ตอนที่ 47 แค่คนรับใช้

มือสั่นหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา แล้วกดหมายเลข ไป สายติดแล้ว แต่นิรชากลับพูดไม่ออก “.” ฝ่ายภัสกรณ์ก็เงียบเหมือนกัน ทำให้บรรยากาศ

มันซึมจนทำให้คนหายใจไม่ออก พักใหญ่ ตอนที่นิรชา

จะวางสาย แต่กลับได้ยินเสียงผู้หญิงแทรกอยู่ในสายพูด

ว่า : “คุณแทน รีบมานะ!เค้ารอไม่ไหวแล้ว!

“ปิ้ง!” ภัสกรณ์ตัดสายไป

นิรชากัดริมฝีปากแน่น ในใจมีส่วนหนึ่งรู้สึกเจ็บ ปวดไปนิดๆ

“น่าขันจริงๆ เธอคิดว่าเธอเป็นใครของเขา ถ้ามี ปัญหาก็ควรไปหาตำรวจ ไม่ใช่ไปหาภัสกรณ์เป็นคนแรก นิ รชา ทำไมเธอยังอ่อนต่อโลกแบบนี้”นิรชาส่ายหัวพร้อม หัวเราะเยาะตนเองไป

ลมในกลางคืนเย็นเฉบ นิรชาไม่รู้ว่าเธอควรไป

ที่ไหน ที่ไหนต่างก็ไม่ใช่บ้านของเธอ…. เธอโอบไหล่ทั้งสองข้าง นั่งลงไปที่มุมกำแพง ผม ที่ยาวๆปิดบังหน้าซีดๆของเธอไว้ เหนื่อยจัง….อยากจะ

นอนแบบนี้ต่อไปไม่ตื่นมาอีก…

“คุณนิรชา ฉันตามหาคุณไปทั่ว ตอนนี้คุณออก จากโรงพยาบาลได้แล้ว” เสียงของพยาบาลทำให้นิรชา ที่นอนซบอยู่ในมุมตื่นขึ้นมา

“เอ๊ะ? นิรชาสงสัยว่าตนเองจะฟังผิดไป
“คุณนิรชา ท่านประธานให้ผมมารับเธอกลับบ้าน ครับ” ผู้ชายที่อยู่ข้างหลังพยาบาลพูดขึ้น

คือระพินทร์นั่นเอง

นิรชายืนขึ้นอย่างเงียบ เธอจะปฏิเสธไม่ได้ ใช่ ไหม? เธอไม่อาจจะวิ่งหนีจากภัสกรณ์ได้ นอกจากเขาจะ ตื่นในตัวเธอ และทิ้งเธอไป

รถเมอร์เซแล่นไปเรื่อยๆ “ตื้ด ๆๆๆ …. ทันใดนั้น โทรศัพท์ของนิรชาก็ดังขึ้น ใจเธอหวั่นไหวไปนิดๆ หรือ เป็นSMSจากภัสกรณ์หรอ? พอเปิดหน้าจอดู เป็นSMSสภาพอากาศนั่นเอง นิรชาไม่รู้ว่าทำไมเธอรู้สึก

ผิดหวัง

รถกำลังแล่นอยู่บนถนนที่เงียบสงบ นิรชามองไป ทิวทัศน์นอกหน้าต่าง ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย : “พี่พิ นทร์คุณเข้าทางไปผิดรึเปล่า? ระพินทร์หันหน้ามาพูดด้วย ความแน่ใจ : “ไม่ผิดครับ ท่านประธานให้ผมส่งคุณไป วิลล่าวันพลัสครับ”

มองเห็นนิรชายังคงงุนงงอยู่ ระพินทร์จึงอธิบาย

ว่า : “คุณนิรชา คราวนี้คุณทำให้ท่านประธานโกรธมาก เกรงว่าท่นประธานจะไม่ให้คุณออกจากบ้านหมื่นสาแม้จะ ก้าวเดียวแล้ว”

“ไม่ให้ฉันออกจากบ้านหมื่นสารแม้จะก้าวเดียวหรอ” นิรชากัมหน้าหัวเราะเยาะตนเอง ใช่สิ นี่เป็นการลงโทษ ที่หนักๆของภัสกรณ์ที่ให้กับทาสอย่างเธอ

ณห้องนั่งเล่นของวิลล่าที่ตกแต่งแบบธรรมดาแต่ก็ ยังคงดูหรูหราอยู่ ภัสกรณ์วางขาสองข้างไว้โต๊ะน้ำชาคริสตัล ดวงตาที่มืดครึ้มกำลังหรือยู่ ในนั้นเปร่งประกาย แสงที่อันตรายอยู่ โมรีทับบนร่างกายของเขา

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่เบาๆของนิรชา กล้ามเนื้อใน ร่างของภัสกรณ์ตึงเครียดขึ้นมาทันที

โมรีหันกลับไป กวาดสายตาไปที่นิรชาแวบเดียว ก็พูดกับภัสกรณ์อย่างอารมณ์ไม่ดี : “พี่แทน เธอเป็นใคร? ไม่ใช่บอกว่าคืนนี้มีแค่เราสองคนเท่านั้น ไม่ใช่หรอ?”

ภัสกรณ์แม้จะมองก็ไม่มองเธอ เขาพูดด้วยน้ำ เสียงเย็นยะเยือก”เธอหรอ เธอเป็นเพียงแม่บ้าน เท่านั้น! เธอมารอปรนนิบัติรับใช้พวกเรา เธออย่าคิดมาก เลย”

นิรชากัดริมฝีปากแน่น ดวงตาก้มลง ขนตาที่หนา

แน่นกปกปิดความรู้สึกทั้งหมดของเธอไว้ “อ๋อ ที่แท้เธอเป็นคนรับใช้ เค้าก็รู้นี่ สายตาของพี่ จะไม่แย่ขนาดนี้หรอก” โมรีวางใจลวทันที