ตอนที่ 71 ฐานะชั้นต่ำ

แล่นเข้าไปบนถนนสายหลักแล้ว รถก็ยิ่งเยอะ มากขึ้น ภัสกรณ์ก็ไม่หยอกล้อกับนีรชาอีก แล้วหันไป ตั้งใจขับรถ

ทันใดนั้น เสียงกริ่งที่นุ่มนวลก็ดังขึ้นท่ามกลาง ความเงียบในรถ เป็นเสียงโทรศัพท์บลูทูธของภัสกรณ์ ดัง

“ว่ายังไง คำแรกที่เขาเอ่ยขึ้นมักจะหัวนๆสั้นๆ แบบนี้เสมอ

คู่สายพูดว่าอะไรไป ทำให้ภัสกรณ์แสดงถึงสีหน้า พอใจออกมา : ” โอเค พวกคุณเตรียมของไว้ให้ดี อีกสัก พักผมจะไป ”

วางสายแล้ว ภัสกรณ์ก็จอดรถไว้ข้างทาง ปลด เข็มขัดนิรภัยของนีรชาออก

คุณไปร้านชุดราตรีเองนะ ผมมีธุระจะต้องไป จัดการ “ออกคำสั่งเสร็จสรรพแบบไม่อ้อมค้อม และไม่ ให้นีรชามีช่องทางคัดค้านใดๆ

นีรชาชินกับการเผด็จการของเขาแล้ว ไม่ได้เอ่ย ปากถามว่ามันเกิดอะไรขึ้น ลงจากรถไปอย่างเงียบๆ เธอ เบิกตาแป๋วทั้งสองข้างมองภัสกรณ์ : ” ร้านชุดราตรีไป ทางไหน ?”

สายตาของภัสกรณ์เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ดูเหมือน ว่าอารมณ์ดีมาก บีบแก้มของนีรชาหนึ่งที่ ” ไม่ไกล อยู่ตรงทางแยกข้างหน้า คุณเดินไปตามถนนเส้นนี้ ไปถึง ทางแยกข้างหน้า แล้วเลี้ยวขวาก็เจอแล้ว ตกแต่ง สไตล์ Saint Laurent ผมทำธุระเสร็จแล้วจะมารับคุณ ”

พูดเสร็จ ปิดประตูรถ เร่งเครื่อง รถบ้านสุดหรูหรา ขับออกไปอย่างรวดเร็วราวกับลูกธนูที่ยิงออกไป

นีรชาเดินไปตามเส้นทางที่ภัสกรณ์บอกก็เจอร้าน ตัดชุดหรูร้านนั้น หน้าร้านตกแต่งอย่างงดงามไม่เหมือน ที่อื่น ผนังสีครีม ประดับด้วยรูปทรงเพรียวลมสีทองอ่อน ทางเข้าเป็นเสาใหญ่แบบโรมันอันงดงาม สไตล์โดยรวม แสดงให้เห็นถึงความทันสมัยที่แฝงด้วยความสง่างาม แบบคลาสสิกและมีความหรูหราผสมอยู่

เดินเข้าไปในร้าน ก็มีพนักงานคนหนึ่งที่แต่งหน้า ดูดีเดินเข้ามาหา :” ยินดีต้อนรับค่ะ”

พนักงานอีกคนยกน้ำมะนาวมาเสิร์ฟให้นีรชา : ” สวัสดีค่ะ คุณจะซื้อชุดตัดสำเร็จหรือจะดูอัลบั้มภาพแล้ว ตัดชุดใหม่คะ? ”

นีรชายิ้มอย่างเกรงใจให้พนักงาน : “ฉันขอดูก่อน

นีรชาใส่กระโปรงสีขาวสบายๆตัวหนึ่ง รูปแบบ เรียบง่ายจนน่าขายหน้าต่อพนักงาน เป็นชุดที่เธอใช้เงิน ที่เหลืออยู่ไม่มากซื้อมาจากตลาดนัดกลางคืน ภัสกรณ์ ซื้อเสื้อผ้าสวยๆราคาแพงให้เธอเต็มตู้เสื้อผ้า แต่เธอไม่ เคยใส่ เพราะคิดว่าเสื้อผ้าพวกนั้นไม่ใช่ของเธอ

ผมไม่ได้มัวลอนทำสีใดๆ ปล่อยผมธรรมดา ดูรวมๆแล้วธรรมดามากๆ

พนักงานสองคนมองนีรชาจากหัวจรดปลายเท้า ส่งสายตาให้กัน แสดงมุมปากดูถูกเหยียดหยาม ดูเด็กผู้ หญิงคนนี้ สวมเสื้อผ้าแผงลอยในตลาดทั้งตัว ยังกล้า เดินเข้ามาในร้านของเรา

นีรชาแทบไม่สังเกตเห็นท่าทางของพวก พนักงาน เธอเดินไปรอบๆร้านด้วยความสนใจ

ความจริงแล้วเธอไม่อยากจะซื้อชุดออกงาน และ ก็ไม่อยากไปร่วมงานปาร์ตี้กับภัสกรณ์ แต่ว่าเสื้อผ้าสวยๆ เยอะแบบนี้ ขอแค่ได้มองก็มีความสุขแล้ว

ช่างเถอะ ถือซะว่าหาอะไรทำฆ่าเวลา

นีรชาชี้ไปที่เดรสสีเขียวเข้มตัวหนึ่ง :” รบกวน คุณถอดออกมาให้ฉันลองหน่อยค่ะ ”

ชุดเดรสสวมอยู่ในหุ่น กระโปรงยาวที่ปักด้วย ลูกไม้ ถอดออกมานั้นไม่ง่ายเลย

พนักงานแอบทำตามองบนให้กับนีรชา ผู้หญิงคน นี้นี่ช่างเลือกจริงๆเลยนะ เลือกชุดไหนก็ไม่เลือก มา เลือกชุดที่สวมอยู่ในหุ่นชุดนี้ น่ารำคาญจริงๆ

แต่นี่คือร้านตัดเสื้อผ้าสำเร็จรูปชั้นนำ ในร้านมีกฏ ระเบียบ ถ้ามีลูกค้าเข้ามาในร้าน กฎคือต้องบริการด้วย ความกระตือรือร้น ดังนั้นพวกเธอก็ไม่กล้าที่จะเฉยชา ได้ แต่พยายามระงับการดูถูกเหยียดหยามในสายตา

มองดูการแต่งตัวซอมซ่อมของนีรชา ในใจของพนักงานก็แอบสงสัย เด็กน้อยจนๆคนนี้สายตาเฉียบ แหลมทีเดียว ชุดเป็นผลงานชิ้นล่าสุดของนักออกแบบ ได้รับรางวัลใหญ่ในนิทรรศการแฟชั่นนานาชาติที่มิลาน พึ่งจะส่งชุดกลับมาเดือนที่แล้ว เนื้อผ้า รูปแบบ สไตล์ การตัดเย็บเป็นระดับสูง

มีหลายคนที่มาลองสวมใส่ แต่เพราะว่าเป็นชุดสี เขียวเข้ม มีเพียงไม่กี่คนที่สีผิวและบุคลิกจะเข้ากับชุดนี้ ก็เลยยังขายไม่ได้จนถึงทุกวันนี้

พนักงานส่งเดรสให้กับนีรชาอย่างไม่ค่อยเต็มใจ พนักงานคนหนึ่งชี้ห้องลองเสื้อไปแบบไม่พอใจ : “ นั่น ห้องลองเสื้ออยู่ข้างใน เธอไปลองเองเถอะนะ”

ในความเป็นจริงตามกฎของร้าน พนักงานจะต้อง ช่วยลูกค้าเปลี่ยนและลองชุด

ห้องลองเสื้อกว้างมาก ด้านในตกแต่งด้วย กำมะหยี่สีม่วงเข้มทั้งหมด แสดงบรรยากาศที่หรูหรา ห้องลองเสื้อทุกห้องมีโซฟานิ่มและกระจกบานใหญ่ตั้ง อยู่ และยังมีโต๊ะเครื่องแป้งที่งดงาม ด้านบนมีเครื่องแต่ง กายทุกอย่าง แต่ว่าประตูนั้นเป็นผ้ากำมะหยี่ที่ทั้งหนา และหนัก ไม่มีประตู จะล็อคก็ไม่ได้ แต่ร้านหรูแบบนี้ คงจะไม่มีใครเดินสุ่มสี่สุ่มหาเข้ามาหรอก

นีรชาถอดกระโปรงของตัวเองอย่างสบายใจ สวม เดรสอย่างระมัดระวัง ชุดนี้มีลูกไม้ปักด้วยมือที่บางเหมือ นปีกจักจั่นปักอยู่ตรงชายเสื้อจำนวนมาก บางมากๆ บาง เหมือนควันที่ปกคลุมอยู่หนึ่งชั้น ดูละเอียดอ่อนมาก นีรช ากลัวว่าจะทำชุดขาด
ว่าแล้วพูดยังไม่ทันขาดคำ ตอนที่สวมชุดเดรส แล้วยืนขึ้นนั้น นีรชารู้สึกว่าด้านหลังถูกดังรั้งไว้ ผิวหนัง ถูกเปิดโล่ง รู้สึกเย็น น่าจะเป็นเพราะซิปติดตะขอลูกไม้ นีรชารีบนั่งลงและตะโกนเรียกพนักงานเสียงดัง : ” พี่ คะๆ เข้ามาช่วยหน่อยค่ะ”

จริงๆเลยนะ ชุดเดรสราตรีนี้ใส่ลำบากจริงๆ ใส่ ครั้งเดียวก็ทำให้ฉันเหนื่อยแทบแย่ นีรชาบ่นพรีมพรำ ระหว่างรอพนักงานเข้ามาช่วย

แต่ว่าข้างนอกไม่มีเสียงตอบกลับ พนักงานสอง คนกำลังเล่นเกมส์ในโทรศัพท์มือถืออย่างสนุกสนาน แกล้งทำเป็นไม่ได้ยินเสียงนี้รชา เด็กน้อยจนๆ ใครจะ สนใจเธอ

นีรชาตะโกนร้องเรียกเสียงดังอีกครั้ง ข้างนอกก็ ยังไม่มีการเคลื่อนไหว ห้องลองเสื้อด้านข้างมีน้ำเสียง ใสของผู้หญิงตอบกลับ : ไม่ต้องตะโกนแล้ว ฉันจะไป ช่วยคุณเอง”

ผ้าม่านกำมะหยี่ที่หนาหนักถูกเปิดออก สาวน้อย วัยรุ่นคนหนึ่งเดินเข้ามา เธอแต่งตัวทันสมัย แต่ว่าแต่ง หน้าเข้มไปหน่อย

มองเห็นชุดราตรีที่นีรชาสวมใส่ ดวงตาของสาว น้อยนั้นส่งสายตาประหลาดใจ : ” ชุดนี้สวยมาก ตอน แรกฉันก็อยากลองสวมดู แต่ว่าผิวไม่ขาวพอที่จะเข้ากับ สีนี้ คุณใส่แล้วดูสวยมาก”

สาวน้อยรีบช่วยนี้รชาปลดลูกไม้ที่ติดอยู่ออก ยิ้มให้กับนีรชา ในดวงตามีแสงประกายระยิบระยับ

นีรชากลับรู้สึกว่ารอยยิ้มและสายตานั้นดูแปลกๆ แต่แล้วเขาก็ส่ายหน้า ” ภาพหลอนแน่เลย เมื่อคืนพัก ผ่อนไม่พอ วันนี้เลยเกิดภาพหลอน ” นึกถึงเมื่อคืน หน้า ของนีรชาก็เริ่มแดง ตาบ้าภัสกรณ์ ไม่สนใจเลยว่าเธอนั้น ตั้งครรภ์อยู่ ตามตื้ออยู่นั่นแหละ ทำเธอปวดหลังจนถึง วันนี้

ด้านนอกมีกระจกบานใหญ่เต็มผนัง นีรชายกชาย กระโปรงเดินไปหน้ากระจก

แสงไฟสว่างแต่ดูอบอุ่น เธอเห็นตัวเองในกระจก คอเสื้อลึกรูปตัววีของชุดราตรีเผยผิวสวยของเธอออกมา สีเขียวเข้มนั้น ปักลูกไม้ด้วยมืออยู่เต็มกระโปรง ทำให้ผิว ของเธอดูขาวละเอียดเหมือนกับเครื่องลายครามที่ ละเอียดอ่อนที่สุด

การออกแบบเส้นเอวที่สูง ทำให้มองไม่เห็นช่วง

หน้าท้องของเธอที่บวมออกมาเลย สดใส สง่างาม เหมือนองค์หญิงผู้สูงศักดิ์ พนักงานมองด้วยความตลึงอยู่ด้านข้าง คิดไม่ถึง

จริงๆว่าเด็กจนๆจะสามารถใส่ชุดนี้ได้ ราวกับว่าตัดมา

เพื่อให้เธอใส่ยังไงอย่างนั้น ทุกอย่างสมบูรณ์แบบ

นีรชาเองก็มองด้วยความตกตลึง ตั้งแต่บริษัท ของพ่อล้มละลายไปเมื่อสามปีที่แล้ว เธอก็ไม่เคยได้ใส่ ชุดแบบนี้อีกเลย ใส่แต่เสื้อยืดกางเกงยืน ไม่แต่งเนื้อ แต่งตัว จนเธอลืมความรู้สึกที่ได้ใส่ชุดสวย แล้วยืนชื่นชมตัวเองอยู่หน้ากระจกไป

ผ้าไหมนุ่มๆที่แนบอยู่บนตัวเธอ เย็นนิดๆ ลื่นๆ ละเอียดอ่อน นุ่มนวลเหมือนกับมือของคุณแม่

ทันใดนั้นนีรชาก็รู้สึกคัดจมูก จากอารมณ์ดีกลาย เป็นเรื่องน่าเศร้า ช่วงที่เธอยังเด็ก คุณแม่มักใส่ชุดราตรี สวยๆแบบนี้อยู่บ่อยๆ จับมือเธอที่สวมกระโปรงสีชมพู เหมือนองค์หญิงน้อย และมีคุณพ่อที่มักจะไปร่วมงาน เลี้ยงฉลองด้วยกัน สามคนพ่อแม่ลูก คุณพ่อหน้าตาหล่อ คุณแม่สวยสง่า ลูกน่ารัก เป็นครอบครัวหนึ่งที่ทำให้ผู้คน อิจฉา แต่วันนี้

พยายามกลั้นความรู้สึกคัดจมูก นีรชายิ้มและ ขอโทษพนักงาน : ” ฉันรู้สึกว่าชุดนี้ไม่ค่อยเข้ากับฉัน รบกวนคุณเอาชุดเดรสสั้นสีขาวชุดนั้นมาให้ฉันลอง หน่อย”

พนักงานหันกลับไปเอาชุด ปากบ่นพรึมพรำ : ” สวยขนาดนี้ยังบอกว่าไม่เหมาะ ไม่มีเงินซื้อก็อย่าเดิน เข้ามาในร้าน ยังจะลองชุดอื่นอีกนีรชาฟังแล้วก็ไม่ได้ สนใจ ไม่ถือสาและทำเมินเฉย เธอเจอมาเยอะแล้ว เธอ เปลี่ยนมาเป็นคนที่จิตใจเข้มแข็งขึ้นมาก

ไปห้องลองเสื้อถอดชุดราตรียาวสีเขียวเข้ม นีรช าเปลี่ยนชุดเป็นเดรสสั้นสีขาวชุดนี้ เดินมาที่หน้ากระจก บานใหญ่มองดูตัวเอง

เป็นเดรสเกาะอกชุดหนึ่ง ที่ทำให้เห็นกระดูก ไหปลาร้าที่สวยและคอเรียวยาวของนีรชา น่าเสียดายที่ส่วนเอวนั้นตัดเย็บเข้าพอดี ทำให้เห็นหน้าท้องเล็กน้อย

นีรชาส่ายหัว เดินกลับไปห้องลองเสื้อแล้วถอด เดรสสีขาวออก เปลี่ยนใส่ชุดของตัวเอง รู้สึกเหนื่อยแล้ว นีรชาถือกระเป๋าเตรียมตัวกลับ

ภัสกรณ์ทำไมยังไม่มารับเธออีกนะ นีรชาบ่นพรีม พรำ เป็นคนที่เชื่อถือไม่ได้เอาซะเลย

ถือกระเป๋า กำลังจะเดินออกจากร้าน

ทันใดนั้นเสียงแหลมคมจากด้านหลังก็ดังขึ้น : ” หยุดนะยัยหัวขโมย”

” หะ? ” นีรชายังไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้ แขนก็ถูกดึง ไว้แล้ว พนักงานคนหนึ่งตามมาหายใจหอบแฮกๆ จ้อง ด้วยสายตาที่น่ากลัว ตะโกนด้วยความโมโห : “ขโมย เสื้อผ้าแล้วจะหนี ? ไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก”

ใบหน้าเธอที่ดูละเอียดลออเวลานี้กลับดูโหดร้าย มาก นีรชาอดไม่ได้ที่จะกลัวจนตัวสั่น สุดท้ายถูกเข้าใจ ผิดจนกลายเป็นความกลัว สายตาของพนักงานก็แสดง ถึงความภูมิใจ

คุณ เปิดกระเป๋าให้ฉันตรวจสอบดูหน่อยสิ ” เธอ พูดด้วยเสียงเข้ม : ” ดูคุณท่าทางยากจน ก็รู้แล้วว่าไม่มี ปัญญาซื้อ ไม่มีเงินซื้อก็อย่าขโมยสิ หน้าไม่อายจริงๆ ”

นีรชามีนางเล็กน้อย นี่มันเรื่องอะไรกัน

พนักงานโหดเหี้ยมคนนั้นจับแขนเธอไว้จับจน เธอเจ็บ นีรชาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่เกรงใจ : “พวกคุณทำอะไร ปล่อยฉันนะ”

ดูสถานการณ์เริ่มไม่ดีแล้ว พนักงานอีกคนที่ดู เหมือนจะเป็นมิตรมากกว่าก็รีบเดินเข้ามาอธิบาย : ” คุณ ผู้หญิง ชุดราตรีสีเขียวเข้มที่คุณลองเมื่อสักครู่หายไป มี คุณคนเดียวที่ลองชุดนี้ รบกวนคุณเปิดกระเป๋าให้พวก เราตรวจสอบหน่อยนะคะ”