ตอนที่ 37 เหมือนกระต่ายน้อย

เสียงท้องร้องจ๊อกๆ ด้วยความหิว นีรชาไม่ได้กิน อะไรเลยตั้งแต่เมื่อวาน รู้สึกไร้เรี่ยวแรงเต็มที

เธอสางผมยาวที่เพิ่งสระ เปิดตู้เสื้อผ้า ภายในตู้ ล้วนแต่มีเสื้อผ้าที่ทันสมัยและสวยงามที่สุด “ที่ว่าเขาใจ กว้างกับผู้หญิงมาก ดูเหมือนจะเป็นเรื่องจริงแฮะ” นีรชา ยิ้มเยาะกับตัวเอง

หยิบชุดกระโปรงผ้าโปร่งสีขาวที่ดูเรียบง่ายออกมา สวม แล้วเดินลงบันไดไปห้องครัวเพื่อหาอะไรกิน

แต่แปลก ที่ในครัวไม่มีใครอยู่เลย แม่บ้านหายไป ไหนกันหมด ทำไมเงียบขนาดนี้

เธอส่ายหัวอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง หลังจากเปิด ตู้เย็น แล้วพบว่าข้างในมีทุกสิ่งทุกอย่างเตรียมไว้พร้อม สรรพ

งั้นต้มบะหมี่กินก็แล้วกัน เร็วดี ตอนนี้หิวจนตาลาย ไปหมดแล้ว

เธอหยิบกุ้งตัวใหญ่ออกมาสองสามตัว แกะเปลือก ดึงเส้นที่หลังกุ้งออก ล้างเห็ด แล้วใส่ลงไปในน้ำเดือด พร้อมกับกุ้ง ผัดไข่ใส่มะเขือเทศในกระทะอีกใบ ผัดเสร็จ ก็เอาไข่ต้มในตู้เย็นออกมาอุ่น ตักกุ้งกับเห็ดออกจากหม้อ แล้วใส่หัวผักกาดลงไปแทน จากนั้นจึงปรุงรสชาติซุป

เธอตักส่วนผสมทั้งหมดลงในชามคริสตัลใบสวย คู่ กับตะเกียบที่มีลวดลายเดียวกัน และโรยหน้าด้วยผักชีฝรั่ง
ขั้นตอนสุดท้ายนี้ทำให้บะหมี่มีสีสัน ราวกับภาพ ประกอบในโฆษณา

นีรชาล้างไม้ล้างมือ แล้วรีบไปนั่งที่โต๊ะอย่างอดใจ ไม่ไหว มองดูชามบะหมีตรงหน้าอย่างพึ่งพอใจ ก่อนจะตัก บะหมี่ขึ้นมาแล้วส่งปากไป

ภัสกรณ์เดินเข้ามาพอดี จึงเห็นภาพดังกล่าว

สายลมอ่อนของฤดูร้อนพัดผ่านม่านสีขาว ด้านหน้า โต๊ะอาหารที่หรูหรา มีสาวสวยนั่งอยู่ ผมยาวสลวยสีดำ ขลับเปล่งประกายแวววับภายใต้แสงไฟ แสงนวลสาดส่อง ใบหน้าขาวผ่องของเธอ ในมือถือช้อน มีไอร้อนลอยออก มาจากชามคริสตัลใบใหญ่ น้ำซุปแสนอร่อยถูกซดเข้าไป ในป่าก

เขาจงใจลงฝีเท้าหนัก เพื่อให้นีรชาหันมามอง เธอ ตกใจจนอ้าปากค้าง หลังจากนิ่งเงียบอยู่นาน เธอก็ตอบ สนองโดยการลุกพรวดขึ้นมาทันที สะโพกของเธอ กระแทกเข้ากับโต๊ะ เจ็บจนใบหน้าบูดเบี้ยว ดวงตาพร่ามัว ไปด้วยน้ำ ร่างบางฟุบลงไปใต้ลงโต๊ะ ทั้งตกใจทั้งกลัว แตกต่างลิบลับกับอารมณ์พึงพอใจเมื่อกี้

ภัสกรณ์เลิกคิ้ว นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

นีรชาเอ่ยปาก ก่อนดวงตาโตสวยของเธอจะมีหยด น้ำไหลลงมา น้ำเสียงอ่อนหวานเปล่งออกมาอย่างแผ่วเบา

ว่า “คุณ….คุณกลับมาแล้วเหรอคะ….

ภัสกรณ์แอบสงสัยในใจ เขาเดินเข้าไปหาเธอ

พร้อมกับตะคอกเสียงใส่ “เธอทำอะไรเนี่ย”

จากตัวเม่นที่มีขนแหลมคม กลายเป็นกระต่ายน้อยสีขาวไปได้ยังไง

นีรชาเอาแต่ก้มหน้าปิดบังความรู้สึก และยอมรับผิด ตรงๆ “ฉัน….ขอโทษค่ะ….น้ำเสียงที่น่าอึดอัดใจ

ภัสกรณ์ขมวดคิ้วมุ่น ยัยตัวแสบเนี่ยนะจะยอมอ่อน ข้อง่ายๆ คำที่เธอใช้พูดกับเขามันไม่ค่อยคุ้นหูเอาซะเลย

ขอโทษเหรอ? เธอจะมาขอโทษฉันเรื่องอะไร? ภัส กรณ์ยื่นมือมาเชยคางเรียวของเธอให้เงยขึ้น และจับมันไว้ แน่น

เธอเจ็บจนต้องสูดลมหายใจลึก ก่นด่าภัสกรณ์ในใจ หลายร้อยครั้ง ไอ้บ้า! ไอ้โรคจิต! ชอบใช้ความรุนแรง! รังแกผู้หญิงไม่มีทางสู้…

ปากก็อ้อนวอนขอความเมตตาอย่างน่าสงสาร “ฉัน ผิดไปแล้ว ปล่อยฉันเถอะนะ….ฉันเจ็บ”

ความสงสัยที่เกิดขึ้นในแววตาของภัสกรณ์ยิ่งมาก ขึ้น เธอกำลังจะทำอะไรกันแน่ ยัยตัวแสบที่ไม่เคยยอม แพ้ และไม่มีทางก้มหัวให้เขาหายไปไหน นีรชาตอนนี้ ทั้งอ่อนหวานและนุ่มนวล ราวกับกระต่ายน้อยแสนเชื่อง