ตอนที่65 ความคิดที่แข็งแกร่ง

นีรชาพักรักษาตัวที่โรงพยาบาลเกือบห้าวันแล้ว ถึงแม้ว่านีรชาจะได้พักห้องที่สบายมีทุกอย่างครบครัน น้าแขก็ดูแลอย่างดีครบด้าน แต่นีรชาก็ยังคงรู้สึกทุกข์ใจ

ใส่ผ้าคลุมไหล่ขนสัตว์บางๆ นีรชาสวมใส่ชุดผู้ ป่วยที่หลวมๆเดินเรื่อยเปื่อยในสวนดอกไม้

แสงแดดที่สดใสและไม่ร้อนมากของฤดูใบไม้ผลิ ส่องมาบนตัวเธออย่างอบอุ่นนุ่มนวล ทำให้สภาพจิตใจที่ ไม่เบิกบานของน้ำที่มีมาเป็นเวลานานมีร่องรอยของ ความอบอุ่นขึ้น

เดินไปอย่างช้าๆบนเส้นทางบนสนามหญ้า นีรชา หรี่ตาเพื่อเพลิดเพลินกับแสงแดดที่แสนอบอุ่น

ทันใดนั้น ก็มีอะไรสักอย่างชนเข้าที่ขาของเธอ ทำให้นีรชากรีดตกใจด้วยความกลัว จองมองสักพัก ที่แท้ก็หมาน้อยน่ารักพันธุ์ปักกิ่งนี่เอง ทั่วทั้งตัวขาวราว หิมะ ที่คอมีปลอกคอสีชมพูที่งดงามมากแขวนอยู่

ชนเข้าที่คน หมาน้อยก็ไม่มีความกลัว เงยหัวขึ้น มองน้ำด้วยความสงสัย ดูมันจะซุกซนและสดใสมาก

นีรชาก็นึกขึ้นได้ว่า ตอนตัวเองอยู่มัธยมปลายนั้น ก็อยากเลี้ยงหมาพันธุ์ปักกิ่งตัวสีขาวแบบนี้มากๆ น่า เสียดาย ยังไม่ทันที่ฝันจะเป็นจริงเลย บริษัทของพ่อเธอ ก็ล้มละลายเสียแล้ว จากนั้นเป็นต้นมา การเลี้ยงน้องหมา ก็กลายเป็นการเพ้อฝันที่ไม่มีทางเป็นจริงตลอดกาล
นีรชาถูกเจ้าหมาน้อยที่น่ารักตัวนี้ดึงดูดเข้าแล้ว นั่งยองๆและลูบที่หัวของเจ้าหมาน้อย “เด็กน้อย หนูชื่อ อะไรคะ เจ้าของไปไหน หนูหลงกับเจ้าของรึเปล่า”

เจ้าหมาน้อยก็ทำเหมือนเข้าใจคำพูดของเธอ เห่า เรียกออกมาสองครั้ง หางแกว่งดุกดึ๊กอย่างมีความสุข

เห็นท่าทางเจ้าหมาน้อยที่น่ารัก นีรชาก็เริ่ม สนุกสนานขึ้นมายกใหญ่ หยิบลูกสนที่อยู่บนสนามหญ้า เอามาเล่นเกมส์โยนบอลกับเจ้าสุนัขน้อย

“เจ้าหิมะ เจ้าหิมะ..”เสียงของผู้หญิงที่กังวลใจ

จากระยะไกลถึงใกล้ น้ำเงยหน้าขึ้น เห็นเงาไกลๆว่า

เป็นผู้หญิงเอวบางร่างน้อยเลี้ยวมาทางนี้

ตบเบาๆบนหัวของเจ้าหิมะ นีรชาพูดอย่างอ่อน โยนว่า “เจ้าหิมะ เจ้าของของเธอมาแล้วนะ รีบไปหาเธอ ซะ”

แต่เจ้าหิมะไม่ได้ยินเสียงเรียกของเจ้าของ ตั้ง หน้าตั้งตาเล่นลูกสนที่อยู่บนพื้น

นีรชาหมดหนทาง จึงอุ้มเจ้าหิมะไปหาผู้หญิงคน นั้น

เห็นเจ้าหมาน้อยในอ้อมแขนของนีรชา ผู้หญิงคน นั้นก็วิ่งมาแต่ไกล ทั้งคู่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ตอนที่มองหน้า ของผู้หญิงคนนั้นชัดๆ ใจของนีรชาเต้นระรัว มันบังเอิญ มากๆ คาดไม่ถึงว่าจะเป็นเธอ

น้ำเคยอ่านข่าวซุบซิบบนหน้าหนังสือพิมพ์ เห็น รูปที่เธอโดนปาปารัสซี่แอบถ่าย ในรูป เธอควงแขนของสมภพอย่างแน่น รอยยิ้มบนใบหน้าเธอมันสามารถ ละลายน้ำแข็งที่แข็งได้

ธวัล ลูกสาวของนายกเทศมนตรีเหลียง คู่หมั้น หญิงของสมภพ

หน้าของนีรชาเปลี่ยนเป็นซีดเผือกทันที ยังไม่ทัน จะวางเจ้าหิมะลงและหลีกตัวออกไป ธวัลก็วิ่งหอบมา ด้านหน้าของเธอแล้ว

“โอ้ สาวน้อยคนนี้ ขอบคุณมากนะฉันนึกว่าจะหา เจ้าหิมะไม่เจอสะแล้ว มันเป็นแก้วตาดวงใจของแฟนฉัน มากเลย ถ้ามันหายไป เขาจะต้องโกรธฉันตายแน่ๆ! ขอบคุณเธอมากจริงๆนะ” ธวิลกล่าวขอบคุณนี่รชา พอ เธอรับเจ้าหิมะไว้ที่อ้อมอกเธอก็กอดมันอย่างแน่นจับบน หัวของเจ้าหิมะอย่างเอาเป็นเอาตาย

“เจ้าหิมะ เธอมันช่างร้ายกาจ แม่เผลอแป๊บเดียวก็ วิ่งไปทั่ว กลับไปบ้านแม่จะอบรมเจ้า!” ธวิลใช้นิ้วบีบที่ จมูกเล็กๆของเจ้าหิมะ

นีรชามองที่ธวิล ไม่เถียงเลยว่า เด็กผู้หญิงคนนี้ ช่างงดงาม ผิวที่ขาวผ่อง เพียบพร้อมด้วยคุณสมบัติที่ ละเอียดอ่อน นิสัยเฉพาะตัวที่ล้ำค่า มองก็รู้ว่าเป็นบุตร สาวของครอบครัวมั่งมีที่คาบช้อนงอนช้อนทองมาเกิด

เธอและพี่สมภพช่างเหมาะสมกันมากจริงๆ นีรชา เริ่มมีน้ำตาซึม

เด็กผู้หญิงแบบนี้ที่ไม่เข้าใจความทุกข์ของมนุษย์ ในชีวิตมีแต่สีสัน เสียงปรบมือและคำสรรเสริญ ถึงเหมาะกับพี่สมภพ เมื่อเทียบกับธวิล น้ำเธอมันก็แค่ฝุ่นธรรมดา

“เจ้าหิมะ พ่ออยู่โรงพยาบาลคนเดียว พวกเรารีบ ไปดูแลดีกว่ามั้ย?” เสียงของธวิลที่นุ่มนวลก็ดังขึ้นจาก ด้านหลัง

กลับทำให้น้ำที่หันหลังกลับออกไปแล้วถึงกับ แข็งที่อ

พ่อ-นี่ใช่พี่สมภพไหม? พี่สมภพ พี่ก็อยู่ที่นี่เหรอ พี่ป่วยเป็นอะไรเหรอ หนักไหม

ความคิดนี้รุนแรงพรั่งพรูออกมาในใจของน้ำ ไป หาเขาสิ! ไปหาพี่สมภพ!