ตอนที่ 49 เล่นละครได้ดี

เห็นได้ดึงดูดความสนใจของนิรชามาสำเร็จ ภัส กรณ์ก็โล่งอกไปที่ มองดูแล้ว นิรชายังคงมีความรู้สึกต่อ เขาอยู่

ท่าทีของภัสกรณ์ไม่ได้หยุดลง แถมยังโหดร้าย และป่าเถื่อนไปกว่าเดิม แต่ดวงตาที่ดำคล้ำกลับไม่สนใจผู้ หญิงที่อยู่ใต้ร่างของเขาแม้แต่น้อย แต่เป็นจ้องมองมาที่น รชาอย่างไม่ละสายตา

มือของนิรชาจับผ้าขี้ริ้วอยู่ ปากเล็กสีชมพูของเธอ

อ้าค้างอยู่ด้วยความตะลึง ดวงตาเข็มไปยังสองคนที่ไม่รู้

สึกอับอาย เธอผวามาก ทำไมถึงมีคนไม่เอาหน้าถึงขนาดนี้

ได้ นิรชารู้สึกทั้งเขินอายทั้งโกรธ ใบหน้าที่ขาวเนียม กลายเป็นหน้าสีแดง

เธอค่อยถอยหลังไปๆ นิรชาพยายามไม่ให้ตนเอง ส่งเสียงออกมา น่าขยะแขยงจริงๆ! เธอทนอยู่ห้องนี้ต่อไป ไม่ได้แม้วินาทีเดียว!

มองเห็นการกระทำของนิรชา ภัสกรณ์หยุดลงทันที และพูดอย่างเยือกเย็น : “หยุด”

ทุกอย่างหยุดลง ทำให้โมรีครางออกมาด้วยความ ไม่พอใจ “พี่แทนอย่าหยุดสิ พี่แทน… เสียงพูดอย่าง อ้อนวอนราวกับกำลังร้องขออยู่

ภัสกรณ์ยิ้มอย่างมีเสนห์ เพิ่มความรุนแรงมากขึ้น ไม่มีทางหนีแล้วนิรชาเลยไม่อยากสนอีก
ได้ ภัสกรณ์ คุณไม่อยากให้ฉันไปใช่ไหม งั้นฉันก็ ถือว่าได้ชมหนังฟรีแล้วกัน! เธอทิ้งผ้าขี้ริ้ว แล้วกอดอกพิง โต๊ะ สายตาเย็นชาจ้องไปที่สองคนที่กำลังขยันทำการ แสดงอยู่

โมรีนั้นร้องเกินจริงไปแล้ว นิรชานึกถึงคำคุณศัพท์ คำหนึ่ง : “เสียงร้องเหมือนหมูโดนเชือด” อดยิ้มออกมาไม่ ได้

ได้ยินเสียงหัวเราะของนิรชา ภัสกรณ์โกรธถึงที่สุด แล้ว! ผู้หญิงคนนี้ ไม่เคยสนใจเขาเลยแม้แต่น้อย! ภัสกรณ์ เบิกตากว้างๆ ในตานั้นกลายเป็นสีแดงฉานแล้ว

เขาผลักโมลีที่ได้ความพอใจเหมือนแมวตัวหนึ่ง แล้วใส่เสื้อผ้าโดยไม่พูดอะไร ก็เดินเข้าไปในห้องน้ำ

พอโมรีได้สติแล้วจึงพบว่าเมื่อกี้ยังมีผู้หญิงคนหนึ่ง ยืนอยู่ข้างๆตนเอง เธอรู้สึกละอายใจขึ้นมา รีบใส่เสื้อผ้า แล้วดุด่ากับนิรชาว่า “ยังไม่ใสหัวไปอีกหรอ”

นิรชาก้มหัวลง ซ่อนความดูถูกในตาไว้ เดินออกไป ข้างนอก แต่ความดูถูกนั้นก็ยังโดนโมรีจับได้

ไฟแห่งโกรธพุ่งขึ้นมา โมรีตะโกนอย่างโหดเหี้ยม : “หยุด!” นิรชาหันหลังกลับมายังไม่ทันคิด หน้าก็โดนตบไป อย่างแรงๆ

“นังร่าน! เมื่อกี้ถึงมองด้วยสายตาอะไร!” เสียงของ โมรีเต็มไปด้วยความเกลียดชัง เธอเกลียดภัสกรณ์ที่ทำให้ เธออับอายขายหน้า แต่เธอไม่กล้าไประบายอารมณ์กับภัส กรณ์ จึงเอาความโกรธทั้งหมดไปใส่ให้นิรชา

นิรชาปกคลุมหน้าที่โดนตบจนแดงบวมไว้ มองไปที่โมรีด้วยความไม่อยากจะเชื่อ : “นังร่าน? เธอว่าใครเป็นนัง ร่าน? ” น่าขันจริงๆ คนที่เพิ่งทำเรื่องสกปรกกับภัสกรณ์ไป เมื่อกี้เป็นเธอโมรี ไม่ใช่เธอนิรชา สมัยนี้พวกนังเลวยิ่งไม่รู้ ตัวยิ่งขึ้น

โมรียกมืออยากตบนิรชาอีกครั้ง แต่โดนนิรชาคว้า มือไวทัน นิรชาเคยเรียนเทควันโดมา ผู้หญิงที่อ่อนแอ อย่างโมรีจรับมือกับเธอได้ยังไง ข้อมือของเธอโดนบีบจน ช้ำม่วง แต่ก็ไม่มีแรงต่อสู้กลับมาได้

“ถึงปล่อยมือนะ! อีนังเลว แนบอกให้ปล่อยมือ ” โมรีก็ไม่ใช่คนที่ยอมสูญเสีย เริ่มตะโกนเรียกร้อง “พี่แทน ช่วยฉันด้วย! นังสารเลวตบฉัน”

ภัสกรณ์ห่มผ้าเช็ดตัวก็เดินออกมาจากห้องน้ำ โมรี เห็นเขาออกมาก็ร้องให้ขึ้นมา”พี่แทนพี่ดูสิ เธอรังแกฉัน!”

นิรชาหัวเราะอย่างสะใจ ฝีมือการแสดงของผู้หญิง คนนี้เก่งจริงนัก

ภัสกรณ์กวาดสายตาไปที่แก้มแดงบวมของนิรชา ด้วยสายตาเย็นชา แล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย ก็พูดอย่างเย็นยะ เยือก : “ปล่อยมือ”

ในใจของนิรชารู้สึกเย็นชา ภัสกรณ์ ในที่สุดเขาก็ยัง

เลือกป้องกันผู้หญิงคนนี้ แล้วเธอเป็นอะไ? พูดมาซะดีๆ

เธอก็เป็นแค่ของเล่นในมือของเขา วันไหนเขาเบื่อแล้ว

เงินรักษาของพ่อก้ไม่มีอีกแล้ว เธอปล่อยมือด้วยความสินหวัง แล้วก็ได้ยินภัสกรณ์ ออกคำสั่งอย่างเย็นยะเยือก “ช่วยนวดข้อมือให้คุณโมรี

เดี๋ยวนี้”