ตอนที่ 61 ความเจ็บที่ยากจะพูดออกมา

หลังจากที่ตื่นขึ้นมา ก็นอนอยู่ในห้องผู้ป่วยที่ขาว สะอาดเงียบสงบแล้ว

ห้องผู้ป่วยขนาดใหญ่มากๆ รูปทรง ประมาณ100กว่าตารางเมตรได้ ต่างกับห้องผู้ป่วยทั่วไป ที่มีความเบียดเสียดกันอยู่ ไม่เพียงแต่มีห้องอาบน้ำ ขนาดใหญ่ แถมยังมีห้องครัวขนาดเล็กด้วย มีตู้เย็นและ โทรทัศน์เครื่องใหญ่ นึกไม่ถึงเลยว่าจะยังมีอุปกรณ์ สำหรับออกกำลังกายด้วย

แม้ว่าทั้งหมดจะเปิดกว้าง แค่ใช้ต้นไม้และ เฟอร์นิเจอร์มาแบ่งฟังก์ชั่น แต่มันดูเกือบจะเหมือนเป็น ห้องคอนโดมิเนียมที่แสนสบายห้องหนึ่ง นอกจาก อุปกรณ์กดเครื่องมือตรวจหัวใจต่างๆที่อยู่บนผนัง มันก็ ไม่ได้มีความต่างไปจากห้องคอนโดมิเนียมเลย

มีผู้หญิงวัยกลางคนที่แต่งตัวสะอาดเรียบร้อยยืน อยู่ด้านข้าง มองดูที่นีรชาที่ตื่นแล้ว เดินมาพร้อมรอยยิ้ม “คุณน้ำ คุณตื่นมาแล้ว ฉันต้มโจ๊กให้ด้วยนะ เดี๋ยวยกมา ให้เลย” แม้จะเป็นแค่คำถาม แต่มันกลับเป็นน้ำเสียงที่ ยากจะปฏิเสธ

“ขอโทษที คุณเป็นใครเหรอ” นีรชามีความสับสน เล็กน้อย

“ฉันน้าแขเอง คุณชายน้อยให้ฉันมาปรนนิบัติ คุณ” น้าแขมีความประหลาดใจมาก เด็กผู้หญิงคนนี้เป็นใคร คาดไม่ถึงจริงๆว่าคุณภัสกรณ์จะเอาเธอมาดูแลด้วย เธอเป็นแม่นมของคุณชาย แต่ฐานะของเขามีเกียรติสูง กว่าคนรับใช้ทั่วไปนัก

“แล้วคุณภัสกรณ์ล่ะ ? ” นีรชามองไปโดยรอบ กลับไม่เห็นแม้แต่เงาของคุณภัสกรณ์

น้าแขรู้สึกไม่สบายใจ “คุณชายน้อยไปบริษัทแล้ว

ค่ะ”

ตะโกนเรียกชื่อนายน้อยอย่างนี้ได้ยังไง ไม่รู้จักที่ ต่ำที่สูงจริงๆ มันไม่ใช่ว่าเธอกำลังอุ้มท้องลูกของนาย น้อยอยู่ ยังไงก็ตาม นีรชาเธอกำลังจะเพิ่มสมาชิกตัว น้อยให้กับตระกลูหมื่นสา ก็นับว่าเป็นบุญคุณใหญ่หลวง นัก

คิดดูสิ! หน้าตาของน้าแขก็ดูอ่อนลงทันที พูด เหตุผลออกมา “ฉันจะยกโจ๊กและเครื่องเคียงมาให้คุณ คุณกินแล้วก็พักผ่อนเถอะ ในตัวคุณก็ยังมีอีกชีวิตอยู่ ต้องพักผ่อนมากๆนะคะ”

นีรชารู้สึกไม่อยากกินอะไรเลย แต่ก็ปฏิเสธความ หวังดีของน้าแขไม่ได้ ทำได้เพียงอดทนกินไปอย่างไม่ เต็มใจ กินอาหารเสร็จแล้วก็กลับไม่มีอะไรน่าทำ เปิด โทรทัศน์ก็ขี้เกียจจะดูขึ้นมา

ในโทรทัศน์กำลังออกข่าว น่าเบื่อมาก นีรชา กำลังจะเปลี่ยนช่อง ก็มีเงาเงาหนึ่งพุ่งมาที่ม่านตาของ เธอ

นิ้วเล็กๆของนีรชาก็อดไม่ได้ที่จะกำผ้าปูเตียงแน่น ตาทั้งสองข้างก็ถลึงตาใส่ ในทีวีกำลังเผยแพร่ การสัมภาษณ์ผู้ชายท่านหนึ่ง เขาเป็นคุณสมภพ หรือพี่ สมภพนั่นเอง

เขาดูค่อนข้างผอม แต่นิสัยเฉพาะตัวก็ยังคง สุภาพเรียบร้อยมีความรู้ เจียมเนื้อเจียมตัวดังสุภาพบุรุษ อ่อนโยนดังเช่นหยก

สายตาของนีรชาจ้องมองที่โทรทัศน์อย่างใกล้ชิด เฝ้าติดตามและกระตือรือร้น เธอจ้องมองทีวีที่มีใบหน้า นั้นด้วยความรู้สึกทั้งคุ้นเคยและแปลกหน้าอย่างมีความ กระหาย ต้องการที่จะนึกให้ออกให้ได้ เพื่อในทั้ง ชีวิต ก็จะไม่ลืม..

คุณสมภพ ครั้งนี้ท่านได้บริจาคเงินทุนในการ ซ่อมแซมให้กับพิพิธภัณฑ์ศิลปะประจำเมืองC เป็น จำนวนเงินห้าสิบล้าน พิจารณามาจากสาเหตุอะไรครับ คำถามของนักข่าวที่ถามอย่างก้าวร้าว

“เป็นเพราะว่า ฉันมีเพื่อนเก่าที่ขาดการติดต่อกัน ไป ได้ยินมาว่าเธออยู่ในเมืองC เธอชอบวาดภาพมาก ฉันบริจาคเงินให้พิพิธภัณฑ์ศิลปะ ก็หวังว่าตอนเธอได้ มางานจัดแสดงภาพวาดที่พิพิธภัณฑ์ศิลปะ เธอจะมี ความสุข”

“ดูเหมือนเพื่อนเก่าท่านนี้จะสำคัญกับท่านมากนะ ครับ เป็นคุณผู้ชาย หรือคุณผู้หญิงที่น่ารักท่านหนึ่ง?” นักข่าวยังคงที่จะจ้คำถามต่อ

สมภพยิ้มอย่างอารมณ์ดี “เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่น่ารักมากๆคนหนึ่งเลยแหละ”

ฝูงชนที่รายล้อมต่างอื้ออึง

“คุณสมภพ ไม่ใช่ว่าท่านได้หมั้นหมายกับนายก เทศมนตรีแล้วเหรอครับ ไม่กลัวว่าเธอจะขายหน้าบ้างเห รอครับท่าน” นักข่าวสึกเหิมขึ้นมาทันที รู้สึกว่าตัวได้ ทำการขุดค้นพบครั้งใหญ่แล้ว เขาได้คิดถึงการพาดหัว ข่าวใหญ่สำหรับพรุ่งนี้แล้ว “ท่านสมภพรักครั้งแรกที่ยาก ลืมเลือน และนายกเทศมนตรีกลายเป็นตัวสำรอง”

สมภพตอบว่าอย่างไร นีรชาได้ฟังไม่ชัดเจนนัก น้ำตาก็ไหลออกมาโดยไม่ทันตั้งตัว ไม่รู้ว่าจะทำตัวเช่น ไร เธอรู้ดีว่า ผู้หญิงที่แสนน่ารักคนนั้นที่คุณสมภพกล่าว ถึงก็คือเธอนั่นเอง

พี่สมภพ พี่สมภพของเธอ เขาไม่เคยลืมเธอเลย

พี่สมภพ ลืมเธอไปสะเถอะ

เธอไม่คุ้มค่าที่เขาจะโหยหา เธอดูมีดมน เป็นผู้

หญิงที่ไม่มีบารมีคู่ควร แต่เขา เขาช่างสดใสสว่างไสว มีความสุข ชีวิตของเขาดีกว่าเธอเป็นหมื่นเท่า

นีรชาเอาหน้าซุกไปที่แขนสองข้าง น้ำตาก็ค่อยๆ แห้งไป ราวกับสัตว์ที่ได้รับความเจ็บปวด ซ่อนอยู่ใน มุมมืดและเลียบาดแผลตัวเองอย่างเงียบๆ ความทรงจำ เหมือนดังน้ำที่ถูกพักพาไปแล้วพร้อมกับความรู้สึก นึกคิดของเขาทั้งหมด…

ความโศกเศร้าเสียใจที่ยากจะอธิบาย