ตอนที่ 51 เสพสุขให้ฉัน

เห็นนีรชาก้มหน้าไม่พูดอะไรออกมา ภัสกรณ์ก็ แน่ใจในการคาดเดาของตัวเอง หันกลับไปบิดคางของนีรช าให้หันมาอย่างรุนแรง”หญิงสารเลว เธอลืมแล้วหรือไงว่า ฉันถึงจะเป็นคนที่คอยสนับสนุนด้านการเงินของเธอ? ชีวิต พ่อเธอก็ถูกบีบอยู่ในกำมือของฉัน! เพียงแค่ฉันพูดคำเดียว ว่าไม่ได้ ก็ไม่มีโรงพยาบาลไหนกล้ารับรักษาพ่อของเธอ!”

นีรชาตกใจ ภัสกรณ์รู้ว่าจุดอ่อนของเธออยู่ที่ไหน มากเกินไปแล้ว ดวงตากลมโตที่ตื่นตระหนกแหงนมองขึ้น ไป นีรชาเอ่ยปากขอร้องเขาเป็นครั้งแรก “ขอร้องนะคะ ช่วยพ่อของฉันด้วย!”

เสียงที่ทั้งเล็กและนุ่มนวล มีพลังที่ทำให้คนไม่อาจ จะต่อต้านหรือปฏิเสธได้

ภัสกรณ์ค้นพบว่าตนเองไม่สามารถปฏิเสธคำขอ ร้องวิงวอนใดๆของนีรชาได้ในใจเกิดความโมโหต่อความ ใจอ่อนของตัวเอง เขากระชากผมยาวของนีรชาอย่างแรง ดึงใบหน้าของเธอให้เข้ามาใกล้เกือบจะแนบลงบนใบหน้า ของตนเอง เอ่ยปากขึ้นอย่างเลือดเย็นว่า “ช่วยพ่อของเธอ น่ะได้ แต่นับจากวันนี้เป็นต้นไป เธอก็คือสาวใช้ที่ต่ำต้อย ที่สุด ตั้งใจเรียนรู้ว่าจะเอาใจฉันอย่างไรเถอะ!”

“ค่ะ ท่านประธาน” เสียงของนีรชาหมองหม่น ราวกับถูกปกคลุมด้วยฝุ่นหนา

ริมฝีปากของภัสกรณ์โค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มที่เย้ยหยัน กวาดตามองศีรษะนีรชาที่กัมต่ำลงจากนั้นก็ลุกยืนขึ้น ร่าง อันสูงใหญ่นำพากลิ่นไอความหนาวเย็น ทำให้นีรชามีความรู้สึกอึดอัดและกดดันอย่างบอกไม่ถูก

ภัสกรณ์ไม่ได้มองนีรชาอีกแม้แต่แวบเดียว ก้าวเท้า ยาวๆเดินไปทางห้องนอน ฝีก้าวที่หนักหน่วงเดินมาถึงหน้า ประตูห้องนอน หันกลับมาเห็นนีรชายังยืนเหม่อลอยอยู่ที่ เดิมจึงพูดขึ้นด้วยเสียงที่เย็นชาว่า “ยังมัวยืนอึ้งอะไรอยู่? ฉันหิวแล้ว! รีบไปทำอาหารมือดึกมาสักหน่อยสิ!”

กระทั่งภัสกรณ์ปิดประตูเสียงดังปัง นีรชาจึงได้ถอน หายใจยาวเหมือนยกภูเขาออกจากอกก็ไม่ปาน ทั่วทั้ง ร่างกายของเธอไร้เรี่ยวแรง ทั้งยังมีความรู้สึกพะอืดพะอม อยู่ลึกๆ คล้ายกับเริ่มมีอาการตอบสนองของการตั้งครรภ์ แล้ว

ตอนนี้เธอกลัวภัสกรณ์เป็นอย่างยิ่ง ไม่รู้ว่าทำไม เห็นดวงตาที่กระหายเลือดของเขาแล้ว เธอรู้สึกใจไม่ เป็นสุขอย่างบอกไม่ถูก

เธอเคลื่อนไหวฝีเท้ารินน้ำให้ตัวเองแก้วหนึ่ง ดื่ม

เข้าไปที่ละนิด ทีละนิด ฝืนทนความพะอืดพะอมดื่มจนหมด แก้ว ในกระเพาะกลับส่งเสียงร้องจ๊อกๆออกมา ท้องเริ่มหิว ทั้งหิวทั้งพะอืดพะอม ความรู้สึกแบบนี้ช่างยอดแย่จริงๆ! เธอหาขนมปังก้อนเล็กๆจากตู้ติดผนังออกมาก้อน

หนึ่งรีบกินหมดภายในไม่กี่คำด้วยความรวดเร็ว ก็ยังรู้สึก

ไม่สบาย ปวดหัวเป็นอย่างมาก แต่พอนึกถึงคำสั่งของภัส

กรณ์ ยังไงก็ฝืนไปทำอาหารที่ห้องครัวจะดีกว่า

ข้าวสารและข้าวเหนียวผสมเข้าด้วยกัน ต้มเป็นโจ๊ก ข้าวผสมที่เหนียวขันทั้งยังมีกลิ่นหอมอ่อนๆ ใบเซียงชุนที่ เป็นสินค้ามาใหม่สับอย่างละเอียด โรยด้วยเกลือป่น ใส่จิ๊ก โฉ่วเข้าไปอีกเล็กน้อย ทำเป็นยำผักที่ให้ความรู้สึกสดชื่นและเย็นสบาย เธอไม่รู้รสนิยมการทานอาหารของภัสกรณ์ จึงได้ทำแซนวิชขึ้นมาอีกหนึ่งชิ้น ทอดไข่เจียวที่เหลือง อร่ามอีกสองฟอง

ทำอาหารมือดึกแบบง่ายๆชุดนี้เสร็จ นีรชากลับไม่มี ความอยากอาหารเลยแม้แต่น้อย แค่ได้กลิ่นไข่เจียวก็ยัง อยากจะอาเจียนออกมา

เธอเคาะประตูห้องของภัสกรณ์ พูดด้วยเสียงที่นุ่ม นวลโดยมีประตูห้องคั่นอยู่ว่า “อาหารทำเสร็จเรียบร้อย แล้ว รีบออกมาทานเถอะค่ะ!”

ไม่มีใครสนใจเธอ เธอจึงได้แต่พูดซ้ำอีกรอบ จาก นั้นถึงได้กลับไปเอนตัวลงยังห้องนอนอีกห้องหนึ่ง คุดคู่ อยู่บนเตียงที่อ่อนนุ่ม ฟูกและผ้าห่มที่อบอุ่นนุ่มลื่นทำให้ ความพะอืดพะอมที่พัดหวนอยู่ในกระเพาะของเธอจาง หายไป ไฟเล็กๆบนหัวเตียงเปล่งแสงสว่างไสวสีเหลือง อบอุ่นอยู่บนวอลเปเปอร์ที่เรียบง่ายทำให้ทั้งห้องมีความ รู้สึกเงียบและสงบสุข

บนโต๊ะอาหารได้หายไปแล้ว มีเพียงจานชามวาง ทิ้งกระจัดกระจาย เธอทำความสะอาดโต๊ะ ทำอาหารเช้าที่ อุดมสมบูรณ์อุ่นเอาไว้ในหม้อ รอภัสกรณ์ตื่นขึ้นมา

อาหารเช้าอุ่นแล้วอุ่นอีก ภัสกรณ์ถึงได้เดินออกมา จากห้องนอน พอเห็นนีรชาก็เย็นชาราวกับก้อนน้ำแข็ง

นีรชารีบนำอาหารเช้ายกขึ้นไปวางบนโต๊ะ ตักโจ๊ก ให้เขาเรียบร้อย แล้วลองยิ้มให้กับเขา รอยยิ้มกลับแข็งตึง เป็นอย่างยิ่ง “วันนี้ต้มโจ๊กหมูเห็ดหอมค่ะ”

ภัสกรณ์ไม่พูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว นั่งลงด้านข้างโต๊ะอาหาร ยกโจ๊กบนโต๊ะขึ้นมาใช้ช้อนตักกิน อย่างช้าๆ ด้วยท่าที่สง่างามและสบายๆ ไม่ว่านีรชาจะอยู่ ด้านข้างคอยดักน้ำแกงเติมกับข้าวให้เขา แต่เขากลับไม่ มองเธอตรงๆเลยแม้แต่ครั้งเดียว