ตอนที่ 50 เหมือนคำโกหก

ภัสกรณ์จ้องมองเข้าไปในดวงตาของนิรชา คิดว่า จะเห็นถึงความไม่พอใจหรือการต่อต้านในสายตาของเธอ ตาของเธอนิ่งสงบเหมือนกับบ่อน้ำ

แต่ไม่ใช่

ดวง

ไม่มีความเคลื่อนไหวไดๆ ดูเหมือนว่าคำพูดของภัสกรณ์

ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกอะไรเลย

หลังจากได้ยินคำพูดของภัสกรณ์แล้ว โมรีก็นั่งลง บนโซฟาอย่างภาคภูมิใจ ยื่นมือออกมาให้นิรชาอย่างสง่า งาม“งั้นก็รบกวนคุณแล้ว”

นิรชากัมสายบุตาลง ยื่นมืออกไปนวดให้โมรี แม้ว่า จะมีความเกลียดอยู่ในใจจนเธออยากจะใช้แรงหักข้อมือที่ เรียวบางของโมรีไป แต่เธอก็ทำไม่ได้

เธอยังมีเรื่องต้องขอความช่วยเหลือจากภัสกรณ์ ฉ นั้นเธอมีแต่เชื่อฟังคำสั่งของเขาเท่านั้น

“เฮ้! เบาๆสิ เจ็บมากนะ “อันที่จริงการกระทำของนิ รชาเบาและอ่อนโยนมาก แต่น้ำเสียงของโมรีชั่งพูดออก มากด้วยน้ำเสียงที่เจ็บปวดเกินจริง

“ขอโทษนะ ฉันจะเบามือกว่านี้” นิรชาทำตัวดีเป็น แม่บ้านที่มีความสามารถมากที่สุด

ภัสกรณ์รู้สึกเบื่อขึ้นมา ลากโมรีขึ้นมาแล้วเดินออก มาด้านนอกประตู “ไปบาร์nightกัน”

เขาไม่รู้ว่าทำไมเมื่อเห็นภาพลักษณ์การไม่แยแส ของนิรชา ในใจของเขารู้สึกอึดอัดมาก บางทีอาจจะถึง เวลาที่เขาควรจะหาความสนุกใส่ตัวแล้ว ตั้งแต่ที่เขาได้รู้จักกับนิรชา เขาแทบจะใช้ชีวิตเหมือนกับนักบวช และกี่ ไม่ได้แตะต้องผู้หญิงคนไหนมาเป็นเวลานานแล้ว

ภัสกรณ์และโมรีเดินออกไปข้างนอกด้วยกัน ทั้งไว้ เพียงความเงียบให้กับเธอ

นิรชาลูบไล้ชีวิตเล็กๆที่เติบโตอย่างรวดเร็วในท้อง ของเธอ ทันใดนั้นในใจก็ลุกลนความหวาดกลัวและความ โศกเศร้าขึ้นมา

สองเดือนก่อน เธอคิดว่าตัวเองจะได้แต่งงานกับพี่ สมภพ และจะมีลูกที่น่ารักกับเขา เธอจะเป็นแม่ ส่วนเขาจะ เป็นพ่อ แต่ความฝันทั้งหมดก็ต้องพังลงไปในคืนเดียว

เธอไปเดินทางเส้นที่ไม่สามารถเดินกลับมาได้อีก แถมยังยิ่งเดินยิ่งไกลไป..

ความแข็งแกร่งที่เธอแสร้งทำออกละลายไปทันที นิรชานอนขดตัวอยู่บนโซฟาใหญ่ กอดตัวเองแน่นๆ และ พยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ เธอทำผิดอะไรไป ทำไม พระเจ้าต้องลงโทษเธอแบบนี้ด้วย

ลูกที่น่าสงสารของเธอ แม้พ่อเป็นใครก็ยังไม่รู้ ก็จะ เกิดมาบนโลกใบนี้แล้ว

ขณะที่ภัสกรณ์กลับมา นิรชาก็นอนขดตัวหลับอยู่ บนโซฟาแล้ว ภัสกรณ์เดินชนเข้ากับประตู ทำให้นิรชา ตกใจตื่นขึ้นมา

บนใบหน้าของภัสกรณ์มีแต่เมฆินทร์เต้มไปด้วย แม้ แวบเดียวก็ไม่มองมานิรชา และนั่งลงไปบนโซฟาไปเลย

นิรชาก้มหน้าลง ผมเผ้ารุงรังปิดใบหน้าจนเห็นเพียง ครึ่งหน้า ในใจเธอยังสับสนวุ่นวายอยู่ ไม่รู้จะพูดยังไงกับภัสกรณ์เพื่อให้เขาอนุญาติให้เธอคลอดเด็กคนนี้ออกมา

ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจได้ เธอพูดไปอย่างกล้าๆ กลัวๆว่า “คุณ ฉันท้องแล้ว”

ใบหน้าของภัสกรณ์มืดครึ้มขึ้นมาทันที น้ำเสียงก็ เต็มไปด้วยความกดดันและความโกธร “เธอท้องกับใคร ไอ้รุ่นพี่ของเธอใช่ไหม”

นิรชารู้สึกเจ็บปวดใจขึ้นมา เธอก็หวังว่าเด็กคนนี้จะ เป็นลูกของพี่สมภพ เธอยินดีมีลูกกับพี่สมภพ แต่น่า เสียดาย ชีวิตนี้คงจะไม่มีโอกาสอีกแล้ว

เห็นนิรชาไม่ได้ตอบอะไร ยิ่งทำให้ภัสกรณ์โกรธ เป็นฟืนเป็นไฟอีก เขาจับที่คอเสื้อของนิรชา ยิ้มอย่างเย็น ชา” ถูกไอ้รุ่นพี่ที่แสนดีของเธอทิ้งแล้วใช่ไหม ไอ้รุ่นพี่แสน ดีของเธอนะ ทิ้งไอ้เด็กเวรนี้แล้วก็หนีไป ผู้หญิงใจเดียวแต่ เจอกับไอ้ผู้ชายหลายใจ น่าสงสารจริงๆเนอะ”

คำเหล่านี้เหมือนมีดแทงเข้าใจของเธอ ทำให้เธอ เจ็บจนเทียบจะหายใจไม่ออก เธอควรจะตอบเขาว่า อย่างไร หรือจะให้เธอบอกกับภัสกรณ์ว่าเธอไม่รู้พ่อของ เด็กคนนี้เป็นใครอย่างงั้นหรอ ใครจะเชื่อคำพูดเหลว ไหลแบบนี้ เพราะมันฟังดูไม่น่าเชื่อถืออยู่แล้ว