ตอนที่ 53 เรียนรู้ไม่เป็นได้ไง

นีรชาสวมผ้ากันเปื้อนลายดอกไม้เล็กๆ กำลังเตรียม ตัวไปทำอาหารให้ภัสกรณ์ กลับได้ยินภัสกรณ์ที่เอนตัวพิง อยู่บนโซฟาพูดขึ้นอย่างรังเกียจชิงชังว่า “เธอยังคิดว่าตัว เองเป็นคุณหนูอยู่อีกหรอ? ทำงานช้าขนาดนี้ กำลังจงใจ แอบขี้เกียจใช่ไหม?”

ก่อนหน้านี้ถึงภัสกรณ์จะเลือดเย็นอำมหิตก็ตาม แต่ กลับไม่เคยทำให้นีรชาลำบากใจกับเรื่องเล็กๆในการใช้ ชีวิต ตอนนี้กลับไม่เพียงแค่ให้นีรชารับผิดชอบความ สะอาดของทั้งคอนโดขึ้นมาแล้ว ยังปฏิบัติต่อการทำงาน ของเธอถึงขั้นคอยจับผิดในเรื่องเล็กๆน้อยๆ

เขากวาดสายตามองไปยังราวบันไดที่นีรชาเพิ่งเช็ด เสร็จ หัวคิ้วขมวดเข้าหากัน “ยังเช็ดไม่สะอาด ไปเช็ดใหม่ อีกรอบ!”

กระทั่งนี้รชาเช็ดบันไดเสร็จ กำลังคิดอยากจะพัก สักครู่ เขากลับเอ่ยขึ้นมาด้วยเสียงอันราบเรียบอีกว่า “ยก พรมขึ้น ด้านล่างก็ต้องเช็ดสักรอบเช่นเดียวกัน”

ตั้งแต่หลังจากที่นีรชาเข้ามาอาศัยอยู่ในคอนโด แห่งนี้ เขาแทบจะไม่ไปที่บริษัทสักเท่าไร หลายต่อหลาย เรื่องต่างก็จัดการบนอินเทอร์เน็ต

นีรชารู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างยิ่ง ทุกๆวันเธอต้องใช้ ชีวิตอยู่ในสายตาของภัสกรณ์ ถูกเขาจู้จี้จุกจิกและตำหนิ ต่อว่าราวกับเธอติดหนี้เขายังไงอย่างงั้น

นีรชายุ่งอยู่ตลอดทั้งวัน ทำอาหาร ทำความสะอาดห้อง แล้วก็ทำอาหาร จากนั้นก็ทำความสะอาดห้องอีก

จะว่าไปก็แปลก งานบ้านที่หนักอึ้งกดทับลงมา เธอ กลับไม่มีเวลาไปสนใจถึงเรื่องความพะอืดพะอมแล้ว ลูก น้อยในท้องก็ดูเหมือนจะรู้เรื่องรู้ราวเป็นอย่างยิ่ง น่ารัก ว่า นอนสอนง่ายอยู่ในท้องของแม่ ไม่มีอาการของคนท้องมา ทรมานเธออีกต่อไป

ผ่านไปสองสามวัน ภัสกรณ์กลับมาจากบริษัท พร้อมเมนูอาหารหนาๆปีกหนึ่งที่นำกลับมาด้วย เขาส่งให้ กับนีรชาที่กำลังคั้นน้ำผลไม้อยู่ “อาหารที่อยู่บนเมนู สอง สามวันนี้เธอเรียนทำดู อีกไม่กี่วันฉันจะเชิญเพื่อนสองสาม คนมากินอาหารที่บ้าน

นีรชารับเมนูอาหารมา ทันใดนั้นก็ปวดหัวกับเรื่องนี้ ขึ้นมาในทันที รายการอาหารพร้อมวิธีทำหนาๆปีกหนึ่ง จากอาหารจีนไปจนถึงอาหารฝรั่งจากออเดิฟเย็นไปจนถึง ของหวาน ทุกอย่างที่สามารถปรากฏอยู่ในร้านอาหาร บน นี้มีทั้งหมด! ซูชิเอย เสด็ก หอยทากอบ ของหวาน พะโล้ บะหมี่จำเจี้ยง หม้อไฟผัดแห้ง หม้อไฟทั่วไป หม้อไฟที่ เลือกน้ำซุปได้สองชนิด มีมากมายที่เธอไม่เคยแม้แต่จะ ได้ยินมาก่อน

นีรชามองดูเมนูอาหารพลางกัดริมฝีปากด้วยความ ลำบากใจ “นี่มันเยอะเกินไปแล้วนะคะ เวลาแค่ไม่กี่วันฉัน จะไปเรียนที่ไหนให้เป็น! ไม่อย่างนั้นยังไงคุณก็เชิญเพื่อน ไปกินที่ร้านอาหารเถอะค่ะ ฉันกลัวว่าถึงเวลาฉันทำไม่ อร่อยจะทำให้คุณขายหน้าเปล่าๆ”

“ไม่ใช่ว่าเพิ่มวิธีการทำลงไปให้แล้วหรอกหรอ? มี อะไรที่จะทำไม่ได้อีก?” ดวงตาของภัสกรณ์ก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาและแข็งกระด้างขึ้นมา

“พวกนี้มันเยอะมากเกินไป ไม่ใช่สิ่งที่จะสามารถ เรียนทำได้ภายในเวลาแค่นิดเดียวจริงๆนะคะ”

“เธอก็คิดหาวิธีการเอาเองสิ! หากเรียนแล้วก็ยังทำ ไม่ได้ การผ่าตัดของพ่อเธอก็ไม่ต้องทำแล้ว!”

นีรชายืนอยู่ตรงนั้น ก้มหน้ารับฟังคำตำหนิของภัส กรณ์ ไหล่บางผอมกรอดจนแทบจะแทงทะลุเสื้อ

เปลือกตาของภัสกรณ์ตกลงมาครึ่งหนึ่ง ทำให้เห็น เงาโค้งของขนตาตกลงมาบนใบหน้า ยื่นมือข้างหนึ่งออก มานำรายการอาหารปีกนั้นกลับไป ดึงเอาสองสามใบที่อยู่ ในนั้นโยนให้กับนีรชา “สองสามใบนี้คงจะไม่ยากนะ? ตอน เย็นฉันจะกินเสี่ยวหลงเปากับโรตี” พูดเสร็จก็เดินตรงขึ้น ชั้นบนไป ไม่มองนีรชาเลยแม้แต่น้อย

นีรชามองดูรายการอาหารที่เขาเหลือทิ้งเอาไว้อยู่ ครู่หนึ่ง เห็นได้ชัดว่าเขาได้ไตร่ตรองมาแล้ว วัตถุดิบใน ห้องครัวมีทั้งหมด แต่ส่วนใหญ่วิธีการทำค่อนข้างซับ ซ้อน ไม่ใช่แค่เรื่อยๆเปื่อยๆก็จะสามารถทำเป็นได้

ช่างน่าหงุดหงิดจริงๆ นีรชาทำเสี่ยวหลงเปาเป็น ที่ไหนกัน จำเป็นต้องดูวิธีการทำอาหารแล้วเริ่มนวดแป้ง ตามขั้นตอน สุดท้ายควบคุมสัดส่วนได้ไม่ดี ไม่แห้งเกินไป ก็คือแฉะเกินไป ยุ่งมาทั้งครึ่งเช้า แม้แต่รูปร่างของ ซาลาเปาก็ยังปั้นออกมาไม่ได้

ถึงเวลาอาหารเที่ยงแล้ว ภัสกรณ์ถือนิตยาสารลง มาอย่างตรงเวลา เดินช้าๆเข้ามาในห้องครัว เห็นนีรชายังคงกำลังต่อสู้กับก้อนแป้งก้อนหนึ่ง สี่หน้าก็ไม่พอใจใน ทันที “ทำไมยังไม่ตั้งโต๊ะอาหารอีก?”

“กำลังทำค่ะ แต่ว่าเสี่ยวหลงเปาตอนเที่ยงเกรงว่า จะกินไม่ทันแล้ว” นีรชาเช็ดเหงื่อที่อยู่บนใบหน้า ยืนมา ตลอดครึ่งเช้า เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว

“อย่างนั้นตอนเย็นค่อยทำก็แล้วกัน! รีบยกอย่างอื่น

มา”

นีรชานวดแป้งอยู่ตลอด จะมีอาหารอย่างอื่นที่ไหน ยกไปให้เขา เธอใบหน้าแดงก่ำ รีบเร่งล้างมือแล้วรีบไปทำ กับข้าวสองอย่างกับน้ำแกงอีกหนึ่งที่ง่ายๆอย่างรวดเร็ว