารู้สึกเหนื่อยเหนื่อยมากๆ เหนื่อยไปทั้งกาย และใจ และอยากจะหยุดเรื่องน่าขำขันนี้เร็วๆ

ยกมือเปิดกระเป๋า นีรชายื่นกระเป๋าไปต่อหน้า พนักงาน: “ตรวจสอบดู ”

พนักงานมองข้างในกระเป๋าด้วยความคาดหวัง ตกใจทำตาโต ในกระเป๋ามีแค่โทรศัพท์มือถือ กุญแจ และกระเป๋าสตางค์ นอกนั้นไม่มีอะไรเลย

สมภพมองหน้าที่อ่อนแรงของนีรชาด้วยความเจ็บ ปวด พูดนิ่งๆกับพนักงาน ตอนนี้สามารถให้คุณผู้หญิง ไปได้แล้วใช่ไหม ?”

ดวงตาของพนักงานล่อกแล่ก ชุดนี้ตั้งหลายหมื่น หยวน ปล่อยเธอไปอย่างนี้ ค่าเสียหายก็ต้องรับผิดชอบ เอง ไม่ได้ แม้ว่าเธอไม่ได้ขโมยเสื้อผ้าไป ก็ต้องยัดเยียด ความผิดให้เธอ

พนักงานเดินนำหน้า จับแขนนิ้วชาไว้ : “อย่างไร ก็ตามชุดหายหลังจากที่เธอลอง ชุดหายไปแล้ว ฉันก็มา เอาผิดกับคุณ

นีรชาโกรธจนเบิกตาอ้าปากค้าง บนโลกนี้ยังมีคน ที่ไร้ยางอายแบบนี้อยู่ ? เบิกวิสัยทัศน์จริงๆ
สมภพดึงพนักงานที่อยู่ข้างๆนีรชาออก ทำ สายตาโหดเหี้ยม กับผู้หญิงที่ไม่มีเหตุผลแบบนี้เขาขึ้ เกียจจะพูดด้วยแล้ว

ล้วงกระเป๋าสตางค์ออกมา เขียนตัวเลขลงในเช็ค โยนให้พนักงานด้วยความเย็นชา : ” เอาไปสิ เงินนี้พอที่ จะจ่ายได้สองชุดเลย ”

” เพลง ” เสียงดังมาก เสียงแตกหักทำให้คนใน ร้านตกใจ

หันกลับไปดู ผู้ชายคนหนึ่งหน้าตาหล่อเหลาไม่รู้ ว่ามายืนอยู่ข้างหลังพวกเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ โยนแจกัน ดอกไม้ที่ประดับอยู่ในร้านลงบนพื้นอย่างรุนแรงราวกับ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ภัสกรณ์ เขามาได้ยังไง แค่นี้ก็วุ่นวายมากพอแล้ว

นีรชามองหน้าสมภพ แล้วก็หันมองหน้าภัสกรณ์ มีความรู้สึกว่าพายุกับลังจะมา

แตะเศษแก้วออกจากเท้า ภัสกรณ์เดินมาตรง พนักงาน หยิบเช็คในมือถือเธอแล้วค่อยๆฉีกเป็นชิ้น เล็กๆ

พนักงานด้วยความที่ตกใจท่าทางที่เขาโหดเหี้ยม อำมหิต ก็ลืมโต้ตอบ

แสดงความเป็นเจ้าของ ภัสกรณ์จึงโอบนีรชาเข้า มาในอ้อมกอด พูดนิ่งๆว่า ” ผู้หญิงของผม ไม่จำเป็นต้อง ให้คนอื่นมาออกเช็คให้”
สายตาจ้องไปที่สมภพ เต็มไปด้วยความอาฆาต

แค้น

สมภพยิ้มอย่างมีมารยาทให้กับภัสกรณ์ น้ำเสียง

อ่อนโยน: ” คุณคือ ? ” ภัสกรณ์ไม่สนใจสมภพเลย กวาดสายตาหยิ่ง ผยองจ้องมองทุกคนในร้าน ทันใดนั้นพนักงานทั้งสอง

คนก็ตกใจจนตัวสั่น

ทีแรกก็คิดว่าผู้ชายคนนั้นน่ากลัวมากแล้ว ผู้ชาน คนนี้น่ากลัวยิ่งกว่า พูดง่ายๆคือปีศาจสิงร่าง

ภัสกรณ์ปล่อยนีรชา เดินไปหยุดอยู่ตรงหน้า พนักงานก้าวร้าวคนนั้น ยืน แล้วจ้องมองเธอ ใบหน้าไม่ แสดงอารมณ์ใดๆ แต่ว่าเปลวไฟในดวงตาลุกวาว

พนักงานถูกเขาจ้องจนขนลุก ก้าวถอยหลัง ตัว สั่นมองภัสกรณ์ :” ฉัน ฉัน ฉันก็ไม่มีทางเลือก เธอ เธอ ขโมย ”

คำว่า “ขโมย เพิ่งออกจากปาก หมัดหนัก ราวกับเสียงฟ้าร้อง ก็ถูกต่อยเข้าที่หน้าของเธอ ทันใด นั้นพนักงานหญิงก็ล้มลงกับพื้น

เธอพ่นอะไรออกมาจากปาก เธอจับดูที่ปากของ ตัวเอง เริ่มร้องไห้เสียงดังด้วยความเสียใจ : ” ช่วยด้วย ฉันถูกทำร้าย ฟันของฉัน ฟันของฉัน ”

ภัสกรณ์รีบไปยืนอยู่ข้างเธอโดยเร็ว มือยกขึ้นมา เบา ” เพลง ” เสียงที่แตกราวกับฟ้าร้อง แผ่นกระที่ใช้กั้น วางเสื้อผ้าถูกเขาโยนลงพื้น แตกเป็นเสี่ยงๆ
พนักงานตะโกนร้องหนึ่งที่ ภัสกรณ์ก็โยนของ หนึ่งชิ้น

ภายในร้านที่หรูหรางดงาม ถูกโยนของเรี่ยราด เต็มพื้น

ธวัลมองดูของในร้านถูกโยนตามอำเภอใจ ภัส กรณ์ที่โกรธแทนนีรชา ในใจของธวัลก็เกิดความอิจฉา

ผู้ชายคนนี้ถึงแม้ว่าจะเยือกเย็นป่าเถื่อน แต่ว่ายังสามารถ

ปกป้องผู้หญิงของตัวเองได้

แต่ ผู้หญิงคนนั้น คือนีรชา ผู้หญิงที่เธอเกลียดชัง

มาก

ภัสกรณ์ ประธานบริษัทที.เอส พร็อพเพอร์ตี้กรุ๊ป จำกัด ผู้ชายที่หล่อและมีอำนาจมากที่สุดในเมืองCแห่งนี้ ไม่คิดเลยว่าที่จริงแล้วเป็นแฟนของนีรชา

บางที เธอควรจะลองไปทำความรู้จักกับเขาดูสัก หน่อย อย่างน้อยบริษัทที.เอส พร็อพเพอร์ตี้กรุ๊ปจำกัดก็ ร่ำรวยมีอำนาจถ้าหากได้ความช่วยเหลือจากเขา งาน ของพ่อคงจะราบรื่นขึ้น

ธวัลเดินไปข้างๆภัสกรณ์ พูดด้วยน้ำเสียงอ่อน : ”

ท่านประธานภัสกรณ์ พนักงานตัวเล็กๆคนนี้ก็เจ็บตัวมาก พอแล้ว วันนี้ปล่อยเธอไปเถอะ ฉันขอเลี้ยงข้าวคุณกับ คุณนีรชา เพื่อปลอบขวัญคุณนีรชา ” ภัสกรณ์หันกลับมา ดวงตาเฉียบแหลมทั้งคู่ทำ

เอาธวัลตัวสั่น ” ผมสั่งสอนพนักงาน คุณอย่าเข้ามาขัดจังหวะ”น้ำเสียงของภัสกรณ์เยือกเย็นและเผด็จการเหมือนเช่น เคย

ทันใดนั้นธวัลก็อับอายจนหน้าแดง ดูสายตาของ นีรชาที่เยือกเย็นขึ้น เพื่อเด็กน้อยจนๆคนนี้ ภัสกรณ์ยัง กล้าทำเธอขายหน้าต่อหน้าสมภพ

” คุณภัสกรณ์ คุณพูดอะไรเกรงใจกันบ้าง” น้ำ เสียงเย็นๆของสมภพ ใบหน้าที่หล่อเหลาซีดลงเล็กน้อย

เขาเคยได้ยินชื่อเสียงของภัสกรณ์มาก่อน ใน วงการธุรกิจเขาฉลาดและมีประสบการณ์มาก จัดการได้ เด็ดขาด แน่วแน่จนเกือบจะโหดร้ายทารุณ

ได้ยินว่าเขาเปลี่ยนผู้หญิงเหมือนเปลี่ยนเสื้อผ้า อยู่กับผู้หญิงทุกคนไม่เกินเจ็ดวัน นี่รชาทำไมถึงอยู่กับ ผู้ชายเจ้าชู้แบบนี้ ?

นีรชาดึงแขนเสื้อของภัสกรณ์ : ” ภัสกรณ์” นีรชา แต่อยากจะออกไปจากที่นี่โดยเร็ว เคอะเขินที่ทั้งสี่คนมา เจอกันในสถานการณ์แบบนี้ ทำให้เธอรู้สึกลำบากใจ อย่างมาก

เบิกตามองสมภพ เขากำลังดึงธวัลไว้ให้กำลังใจ โดยการตบไหล่เบาๆ

ในใจเจ็บปวดทรมาน นีรชาดึงขนตายาวๆที่ย้อย ลงมา วินาทีนี้ เธอได้สติขึ้นมาว่าสมภพเป็นคู่หมั้นของ ธวัล ไม่มีความสัมพันธ์อะไรเกี่ยวข้องกับนีรชา

ระหว่างพี่สมภพเป็นแค่ความทรงจำ ความทรงจำ ที่ย้อนกลับไปไม่ได้อีก
ภัสกรณ์โยนแจกันดอกไม้ออกไป ถูกกระจกบาน สุดท้ายที่อยู่ไกลๆบานนั้น กระจกแตกกระจาย ภัสกรณ์ โอบเอวของนีรชา แล้วก็เดินจากไปโดยฉับพลัน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ